رابرت دنیرو یا آل پاچینو؟ (چهره به چهره-قسمت اول)
مغز انسان همواره تمایل دارد که پدیده‌های اطراف خود را دو قطبی نماید و اساسا دوقطبی‌کردن پدیده‌ها، به مغز انسان کمک می‌کند تا بتواند آنها را راحت‌تر درک نماید. ملموس‌ترین مثال این ویژگی در فوتبال تبلور یافته‌است؛ پرسپولیس یا استقلال، رونالدو یا مسی و … .
این مطلب نخستین قسمت از سری مطالبی خواهد بود که قرار است در آنها بزرگان سینمای جهان را با هم مقایسه کنیم. در نخستین قسمت به سراغ دو بازیگر رفته‌ایم؛ دو بازیگری که حالا پس از نزدیک به نیم قرن تجربه‌ی بازیگری و افتخارات فراوانشان، دیگر بهتر است نام اسطوره بر آنها بگذاریم.
این مقایسه به هیچ‌وجه به معنای آن نیست که یکی از آنها بهتر از دیگری است، بلکه صرفا قرار است به واکاوی کارنامه‌ی پربار این دو بازیگر بپردازیم و بررسی نماییم که کدام یک از آنها نسبت به دیگری، در زمینه‌های مختلف، توانسته‌است عملکرد بهتری داشته باشد.
پیش از هرچیز به معرفی کوتاه این دو بازیگر می‌پردازیم:
آل پاچینو
آلفردو جیمز پاچینو متولد ۲۵ آوریل ۱۹۴۰ نیویورک است. پاچینو در ۲۹ سالگی نخستین نقش سینمایی خود را در فیلم ناتالی و من (Me, Natalie) ایفا کرد، اما نخستین نقش اصلی خود را در وحشت در نیدل پارک (The Panic in Needle Park) ۱۹۷۱ مقابل دوربین جری شاتزبرگ برد.
پاچینو در کنار سینما، فعالیت گسترده‌ای در تئاتر هم دارد. راجر ایبرت، یکی از بزرگ‌ترین منتقدان تاریخ سینما، در نقدی که بر فیلم دیک تریسی (Dick Tracy) نوشته، او را رباینده‌ی صحنه نامیده است.
رابرت دنیرو
رابرت آنتونی دنیرو جونیور متولد ۱۷ اوت ۱۹۴۳ نیویورک ایالات متحده است. او که حالا ۷۸ سال دارد، بازیگری را در هنرستان‌های مختلف فراگرفت و نخستین‌بار در فیلم تبریکات (Greetings) ۱۹۶۸ برایان دی‌پالما توانست نقشی برجسته در سینما برای خودش پیدا کند.
دنیرو، پس از آن، پنج سال از بازیگری در سینما فاصله گرفت و سپس در ۱۹۷۳ یک‌بار دیگر، این‌بار با فیلمی از جان دی هنکاک، طبل را آهسته بزن (Bang the Drum Slowly)، به سینما بازگشت.
دنیرو خیلی زود توانست خودش را به عنوان یکی از بهترین‌های سینما اثبات کند و کارنامه‌ی هنری خود را به اوج برساند؛ کارنامه‌ای که کمی بعدتر در همین مطلب به آن خواهیم پرداخت. برای اثبات کیفیت هنر بازیگری دنیرو همین کافی است که به نظر مارلون براندو درباره‌ی او توجه نماییم. مارلون براندو درباره‌ی او گفته‌است: «به گمان من حتی خود دنیرو هم نمی‌داند که تا چه حد مهارت دارد.»
دنیرو و پاچینو نقاط اشتراک فراوانی دارند، از جمله این که هردوی آنها بازیگری متد را تحت نظر چارلی لاتن و لی استراسبرگ در اچ‌بی استودیو و اکتورز استودیو آموختند، هردوی آنها نیویورکی هستند و هردوی آنها جایزه‌ی سیسیل ب دومیل و یک عمر دستاورد هنری انجمن بازیگران فیلم را دریافت کرده‌اند.
