۴۵ فیلم بی‌نظیر که در جشنواره‌ی کن مسخره شدند
هیچ رویدادی به اندازه‌ی جشنواره‌ی فیلم کن متعهد به حمایت از فیلم‌ها به شکل هنری‌اش نیست. از برنامه‌های منتخبی که برخی از جسورترین رویاپردازان جهان را برجسته می‌کند تا مخاطبانی که به دقت از شهرت جشنواره محافظت می‌کنند، کن سنگر واقعی سینما است.
اما چنین ترکیبی از برنامه‌ریزی‌های جسورانه و مخاطبان پرشور هزینه دارد. فیلم‌های قطبی معمولا پس از اولین نمایش، یا به دلیل استقبال ضعیف، موضوع توهین‌آمیز، یا انتظار بالا از کارگردانی محبوب با گروه‌های مسخره کننده مواجه می‌شوند. «هو کردن» یک فیلم حتی به رسالت جشنواره در مشروعیت بخشیدن به سینما به عنوان یک هنر کمک می‌کند، زیرا واکنش‌های منفی به فیلم‌های خاص، واکنش‌های مثبت را معنادارتر می‌کند.
برای بسیاری از فیلمسازان بزرگ، مسخره شدن در کن یک آیین است. چنین واکنشی همیشه به این معنا نیست که یک فیلم بد بوده است، برعکس، بسیاری از فیلم‌های مسخره شده، نخل طلا را برده‌اند. از کلاسیک‌های نئورئالیست ایتالیایی گرفته تا فیلم‌های محبوب کوئنتین تارانتینو، در این مطلب ۴۵ فیلم را نام بردیم که در جشنواره‌ی کن سال‌های گذشته موجب دو دستگی تماشاگران، و مسخره شدند.
۱. اِل (El)
- کارگردان: لوئیس بونوئل
- محصول: ۱۹۵۴
فیلمی به کارگردانی لوئیس بونوئل که اکنون مورد احترام قرار می‌گیرد، در ابتدا با تمسخر جانبازان جنگی مواجه شد که از فیلم دیگری با نام «زندگی پرشور کلمانسو» (La vie passionnée de Clémanceau) در رقابت‌های آن سال حمایت می‌کردند.
۲. ماجرا (L’Avventura)
- کارگردان: میکل‌آنجلو آنتونیونی
- محصول: ۱۹۶۰
یکی از بهترین فیلم‌های میکل آنجلو آنتونیونی، «ماجرا» به طور قطع جلوتر از زمان خود بود، اما توسط حضاری که از فیلمسازی جسورانه و آینده‌نگر او ناراحت شده بودند، مورد تمسخر واقع شد.
۳. کسوف (L’eclisse)
- کارگردان: میکل آنجلو آنتونیونی
- محصول: ۱۹۶۴
آخرین فیلم میکل آنجلو آنتونیونی از بین سه‌گانه‌ی او از جمله «ماجرا» و «شب» (La Notte) در سال ۱۹۶۲ برنده‌ی جایزه‌ی ویژه‌ی هیات داوران در جشنواره شد، اما منتقدان همچنان به شدت آن را رد می‌کردند.
۴. گرترود (Gertrud)
- کارگردان: کارل تئودور درایر
- محصول: ۱۹۶۴
درام کارل تئودور درایر در اولین نمایش خود در کن موجب دودستگی بینندگان شد و طبق گزارش‌ها، کارگردان در مقابل مخالفان فیلمش ایستاد.
۵. مادمازل (Mademoiselle)
- کارگردان: تونی ریچاردسون
- محصول: ۱۹۶۶
داستان تونی ریچاردسون درباره‌ی ترساندن زنی در دهکده‌ای فرانسوی توسط مخاطبانش اشتباه برداشت شد و اگرچه این فیلم ضدقهرمانانه در ارزیابی مجدد انتقادی مورد تحسین قرار گرفت، اما در کن با استقبال گرمی مواجه نشد.
۶. دومی‌ها (Seconds)
- کارگردان: جان فرانکهایمر
- محصول: ۱۹۶۶
جان فرانکنهایمر بهترین فیلم علمی-تخیلی و جسورانهی خود را با بازی بی‌نظیر راک هادسون کارگردانی کرد، اما از عکس‌العمل‌ها مشخص شد که برای برخی از تماشاگران کن کمی عجیب است.
۷. مامان و روسپی (The Mother and the Whore)
- کارگردان: ژان اوستاش
- محصول: ۱۹۷۳
اولین فیلم ژان اوستاش در جشنواره‌ی کن مسخره شد و البته دوره‌ی جدیدی از کارگردانانی را آغاز کرد که می‌خواستند مرزهای جشنواره را جابجا کنند.
۸. شکم‌چرانی بزرگ (La Grande Bouffe)
- کارگردان: مارکو فرری
- محصول: ۱۹۷۳
طنز دیواده‌وار مارکو فرری به گروهی از مردان مربوط می‌شود که قصد دارند تا سر حد مرگ خود غذا بخورند. ناگفته نماند که این فیلم برای بسیاری از تماشاگران بی‌ارزش تلقی، و با واکنش‌های متفاوتی مواجه شد، هرچند که از آن زمان تا کنون به یک فیلم کلاسیک کالت تبدیل شده است.
۹. راننده تاکسی (Taxi Driver)
- کارگردان: مارتین اسکورسیزی
- محصول: ۱۹۷۶
مراقبه‌ی درخشان مارتین اسکورسیزی در مورد خشونت توسط بسیاری از شرکت کنندگان بیش از حد وحشتناک تلقی شد و پس از مسخره کردن آن بعد از اکران در کن، صحبت‌هایی در مورد شایستگی فیلم بر سر زبان‌ها افتاد.
۱۰. پول (L’Argent)
- کارگردان: روبر برسون
- محصول: ۱۹۸۳
کند و کاو پیچیده‌ی روبر برسون در مورد تاثیر پول بر جامعه به طور کل یک شاهکار در نظر گرفته می‌شود، اما توسط بسیاری از مخالفان این کارگردان که در اولین نمایش آن را مسخره کردند، مبهم به نظر می‌رسد.
۱۱. زیر آفتاب شیطان (Under the Sun of Satan)
- کارگردان: موریس پیالا
- محصول: ۱۹۸۷
در کن، راه برای برنده شدن نخل طلا اغلب با مسخره کردن هموار می‌شود. درام مدهبی موریس پیالا در نهایت جایزه‌ی برتر جشنواره را به خود اختصاص داد، اما پس از اولین نمایشش، تمسخر فراوانی را دریافت کرد. موضوع مذهبی فیلم ممکن است برخی از مخاطبان را به دو دسته تقسیم کرده باشد، اگرچه هیات داوران هیچ مشکلی با آن نداشتند.
۱۲. سوییتی (Sweetie)
- کارگردان: جین کمپیون
- محصول: ۱۹۹۰
جین کمپیون یکی از معتبرترین کارگردانان حال حاضر است، اما تماشاگران کن که هنوز با سبک او آشنا نشده بودند، نسبت به «سوییتی» عکس‌العمل‌های دلسرد کننده‌ای نشان دادند.
۱۳. از ته دل وحشی (Wild at Heart)
- کارگردان: دیئید لینچ
- محصول: ۱۹۹۰
این فیلم به کارگردانی دیوید لینچ با آمیختن سبک فیلمسازی گستاخانه با خشونت فراوان، حتی با وجود اینکه نخل طلایی را به دست آورد، مخالفت‌های زیادی را برانگیخت.
۱۴. آوای ماه (The Voice Of The Moon)
- کارگردان: فدریکو فلینی
- محصول: ۱۹۹۰
آخرین فیلم فدریکو فلینی، این کمدی نیمه بداهه از نظر تماشاگران کسل کننده تلقی شد و به عنوان یک پاورقی در فیلم‌شناسی این استاد کارگردانی باقی ماند.
