در این ویدیو ببینید که صاحب این استخوان‌ها چگونه در آب شنا می‌کرد
دانشمندان موفق شدند نحوه‌ی شنا کردن گونه‌ای از دایناسور موسوم به پلسیوسور (Plesiosaur) را توسط برنامه‌های پیشرفته‌ی شبیه‌ساز کامپیوتری کشف کنند.
استخوان‌های این موجود بزرگ‌جثه‌ی شناگر دویست سال پیش در میان صخره‌های دورست (Dorset) کشف شده بود. «مری آنینگ» (Mary Anning) کسی بود که در سال ۱۸۲۱ این فسیل‌ها را پیدا کرد. آن زمان حتی اسم «دایناسور» هم برای این جانداران ماقبل تاریخ ابداع نشده بود؛ چه برسد به نوع دریایی آن، پلسیوسور.
پلسیوسور گونه‌ای از خزندگان آبی است که بین ۲۰۰ میلیون تا ۶۰۰ میلیون سال پیش می‌زیستند.
با مطالعه‌ی مقاله‌های آنینگ، نحوه‌ی شنا کردن این جانداران با آن جفت باله‌های عجیب‌شان، برای دانشمندان به یک سوال بزرگ تبدیل شد.
حالا دانشمندان موفق شده‌اند به کمک تکنولوژی کامپیوتری و برنامه‌های شبیه‌سازی، شیوه‌ی حرکت این موجود در آب را بفهمند. دکتر «آدام اسمیت» (Adam Smith) از موزه‌ی تاریخ طبیعی ناتینگهام به همراه تیمی از دانشکده‌ی تکنولوژی جورجیا (در آتلانتای آمریکا) روی این موضوع مطالعه کرد.
پلسیوسور گونه‌ای از خزندگان آبی است که بین ۲۰۰ میلیون تا ۶۰۰ میلیون سال پیش می‌زیستند. قد این‌ها تا ۱۵ متر رشد می‌کرد و ۴ باله‌ی مخصوص شنا داشتند که در بین هم‌نوعان‌شان بی‌نظیر بود (البته مورد کشف شده ۳ متر طول دارد). در ابتدا برای دانشمندان سخت بود که بفهمند این جانداران چگونه در آب شنا می‌کردند؟ باله‌ها هم‌گام با هم جلو عقب می‌رفتند یا متضاد حرکت می‌کردند؟ حرکت‌شان شبیه بال زدن پنگوئن و لاگ‌پشت بود یا با حرکت پارویی جلو می‌رفتند؟
تخمین زده می‌شود که پلسیوسور بالغ قدی حدود ۱۵ متر داشته
با توجه به فرم هیکل، باله‌ها باید سیستماتیک و درست حرکت می‌کردند تا بهترین بازدهی را داشته باشند و جانور به راحتی و نرم رو به جلو حرکت کند.
دانشمندان به سراغ تکنولوژی کامپیوتری رفتند. آن‌ها با توجه به استخوان‌هایی که تا امروز پیدا کرده‌اند و تقریبا کامل هم بوده (به‌ویژه هر چهار باله و مفاصل آن‌ها)، یک مدل سه‌بعدی تا حد ممکن شبیه به پلسیوسور طراحی کردند. تمام مفاصل، تاشوها، تراکم‌ها و بافت‌های ماهیچه‌ای بازطراحی شدند. وقتی همه چیز آماده شد، پلسیوسور مجازی را داخل آب مجازی انداختند.
در واقع باله‌های عقبی بیش‌تر کارکرد حفظ تعادل، ثبات و مانور (تغییر جهت) حیوان را بر عهده داشتند و باله‌های جلویی تقریبا همه‌کاره و مسوول حرکت حیوان بودند.
کامپیوتر هزاران فرم حرکتی مختلف را با توجه به مفاصل و ابعاد و وزن بدن جانور روی مدل اجرا کرد تا ببیند که در کدام حالت بهترین و نرم‌ترین شنا را خواهد داشت.
نتیجه‌ی این تحقیق امروز در PLOS Computational Biology منتشر شد: حرکت در راستای عمود که خیلی شبیه نحوه‌ی شنا کردن پنگوئن‌ها و لاک‌پشت‌هاست، برای این حیوان از هر حالت دیگری مناسب‌تر بوده است. تمام مراحل شبیه‌سازی و کشف این موضوع در آلمان انجام شد.
مدل کامپیوتری این‌طور نشان می‌دهد که باله‌های عقبی نسبتا ضعیف‌تر از جلویی‌ها بودند و در نتیجه قدرت و فشار کم‌تری برای حرکت شتابی رو به جلو می‌توانستند ایجاد کنند.
در واقع باله‌های عقبی بیش‌تر کارکرد حفظ تعادل، ثبات و مانور (تغییر جهت) حیوان را بر عهده داشتند و باله‌های جلویی تقریبا همه‌کاره و مسوول حرکت حیوان بودند. به همین جهت هم هماهنگ بودن یا نبودن حرکت باله‌های جلو و عقب اهمیت ندارد.
دکتر «دیوید مارتیل» (David Martill) از دانشگاه «پورتسموث» (Portsmouth) متخصص زیست‌شناسی روی گونه‌های ماقبل تاریخ است. او احتمال می‌دهد که این جانوران مانند کروکودیل‌های امروزی به روش چرخشی ظعمه‌ی خود را تکه تکه می‌کردند و می‌خوردند؛ در این صورت باله‌های عقبی می‌توانستند برای چرخاندن طول بدن این حیوان کار کنند.
ویدیوی شبیه‌سازی کامپیوتری نحوه‌ی شنا کردن پلسیوسور را در این‌جا ببینید.
منبع: Sciencemag
بسیار جالب بود ممنون از سایت خوب و نویسنده های خوش ذوقتون
متشکر