۱. نقش‌های کلیدی
مهم‌ترین دست‌آورد یک بازیگر، کارنامه‌ای است که از خودش به جا می‌گذارد. در این قسمت نگاهی می‌اندازیم به مهم‌ترین نقش‌های کارنامه‌ی این دو بازیگر؛ نقش‌هایی که از نظر منتقدان و سینمادوستان ماندگار تلقی می‌شوند و شکل‌گیری آنها بدون این بازیگران ممکن نمی‌شد یا اگر ممکن می‌شد تا این حد ماندگار نمی‌شد.
در این قسمت توجه ما بیشتر معطوف به فیلمهایی خواهد بود که توانسته‌اند با گذشتن سال‌ها، هم‌چنان ماندگار بمانند. توجه داشته باشید که توجه تنها بر فیلم‌های سینمایی است، چراکه درخشش‌های تلویزیونی و تئاتری، در بخش جوایز خودشان را نشان خواهند داد.
اگر به بررسی کارنامه‌ی پاچینو بپردازیم و بخواهیم نقش‌های ماندگار او را جدا کنیم، به فیلم‌های زیر می‌رسیم:
- پدرخوانده (The Godfather)
- پدرخوانده: قسمت دوم(The Godfather: Part II)
- سرپیکو (Serpico)
- بعدظهر سگی (Dog Day Afternoon)
- صورت زخمی (Scarface)
- پدرخوانده: قسمت سوم (The Godfather: Part III)
- بوی خوش زن (Scent of a Woman)
- راه کارلیتو (Carlito’s way)
- مخمصه (Heat)
- بی‌خوابی (Insomnia)
- مرد ایرلندی (The Irishman)
و اما دنیرو:
- خیابان‌های پایین‌شهر (Mean Streets)
- پدرخوانده: قسمت دوم
- ۱۹۰۰ (۱۹۰۰)
- روزگاری در آمریکا (Once Upon a Time in America)
- راننده تاکسی (Taxi Driver)
- سلطان کمدی (The King of Comedy)
- تنگه وحشت (Cape Fear)
- تسخیرناپذیران (The Untouchables)
- گاو خشمگین (Raging bull)
- مخمصه
- رفقای خوب (Goodfellas)
- کازینو (Casino)
- شکارچی گوزن (The Deer Hunter)
- بیداری‌ها (Awakenings)
- دفترچه امیدبخش (Silver Linings Playbook)
- مرد ایرلندی
مشخص است که تحلیل ماه می ۲۰۱۵ که برمبنای نقش‌های کلیدی، بهترین بازیگران را انتخاب می‌نمود، به‌درستی رابرت دنیرو را به عنوان بهترین بازیگر تاریخ سینما انتخاب کرده‌است.
۲. گیشه
میزان فروش یک فیلم هرگز عامل کافی برای تعیین میزان کیفیت آن نبوده‌است، اما هرچقدر تلاش کنیم، نمی‌توانیم جنبه‌ی صنعتی سینما را از آن بگیریم. میزان فروش فیلمها نشان‌دهنده‌ی این است که مخاطبان تا چه اندازه توانسته‌اند با آنها ارتباط برقرار کنند و سینما بدون مخاطب، معنای خود را از دست می‌دهد.
از کارنامه‌ی هیچ یک از بازیگرانی که درحال مقایسه‌ی آنها هستیم، نمی‌توان انتظار فیلم‌های پرفروش داشت، چرا که هردوی آنها بازیگرانی بوده‌اند که بیشتر تلاش کرده‌اند به وجهه‌ی هنری کارنامه‌ی خود بپردازند، بااین‌حال در ادامه، پنج فیلم پرفروش کارنامه‌ی هرکدام از این اسطوره‌ها را نام می‌بریم و هرکدام آنها که بتوانند به عدد میانگین بالاتری دست پیدا کنند، امتیاز این قسمت را کسب خواهد کرد.
