مغلطه‌‌ی خطای کاربرد-اشاره (Use-Mention Error) | مغلطه به زبان آدمیزاد (۲۲۲)
تعریف: مغلطه خطای کاربرد-اشاره موقعی اتفاق می‌افتد که شخصی واژه‌ای را که برای اشاره به چیزی به کار برده شده، با خود آن چیز اشتباه بگیرد. برای پرهیز از این خطا، رسم است که واژه‌ای را که برای اشاره به چیزی به کار برده شده در گیومه «» قرار داد یا با فونت کج (Italic) نوشت.
این مغلطه در مواردی رایج است که دوپهلوگویی (شماره‌ی ۱۰۱) به حساب رود.
تمایز کاربرد-اشاره (Use-Mention Distinction) یکی از مفاهیم پایه‌ی فلسفه‌ی آنالیتیک است که طبق آن، باید بین کاربرد یک واژه و اشاره به آن واژه تمایز قائل شد. تمایز بین کاربرد و اشاره را در مثال زیر بهتر می‌توان متوجه شد:
کاربرد: پنیر از شیر گاو گرفته می‌شود.
اشاره: «پنیر» از پن (بستن) + شیر گرفته شده و معنی شیربسته شده می‌دهد.
معادل انگلیسی: Use-Mention Error
معادل‌های جایگزین: UME
الگوی منطقی:
«X» با X یکسان است.
مثال ۱:
پسر من پنج حرفه.
توضیح: عبارت «پسر من» (اشاره) از پنج حرف تشکیل شده است. پسر من (کاربرد) از مولکول تشکیل شده است.
مثال ۲: استدلال انتولوژیک انسلم کنتربری (Anslem)
گزاره‌ی ۱: خدا چیزی است که بزرگ‌تر از آن نمی‌توان متصور شد.
گزاره‌ی ۲: ممکن است خدا در درک ما وجود داشته باشد.
گزاره‌ی ۳: وجود داشتن هم در واقعیت و هم در درک انسان بزرگ‌تر از وجود داشتن صرف در درک انسان است.
گزاره‌ی ۴: بنابراین خدا در واقعیت وجود دارد.
توضیح: در گزاره‌ی ۱، خدا (کاربرد) به موجودی به نام خدا اشاره دارد. کل استدلال انسلم روی همین پیش‌فرض بنا شده. ولی در گزاره‌ی ۲، او آن را با خدا (اشاره) برابر قرار می‌دهد.
منابع:
Azzouni, J. (2010). Talking About Nothing: Numbers, Hallucinations and Fictions. Oxford University Press.
ترجمه‌ای از:
