۱۲ فیلم برتر درباره استندآپ کمدی
استندآپ کمدی یک نوع نمایش تئاتر طنز یا به اصطلاح شوخی‌پردازی روی صحنه است که در آن، یک کمدین مستقیما با مخاطب سخن می‌گوید و داستان‌های کوتاه، نظرات شخصی، تجارب زندگی و نقدهایش به مسائل سیاسی-اجتماعی روز را همراه با شوخی و طعنه بیان می‌کند. با توجه به محبوبیت استندآپ کمدی در دهه‌های اخیر، هالیوود در چند برهه سعی کرده است تا درباره آن فیلم بسازد که البته اکثرشان چندان دیده نشده‌اند اما در این میان، آثار بزرگ و درخشانی همچون «سلطان کمدی» اثر مارتین اسکورسیزی را هم داریم که لزومی ندارد از طرفداران استندآپ باشید تا از تماشای آن لذت ببرید.
در حالی که استندآپ همچنان در ایران مهجور است و به دلیل محدودیت‌های آشنا، بسیاری از طنزپردازان فرصت زیادی برای شکوفایی ندارند و باید در یک چهارچوب خاص اجرا داشته باشند، غرب شرایط کاملا متفاوتی دارد و استندآپ کمدی دهه‌ها است که طرفدار دارد و پذیرای کمدین‌های افسانه‌ای مثل جرج کارلین، ریچارد پرایر و جون ریورز بوده است. یک فیلم قابل قبول درباره استندآپ کمدی، سعی می‌کند تا برداشت واضحی از جهان‌بینی این کمدین‌های مستعد ارائه دهد و ما را با سازوکارهای اجراهای زنده طنز آشنا کند.
۱۲- پانچ‌لاین (Punchline)
- سال اکران: ۱۹۸۸
- کارگردان: دیوید سلتزر
- بازیگران: سالی فیلد، تام هنکس، جان گودمن ،مارک رایدل، کیم گرایست، پل مازورسکی، تیلور نگرون
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۵.۹ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۶۰ از ۱۰۰
لیلا (سالی فیلد) پس از خروج از دانشکده پزشکی، به یک مادر خانه‌دار تبدیل شده است و حالا رویای تبدیل شدن به یک استندآپ کمدین را در سر می‌پروراند، حتی با اینکه خانواده‌اش مخالف هستند. مدتی بعد، یکی از اجراهای او، توجه کمدین کهنه‌کار، استیون گلد (تام هنکس) را به خود جلب می‌کند و او به مربی/راهنمای لیلا تبدیل میشود و به او کمک می‌کند تا با پیروزی در یک مسابقه استندآپ کمدی، به یک ستاره تبدیل شود.
«پانچ‌لاین» یک درام بامزه درباره آدم گمنامی است که مراحل پیشرفت را طی می‌کند و به هدف بزرگ خود می‌رسد. سالی فیلد مطابق انتظار، در نقش لیلا می‌درخشد و دگرگونی این شخصیت از یک زن خانه‌دار به یک کمدین محبوب را به بهترین شکل به نمایش گذاشته است. به همین منوال، تام هنکس هم بازی قابل قبولی از خود به نمایش گذاشته و رابطه این دو شخصیت بسیار خوب از آب درآمده است.
با این حال، فیلم پانچ‌لاین تنها به دلیل ارتباطی که با استندآپ کمدی دارد در کنار دیگر آثار این فهرست قرار گرفته و انتقادات زیادی به آن وارد است. برای مثال، عنصر مسابقه‌ای که به قصه اضافه شده، بسیار شعاری به نظر می‌رسد و بخش‌هایی که قهرمان قصه استندآپ کمدی اجرا می‌کند هم آن‌طور که باید بامزه نیست. لحظاتی هم که تام هنکس روی صحنه می‌رود، مهارت‌های یک کمدین واقعی در او به چشم نمی‌خورد. البته می‌توان از این ضعف‌ها چشم‌پوشی کرد. پانچ‌لاین از کمدی‌های خوب و کمتر دیده شده‌ی دهه‌ی ۸۰ میلادی است اما در بررسی جهان استندآپ کمدی، می‌توانست عملکرد بهتری داشته باشد.