آل پاچینو
- سیزده یار اوشن (Ocean’s Thirteen) – ۳۱۱ میلیون دلار
- پدرخوانده – ۲۴۴ میلیون دلار
- مخمصه – ۱۸۷ میلیون دلار
- دیک تریسی – ۱۶۳ میلیون دلار
- وکیل مدافع شیطان (The Devil’s Advocate) – ۱۵۳ میلیون دلار
- میانگین پنج فیلم پرفروش: ۲۱۱.۶ میلیون دلار
رابرت دنیرو
- جوکر (Joker) – ۱.۰۷۲ میلیون دلار
- ملاقات با فاکرها (Meet the Fockers) – ۵۱۷ میلیون دلار
- ملاقات با والدین (Meet the Parents) – ۳۳۰ میلیون دلار
- فاکرهای کوچک (Little Fockers) – ۳۱۱ میلیون دلار
- دفترچه امیدبخش – ۲۳۶ میلیون دلار
- میانگین پنج فیلم پرفروش: ۴۹۳.۲ میلیون دلار
همان‌طور که واضح است، امتیاز این بخش هم برای دنیرو است. آن‌چه در این قسمت توانست دنیرو را نجات دهد، فیلم‌های کمدی او بود و بیش از همه، مجموعه فیلمهایی که با همکاری بن استیلر در آنها نقش‌آفرینی کرده‌است و البته جوکر تاد فیلیپس هم تاثیر بسزایی در این بخش گذاشت.
۳. جوایز و افتخارات
جایزه‌های جشنواره‌های مختلف هم، مانند گیشه، به‌تنهایی نمی‌توانند نشان‌دهنده‌ی کیفیت آثار یک بازیگر باشند. بازیگران زیادی هستند که منتقدان و مخاطبان عمده‌ی سینما آنها را از بهترین‌ها می‌دانند، اما موفق نشده‌اند جوایز معتبر زیادی کسب کنند.
بااین‌حال جشنواره‌ها و جوایز آنها از جذابیت‌های جدایی‌ناپذیر سینما، تلویزیون و تیاتر هستند. در ادامه معتبرترین جوایز این دو بازیگر بزرگ تاریخ را بررسی می‌کنیم تا ببینیم کدام یک از آنها می‌توانند در این قسمت بر دیگری برتری پیدا کنند.
آل پاچینو
- جایزه اسکار:
نامزدی:
- پدرخوانده
- سرپیکو
- پدرخوانده: قسمت دوم
- بعدظهر سگی
- … و عدالت برای همه (…And Justice for All)
- دیک تریسی
- گلن‌گری گلن راس (Glengarry Glen Ross)
- مرد ایرلندی
۱ اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد برای بوی خوش زن
- جایزه بفتا:
نامزدی:
- پدرخوانده
- سرپیکو
- دیک تریسی
- مرد ایرلندی
۱ بفتا بهترین بازیگر نقش اصلی مرد برای بعدظهر سگی و پدرخوانده: قسمت دوم
- جایزه امی:
نامزدی:
- سریال فیل اسپکتور (Phil Spector)
۲ امی برای فرشتگان در آمریکا (Angels in America) و تو‌جک را نمی‌شناسی (You Don’t Know Jack)
- جایزه گلدن گلوب:
نامزدی:
- برای پدرخوانده
- پدرخوانده: قسمت دوم
- بعدظهر سگی
- بابی دیرفیلد (Bobby Deerfield)
- … و عدالت برای همه
- نویسنده! نویسنده! (Author! Author!)
- صورت زخمی
- دریای عشق (Sea of Love)
- دیک تریسی
- پدرخوانده: قسمت سوم
- گلن کری گلن راس
- فیل اسپکتور
- دنی کالینز (Danny Collins)
- مرد ایرلندی
۴ جایزه برای سرپیکو، بوی خوش زن، فرشتگان در آمریکا و تو‌جک را نمی‌شناسی
- جایزه تونی:
نامزدی:
- تئاتر تاجر ونیزی
۲ جایزه برای آیا یک ببر کراوات می‌زند؟ و تمرین مقدماتی پاولو هومل
- مجموع: ۱۰ جایزه و ۲۸ نامزدی
رابرت دنیرو
- جایزه اسکار:
نامزدی:
- راننده تاکسی
- شکارچی گوزن
- بیداری‌ها
- تنگه وحشت
- دفترچه امیدبخش
- مرد ایرلندی
۲ جایزه برای پدرخوانده: قسمت دوم و گاو خشمگین
- جایزه بفتا:
نامزدی:
- پدرخوانده: قسمت دوم
- راننده تاکسی
- شکارچی گوزن
- گاو خشمگین
- سلطان کمدی
- رفقای خوب
- جایزه گلدن گلوب:
نامزدی:
- راننده تاکسی
- نیویورک نیویورک (New York, New York)
- شکارچی گوزن
- گریز نیمه‌شب
- تنگه وحشت
- تحلیلش کنید (Analyze This)
- ملاقات با والدین
- جادوگر دروغ‌ها (The Wizard of Lies)
- مرد ایرلندی
۱ جایزه برای گاو خشمگین
- جایزه امی:
نامزدی:
- جادوگر دروغ‌ها
- پخش زنده شنبه شب (Saturday night Live)
- مجموع: ۳ جایزه و ۲۳ نامزدی
همان‌طور که می‌بینید، امتیاز این بخش برای آل پاچینو است:یکی از رکوردداران نامزدی در جشنواره‌ی اسکار.
