۸ دلیل برای اینکه پلی‌استیشن ۲ بهترین کنسول تاریخ است
با فرارسیدن سال ۲۰۲۰ میلادی وارد دههٔ جدیدی شدیم و به نظر می‌رسد وقت آن فرارسیده تا با نگاهی به گذشته تصمیم بگیریم کدام کنسول در جایگاه بهترین کنسول تاریخ قرار می‌گیرد. با اینکه سلیقهٔ شخصی و طبقه‌بندی اهمیت دارد بعید است کسی تابه‌حال با پلی‌استیشن ۲ کارنکرده باشد.
سونی پلی‌استیشن ۲ را در سه‌ماههٔ نخستین سال ۲۰۰۰ میلادی عرضه کرد پس می‌توان آن را کنسولی قلمداد کرد که گیمینگ را در قرن بیست و یکم آغاز کرد. از آن زمان تاکنون خیلی چیزها تغییر کرده‌اند ولی پلی‌استیشن ۲ شاید هنوز هم بهترین کنسول ساخته شده باشد.
۱. پلی‌استیشن ۲ قیمت مناسب داشت و در دسترس بود
پلی‌استیشن ۲ را نمی‌شود «ارزان‌قیمت» به حساب آورد ولی بااین‌حال قابل خریداری بود. سونی پلی‌استیشن ۲ را با قیمت ۲۹۹ دلار عرضه کرد که اگر با میزان تورم امروز محاسبه کنیم حدود ۵۰۰ دلار قیمت خواهد داشت. این قیمت از قیمت عرضهٔ پلی‌استیشن ۳ که به ۷۰۰ دلار می‌رسد (با محاسبهٔ تورم) کمتر است و ارزشی مشابه یک پلی‌استیشن ۴ دارد. با اینکه پلی‌استیشن ۲ قابلیت‌های بیشتری به نسبت پلی‌استیشن ۱ داشت باز هم با قیمت یکسان عرضه شد. به همین دلیل بسیاری از کاربران قانع شدند تا این کنسول را خریداری کنند.
این نمودار نشانگر آن است که پلی‌استیشن ۲ یکی از مقرون‌به‌صرفه‌ترین پلی‌استیشن‌های عرضه شده است.
در ماه مه ۲۰۰۲، سونی قیمت پلی‌استیشن ۲ را از ۲۹۹ دلار به ۱۹۹ دلار کاهش داد و آن را صد دلار از ایکس‌باکس ارزان‌تر و هم قیمت گیم کیوب کرد. علاوه بر این، سونی پلی‌استیشن ۲ را به‌خوبی در بازار جهانی تبلیغ کرد. درحالی‌که رقیب اصلی کمپانی، مایکروسافت بر روی بازارهای آمریکای شمالی، اروپای غربی و ژاپن تمرکز کرده بود سونی از سیطرهٔ خود بر روی دستگاه‌های الکترونیکی در عرصهٔ جهانی بهره برد و در تمامی بازارهایی که در آن نفوذ داشت این کنسول را به فروش گذاشت. این مسئله امکان خریداری و در دسترس‌بودن کنسول پلی‌استیشن ۲ را بسیار بیشتر از ایکس‌باکس کرد.
۲. پلی‌استیشن ۲ رکورد بیشترین فروش تاریخ را دارد
بیش از دو دهه است که پلی‌استیشن ۲ عنوان پرفروش‌ترین کنسول را حفظ کرده است. سونی تابه‌حال بیش از ۱۵۹ میلیون کنسول فروش داشته که ۵ میلیون بیشتر از کنسولی است که در جایگاه دوم قرار دارد؛ نینتندو DS با ۱۵۴.۰۲ میلیون فروش. نینتندو و سونی لیست پنج کنسول پر فروش تاریخ را در اختیار دارند. نینتندو سه جایگاه از پنج تا را به‌خاطر کنسول‌های دستی‌اش به دست آورده که به لطف فروش چشمگیر کنسول سوئیچ به بیش از ۵۰۰ میلیون دستگاه رسیده است. بااین‌وجود به نظر نمی‌رسد نینتندو بتواند جایگاه نخست پلی‌استیشن ۲ را به این زودی‌ها به دست بیاورد.