۱۱- آدم‌های بامزه (Funny People)
- سال اکران: ۲۰۰۹
- کارگردان: جاد اپتاو
- بازیگران: آدام سندلر، سث روگن، لزلی من، جونا هیل، آبری پلازا، آر زی ای، اریک بانا، عزیز انصاری، نیکول پارکر
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶.۳ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۶۹ از ۱۰۰
کمدین مشهور جورج سیمونز (آدام سندلر) به اوج محبوبیت رسیده است اما یک بیماری خطرناک باعث میشود تا زندگی حرفهای و شخصی‌اش تحت‌تاثیر قرار بگیرد. او سپس با یک کمدین جوان و خوش‌آتیه به نام رایت (سث روگن) آشنا میشود و تصمیم می‌گیرد تا به او کمک کند تا به کمدین بهتری تبدیل شود. قصه پیرامون دوستی این دو اتفاق می‌افتد و هم‌زمان می‌بینیم که سیمونز چگونه با بیماری‌اش دست‌وپنجه نرم می‌کند و می‌خواهد رویکردش نسبت به زندگی را تغییر دهد.
جایگاه والای آدام سندلر به عنوان یک کمدین شاخص بر کسی پوشیده نیست، حتی با اینکه گاهی در آثار ضعیف حضور پیدا می‌کند یا نقش‌آفرینی خوبی ندارد اما حداقل در سال‌های اخیر، به ما اثبات شده که او بازیگر توانمندی است، به ویژه در نقش شخصیت‌های تراژیک و آسیب‌دیده. سث روگن هم البته به اندازه‌ی سندلر اینجا خوب است و او نیز در پروژه‌های مناسب و در شرایط ایده‌آل، مهارت‌های بازیگری‌اش را به نمایش می‌گذارد.
«آدم‌های بامزه» اگرچه جاد اپتاو را در پشت دوربین و سندلر و روگن را جلوی آن دارد اما در حقیقت یک فیلم طنز سطحی -و وابسته به کلیشه‌ها- نیست و از زوایای تازه‌ای به استندآپ کمدی نزدیک میشود و درباره کمدین‌های افسرده مرثیه‌سرایی می‌کند. سندلر با مهارتی مثال‌زدنی، به قصه‌ی چاد اپتاو عمق بخشیده است و اگرچه لحظات استندآپ فیلم شاید برای هر کسی بامزه نباشد اما یادآور اجراهای قدیمی سندلر است و می‌تواند برای طرفداران قدیمی او نیز خاطره‌انگیز باشد.
۱۰- با من خوابگردی کن (Sleepwalk with Me)
- سال اکران: ۲۰۱۲
- کارگردان: مایک بیربیگلیا
- بازیگران: مایک بیربیگلیا، لورن آمبروز، جیمز ربهورن، کارول کین، کریستین میلیوتی، آیا کش، لوودون وین‌رایت
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶.۷ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۴ از ۱۰۰
مایک بیربیگلیا «با من خوابگردی کن» را بر اساس خودزندگی‌نامه‌اش ساخته و نقش اصلی را هم ایفا کرده است تا بهترین برداشت را از چالش‌های زندگی شخصی‌اش ارائه دهد. قصه درباره کمدینی به نام مت (بیربیگلیا) است که رفته‌رفته ابعاد مختلف جهان استندآپ را درک می‌کند. او از قضا به خوابگردی هم دچار است و شب‌ها در خواب راه می‌رود تا بر مشکلات متعددش افزوده شود.