۴. همکاری با کارگردان‌های بزرگ
برای یک بازیگر، مهم است که بتواند با کارگردان‌های جریان‌ساز و مهم هم‌عصر خود همکاری نماید. دنیرو و پاچینو، هردو از بازیگران موج نو سینمای آمریکا هستند و هردوی آنها با کارگردان‌های بزرگ زمان خودشان همکاری‌های ماندگار داشته‌اند، اما کدام یک از آنها با تعداد بیش‌تری از کارگردان‌های مولف و صاحب‌سبک هم‌عصر خود همکاری کرده است؟ کدام یک از آنها هنگام امضای قراردادهایش، بیش از دیگری، به نام کارگردان اهمیت داده‌است؟
در این قسمت تعداد همکاری‌های هر بازیگر با کارگردان‌های بزرگ هم‌عصر او را بر می‌شمریم.
آل پاچینو
- فرانسیس فورد کوپولا: ۳ همکاری در پدرخوانده، پدرخوانده: قسمت دوم و پدرخوانده: قسمت سوم
- ریدلی اسکات: ۱ همکاری در خاندان گوچی (House of Gucci)
- مارتین اسکورسیزی: ۱ همکاری در مرد ایرلندی
- سیدنی لومیت: ۲ همکاری در سرپیکو و بعدظهر سگی
- سیدنی پولاک: ۱ همکاری در بابی دیرفیلد
- مایکل مان: ۲ همکاری در مخمصه و نفوذی (The Insider)
- برایان دی‌پالما: ۲ همکاری در صورت زخمی و راه کارلیتو
- وارن بیتی: ۱ همکاری در دیک تریسی
- کریستوفر نولان: ۱ همکاری در بی‌خوابی
- استیون سودربرگ: ۱ همکاری در سیزده یار اوشن
- ویلیام فرید کین: ۱ همکاری در گشت‌زنی (Cruising)
- کوئنتین تارانتینو: ۱ همکاری در روزی روزگاری در هالیوود (Once Upon a Time in Hollywood)
- الیور استون: ۱ همکاری در هر یکشنبه کذایی (Any Given Sunday)
رابرت دنیرو
- اسکورسیزی: ۹ همکاری در خیابان‌های پایین‌شهر، راننده تاکسی، نیویورک نیویورک، گاو خشمگین، سلطان کمدی، رفقای خوب، تنگه وحشت، کازینو و مرد ایرلندی
- دیوید او. راسل: ۳ همکاری در دفترچه امیدبخش، حققه‌بازی آمریکایی (American Hustle) و جوی (Joy)
- فرانسیس فورد کوپولا؛ ۱ همکاری در پدرخوانده: قسمت دوم
- برناردو برتولوچی: ۱ همکاری در ۱۹۰۰
- سرجیو لئون: ۱ همکاری در روزی روزگاری در آمریکا
- الیا کازان: ۱ همکاری در آخرین سرمایه‌دار بزرگ (The Last Tycoon)
- مایکل چیمینو: ۱ همکاری در شکارچی گوزن
- تری گیلیام: ۱ همکاری در برزیل (Brazil)
- برایان دی پالما: ۴ همکاری در تبریکات، جشن عروسی (The Wedding Party)، سلام مامان (Hi, Mom!) و تسخیرناپذیران
- مایکل مان: ۱ همکاری در مخمصه
- آلفونسو کوارون؛ ۱ همکاری در آرزوهای بزرگ (Great Expectations)
- کوئنتین تارانتینو: ۱ همکاری در جکی براون (Jackie Brown)
- کنت برانا: ۱ همکاری در فرانکنشتاین (Frankenstein)
- اگنس وردا: ۱ همکاری در صد و یک شب (One Hundred and One Nights)
- لوک بسون: ۲ همکاری در آرتور و نامرئی‌ها (Arthur and the Invisibles) و خانواده (The Family)
پاچینو ۱۸ همکاری با کارگردان‌های بزرگ و ماندگار و صاحب‌سبک داشته‌است و این درحالی است که دنیرو در ۹ فیلم فقط با اسکورسیزی همکاری کرده‌است و همراه او یکی از مهم‌ترین زوج‌های تاریخ سینما را تشکیل می‌دهد.