۳. پلی‌استیشن پشتیبانی دی‌وی‌دی بهتری در مقایسه با ایکس‌باکس داشت
یکی از بزرگ‌ترین فاکتورهای دخیل در موفقیت پلی‌استیشن ۲ این بود که کنسول تنها برای بازی‌کردن طراحی نشده بود و دستگاه سرگرمی برای کل خانواده بود. پلی‌استیشن ۲ تنها کنسول در آن زمان بود که قابلیت پشتیبانی از دی‌وی‌دی را داشت درحالی‌که دی‌وی‌دی پلیرها هنوز بسیار گران بودند و دستگاه‌های تکنولوژیکی ارزشمندی به‌حساب می‌آمدند. پلی‌استیشن ۲ به شیوه‌ای بسیار هوشمندانه هم خانواده‌ها را از خرید یک دستگاه دی‌وی‌دی پلیر مجزا راحت کرد و به طور همزمان ارائه‌دهنده جدیدترین تکنولوژی گیمینگ شد.
با اینکه ایکس‌باکس یک سال بعد با پشتیبانی از دی‌وی‌دی وارد عرصهٔ رقابت شد این کنسول دارای نوع محدودی از پشتیبانی بود که نیازمند DVD Movie Playback Kit برای کار کردن بود به این معنی که باید ریموت و ریسیور جدا خریداری می‌کردید تا بتوانید دی‌وی‌دی هایتان را برای روی ایکس‌باکس تماشا کنید.
۴. سونی به ما عناوین و سری‌های خاطره‌انگیز بیشتری ارائه کرد
حقیقتاً، پلی‌استیشن ۲ بهترین سخت‌افزار زمان خودش را نداشت. ایکس‌باکس اورجینال و گیم کیوب نینتندو بر روی کاغذ سخت‌افزارهای بهتر داشتند اما پلی‌استیشن ۲ در عوض این ضعف را با ارائه طیف وسیع بازی‌هایش جبران کرد. لیست بازی‌های پلی‌استیشن تقریباً به حدود ۴۰۰۰ بازی می‌رسد که توسط ناشران mid-tier (بین ناشران مستقل و تریپل ای) ساخته شده بود. این ناشران رویکرد آزمایشی بسیار بیشتری در مقایسه با ناشران شناخته شده داشتند زیرا ساخت بازی‌ها در آن هزینه کمتری داشت. در نتیجه بین آثار کلاسیکی چون Shadow of the Colossus، Resident Evil 4 و GTA III پلی‌استیشن ۲ بازی‌های موفقی از جمله The Simpsons: Hit & Run و عنوان به‌یادماندنی BloodRayne را منتشر کرد.
به طور خلاصه، پلی‌استیشن ۲ آغازگر عصر عناوین تجربی و آزمایشی بود که دست‌یافتن به آن امروزه امری غیرممکن است. شما به‌راحتی می‌توانید دوباره بعضی از خاطرات شیرین خود را از طریق بازی‌کردن عناوین موردعلاقه‌تان بر روی امولاتور را زنده کنید.
۵. پلی‌استیشن ۲ می‌توانست بازی‌های پلی‌استیشن ۱ را اجرا کند
پس‌سازگاری (Backward compatibility) اصولاً ویژگی با ریسک بالا از جنبه کسب‌وکار است زیرا ممکن است باعث کاهش فروش یک کنسول جدید شود و سازندگان را از ساخت بازی برای این دست پلتفرم‌های جدید منصرف کند. بااین‌حال سونی پلی‌استیشن ۲ را با قابلیت پس‌سازگاری عرضه کرد و اکثر بازی‌های پلی‌استیشن ۱ به‌راحتی بر روی این کنسول اجرا می‌شوند. با اینکه پلی‌استیشن ۲ اولین کنسول با این ویژگی نبود ولی تعیین‌کنندهٔ استاندارد قابلیت پس‌سازگاری در عصر جدید گیمینگ شد و آن را به جایزه‌ای خوشایند تبدیل کرد که سازندگان کنسول‌ها سعی در تعبیه آن در هر کنسول جدید دارند. پلی‌استیشن ۱ به‌خودی‌خود فروش موفقیت‌آمیزی داشت و اکنون در جایگاه ششمین کنسول پرفروش دنیا قرار دارد. در نتیجه داشتن قابلیت انجام بازی‌های پلی‌استیشن ۱ بر روی کنسول جدید حرکتی هوشمندانه از سوی سونی بود. از زمان پلی‌استیشن ۲ تابه‌حال، تنها پلی‌استیشن ۵ با امکان اجرای اکثر بازی‌های پلی‌استیشن ۴ دارای این قابلیت مهم به‌صورت فراگیر است.
