سونی! تو با من چه کردی؟!

نمایشگاه E3 امسال هم تمام شد؛ با تمام کنفرانس‌های رنگ و وارنگ‌اش؛ با تمام شور و هیجانی که تنها در صنعت بازی‌های ویدیویی می‌توان نمونه‌اش را پیدا کرد. در نمایشگاه امسال کلی استودیو با بازی‌های جدیدشان آمده بودند و استودیوهایی هم بودند که بازی‌های پیش‌تر معرفی شده‌شان را آورده بودند تا به گیمرها بگویند هر روز بیش‌تر از دیروز روی عناوین‌شان کار می‌کنند.

ساعت پنج و سی دقیقه‌ی صبح سه‌شنبه‌ی هفته‌ی گذشته هیچ چیزی نمی‌توانست سر ذوق‌ام بیاورد، جز همان چیزی که سونی برایم رو کرد!

اما حالا که نمایشگاه با تمام مخلفات‌اش تمام شده؛ به رسم هر سال، خیلی‌ها دنبال برنده‌‌ها و بازنده‌های E3 می‌گردند. این‌که از بین چهار غول صنعت بازی‌سازی که کنفرانس‌های مستقل‌شان را برگزار کردند (اگر از کنفرانس PC Gaming فاکتور بگیریم)، کدام شرکت توانسته امسال بهترین نمایش را در E3 داشته باشد و کدام یکی‌شان حضوری ناامید کننده داشته. نکته‌ی جالب ماجرا این‌جاست که هرکسی می‌تواند برنده و بازنده‌ی شخصی خودش را داشته باشد. یعنی مثلا به‌نظر یکی یوبی‌سافت (که خیلی‌ها معتقدند در نوع خودش کسل‌کننده‌ترین بود) بهترین نمایش E3 امسال را داشته و به اعتقاد همان یکی، الکترونیک‌آرتز اصلا نمایش خیره‌کننده‌ای نداشته است. بگذارید تکلیف خودم را در همین ابتدای مطلب مشخص کنم: ساعت پنج و سی دقیقه‌ی صبح سه‌شنبه‌ی هفته‌ی گذشته هیچ چیزی نمی‌توانست سر ذوق‌ام بیاورد، جز همان چیزی که سونی برایم رو کرد! به‌نظر من و باز هم تاکید می‌کنم نظر شخص خودم، سونی بلایی سر نمایشگاه E3 امسال آورد که سه شرکت دیگر (مایکروسافت، یوبی‌سافت و الکترونیک‌آرتز)، روی هم نتوانستند حتی به گرد پای‌اش برسند!

درست زمانی که مایکروسافت دنبال معرفی سخت‌افزارهای جدید و پر زرق و برق برای جبران فاصله‌ی فروش کنسول‌ ایکس‌باکس وان در مقایسه با پلی‌استیشن4 بود، ارکستر سمفونی سونی به مدت یک ساعت و نیم نواخت و من در تمام این مدت فقط می‌خندیدم و خوشحال بودم. خوشحال از این‌که هنوز هم می‌توان کنفرانس‌های بازی را دوست داشت. خوشحال از این‌که هنوز هم کسانی پیدا می‌شوند که بدانند گیمرها دوست ندارند ببینند فلان هنرپیشه‌ی فیلم که چند دهه پیش جزو نقش‌های دست چندم پیشتازان فضا بوده، بیاید و از میزان باحال بودن تجربه‌ی هدست‌های واقعیت مجازی در بازی‌های ویدیویی برای‌شان بگوید! خوشحال از این‌که سونی کهنه‌کار می‌داند که گیمر نیازی به توضیح واضحات ندارد و فقط می‌خواهد روند بازی‌هایی که ادعای خاص بودن دارند را ببیند. اگر در این صنعت به قول معروف این کاره‌ای، باید تریلر روند بازی نشان بدهی؛ نه این‌که از فلان بازی‌ساز بخواهی بیاید وسط کنفرانس روی مبل چرمی بنشیند و از آن‌چه در ذهن‌اش می‌گذرد و حتی هنوز تبدیل به ایده‌ی عملیاتی نشده، برای‌ات قصه بگوید.

در نخستین ساعات روز بیست‌وپنجم خرداد، سونی موسیقی نواخت و حماسه آفرید. از همان لحظات ابتدایی که بی‌هیچ حرف پس و پیشی، «کوری بارلوگ» روی سن کنفرانس سونی حاضر شد تا عنوانی را نشان‌مان بدهد که بیش از دو سال از شروع پروژه‌ی ساخت‌اش می‌گذشت، اما حتی یک تصویر از آن به بیرون درز نکرده بود! سونی نشان داد برای آن‌ لحظه که با دیدن صورت کریتوس فریاد می‌کشیم چقدر ارزش قایل است و حتی حاضر نیست برای داغ‌تر کردن تنور کنفرانس‌اش هم شده از چند ماه پیش شایعه بیرون بدهد که ما فلانیم و ما بیسار.

وقتی کوجیما از پله‌های سن پایین می‌آمد، تمام کسانی که در سالن برگزاری کنفرانس سونی حضور داشتند و اغلب‌شان هم از اصحاب رسانه بودند، یک صدا فریاد می‌کشیدند.

موسیقی ادامه پیدا کرد؛ نیم دو جین بازی جدید معرفی شد که هرکدام‌شان می‌توانستند یک ‌تنه کنفرانس را پیش ببرند، اما حتی برای یک لحظه ضرب هیجان‌انگیز اجرای بی‌نقص مردان بخش تفریحات و سرگرمی سونی، نیافتاد. دست آخر هم حضور «هیدئو کوجیما» با بازی جدیدش من را به چند سال پیش برگرداند؛ زمانی که نام‌های بزرگ صنعت بازی‌سازی، سالن‌های کنفرانس E3 را به لرزه می‌انداختند! وقتی کوجیما از پله‌های سن پایین می‌آمد، تمام کسانی که در سالن برگزاری کنفرانس سونی حضور داشتند و اغلب‌شان هم از اصحاب رسانه بودند، یک صدا فریاد می‌کشیدند. این لحظات شوک و هیجان همان جادوی صنعت بازی‌های ویدیویی است و سونی نشان داد هنوز بلد است چطور در هرج و مرج سخت‌افزار و VR، با نشان دادن روح بازی، نفس‌ها را در سینه حبس کند.

این سونی‌ که در نمایشگاه E3 امسال دیدم، به جرات بهترین سونی در چند سال گذشته بود و بهانه‌ای برای من و هم‌نسلان‌ام شد تا چند سالی بیش‌تر در صنعت بازی‌های ویدیویی که سهم انکارناپذیری از زندگی‌مان را به‌خودش اختصاص داده، باقی بمانیم. سونی! تو با ما چه کردی؟!