برنده‌ی بی‌چون‌وچرای این بخش هم دنیرو است. مردی که با وجود تمام مشکلات شخصی و خانوادگی اخیر خود و نیازهای مالی‌ای که او را مجبور به بازی در فیلم‌های ضعیف کرده‌اند، هم‌چنان کارنامه‌اش بی‌رقیب‌ترین کارنامه‌ی تاریخ سینما است.
در نهایت نمی‌توان گفت کدام یک از این دو اسطوره بهتر از دیگری است، اما در این مطلب دنیرو توانست در زمینه‌هایی که ما انتخاب کرده بودیم، بهتر از پاچینو عمل کند و به برتری دست یابد. نظر شما چیست؟ به نظر شما پاچینوی برونگرا بهتر است یا دنیروی درون‌گرا؟ بهتر است پیش از هرچیز مخمصه را ببینید تا دریابید بی‌شک هیچ‌کدام این از این دو بازیگر بهتر از دیگری نیستند.
در جواب آقا شهاب:
با سلام، ببخشید تنوع نقش آل پاچینو بالا بوده؟
آیا می‌دانستید که آل پاچینو به دلیل خودخواهی و غرور و شخصیت برون گرایی که داشته چه انتخاب هایی رو از دست داده، انتخاب هوایی که اگر آل پاچینو باهاشون موافق میکرد الان تبدیل به یه اسطوره شده بود، برای مثال: ۱- پیشنهاد بازی در فیلم کریمر علیه کریمر رو رد کرد( فیلمی که نقش اصلیش به داستین هافمن داده شد و به خاطرش اسکار رو برد)
۲- نقش اصلی فیلم شاهکار جنگی اینک آخرالزمان رو رد کرد(فیلمی که به اعتقاد خیلی ها به عنوان یکی از بهترین فیلم ها درباره جنگ ویتنامه)
تازه اگر نمیدونستید اینم بدونید که نقش تونی مونتانا در صورت زخمی اول قرار بوده به دنیرو داده بشه که خود رابرت دنیرو اون نقش رو به آل پاچینو که در اون زمان به خاطر نقش های بد و شکست تجاری فیلم هاش رو به افول بود داده
انتخاب فیلمها کاملا سلیقه ای انجام شده چطور
میشه فیلمهایی قبیل دانی براسکو دنی کالینز یا نفوذی رو نادیده گرفت ضمن اینکه تنوع نقش و انعطاف آل پاچینو بمراتب بالاتر بوده
هر دو عالی اند و هر دو بخش بزرگی از تاریخ سینمای جهان رو به تصویر کشیدن و توسعه دادن
اما اگر بخوام بدون هیچگونه تعصبی نظر بدم، باید اعتراف کنم که کارنامه کاری رابرت دنیرو به مراتب از آل پاچینو پر بار تر و بهتره
۱-مارلون براندو ۲-رابرت دنیرو ۳- ال پاچینو، والسلام
جفتشون بی‌نظیرن
سینما بدون هرکدوم از اینا یه جاییش میلنگید.
من که جفتشون رو ۱۰۰ قبول دارم
واقعا نمیشه از بین این دو یکی رو انتخاب کرد
سلیقه من پاچینو هست، ضمن احترام به رابرت بزرگوار😄
قطعا نمیشه فقط یکیشون رو دوست داشت. برای من مثل انتخاب بهترین فوتبالیست تاریخ از بین مسی و رونالدوئه.
ولی اگه بخوام یک نفر رو به عنوان گزینه بهتر انتخاب کنم، قطعا به رابرت دنیرو رای میدم