نفس‌گیر: مرحله No Russian در Modern Warfare 2

در این دو سه سال اخیر مرتب می‌شنویم که سیاستمداران بزرگ دنیا، بازی‌های ویدیویی و محتوای آن را عامل اصلی بروز خشونت در جامعه و کشت و کشتارهای گسترده می‌دانند. در مملکت خودمان هم هرچند وقت یکبار بازی‌ها را گوشه رینگ گیر می‌اندازند و تا جایی که می‌توانند آن‌ها را له می‌کنند. با اینکه درستی این موضوع اساسا توسط دانشمندان و تحقیقات علمی رد شده است، اما هر از چندی دوباره این بحث مطرح می‌شود و تمام این صحبت‌ها از سر گرفته می‌شود. با این همه، بعضی مواقع شاهد چیزهایی در صنعت بازی هستیم که نه‌تنها افراد معمولی را تحت‌تاثیر خود قرار می‌دهد، بلکه خود بازی‌کنندگان هم از شدت وخیم بودن اوضاع، دل‌شان به درد می‌آید. این اتفاق می‌تواند از یک رویداد مهم در پیرامون این صنعت، یک مرحله خاص در بازی و… نشات بگیرد. یکی از آخرین مواردی که شاهد چنین اتفاقی بودیم، به سال ۲۰۰۹ و عرضه Call of Duty: Modern Warfare 2 برمی‌گردد.

سری بازی‌های «کال آو دیوتی» همیشه از صحنه‌های دلخراش و خشن پر بوده‌اند و یکی از المان‌های اصلی بخش داستانی این مجموعه به ست‌پیس‌هایی مربوط می‌شود که طی آن بازی‌کنندگان باید به بدترین و خونی‌ترین شکل با دشمنان درگیر شوند. با این حال، «مدرن وارفر ۲» دست همه‌ی آن‌ها را از پشت می‌بندد و کاری می‌کند که مراحل قبلی مجموعه، مراحلی که محتوای آن‌ها را بسیار خشن می‌دانستیم، مسخره و جوک به نطر برسند.

همه چیز از مرحله No Russian شروع می‌شود. در چهارمین ماموریت بخش داستانی بازی، بازی‌کنندگان باید در نقش «جوزف آلن»، مامور مخفی سازمان CIA، قرار می‌گیرند. به‌صورت خلاصه در این مرحله باید برای کسب اعتماد یکی از گروه‌های تروریستی روسی به فرودگاه مسکو بروید و مردم عادی را به گلوله ببندید. تا نیمی از مرحله و تا زمانی که مردم عادی را به قتل رساندید، عملا هیچ خطری شما را تهدید نمی‌کند. فقط شما هستید، افراد گروه‌تان و صدها فرد بی‌گناه و غیرمسلح که هیچ راهی برای دفاع خود ندارند. پس از کشتن مردم، نیروی پلیس از راه می‌رسد و تازه جنگ واقعی شروع می‌شود.

موضوع قتل و کشتن آدم‌ها یکی از ابتدایی‌ترین مسائلی است که در بازی‌ها می‌بینیم. اساسا اصلی‌ترین مکانیک هر اثری را مبارزات و درگیری با دشمنان تشکیل می‌دهد. در تعدادی از آثار مبارزات با درگیری‌های فیزیکی و تن‌به‌تن انجام می‌شود و در تعدادی دیگر هم با استفاده از سلاح‌های گرم و انواع و اقسام تجهیزات نظامی به جنگ با دشمنان می‌رویم. در این بین هم خیلی از بازی‌ها هر دوی آن‌ها را شامل می‌شوند. با این حال، فارغ از اینکه درگیری و مبارزات به چه طریقی انجام می‌شود، یک هدف در همه‌ی آن‌ها مشترک است: بازی‌ها یک دلیل منطقی و باورپذیر برای مبارزه کردن به شما می‌دهند. دفاع از خود، حفاظت از خانواده و منابع شخصی، انتقام گرفتن و… از مهم‌ترین دلایلی هستند که بازی با استفاده از آن‌ها انگیزه مبارزه کردن را به مخاطب خود منتقل می‌کند. با این اوصاف، خیلی خیلی کم پیش می‌آید که اثری بخواهد گیمرها در مقابل مردم بی‌گناه بگذارد و از او بخواهد تا همه را قتل‌عام کند. بدون هیچ دلیل و انگیزه‌ای. چه الان و چه سال‌های قبل، اساسا هیچ سازنده‌ای جرات و شجاعت لازم را ندارد که دست به چنین کاری بزند چرا که اول از هر چیز گنجاندن چنین محتوایی از نظر عقلانی و منطقی ضرورتی ندارد و سپس استفاده از چنین محتوایی دردسرهای زیادی را برای سازنده و تهیه‌کننده آن به دنبال دارد.

