خاطره فوتبالی تعریف کنید، گوشی آنر برنده شوید!

بازی ایران و کره جنوبی بود .همون بازی که ایران به جام جهانی ۲۰۱۴ سعود کرد .با پسرا فامیل همه پای تلوزیون بودیم که دقایق اخر قوچان نژاد گل زد .داداشم بقل دستم بود .انقد ذوق زده شدم ناخوداگاه یه سیلی زدم ب داداشم اونم مات و مبهوت به من خیره شده بود .کل بچها خندشون گرفته بود خودمم کلی خندیدم .خلاصه این بازی خیلی خوشحالمون کرد و خاطره جالبی ب جا گذاشت .

سال ۲۰۱۴ بود.ما در سفر شمال نوشهر بودیم. شخصا خودم ۹ سال داشتم.بابام و خودم زیاد فوتبال دوست نبودیم و نیستیم…اما با این بازی کل خانواده با اشتیاق جلوی صفحه ۴۵ اینچی نشسته بودیم.همه قبلش گفتن که با تساوی نا باورانه آیی میبازیم … من نظری ندادم…ولی از این حال خیلی خوشحال شدم…من اون موقع بچه بودم حالیم نبود و از اینکه تیم مارو انداخته آمد با آرژانتین خیلی تعجب کردم….با خودم گفتم ایران کجا آرژانتین…. ????.حالا همه توقع ۴ تا خوردن از آرژانتین داشته بودیم…اما با امیدو همت ایران تا دقایقی پایانی مساوی بودیم…اما در آخر با گل برترین بازیکنشون تساوی نا مساوی. شد…بعد بابام گفت هیچ ارزان ی بی دلیل نیست…(هر چیزی علکی نشده تحفه آیی)

بازی ایران و آرژانتین بود من توی اتاقم یه تلوزیون جدا داشتم و یه تلوزیونم تو حال خونمون بود که خانواده از اون استفاده میکرد تلوزیون من تصاویر رو زود تر از تلوزیون حال میگرفت خلاصه هر اتفاقی که میافتاد من ده ثانیه زود تر اعلام میکردم و مزش از بین میرفت مخصوصا اونجایی که روی ایران خطا شد ولی پنالتی نگرفتن من کلی جیغ زدم بابام فک کرد ایران گل زده ول ده ثانیه بعد تازه متوجه شد چی شده وقتی مسی گلو زد سریع تلوزیونو خاموش کردم رفتم تو حال که اونجا هم گلشو نشون داد کلا خیلی اوضاع داغون بودهمه تو برهوت بودن ولی من هیچ عکس العملی نشون ندادم چون ده ثانیه قبلش شکه شده بودم????

بازی ایران استرالیا،مدرسه نرفتم ک بازیو ببینم با اینکه شدیدا مخالف بودن وو اعلام کرده بودن ک کسی غیبت نکنه،نیمه اول ک تموم شد،نا امید کتابا رو برداشتم وو راه افتادم طرف مدرسه،چون گل خورده بودیم،تا مدرسه هم ۲۰دقیقه ای راه بود،وقتی رسیدم مدرسه دیدم کلا در مدرسه بستس وو تعطیله????????،باز برگشتم سمت خونه وقتی رسیدم فقط به وقت اضافه رسیدم وو خوشحالتر از تعطیلی مدرسه،راه یابی ب جام جهانی بود،کلاس سوم راهنمایی بودم،یادش بخیر.

بازی ایران استرالیا،مدرسه نرفتم ک بازیو ببینم با اینکه شدیدا مخالف بودن وو اعلام کرده بودن ک کسی غیبت نکنه،نیمه اول ک تموم شد،نا امید کتابا رو برداشتم وو راه افتادم طرف مدرسه،چون گل خورده بودیم،تا مدرسه هم ۲۰دقیقه ای راه بود،وقتی رسیدم مدرسه دیدم کلا در مدرسه بستس وو تعطیله????????،باز برگشتم سمت خونه وقتی رسیدم فقط به وقت اضافه رسیدم وو خوشحالتر از تعطیلی مدرسه،راه یابی ب جام جهانی بود،کلاس سوم راهنمایی بودم،یادش بخیر.