با من خوابگردی کن تصویر درست و صادقانه‌ای از زندگی یک استندآپ کمدین ارائه می‌دهد و طنز دوست‌داشتنی مایک بیربیگلیا را هم در آن پیدا می‌کنید. این فیلم مستقل مهجور، در جشنواره فیلم ساندنس هم موفق ظاهر شد و جایزه‌ی فیلم محبوب تماشاگران را به‌دست آورد و میانگین امتیاز ۸۴ درصد در راتن تومیتوز نشان می‌دهد که منتقدان با آن ارتباط برقرار کرده‌اند. تنها نقطه ضعف فیلم شاید این باشد که جذابیت آن برای طرفداران مایک بیربیگلیا اندکی کمتر است زیرا او همان شوخی‌ها و قصه‌هایی که همیشه تعریف می‌کند را اینجا دوباره استفاده کرده است اما برای دیگران، فیلم قطعا تجربه‌ی سینمایی سرگرم‌کننده‌ای خواهد بود.
۹- کودک آشکار (Obvious Child)
- سال اکران: ۲۰۱۴
- کارگردان: جیلیان روبس‌پیر
- بازیگران: جنی سلیت، جیک لیسی، گبی هافمن، دیوید کراس، ریچارد کایند، پالی درپر، سیندی چونگ
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶.۷ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۰ از ۱۰۰
دانا (جنی سلیت) استندآپ کمدین جوانی است که پس از جدایی از نامزدش، خشمگین میشود و شبی را با مردی به نام مکس (جیک لیسی) می‌گذارند که نتیجه‌اش بارداری است. فیلم قصه‌ی کشمکش‌های او را روایت می‌کند، اینکه نمی‌داند بچه را به دنیا بیاورد یا آن را سقط کند و چگونه باید هم‌زمان با بارداری، به کارهای اصلی‌اش برسد. دخترک برای رویارویی با این مشکلات پیچیده به همان چیزی پناه می‌برد که در آن استعداد دارد: اجرای کمدی.
این فیلم کمدی عاشقانه‌ی ساخته‌ی جیلیان روبس‌پیر دیدگاه مخاطبان نسبت به سقط جنین را به چالش می‌کشد و برگ برنده‌ی آن بی‌گمان جنی سلیت است که با نقش‌آفرینی خوب خود، یک‌تنه فیلم را به اثری تماشایی تبدیل کرده است و او حتی در جوایز مختلف از جمله «انتخاب منتقدان»، نامزد بهترین بازیگر زن یک فیلم کمدی شد. «کودک آشکار» نقدهای مثبتی هم دریافت کرد و میانگین امتیاز ۹۰ درصد را در سایت راتن تومیتوز دارد. در مقایسه با سه فیلم فوق‌الذکر، کودک آشکار در لحظات استندآپ کمدی جذابیت بیشتری دارد و با سوژه حساس خود، بزرگسالانه و منطقی رفتار می‌کند تا فارغ از جنبه‌ی سرگرمی، حرفهای تفکربرانگیزی بزند.
۸- دوست مطمئن (The Road Dog)
- سال اکران: ۲۰۲۳
- کارگردان: گرگ گلینا
- بازیگران: داگ استنهوپ، دس مولرونی، کلوین ایوانز، استیون هالند، لیندن ودل، پتی وسکوئز، آرجی کولمن
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۵.۹ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۶۲ از ۱۰۰
جیمی کوئین (داگ استنهوپ)، یک استندآپ کمدین دائم‌الخمر و خود ویرانگر است که یک روز آگاه میشود صاحب یک فرزند جوان است، پسری به نام دیوید (دس مولرونی) که از هرگز وجود او اطلاع نداشت و این واقعیت شوکه‌کننده زندگی او را متحول می‌کند. دیوید همانند پدر، آرزو دارد که استندآپ کمدی اجرا کند و پدر تصمیم می‌گیرد تا او را با خود به تور استندآپ خود ببرد و همه‌چیز را به فرزندش آموزش دهد.
«دوست مطمئن» چندان دیده نشد و مورد استقبال هم قرار نگرفت، شاید به این دلیل که رویکرد متفاوتی به ژانر کمدی دارد اما با تشکر از داگ استنهوپ که کمدین کهنه‌کاری است، کسانی که به دنبال یک فیلم بی‌ادعا درباره استندآپ کمدی هستند را راضی خواهد کرد. گرگ گلینا (کارگردان) به اهداف خود رسیده است و طنز سیاه آن گاهی شما را به تفکر وادار خواهد کرد. با این حال، داگ استنهوپ به عنوان یک بازیگر، چندان فوق‌العاده نیست و خودش هم واقف است.
او دراین‌باره می‌گوید: «تنها کاری که من انجام می‌دهم، این است که دیالوگ‌هایی که باید بگویم و اینکه چه زمانی باید آن‌ها را بگویم را در یاد داشته باشم، و وقتی در حال سیگار کشیدن هستم حواسم به همه‌چیز باشد. باید هوشیار باشم که [اعضای تیم سازنده] چه زمانی آماده هستند و به من نیاز دارند تا دیر نکنم.» به عبارت دیگر، استنهوپ هیچ تلاشی برای بازیگری نکرده است و علاقه‌ای هم به این کار ندارد اما فیلم دوست مطمئن دقیقا به چنین کمدینی نیاز داشت و او اصالت را با خود به فیلم آورده است.
پی‌نوشت: نام فیلم ایهام دارد، Road Dog به معنای یک دوست قابل اعتماد است اما بازتابی از سبک زندگی شخصیت اصلی هم هست، مردی آواره که همیشه در سفر و جاده‌ها است.
۷- مشت زدن به دلقک (Punching the Clown)
- سال اکران: ۲۰۰۹
- کارگردان: گریگوری وینز
- بازیگران: هنری فیلیپس، الن رتنر، متیو واکر، آدری سیگل، مارک کوهن، میشل ان جانسون، ریک باتلا
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۲ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۷ از ۱۰۰
در «مشت زدن به دلقک»، هنری فیلیپس یک نسخه‌ی خیالی از خودش را بازی می‌کند، استندآپ کمدینی که سال‌ها تلاش کرد و به جایی نرسید و همیشه گمنام بود اما ناگهان به محبوبیت غیرمنتظره‌ای می‌رسد و حالا با چالش‌های شهرت روبه‌رو شده است. فیلم در مقایسه با دیگر آثاری که درباره استندآپ کمدی هستند، بدبینانه‌تر جلوه می‌کند و می‌خواهد زوایای ناعادلانه‌ی آن را تحلیل کند؛ ما صدها یا شاید هزاران کمدین مستعد در جهان داریم که هرگز دیده نمی‌شوند و قرار هم نیست کسی آن‌ها را کشف کند. این کمدی خوش‌ساخت یک دنباله به نام «مشت زدن به هری» را هم دارد که سال ۲۰۱۶ به نمایش درآمد و خطوط داستانی نسخه‌ی اصلی را ادامه می‌دهد.
فرهمندی و جذابیت‌های شخصیتی هنری فیلیپس باعث شده است تا حتی مضحک‌ترین رویدادها یا تعاملات ساده هم در این فیلم، بامزه باشد. او در طول فیلم آرام و منطقی است اما گاهی با اشتباهات کوچک یا به زبان آوردن یک جمله‌ی کوچک، به دردسر می‌افتد. جذاب‌ترین بخش‌های فیلم اما دقایقی است که هنری فیلیپس اجرا دارد و گریگوری وینز (کارگردان) آن‌ها را به بهترین شکل در بطن قصه جا داده است. مشت زدن به دلقک، جایزه‌ی ویژه‌ی تماشاگران را هم از جشنواره بین‌المللی فیلم اسلم دنس به‌دست آورد.
۶- کپی (Ape)
- سال اکران: ۲۰۱۲
- کارگردان: جوئل پوتریکوس
- بازیگران: جاشوا بِرگ، نیکولاس فیربنکس، گری پرین، تری ان نلسون، کوین کلنسی، رایان سندرز، دن کاکس
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۳ از ۱۰۰
تِروِر (جاشوا برگ) یک کمدین شکست‌خورده است که هر چه تلاش می‌کند، به جایی نمی‌رسد و کسی هم به او اهمیت نمی‌دهد. ترور اما یک آدم عادی نیست و از جنون آتش‌افروزی رنج می‌برد (او دوست دارد همه‌چیز را به آتش بکشد). فیلم «کپی» در واقع یک اِسکچ کمدی (کمدی آیتمی) بلند است که لحن تاریکی دارد و وقتی به فیلم‌های درباره استندآپ کمدی می‌رسیم از نمونه‌های مشابه فاصله می‌گیرد.
