بلو اوریجین جایگزین ایستگاه فضایی بین‌المللی را توسعه می‌دهد
بلو اوریجین که حالا برنامه‌های فضایی گوناگونی را با موفقیت انجام داده است، قصد دارد تا پایان دهه‌ی جاری ایستگاه فضایی جدیدی را در مدار زمین مستقر کند که احتمالا یکی از مهم‌ترین جایگزین‌های خصوصی ایستگاه فضایی بین‌المللی خواهد شد.
ایستگاه فضایی بین‌المللی ممکن است جانشین‌های خصوصی زیادی داشته باشد. اکنون «بلو اوریجین» (Blue Origin)، بوئینگ (Boeing) و «سیرا اسپیس» (Sierra Space) و چند شریک دیگر اعلام کرده‌اند که قصد دارند در خارج از زمین یک پایگاه تجاری با نام «اوربیتال ریف» (Orbital Reef) به معنای «جزیره‌ی مداری» را توسعه دهند که فعالیت آن تا پایان دهه‌ی ۲۰۲۰ میلادی آغاز خواهد شد.
طرح گرافیکی ماژول اصلی ایستگاه فضایی اوربیتال ریف
Credit: Blue Origin
اعضای تیم پروژه اعلام کردند که مشتریان اوربیتال ریف شامل دولت‌های محلی، صنعت خصوصی و گردشگران فضایی هستند. این ایستگاه مداری در ابتدا به‌عنوان یک پایگاه مکمل توسعه می‌یابد اما در نهایت جای ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) را که انتظار می‌رود در سال‌های ۲۰۲۸ تا ۲۰۳۰ بازنشسته شود، خواهد گرفت.
«برنت شروود» (Brent Sherwood) معاون ارشد برنامه‌های توسعه‌ی پیشرفته‌ی شرکت بلو اوریجین گفت: «بیش از ۶۰ سال است که ناسا و دیگر آژانس‌های فضایی پروازهای مداری و زیستگاه‌های فضایی را توسعه داده‌اند و ما را برای کسب‌وکارهای تجاری در این دهه آماده کرده‌اند.»
او افزود: «ما دسترسی فعالیت‌های فضایی را گسترش خواهیم داد، هزینه را کاهش خواهیم داد و همه‌ی خدمات و امکانات لازم برای عادی‌سازی پروازهای فضایی را ارائه خواهیم کرد. یک زیست‌بوم (اکوسیستم) تجاری پرجنب‌وجوش در مدار پایین زمین شکل می‌گیرد و اکتشافات تازه، محصولات تازه، سرگرمی‌های تازه و آگاهی جهانی تازه‌ای را به ارمغان می‌آرورد.»
اعلام خبر طراحی ایستگاه فضایی اوربیتال ریف، تنها چند روز پس از آن صورت می‌گیرد که «وویجر اسپیس» (Voyager Space) و «لاکهید مارتین» (Lockheed Martin) از برنامه‌ی خود برای ساخت ایستگاه فضایی خصوصی «استارلب» (Starlab) رونمایی کردند.
پیش از این هم شرکت مستقر در هوستون «آکسیوم اسپیس» (Axiom Space) اعلام کرده بود که قصد دارد تا سال ۲۰۲۴ ماژول‌هایی را به ایستگاه فضایی بین‌المللی پرتاب کند و سپس در نهایت آن‌ها را جدا کرده و به‌عنوان یک پایگاه مداری مستقل، راه‌اندازی کند.
اوربیتال ریف
این پایگاه فضایی یک همکاری میان چند غول صنعت فضایی است. بلو اوریجین به مدیریت جف بزوس، تعدادی از ماژول‌ها را ارائه می‌کند وموشک سنگین باری «نیو گلن» (New Glenn) این شرکت که قرار است برای نخستین بار در سال ۲۰۲۲ پرتاب شود، به‌عنوان پرتابگر اولیه‌ی ایستگاه اوربیتال ریف درنظر گرفته شده است.
بوئینگ که یک شریک کلیدی در برنامه‌ی ایستگاه فضایی بین‌المللی است، مسئولیت عملیات و تعمیرونگهداری اوربیتال ریف را برعهده خواهد داشت. این شرکت همچنین ماژول‌های علمی را ارائه می‌دهد و کپسول «استارلاینر» (Starliner) آن خدمه و محموله‌ها را به ایستگاه فضایی منتقل خواهد کرد. کپسول استارلاینر که مراحل توسعه را می‌گذراند و ناسا هم آن را برای شماری از پروازها به ایستگاه فضایی بین‌المللی درنظر گرفته است، قرار است در نیمه‌ی اول سال ۲۰۲۲ پرواز آزمایشی خود را انجام دهد.
فضاپیمای استارلاینر بوئینگ
Credit: Boeing
ماژول‌های جمع‌شونده‌ی سیرا اسپیس هم با نام «زیستگاه انعطاف‌پذیر یکپارچه‌ی بزرگ» (Large Integrated Flexible Environment) یا «لایف» (LIFE) به عنوان محل زندگی اصلی اوربیتال ریف عمل خواهند کرد. به گفته‌ی نمایندگان این شرکت، هواپیمای فضایی «دریم چیسر» (Dream Chaser) این شرکت هم برای تحویل محموله و احتمالا خدمه به این ایستگاه فضایی خصوصی دردسترس خواهد بود.
