چرا آدرس‌های اینترنتی به زبان انگلیسی هستند؟
بخش زیادی از کاربران اینترنت، انگلیسی‌زبان نیستند. بااین‌حال، همه‌ی ما مجبوریم برای وارد شدن به صفحات وب، از کلمات و حروف انگلیسی استفاده کنیم. در ادامه‌ی این مطلب دلیل این موضوع را بررسی خواهیم کرد؛ پس با ما همراه باشید.
این سوال را می‌توان به دو صورت پاسخ داد. پاسخ اول کوتاه‌تر و ساده‌تر است. آدرس صفحات وب به این دلیل انگلیسی است که استانداردهای صفحات وب را انگلیسی‌زبان‌های کشور آمریکا توسعه داده‌اند.
می‌رسیم به پاسخ کامل‌تر. در روزهای اول پیدایش اینترنت، آدرس IP، تنها روشی بود که می‌شد از طریق آن به یک کامپیوتر در راه دور متصل شد. آدرس IP درواقع مجموعه‌ای منحصربه‌فرد از اعداد است که به‌عنوان آدرس اختصاصی یک دستگاه یا کامپیوتر در شبکه به کار می‌رود (برای مثال ۱۶۵.۲۵۴.۲۰۲.۲۱۸). در سال ۱۹۸۳، شرایط کمی تغییر کرد. به دلیل زیاد شدن تعداد کامپیوترهای موجود در شبکه، محققان دانشگاه ویسکانسین (University of Wisconsin) ایده‌ی ساده‌ای را مطرح کردند. راه حل آن‌ها «سیستم نام دامنه» (Domain Name System) نام داشت. این سیستم به‌اختصار با نام DNS شناخته می‌شود. در این سیستم به‌جای وارد کردن مجموعه‌ای از ارقام بی‌ربط شما می‌توانید از واژه یا واژه‌هایی نام‌آشنا مثل digikala.com استفاده کنید.
سال ۱۹۹۰ بود که دانشمندی بریتانیایی با نام «برنرز-لی» (Berners-Lee)، شبکه‌ی World Wide Web، یا به گفته برخی مترجمان «وب جهان‌گستر» را اختراع کرد. تا سال ۱۹۹۲، بیش از یک میلیون کامپیوتر به یکدیگر متصل شدند. البته اکثریت این کامپیوترها در خاک ایالات متحده بودند. در سال ۱۹۹۴، نوبت به استاندارد مهم دیگری رسید. در این سال، یک سازمان استانداردسازی مطرح در آمریکا با نام IETF، مجموعه‌ای از استانداردهای مرتبط با آدرس‌های وب را با عنوان URL منتشر کرد. به خاطر این‌که این آدرس‌های وب راحت‌تر به خاطر سپرده شوند و خواندن و نوشتن‌شان ساده‌تر باشد، سازمان IETF محدودیت‌هایی را اعمال کرد. به‌طور مثال، تنها می‌شد از حروف کوچک و بزرگ انگلیسی، ارقام ۰ تا ۹ و تعدادی محدود از کاراکتر استفاده کرد. کاراکترهای مجاز هم از مجموعه‌ای از کاراکترها با نام «اسکی» (ASCII) گرفته شد. (مجموعه‌ی کاراکترهای ASCII در ایالات متحده توسعه پیدا کرد و در سال ۱۹۶۳ برای اولین منتشر شد.)
برمی‌گردیم به موضوع اصلی این مطلب یعنی زبان انگلیسی و آدرس صفحات وب. همان‌طور که اشاره شد، نام دامنه و همچنین ساختار کلی URL، بر اساس مجموعه‌ی کاراکترهای «اسکی» بود. این کاراکترها هم بر پایه‌ی همان حروف و کاراکترهای انگلیسی بودند. به نظر می‌رسد سوال اصلی مطرح شده در ابتدای این نوشته، پاسخ خود را دریافت کرده است.
بیش از نیمی از کاربران اینترنت به زبانی غیر از انگلیسی صحبت می‌کنند و کاراکترهای مورد استفاده‌ی‌شان با انگلیسی‌زبان‌ها فرق دارد. با توجه به افزایش روزافزون کاربران غیر انگلیسی‌زبان، گویا قوانین بازی دستخوش تغییراتی خواهد شد.
«آیکان» (ICANN) نام یک سازمان غیردولتی است که وظیفه‌ی تعیین قوانین مربوط به نام دامنه سایت‌های اینترنتی را بر عهده دارد. این سازمان که در ایالات متحده واقع شده، در سال ۲۰۰۹ با تصویب قانون IDN، شرایط را تغییر داد. IDN مخفف عبارت انگلیسی Internationalized Domain Names است. این قانون به کاربران این امکان را می‌دهد که دامنه‌هایی با کاراکترهای غیرانگلیسی (غیر لاتین) داشته باشند.
با معرفی IDN، کاربران اینترنت توانستند آدرس‌های وب را به زبان‌های مختلف، مثل چینی و عربی، وارد کنند. در حال حاضر امکان استفاده از دامنه‌های فارسی هم وجود دارد. تاکنون تعداد زیادی دامنه به زبان فارسی با پسوند «com.» ،«.net» و «ایران.» در ایران به ثبت رسیده است.
منابع: IRNIC، ICANN، HowStuffWorks
واقعا مطلب مفیدی بود . ممنون
تشکر بابت مطلب خوبتان