جوئل پوتریکوس، فیلم‌ساز جوانی که چندان هم در میان عموم شناخته شده نیست، تعدادی از بهترین فیلم‌های اورجینال دو دهه‌ی اخیر را ساخته است و اوج استعدادهای او را در «کپی» می‌توانید تماشا کنید؛ اثری با ریتمی آرام اما به شدت سیاه و با چرخش‌های کمیک غیرمنتظره. پوتریکوس از عناصر استندآپ کمدی نه برای خلق طنز بلکه برای ترسیم وضعیت روحی و روانی یک انسان رنج‌دیده استفاده کرده است؛ با این حال، بخش‌هایی که استندآپ‌های ناموفق و ناکارآمد ترور را تماشا می‌کنیم، صادقانه و واقع‌گرایانه از آب درآمده‌اند. آزاردهنده و تجربی، فیلم کپی می‌تواند به یکی از آثار محبوب طرفداران کمدی‌های سیاه تبدیل شود.
۵- سرگرمی (Entertainment)
- سال اکران: ۲۰۱۵
- کارگردان: ریک آلورسون
- بازیگران: گرگ ترکینگتون، تای شرایدن، جان سی ریلی، لاته فربیک، مایکل سرا، ایمی سایمتز، دین استاکول
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۵.۷ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۴ از ۱۰۰
گرگ ترکینگتون در دهه‌ی ۹۰ میلادی، شخصیتی ساختگی به نام نیل همبرگر خلق کرد و استندآپ‌هایش را با این نام و این شخصیتِ مردم‌گریز اجرا می‌کرد که به محبوبیت بالایی هم رسید. فیلم «سرگرمی» برداشتی آزاد از نیل همبرگر ارائه می‌دهد و اینجا با مردی به نام «کمدین» همراه می‌شویم که می‌خواهد رابطه‌اش با دخترش را بهبود ببخشد و در این مسیر رویدادهای عجیبی را تجربه می‌کند.
ترکینگتون با سبک ضدکمدی و ضداجتماعی‌اش شناخته میشود و امضاهایش را به این فیلم هم آورده است، در نتیجه جنس کمدی فیلم شاید مناسب هر نوع سلیقه‌ای نباشد. فیلم به دلیل برداشت متفاوتی که از کمدی ارائه می‌دهد، چندان با سلیقه‌ی عمومی سازگاری ندارد اما اگر به دنبال یک اثر سینمایی متفاوت درباره استندآپ کمدی هستید، می‌تواند نیازهای شما را برآورده کند. فیلم را ریک آلورسون کارگردانی کرده است که با تولید آثار تجربی و هنری غریبه نیست و اگر به دنبال فیلم‌های سینمایی نامتعارف هستید، دیگر آثار او به‌ویژه فیلم متامدرن کم‌نظیر «کمدی» (۲۰۱۲) را تماشا کنید.
۴- جو جو دنسر، زندگی تو را فرا می‌خواند (Jo Jo Dancer, Your Life Is Calling)
- سال اکران: ۱۹۸۶
- کارگردان: ریچارد پرایر
- بازیگران: ریچارد پرایر، پائولا کلی، آرت ایوانز، باربارا ویلیامز، داین ابوت، کارمن مک‌ری، دبی آلن
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۶.۳ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۵۰ از ۱۰۰
«جو جو دنسر، زندگی تو را فرا می‌خواند» زندگی و سرگذشت یک استندآپ کمدین خیالی مشهور به نام جو جو دنسر (ریچارد پرایر) را روایت می‌کند که به کما رفته است و حالا به گذشته، اشتباهات، موفقیت‌ها و انتخاب‌های درست و غلط زندگی‌اش می‌نگرد و می‌خواهد بداند پیش از تصادف، چه میراثی از خود بر جا گذاشته است. فیلم که یک شبه‌زندگی‌نامه برای ریچارد پرایر بزرگ به حساب می‌آید، مشکلات و فرازونشیب‌های زندگی او به عنوان یک استندآپ کمدین را بررسی می‌کند.