۶. گیمینگ آنلاین و قابلیت بازی چندنفرهٔ بومی/خانگی
قابلیت بازی کردن چندنفرهٔ پلی‌استیشن ۲ یکی از مواردی است که آن را در جایگاه بهترین کنسول تاریخ قرار می‌دهد. حال و هوای خاصی در تجربهٔ چندنفره خانگی وجود دارد که کنسول‌های مدرن گیمینگ قادر به خلق دوبارهٔ آن نیستند. با اینکه بازی‌کردن به‌صورت بازیکن در برابر بازیکن در بازی‌هایی چون مورتال کمبت سرگرم‌کننده بود اما تجربهٔ بعضی بازی‌ها مانند Ben 10: Alien Force که فقط پیرامون شما و دوستانتان محوریت داشت که باید دشمنان را بر روی یک صفحهٔ مشترک از پای درمی‌آوردید حال و هوای دیگری داشت. پلی‌استیشن ۲ همچنین بازی‌هایی داشت که بخش آنلاین داشتند و همین بازی‌ها عرصه را برای معرفی Sony’s PlayStation Network (PSN) و Microsoft’s Xbox Live (Xbox network) فراهم کرد. بااین‌وجود بر روی نسخهٔ non-slim پلی‌استیشن ۲ بازیکنان باید یک آداپتور شبکه خریداری می‌کردند. پلی‌استیشن ۲ Slim دارای یک پورت اترنت بود و احتیاجی به آداپتور برای اتصال به اینترنت نداشت.
۷. پلی‌استیشن ۲ رابط کاربری عالی و نوستالژیک داشت
زمانی وجود داشت که اکثر بازیکنان به آتاری و سگا با لنز نوستالژیک نگاه می‌کردند ولی این دو اکنون برای بسیاری از بازیکنان تنها اسامی هستند که با آنها آشنایی دارند. الان وقت آن رسیده که به پلی‌استیشن ۲ با نوستالژی نگاه کنیم. روزگاری ساده‌تر که با رابط کاربری ساده اما باظرافت همراه شده بود. روزگاری که در آن به تنها چیزی که احتیاج داشتید خریداری یک دیسک بازی ویدئویی، گذاشتن آن داخل دستگاه و انجام بازی بود. نه خبری از محتویات قابل‌دانلود اضافی بود نه آپدیت‌های متناوب برای رفع مشکلات بازی. فقط دستگاه را وصل کن و بازی کن.
هیچ‌چیز به‌خوبی پلی‌استیشن ۲ این حس را برای اکثریت بازیکنان عصر مدرن ایجاد نمی‌کند. مشاهدهٔ زوم کردن بلوک‌ها درحالی‌که شما با استرس منتظر هستید تا ببینید آیا کنسولتان بازی را لود می‌کند یا وارد صفحهٔ سرخ‌رنگ مشهور مرگ می‌شود و وقتی آن صدای امبینت سوت مانند را می‌شنوید به ده‌ها سال قبل سفر می‌کنید، به خود جوان‌ترتان که مشتاقانه منتظر تجربهٔ بازی جدیدی بود که از فروشگاه خریداری کرده بودید.
۸.- پلی‌استیشن ۲ دارای کارت حافظه بود
کارت حافظه شاید یکی از نادیده گرفته‌شده‌ترین بخش‌های پلی‌استیشن ۲ بود. این قابلیت به کاربران اجازه می‌داد تا بازی‌هایشان را بر روی آن ذخیره کنند و بدون هیچ مشکلی بر روی یک پلی‌استیشن ۲ دیگر بازی‌شان را ادامه دهند. نه‌تنها این قابلیت، انتقال فایل‌های ذخیره شده را راحت‌تر کرد بلکه به بازیکنان اجازه داد پیشروی خود در بازی‌هایشان را با دیگر بازیکنان به اشتراک بگذارند یا بازی را برای سایرین به جلو ببرند.
جلوه‌های بصری موجود در رابط کاربری به لطف وجود این کارت حافظه میسر شده بودند مانند جعبه‌هایی که در صفحهٔ بارگذاری دیده می‌شود و نشان می‌دهد چه تعداد فایل ذخیره شده بر روی کارت حافظه‌تان داشتید و آیکون‌های متحرکی که نشان می‌داد چه چیزی بر روی کارتتان ذخیره شده بود.
پلی‌استیشن ۲ راه را برای باقی کنسول‌ها باز کرد
هر طور که به قضیه نگاه کنیم، پلی‌استیشن ۲ بی شک یکی از ستون‌های شکل‌دهنده پدیده‌ای است که اکنون به‌عنوان کنسول‌های بازی‌های ویدئویی می‌شناسیم. نه‌تنها پلی‌استیشن ۲ راه را برای باقی کنسول‌ها باز کرد بلکه خود به کنسول و سیستم سرگرمی برجسته در تاریخ تبدیل شد.
در حقیقت به نظر من پلی‌استیشن ۲ به‌یادماندنی‌ترین کنسول تاریخ است و این عنوان را حداقل تا چند نسل دیگر یدک خواهد کشید.
منبع: MakeUseof
