نوکیا ۵۱۱۰؛ گوشی بابای دهه‌شصتی‌ها!

طبیعتا هر نسلی برای خودش نوستالژی‌هایی دارد. ولی خاطرات بچه‌های دهه شصتی، در ایران به نمادی از نوستالژی تبدیل شده است. دهه‌شصتی‌ها ویژگی‌های مشترک زیادی دارند؛ از جمله این که صدای بچگی‌های همه‌ی آن‌ها روی یکی از نوارهای کاست قدیمی محبوب پدرشان ضبط شده، همگی با خودکار قرمز دو طرف دفتر مشق چهل برگشان خط دوتایی می‌کشیدند و احتمالا همه‌ی آن‌ها در امتحان تیزهوشان قبول شده ولی به دلیلی به مدرسه‌ی تیزهوشان نرفته‌اند! اما دهه شصتی‌ها یک ویژگی مشترک دیگر هم دارند؛ احتمالا اگر عکس گوشی نوکیا ۵۱۱۰ را به آن‌ها نشان دهید، خواهند گفت: «یادش به خیر، بابام از اینا داشت». این هفته قصد داریم در موزه‌ی گجت‌های رترو در مورد همین گوشی موبایل دوست‌داشتنی صحبت کنیم.

گوشی موبایل نوکیا ۵۱۱۰ در ماه مارس سال ۱۹۹۸ میلادی معرفی شد که مصادف با اسفند سال ۱۳۷۶ است. یعنی زمانی که هنوز بازار گوشی موبایل در ایران معنی نداشت. در آن سال‌ها تنها می‌توانستید گوشی موبایل را همراه با سیم‌کارت به قیمتی نجومی از شرکت مخابرات بخرید. احتمالا به دلیل همین قیمت نجومی بود که در آن دوران بستن گوشی به کمر رواج زیادی داشت. شاید نوکیا ۵۱۱۰ در مقایسه با استانداردهای امروزی بزرگ و بدقواره به نظر برسد، ولی در مقایسه با گوشی‌های قبل از خودش گامی بزرگ را برای جای گرفتن گوشی در جیب برداشته بود. البته ایرانی‌ها تا چند نسل بعد از نوکیا ۵۱۱۰ هم همچنان گوشی را به کمرشان بستند.

نوکیا ۵۱۱۰ گجتی بود که برای جهانیان ظاهر یک گوشی موبایل مدرن را تعریف کرد. ولی بسیاری از ایرانی‌ها اساسا مفهوم گوشی تلفن همراه را با نوکیا ۵۱۱۰ به یاد می‌آورند. نوکیا ۵۱۱۰ اولین گوشی موبایلی نبود که به ایران آمد؛ ولی از آنجا که ورود آن به ایران تقریبا با استقبال مردم از پدیده‌ی تلفن همراه هم‌زمان شد، در دوره‌ای می‌شد این گوشی را همه‌جا دید.

تا آن زمان با گوشی موبایل تقریبا هیچ کاری به جز مکالمه نمی‌شد انجام داد. که البته همان هم در ایران همیشه و همه‌جا ممکن نبود. نوکیا ۵۱۱۰ جزو اولین گوشی‌های موبایلی بود که قابلیت‌های جدیدی مانند ارسال و دریافت پیام کوتاه، کالر آیدی و پشت خطی را ممکن کرد. هر چند در ایران از بین تمام این قابلیت‌های جدید تا مدت‌ها فقط بازی «اسنیک» (Snake) فعال بود!