هرگاه که از بزرگان تاریخ استندآپ کمدی صحبت میشود، چند نام بخصوص به میان می‌آید که یکی از آن‌ها ریچارد پرایر است، کمدین نابغه‌ای که به پیشرفت و افزایش محبوبیت استندآپ کمک ویژه‌ای کرد. به همین دلیل، اگر از طرفداران این مدیوم هستید، جو جو دنسر را نباید نادیده بگیرید. فیلم نه تنها بخش‌های کلیدی زندگی پرایر را پوشش می‌دهد بلکه داستان‌گو و سرگرم‌کننده هم هست و اگرچه نقاط ضعفی هم دارد اما یکی از بهترین آثار سینمایی درباره استندآپ کمدی در نظر گرفته میشود.
۳- بیمار بزرگ (The Big Sick)
- سال اکران: ۲۰۱۷
- کارگردان: مایکل شوالتر
- بازیگران: کمیل نانجیانی، زویی کازان، هالی هانتر، ری رومانو، انوپم کهیر، ایدی براینت، لیندا ایمند، میترا جوهری
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۵ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۸ از ۱۰۰
فیلم کمدی عاشقانه‌ی مایکل شوالتر، برداشتی آزاد از رابطه‌ی واقعی کمیل نانجیانی (رنگین‌پوست پاکستانی) و همسرش امیلی وی گوردون (سفیدپوست آمریکایی) است که سال ۲۰۰۷ ازدواج کردند. قصه پیرامون یک زوج بین نژادی اتفاق می‌افتد که پس از مریض شدن یکی از آن‌ها، تفاوت‌های فرهنگی باعث میشود تا با مشکلات متعددی روبه‌رو شود و عشق آن‌ها محک بخورد. هنگامی که امیلی (زویی کازان) به کما می‌رود، کمیل (کمیل نانجیانی) حالا نه تنها باید در رابطه و آینده‌اش بازنگری کند بلکه باید در مقابل خانواده‌اش هم قرار بگیرد که از او می‌خواهند با دختری پاکستانی ازدواج کند.
«بیمار بزرگ» یک فیلم کوچک بامزه است که به پیچیدگی‌های روابط میان نژادی می‌پردازد و از آن آثاری است که تماشای آن در کنار شریک زندگی‌تان جذابیت بیشتری دارد. از آنجایی که فیلم از داستان زندگی استندآپ کمدین محبوب، کمیل نانجیانی الهام گرفته، احساساتی که به شما منتقل می‌کند دروغین نیست و از قلب واقعیت آمده است. طرفداران سرسخت استندآپ کمدی شاید به این ساخته‌ی مایکل شوالتر واکنش چندان مثبتی نشان دهند اما استندآپ همچنان نقش مهمی در جهان‌بینی قهرمان قصه دارد و از دلایلی است که او به امیلی علاقه پیدا کرد. بیمار بزرگ نامزد جایزه اسکار بهترین فیلم‌نامه و به یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های مستقل سال ۲۰۱۷ نیز تبدیل شد.