۱۵. تویین پیکس؛ با من بر آتش برو (Twin Peaks: Fire Walk with Me)
- کارگردان: دیوید لینچ
- محصول: ۱۹۹۲
یکی دیگر از فیلم‌های بحث‌برانگیز دیوید لینچ، پیش‌درآمد «توین پیکس» تا حد زیادی به‌عنوان یکی دیگر از شاهکارهای او مورد ارزیابی قرار گرفت، اما در جشنواره به دلیل تصاویر سورئالیستی و خشونت بی‌رحمانه اعتراض حضار را برانگیخت.
۱۶. پالپ فیکشن (Pulp Fiction)
- کارگردان: کوئنتین تارانتینو
- محصول: ۱۹۹۴
یکی دیگر از برندگان نخل طلا با استقبالی متفاوت، کلاسیک کوئنتین تارانتینو پس از غلبه بر «سه رنگ؛ قرمز» (Three Colors: Red) کریستوف کیشلوفسکی، بسیار مورد تمسخر قرار گرفت.
۱۷. تصادف (Crash)
- کارگردان: دیوید کراننبرگ
- محصول: ۱۹۹۶
فیلم حیرت‌انگیز دیوید کراننبرگ درباره‌ی گروهی از مردم که از تصادفات رانندگی هیجان‌های وابسته به عشق شهوانی را تجربه می‌کنند، عمدتا به دلیل مفهوم بی‌نظیر و خشونتی که در نتیجه‌ی آن اتفاق می‌افتد، بحث برانگیز بود. این فیلم علیرغم تمام جنجال‌ها، همچنان برنده‌ی جایزه‌ی ویژه‌ی هیات داوران شد.
۱۸. پخمه‌ها (The Idiots)
- کارگردان: لارس فون تریه
- محصول: ۱۹۹۸
کمدی سیاه لارس فون تریه بر روی گروهی از دوستان تمرکز دارد که وانمود می‌کنند دارای ناتوانی‌های ذهنی هستند تا بیشتر در زندگی سرگرم شوند. قابل درک است که بسیاری از تماشاگران فکر می‌کردند که فیلم بسیار بی‌معنی است، اما ظاهرا بعد از آن فیلم در اکران عمومی بسیار مورد توجه قرار گرفت.
۱۹. برگشت‌ناپذیر (Irreversible)
- کارگردان: گاسپار نوئه
- محصول: ۲۰۰۲
فیلم ترسناک روان‌شناختی گاسپار نوئه مملو از صحنه‌های جنسی خشونت‌آمیز از جمله تجاوز است. بسیاری از منتقدان ارزش هنری فیلم را زیر سوال بردند.
۲۰. رقصنده در تاریکی (Dancer In the Dark)
- کارگردان: لارس فون تریه
- محصول: ۲۰۰۰
زمانی که لارس فون تریه فیلمی را در جشنواره‌ی کن به نمایش می‌گذارد، می‌توان حدس زد که مسخره شدن‌ها و واکنش‌های بدی در کار باشد. کارگردان جنجالی دانمارکی، برای این نمایش موزیکال در مورد یک کارگر کارخانه که بینایی خود را از دست می‌دهد برنده‌ی نخل طلا شد، اما طبق معمول، سبک بحث‌برانگیز او نیز تمسخر زیادی را برانگیخت.
۲۱. خرگوش قهوه‌ای (The Brown Bunny)
- کارگردان: وینسنت گالو
- محصول: ۲۰۰۴
داستان سفر جاده‌ای وینسنت گالو با موتورسیکلت به دلیل سبکی پرمدعا و کسل کننده و همچنین صحنه‌ای غیر اخلاقی با بازیگر کلوئه سوینی بسیار مورد تمسخر قرار گرفت.