خیلی استرس داشتم سر بازی ایران آرژانتی ۲۰۱۴ فردا هم امتحان ریاضی داشتم گفتم ماکه امتحان فردامونو خراب میکنیم چرو امشبمون رو خراب کنیم
پس نشستم بازیو دیدم وقتی که گل خوردیم تمیدمو از دس دادم امتحان فردا هم خراب کردم شدم ۱۲????????????????

اون موقع ها حدودا یازده دوازده سالم بود
خودتان بهتر می دانید که ایران اون موقع تیم زیاد قوی ای به حساب نمی امد حالا فکرش رو کنید ایران با ارژانتین مگه میشه پس من اصلا زحمت نگاه کردن بازیو به خودم ندادم و پدرم که عاشق فوتباله هم خونه نبود. حدودا فکر میکنم اولای نیمه دوم بودش که بابا اومد خونه گفتش بزن!بزن تلوزیون رو روشن کن بازی هنوز ۰.۰هست منم با تعجب و با اشتیاق زیاد زدم ببینم جریان چیه؟! تلوزیون روشن که شد دیدم بله؛بازی هنوز ۰.۰هست با خوشحالی بازیو می دیدیم یادمه دیگه خیالم راحت شده بود که ایول مساوی کردیم که همون موقع یک هومسی زد در گوشم گفت داداش یه گل زدم فقط برا اینکه تو رو ضایع کنم. اما بازم واقعا خوشحال بودم چون واقعا اون موقع ۱.۰هم با ارژانتین خیلی خوب بود واز نظر من اون بازی استارتی موفقانه برای ایران بود

من بازی ایران عراق ۴سال پیش امتحان ریاضی داشتم گفتم واسا بازی تموم شه درس بخونم بازی شروع شد ایران نیمه اول جلو افتاد من وسته نیمه یک فصل خوندم ریاضی بازی شروع شد وایران موساوی کرد ورفت پنالتی وایران باخت ومن دیگه درس نخوندم وامتاحان ریاضی ۱۰شدم

من فقط میتونم یه چیز بگم لحظه ی

بازی ایران و استرالیا تنها یک لحظه غیرقابل

وصفه اون لحظه رو شاید شاید شاید یک

نویسنده حرفه ای هم نتونه وصف کنه چون اون

یک لحظه فوق العاده فوق العاده و واقعا فوق

العاده بود ومن فقط در وصفش می گویم.

رویایی ترین لحظه ی فوتبالی ها.

به کمک نسل

طلایی ایران……و به رهبری محمد مایلی کهن .

بهترین لحظه ی عمر من و تمام فوتبالی ها.

—با تشکر عبدالله پور—
—

آبان ۱۳۴۲ سالگرد شهادت «طیب» است. در حوالی همین روزها بود که او رخت رفتن پوشید و این داغ هنوز در دل برادرزاده اش است و از این رو بیشتر علاقمند به شنیدن موسیقی حزن انگیز می باشد؛ «برای همین یک حال غمگینی در وجودم هست و البته خودم هم بالفطره آدم احساسی هستم و خیلی زود گریه ‌ام می‌ گیرد. چند روز پیش، قطعه «ساز شکسته» از ساخته‌ های علی تجویدی و شعر محمود سنایی را گوش می‌ کردم. قطعه از این می‌ گوید که چرا دیگر از این ساز، بانگ طرب برنمی‌ خیزد که من آن را در زندگی به آدم‌ هایی که دوست داشتم و دیگر نیستند، تعمیم می ‌دهم.»
امیر حاج رضایی همانند بسیاری از عشاق، یک مثلث عشقی دارد؛ «هت‌ تریک» زندگی برادرزاده ی غیرسیاسی طیب این چنین است: «من در دوران نوجوانی یک هت ‌تریک غریزی و بدون آگاهی داشتم که آن هم «ادبیات»، «سینما» و «فوتبال» بود. آن سال‌ ها ما در دانشگاه تهران تمرین می ‌کردیم که آنجا برای من شبیه بهشت بود چون قبل از تمرین می ‌توانستم به کتاب ‌فروشی‌ های اطراف دانشگاه بروم و بعد از فوتبال هم به سینما می ‌رفتم. من با این‌ ها بزرگ شدم و اگر هفته ‌ای چند فیلم نبینم و کتاب نخوانم، زندگی ام نمی ‌گذرد. فوتبال هم که جای خودش را دارد. موسیقی را هم خیلی دوست دارم اما نمی‌ توانم در این زمینه به عنوان یک تحلیل ‌گر صحبت کنم.»