منظره‌ی داخلی و بیرونی ایستگاه فضایی اوربیتال ریف
Credit: Blue Origin
«ردوایر اسپیس» (Redwire Space) آرایه‌های خورشیدی و دیگر سازه‌های قابل استقرار ایستگاه را تأمین می‌کند. این شرکت که زیرمجموعه‌ی آن «مید این اسپیس» (Made In Space) چندین چاپگر سه‌بعدی را به ایستگاه فضایی بین‌المللی فرستاده است، عملیات باری هم ارائه خواهد کرد و از تحقیقات علمی و عملیات تولید در ایستگاه هم پشتیبانی خواهد.
شرکت «جنسیس انجینیرینگ سلوشنز» (Genesis Engineering Solutions) قرار است یک فضاپیمای تک‌نفره را توسعه دهد که به بازدیدکنندگان از اوربیتال ریف امکان می‌دهد راهپیمایی فضایی انجام دهند. همچنین دانشگاه ایالتی آریزونا کنسرسیومی متشکل از ۱۴ دانشگاه را سرپرستی می‌کند که مشاوره‌ی تحقیقاتی و اطلاع‌رسانی عمومی را درباره‌ی این ایستگاه فضایی انجام خواهد داد.
این طرح برای پرتاب و راه‌اندازی اوربیتال ریف تا اواخر دهه‌ی ۲۰۲۰، یک پیکربندی پایه است که شامل یک سیستم تأمین انرژی، یک ماژول مرکزی، یک ماژول سکونت، یک ماژول علمی و فضاپیمای جنسیس می‌شود. شروود خاطرنشان کرد: «این پایگاه اولیه دارای حجم تحت فشار ۸۳۰ متر مکعب خواهد بود و می‌تواند هم‌زمان از ۱۰ نفر پشتیبانی کند.»
فعالیت در ایستگاه فضایی اوربیتال ریف
Credit: Blue Origin
برای مقایسه، ایستگاه فضایی بین‌المللی ۹۱۶ متر مکعب حجم تحت فشار دارد که معادل یک هواپیمای بوئینگ ۷۴۷ است. همچنین ایستگاه فضایی آینده‌ی استارلب یک آزمایشگاه مداری ۴ نفره با حجم ۳۴۰ متر مکعب خواهد بود.
اوربیتال ریف در طول زمان به توسعه‌ی خود ادامه می‌دهد و اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، در نهایت ماژول‌های بیشتری به آن متصل خواهند شد زیرا اعضای تیم پروژه قصد دارند به مشتریان زیادی در سراسر جهان خدمات‌رسانی کنند.
طراحی بخشی از محیط داخلی ایستگاه فضایی اوربیتال ریف
Credit: Blue Origin
«مایک گلد» (Mike Gold) معاون اجرایی فضای عمومی و امور خارجی ردوایر گفت: «اوربیتال ریف مانند صخره‌های دریایی واقعی، بسیاری از کشورهای جهان را پوشش خواهد داد. این یک ایستگاه آمریکایی نیست، بلکه یک ایستگاه جهانی خواهد بود که میراث بین‌المللی و غرورآفرین ISS را ادامه خواهد داد.
برنامه‌ی ناسا برای ایستگاه‌های فضایی خصوصی
هدف ناسا تشویق توسعه‌ی اوربیتال ریف، استارلب، ایستگاه آکسیوم و دیگر پایگاه‌های فضایی تجاری تحت برنامه‌ی «مقاصد مدار پایین زمین تجاری» (Commercial LEO Destinations) یا CLD است. این برنامه‌ی دو مرحله‌ای از استراتژی موفق آژانس برای پرتاب‌های فضایی باری و سرنشین‌دار خصوصی به ایستگاه فضایی بین‌المللی الگوبرداری شده است.
مقامات آژانس پیش از این در این زمینه گفته بودند: «در مرحله‌ی اول، ناسا چندین توافق‌نامه‌ی قانون فضایی را برای توسعه‌ی مفهومی اولیه‌ی مقاصد تجاری دنبال خواهد کرد. در مرحله‌ی دوم، زمانی که خدمات ایستگاهی دردسترس قرار گرفتند، ناسا قصد دارد این خدمات را خریداری کند.»
طرحی گرافیکی از ایستگاه فضایی اوربیتال ریف در مدار زمین
Credit: Blue Origin
اگرچه اعضای تیم اوربیتال ریف امیدوارند که ناسا بخشی از بودجه‌ی آن‌ها را تأمین کند اما منتظر آن نخواهند ماند. شروود گفت: «نمی‌توان در میانه‌ی دهه فعالیت توسعه‌ی ایستگاه را آغاز کرد و تا پیش از بازنشستگی ایستگاه فضایی بین‌المللی در سال ۲۰۳۰ ایستکاهی آماده داشته باشید که قابلیت همپوشانی داشته باشد.»
او همچنین اشاره کرد که انتظار می‌رود بودجه‌ی فاز ۱ برنامه‌ی CLD کم باشد و بودجه‌ی فاز ۲ هم احتمالا تا میانه‌ی دهه‌ی ۲۰۲۰ داده نخواهد شد. بنابراین شرکای اوربیتال ریف پول زیادی را صرف این پروژه خواهند کرد. هرچند شروود از برآورد هزینه‌ی این ایستگاه فضایی خودداری کرد اما اعلام کرد که یک پله کمتر از هزینه‌ی تقریبا ۱۰۰ میلیارد دلاری ایستگاه فضایی بین‌المللی خواهد بود.
عکس کاور: ایستگاه فضایی اوربیتال ریف
Credit: Blue Origin
منبع: Space