۲۲. بسیار گرمسیری (Tropical Malady)
- کارگردان: اپیچاتپونگ ویراستاکول
- محصول: ۲۰۰۴
اگرچه این فیلم برنده‌ی جایزه‌ی هیات داوران شد، اما سرعت کند فیلم اپیچاتپونگ ویراستاکول که امضای کارگردانی او نیز است، باعث خسته شدن برخی از بینندگان شد که زودتر از موعد سالن را ترک کرده و فیلم را مسخره کردند.
۲۳. ماری آنتوانت (Marie Antoinette)
- کارگردان: سوفیا کوپولا
- محصول: ۲۰۰۶
ادای احترام سوفیا کوپولا به خانواده‌ی سلطنتی فرانسه بسیاری را به اشتباه انداخت و باعث شد تاریخچه‌ی لیبرال بازنویسی شود تا داستان بزرگتری از بورژوازی را روایت کنند. با این وجود، این فیلم یکی از محبوب‌ترین آثار کاپولا است.
۲۴. داستان‌های سرزمین جنوبی (Southland Tales)
- کارگردان: ریچارد کلی
- محصول: ۲۰۰۷
دنباله‌ی «دانی دارکو» (Donnie Darko) به کارگردانی ریچارد کلی، با ترکیبی اسرارآمیز از ژانرها و ایده‌ها، پس از انتشار تقریبا در سراسر جهان مورد توجه قرار گرفت. زمان نسبت به فیلم مهربان‌تر بوده است، زیرا به عنوان یک اثر خلاقانه و بلندپروازانه، طرفدارانی به دست آورده است.
۲۵. رمز داوینچی (The Da Vinci Code)
- کارگردان: ران هاوارد
- محصول: ۲۰۰۶
اقتباس ران هاوارد از رمان پرفروشی به همین نام، به لطف کلاه گیس تام هنکس و برخی دیالوگ‌های خشک وحشتناک، اعتراض و تمسخر تماشاگران را برانگیخت. برای اولین بار انتخاب این فیلم پاپ کورنی (سرگرم کننده و غیر هنری) در جشنواره‌ی کن عجیب بود.
۲۶. شب مال ماست (We Own the Night)
- کارگردان: جیمز گری
- محصول: ۲۰۰۷
این فیلم جنایی به کارگردانی جیمز گری، در کن بسیار بحث‌برانگیز ظاهر شد و تماشاگران نارضایتی خود را به صورت تمسخر ابراز کردند.
۲۷. فیلمبرداری در پالرمو (Palermo Shooting)
- کارگردان: ویم وندرس
- محصول: ۲۰۰۹
درام جهانگردی ویم وندرس برای بسیاری از حاضران که زودتر بیرون رفتند و از کندی فیلم ابراز ناامیدی کردند، بسیار پیش پا افتاده و معمولی بود.
۲۸. بدست آوردن وودستاک (Taking Woodstock)
- کارگردان: آنگ لی
- محصول: ۲۰۰۹
کمدی سرگرم کننده‌ی آنگ لی در مورد جشنواره‌ی موسیقی برای مخاطبانی که انتظار بیشتری از کارگردان داشتند بسیار ناچیز بود و سر و صدای منفی را در بین تماشاگران به سرعت بلند کرد.
۲۹. حرامزاده‌های لعنتی (Inglourious Basterds)
- کارگردان: کوئنتین تارانتینو
- محصول: ۲۰۰۹
اگرچه این فیلم موفقیت بزرگی بود و تقریبا مورد تحسین منتقدان قرار گرفت، شاید تماشاگرانی که در جشنواره‌ی کن این فیلم را مسخره کردند، انتظارات فرازمینی از کوئنتین تارانتینو داشتند.
۳۰. ضد مسیح (Antichrist)
- کارگردان: لارس فون تریه
- محصول: ۲۰۰۹
فیلم هولناک و سورئال، مراقبه‌ی لارس فون تریه در مورد غم و اندوه، با صحنه‌های عجیب و غریب مانند روباه سخنگو که تمسخر تماشاگران را برانگیخت، بینندگان را به دو دسته تقسیم کرد. با این وجود، فیلم اکنون طرفداران زیادی دارد.