۲- لنی (Lenny)
- سال اکران: ۱۹۷۴
- کارگردان: باب فاسی
- بازیگران: داستین هافمن، ولری پرین، جان ماینر، استنلی بک، گری مورتون، گای رنی، آلدو دمیئو
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۵ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۷ از ۱۰۰
در عصر استندآپ مدرن، حالا شاید کمتر کسی لنی بروس و زندگی جنجالی‌اش را به یاد بیاورد؛ کمدین بااستعدادی که به حوزه‌ی کلاهبرداری قدم گذاشت، برای فحاشی و حمل مواد مخدر دستگیر شد و در نهایت هم به خاطر اوردوز جان خود را از دست داد. در دوره‌ی حیات بروس، استندآپ کمدی شکل و بوی متفاوتی داشت و اجرای سریع و بی‌پرده‌ی این کمدین اغلب مخاطبان را شوکه می‌کرد. بروس بی‌تردید یکی از مهم‌ترین استندآپ کمدین‌های تاریخ است که مسیر را برای بیل هیکس، ریچارد پرایر و جرج کارلین هموار کرد. او عرف اجتماعی آن روزها را به چالش کشید و آزادی بیان را تبلیغ کرد. او زندگی کوتاه اما تعلیق‌آمیزی را از سر گذارند و برای پیروان خود میراث ارزشمندی بر جا گذاشت؛ قصه‌ی چنین اسطوره‌ای باید به بهترین شکل در سینما روایت می‌شد.
«لنی» ساخته‌ی باب فاسی، اثر درخشانی است که برداشت وفادارانه‌ای از زندگی لنی بروس ارائه می‌دهد. افزون بر این، داستین هافمن هم یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های کارنامه‌ی هنری‌اش را ارائه داده است و به ماهیت سرکش و طغیانگر بروس پایبند باقی مانده است. منتقدان و مخاطبان هم از فیلم استقبال کردند و حالا از لنی به عنوان یکی از آثار شاخص دهه‌ی ۷۰ میلادی نام برده میشود.
۱- سلطان کمدی (The King of Comedy)
- سال انتشار: ۱۹۸۲
- کارگردان: مارتین اسکورسیزی
- بازیگران: رابرت دنیرو، جری لوئیس، ساندرا برنارد، دایان ابوت، اد هرلیهی، فرد د کوردوا، لورتا کلمنس تاپر
- امتیاز کاربران IMDb به فیلم: ۷.۸ از ۱۰
- امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۰ از ۱۰۰
این شاهکار بلامنازع مارتین اسکورسیزی، تقلا برای شهرت و چالش‌های تبدیل شدن به یک کمدین سرشناس را به‌واسطه‌ی روپرت پاپکین (رابرت دنیرو) بازبینی می‌کند، کمدین گمنام جاه‌طلب اما متوهمی که می‌خواهد یک شبه راه صدساله را طی کند و به شهرت، ثروت و هرآنچه که هست و نیست برسد. اهتمام ورزیدن بی‌وقفه‌ی روپرت برای رسیدن به رویاهای دور از دسترس، او را درمانده و حیران می‌کند، تا حدی که تصمیم می‌گیرد جنون‌آمیزترین کار ممکن را انجام دهد و به سراغ مردی برود که همواره الهام‌بخش او بوده است. روپرت دست به آدم‌ربایی می‌زند و مجری مشهور یک برنامه‌ی تلویزیونی را می‌رباید تا از طریق فشار آوردن به او بتواند فرصت حضور در تلویزیون را پیدا کند.
«سلطان کمدی» ما را به دورانی می‌برد که عصر طلایی برنامه‌های گفتگومحور تلویزیونی بود و مجری‌های متبحر به اندازه‌ی سلبریتی‌های بزرگ سینما شهرت و طرفدار داشتند. تاثیرگذاری و نفوذ این مجری‌ها به اندازه‌ای بود که می‌توانستند با چند جمله زندگی یک نفر را خراب کنند، برای مثال کمدین‌هایی که در مقابل جانی کارسون اجرا می‌کردند، نارضایتی او از آن اجرا بدین معنا بود که آن کمدین دیگر آینده‌ای نخواهد داشت، زیرا تماشاگران حرف‌ها و دیدگاه‌های کارسون را جدی می‌گرفتند. اسکورسیزی اینجا تلاش می‌کند تا این فرهنگ غلط و منسوخ را تحلیل کند و البته در این مسیر زوایایی از استندآپ کمدی کلاسیک را هم به نمایش می‌گذارد. سلطان کمدی بعدها به یکی از منابع الهام فیلم «جوکر» تبدیل شد که آن‌هم از جهاتی درباره استندآپ کمدی است اما به مسیر متفاوتی می‌رود.
منبع: MovieWeb