با مجموع این صحبت‌ها خودتان تصور کنید که این مرحله در زمان خود چه سر و صدایی به راه انداخت. در آن سال‌ها سری بازی‌های «کال آو دیوتی» و به‌طور مشخص آثار تیراندازی اول‌شخص در اوج محبوبیت خود به سر می‌بردند و جزء غول‌های صنعت به حساب می‌آمدند. در چنین قابی، خیلی راحت می‌توانیم No Russian در را صدر فهرست بحث‌برانگیزترین مراحل تاریخ صنعت بازی قرار دهیم.

داستان از جایی شروع شد که چند وقت قبل از انتشار بازی، ویدیوی این مرحله در فضای اینترنت لو رفت و از همان ابتدا افراد به سرعت نسبت به آن واکنش نشان دادند. شرکت اکتیویژن هم با تایید حضور این ماموریت در بازی اصلی، به بحث‌ها دامن زد. پس از عرضه بازی، نگرانی و واکنش گیمرها و منتقدان صنعت بازی بالا گرفت. عده‌ای معتقد بودند که وجود چنین مرحله از پایه اضافی است و سازندگان نباید آن در بازی اصلی قرار می‌دادند. تعدادی از منتقدان هم با دفاع از تصمیم اکتیویژن گفتند که این مرحله ثابت می‌کند که بازی‌ها می‌توانند به مسائل اصلی و مهم دنیا بپردازند.

با این حال، جنجال‌ها فقط به خارج از جمع سازندگان محدود نمی‌شد. در طول مراحل ساخت بازی خیلی از سازندگان هم مخالف وجود چنین این مرحله و خواهان حذف آن بودند. عده‌ای هم آن را با توجه به داستان و محتوای اثر، لازم می‌دانستند و در نتیجه استودیوی اینفینیتی وارد – سازنده اثر – به دو گروه مختلف تقسیم شد. نتیجه همه این‌ها باعث شد تا طراحان تغییراتی را در ساختار مرحله ایجاد کنند. برای مثال، طراحان صحنه‌هایی که خانواده‌ها و بچه‌ها یکدیگر را در آغوش می‌گرفتند به‌طور کامل از بازی نهایی حذف کردند تا بدین طریق از درجه خشونت مرحله کاسته شود.

شرکت اکتیویژن همچنین مجبور شد تا به خاطر قوانین سانسور و اجازه عرضه در بعضی از کشورها، تغییراتی را در بعضی از نسخه‌های بازی ایجاد کند. در نسخه‌ی روسی مدرن وارفر ۲ این مرحله به‌صورت کامل حذف شده و اصلا وجود ندارد. در نسخه ژاپنی و آلمانی هم در صورتی که بازی‌کنندگان به مردم عادی شلیک کنند، در ماموریت شکست می‌خورند و باید به چک‌پوینت قبلی برگردند. علاوه بر این، در نسخه ژاپنی بازی بعضی از دیالوگ‌ها هم به عمد تغییر کرده‌اند و به شکل دیگری ترجمه شده‌اند.

گفتنی است که پیش از شروع مرحله، بازی درباره محتوای آن به شما هشدار می‌دهد. همچنین No Russian یک ماموریت کاملا اختیاری است و هیچ اجباری برای انجام آن نیست. در طول این مرحله هر وقت که خواستید می‌توانید بازی را متوقف کنید و به راحتی سراغ مرحله بعدی بروید.

No Russian و محتوای آن هیچ جای دفاعی ندارند. اما از طرفی بعید است که به این زودی‌ها بتوانیم دوباره چنین مرحله‌ای را به همین اندازه بحث‌برانگیز و نفس‌گیر در یک بازی بزرگ و تراز اول ببینیم. به همین خاطر No Russian را قطعا می‌توانیم یکی از ماندگارترین مراحل تاریخ صنعت بازی به حساب آوریم.