۳۱. به خلاء وارد شو (Enter the Void)
- کارگردان: گاسپار نوئه
- محصول: ۲۰۱۰
سبک جسورانهی گاسپار نوئه برای هر سلیقه‌ای مناسب نیست و این کارگردان با فیلم «به خلاء وارد شو» به وضوح نشان داد که با هیچ‌کس سر سازش ندارد. این درام تجربی سه‌گانه بینندگان را در کن در سال ۲۰۰۹ ،جایی که نوئه تقریبا سه ساعت از فیلم را ارائه داد به دو دسته تقسیم کرد. این فیلم هم تشویق‌ها و هم تمسخرها را برانگیخت، اما نسخه‌ی بازسازی شده در نهایت به یکی از بهترین فیلم‌های حرفه‌ای این کارگردان تبدیل شد.
۳۲. درخت زندگی (The Tree of Life)
- کارگردان: ترنس مالیک
- محصول: ۲۰۱۱
فیلم ترنس مالیک که به طور گسترده به عنوان یک شاهکار در فیلمسازی تلقی می‌شود، اثر زیبایی است. با این اوصاف، به نظر می‌رسید که سرعت فیلم و دامنه‌ی جاه‌طلبی کارگردان بسیاری از حاضران را خسته کرده است، که بعدا با برنده شدن نخل طلا مهر سکوت بر دهان همه زد.
۳۳. سگ آبی (The Beaver)
- کارگردان: جودی فاستر
- محصول: ۲۰۱۱
اولین تلاش بزرگ مل گیبسون برای بازگشت به حرفه‌اش پس از فروپاشی، فیلمی به کارگردانی جودی فاستر به دلیل فرضیه‌ی ابزورد خود، یعنی شخصیت گیبسون که دچار شکست شده و اندوه خود را از طریق یک عروسک نشان می‌دهد مورد تمسخر قرار گرفت.
۳۴. پس از ظلمت، نور (Post Tenebras Lux)
- کارگردان: کارلوس ریگاداس
- محصول: ۲۰۱۲
بررسی کارلوس ریگاداس از زوج ثروتمندی که به کشور جدیدی مهاجرت می‌کنند، نظرات متفاوتی دریافت کرد، زیرا برخی از حضار فکر می‌کنند که این یک چشم‌انداز جسورانه است، در حالی که برخی دیگر درک این روایت را دشوار می‌دانند.
۳۵. پسر روزنامه فروش (The Paperboy)
- کارگردان: لی دنیلز
- محصول: ۲۰۱۲
از نگاه پر شور لی دنیلز به تمایلات جنسی اغلب برداشت اشتباهی می‌شود، و تماشاگران در کن واکنش شدیدی به صحنه‌هایی مربوط به شخصیت نیکول کیدمن و مرد جوانی با بازی زک افرون نشان دادند.
۳۶. هِلی (Heli)
- کارگردان: آمات آسکالانته
- محصول: ۲۰۱۳
درام تحسین شده با موضوع مواد مخدر به کارگردانی آمات اسکالانته ورود رسمی مکزیک به هشتاد و ششمین دوره‌ی جوایز اسکار بود و در رقابت در جشنواره‌ی کن نمایش داده شد، اما استقبال فیلم در جشنواره کمتر از حد انتظار بود. بسیاری بر این باورند که تصویر تیره و تار اسکالانته از خشونت و قاچاق مواد مخدر در مکزیک باعث شد که مخاطبان چیز کمی در مورد آن درک کنند، که در نتیجه منجر به تمسخر در کن شد.
۳۷. فقط خدا می‌بخشد (Only God Forgives)
- کارگردان: نیکلاس ویندینگ رفن
- محصول: ۲۰۱۳
مانند بسیاری از فیلم‌های نیکلاس ویندینگ رفن، تماشاگران متوجه شدند که این فیلم هیجان‌انگیز از نظر سبک، پربار، اما از نظر محتوایی سطحی است، و واکنش اولیه‌ی منفی را برای فیلم به ارمغان آورد که از آن زمان تاکنون ادامه داشته است.