راسته کتابفروشی های انقلاب برای خیلی از عاشقان فراتر از یک خیابان و گذری برای عبور و مرور است؛ آن جا هوای آگاهی قابل استشمام است. جالب این که حال و هوایی مشترک با چنین روزگاری را «حمیدرضا صدر» نیز دارد که او هم از جمله عاشقان باریشه ی سینما و فوتبال و ادبیات است.

اما حال و هوای موسیقایی امیر حاج رضایی این چنین است: «اتفاق تلخی در زندگی من رخ داد و چندین سال فقط موسیقی گلها را گوش می‌ کردم؛ همان جایی که اکبر گلپایگانی و ایرج و… می‌ خوانند. با موسیقی‌های جدید آشنایی کمتری دارم اما برخی قطعاتِ بعضی از خواننده‌ ها را دوست دارم. مثلا قطعه «ماه و ماهی» از حجت اشرف‌ زاده که ترانه خیلی زیبایی دارد. برایم خیلی معنادار است وقتی می ‌گوید: «چه باشی، چه نباشی…» اصلا من را به دنیای دیگری می ‌برد! من همیشه عاشق بوده ‌ام و اگر کاری را انجام می‌ دادم با عشق بوده است. فیلم «از کنار هم می‌گذریم» ایرج کریمی دیالوگی دارد که می‌گوید: «بدون عشق، همه نعش‌ کشیم». فوتبال هم برای من همین‌ طور است و وقتی درباره آن حرف می‌زنم، انگار دارم از یک موسیقی ناب صحبت می‌ کنم.» از شهره تبریز ماشین سازی تبریز عشقه

بچه همدانم و بازی ایران و استرالیا تهران سرباز بودم
عاشق فوتبال بودن و تو خیابون آواره
از این ک فوتبال و نمیدیدم خیلی ناراحت بودم
گه اخر یه مغازه پیدا کردم و رفتم
وقتی دیدم ایران دو گل خورد خیلی ناراحت شدم از مغازه رفتم بیرون و حتی اشک هم ریختم
هیچ وقت یادم نمیره
تو پارک رو صندلی نشسته بودم و اشک میریختم و ناراحت بودم
بعد پیر مردی اومد و گفت سرباز چرا ناراحتی
گفتم خب ایران باخت و نتونست بره جام جهانی
بعد پیرمرد گفت ایران ک برد بازی و
من یه لحظه فک کردم داره شوخی میکنه و حتی میخواستم یچیزی بهش بگم و ناراحتش کنم
که دیدم حرفش جدیه
هنوزم نمیتونم خوشحالی اون شب و توصیف کنم
بهت ین شب فوتبالی من اون شب بود
مطمعنم هیچ وقت مث اون موقع از فوتبال کشورمون لذت نمیبرم

بازی ایران نیجریه جام جهانی ۲۰۱۴ سرباز دوره آموزشی بودم.
بازی به وقت ایران دیروقت بود و توی تایم خاموشی برگزار میشد.
گروهان ما هم ۲ تا آسایشگاه داشت ولی فقط یکی از اونا تلویزیون داشت!!!
یک سری از بچه ها هم پایه بازی نبودن
از یه طرف هم حسابی از افسر نگهبان حساب می بردن
فوتبالیا جمع شدیم یک آسایشگاه
باقی رو فرستادیم طرف دیگه
70 نفری بودیم که داشتیم بازی رو می دیدیم
همه جمع شده بودن جلو تلویزیون(۲۱ اینچی)
4-۵ تا تشک کف زمین پهن بود
هر تخت ۵-۶ نفر نشسته بودن(۲ تا تخت شکست)
نکته قشنگش این بود که صدا از کسی در نمیومد که ۲ تا دلیل داشت
هم افسرنگهبان خبر میشد
هم باعث میشد بقیه صدای گزارش بازی رو نشنون

شبهای قشنگی بود… شبهای آخر آموزشی…
خرداد ۹۳
مرا۰۱
گروهان ۱۰۱