۳۸. گریس موناکو (Grace of Monaco)
- کارگردان: اولیویه دان
- محصول: ۲۰۱۴
این فیلم زندگی‌نامه‌ای در سراسر جهان به عنوان فاجعه‌ای معرفی شد که به موضوع خود وفادار نبود، و در نهایت از اولین نمایش در سینما در آمریکا و اولین نمایش در لایف‌تایم (Lifetime) که یک شبکه‌ی تلویزیونی است صرفنظر کرد.
۳۹. رودخانه‌ی گمشده (Lost River)
- کارگردان: رایان گاسلینگ
- محصول: ۲۰۱۵
رایان گاسلینگ متهم شد که از دیوید لینچ و نیکلاس ویندینگ رفن در اولین کارگردانی خود، بدون ادغام آن‌ها در یک روایت منسجم، تقلید کرده است. در نتیجه تمسخرها در هنگام اکران فیلم در جشنواره‌ی کن اولین تلاش گاسلینگ در کارگردانی را در هاله‌ای از ابهام فرو برد.
۴۰. دریای درختان (The Sea of Trees)
- کارگردان: گاس ون سنت
- محصول: ۲۰۱۵
یک فیلم کسل کننده از گاس ون سنت که در اولین نمایش خود در کن باعث خنده و تمسخر شد.
۴۱. شیطان نئونی (The Neon Demon)
- کارگردان: نیکولاس ویندینگ رفن
- محصول: ۲۰۱۶
این فیلم ترسناک به کارگردانی نیکلاس ویندینگ رفن که یک بررسی خشونت‌آمیز و سورئال از صنعت مدلینگ است، قرار بود طرفدارانی برای خود دست و پا کند. با این حال، اولین نمایش این فیلم در جشنواره‌ی کن در حالی به پایان رسید که بسیاری از تماشاگران با انزجار برای فیلم فریاد می‌زدند.
۴۲. مامور خرید شخصی (Personal Shopper)
- کارگردان: اولیویه آسایاس
- محصول: ۲۰۱۶
داستان ترسناک اولیویه آسایاس در ابتدا با واکنش متفاوتی مواجه شد، احتمالا به دلیل جلوه‌های ویژه‌ی امپرسیونیستی و خط داستانی سنجیده‌ی فیلم. اما منتقدان با این فیلم مهربان بودند، به خصوص در مورد ستاره‌ی آن، کریستن استوارت.
۴۳. کشتن گوزن مقدس (The Killing of a Sacred Deer)
- کارگردان: یورگوس لانتیموس
- محصول: ۲۰۱۷
فیلم ترسناک یورگوس لانتیموس شور و شوق زیادی را از سوی منتقدان برانگیخت، اما گزارش شد که در اولین اکران خود از سوی تماشاگران بسیار مورد توهین و تمسخر قرار گرفت.
۴۴. اوکجا (Okja)
- کارگردان: بونگ جون هو
- محصول: ۲۰۱۷
اگرچه فیلم بونگ جون هو با استقبال گرمی روبرو شد، اما قبل از آن دو بار مسخره شد؛ یک بار زمانی که لوگوی نتفلیکس برای اولین بار روی صفحه ظاهر شد و دیگری زمانی که یک نقص فنی به طور موقت نمایش را متوقف کرد.
۴۵. آخرین چهره (The Last Face)
- کارگردان: شان پن
- محصول: ۲۰۱۶
شان پن این درام را درباره‌ی دو داوطلب بشردوست کارگردانی کرد که در حین کار در غرب آفریقا عاشق یکدیگر می‌شوند. این فیلم در جشنواره‌ی کن واکنش منفی زیادی دریافت کرد و بسیاری به دلیل استفاده‌ی فیلم از درد و رنج انسانی به‌عنوان پس‌زمینه‌ی یک داستان عاشقانه آزرده شدند.
منبع: indiewire
