تاریخ ویدیوگیم باید مکتوب شود، نه ویدیو!

نمی‌دانم اخبار مربوط به تعطیلی‌ها را دنبال می‌کنید یا نه، ولی رسانه‌های ویدیوگیم حال و روز خوبی ندارند. به‌عنوان کسی که چند سال انتهایی تعطیلی نشریات بازی در مملکت را از نزدیک تجربه کرد و سپس تمام و کمال به وب‌سایت‌ها روی آورد و حتی در آن میان چند سالی هم ویدیو ساخت، به‌جرات این را می‌گویم که در بدترین دوره برای رسانه‌های مرتبط با بازی‌های ویدیویی هستیم.

تعطیلی «جاینت بامب» و «پالیگان» در هفته‌ی گذشته تیر نهایی بود. شاید بگویید این دو وب‌سایت که تعطیل نشده‌اند، اما اطمینان داشته باشید موسسان و تمام نویسندگان این دو وب‌سایت آروز می‌کنند که ای کاش وب‌سایت‌شان تعطیل می‌شد، اما روزی را نمی‌دیدند که شرکت‌هایی از بیرون سر برسند، کنترل برندی که آن‌ها چند دهه روی آن کار کرده‌اند را به‌دست بگیرند و بخواهند نشریات فاخر آن‌ها را با مقالات پرت و پلای تولید شده با هوش مصنوعی و پر از اشتباه پر کنند.

بین رسانه‌های بازی، پالیگان آخرین نشریه‌ی به‌دردبخور باقی مانده بود؛ تنها رسانه‌ای که به‌معنای واقعی کلمه روی «خبرنگار» خود هزینه می‌کرد و از آن‌ها می‌خواست سراغ سازندگان بازی‌های دهه‌ی نودی بروند و حول یک بازی در حد و اندازه‌ی یک کتاب گزارش تهیه کنند. پالیگان واقعا مشغول ثبت تاریخ بازی‌ها بود.

نه فقط این گزارش‌های بلند و بالا، خبر کوتاه فلان بازی معرفی شد و پیش‌نمایش و بررسی بازی هم بخشی از این ثبت تاریخ است. ارزش کاری که رسانه‌های بازی انجام می‌دهند، فقط اطلاع‌رسانی محض نیست، بلکه آن‌ها مشغول ثبت وقایق هستند و بهترین نوع ثبت وقایع، به‌شکل مکتوب و صد البته تحت نظر تیمی است که مختص این کار جمع‌آوری شده.

به‌عنوان موجودات زنده و در راستای بقا، در همه حال مشغول انتقال اطلاعات، آموخته‌ها و همه چیز خود به نسل بعد هستیم. در حالی که انتخاب طبیعی درباره‌ی حفظ کارآمدترین اطلاعات ژنتیکی و انتقال آن به نسل بعد تصمیم می‌گیرد، انسان هزاره‌هاست که فرهنگ خود را هم گزینش و در قالب سنگ‌نوشته‌ها، کتیبه‌ها، کتاب‌ها و پایگاه‌های داده ذخیره و به نسل بعد منتقل می‌کند.

به‌جرات می‌گویم که این روند گزینش و حفظ فرهنگ و انتقال آن به نسل بعد، تا همین یکی دو دهه‌ی پیش هم به کلاسیک‌ترین شکل در حال انجام بود، اما اینترنت و امکان نشر آزادانه‌ی اطلاعات تمام معادلات را برهم زد. وقتی کسی نباشد که تصمیم بگیرد چه اطلاعاتی مفید هستند و باید به‌عنوان فرهنگ و تاریخ ذخیره و منتقل شوند، و حجم غیر قابل وصفی از اطلاعات تولید و بدون اینکه فیلتر شود در پایگاه داده‌ای به‌نام اینترنت بریزد، نتیجه چه خواهد شد؟

رسانه‌های بازی به گوشه رانده شده‌اند و جای آن‌ها را اینفلوئنسرها و یوتیوبرها گرفته‌اند، ولی هیچ‌کدام از این ویدیوهای یوتیوبی و ریلزهای اینستاگرامی قرار نیست تاریخ ویدیوگیم را ثبت و تعریف کنند. از آن همه اطلاعاتی که در ویکی‌پدیا ثبت شده، به‌ندرت مرجعی را پیدا می‌کنید که به یک ویدیوی یوتیوبی لینک داده باشد. هیچ جای توصیف تاریخ نمی‌گویند: همانطور که «محمود گیم باز» در دقیقه‌ی ۱۱ ویدیوی خود به نام «یوبی‌سافت همه را قهوه‌ای کرد» گفت…

یک رسانه اعتبار دارد؛ اعتباری که به پشتوانه‌ی تیم تحریریه‌اش و متخصصان و تاریخ‌نگارانی که مشغول فعالیت در آن هستند مشخص می‌شود. «گیم‌اسپات» دیمنز سولز را به‌عنوان بهترین بازی سال انتخاب می‌کند و با این حرکت یک تنه مسیر نزدیک به دو دهه‌ی گذشته صنعت بازی را تغییر می‌دهد. صحنه به صحنه‌ی این اتفاق در ذهنم ثبت شده است: همگی در نشریه از خود پرسیدیم «این بازی بی‌نام و نشان که گیم‌اسپات آن را بازی سال کرده دیگر چیست؟».

کاملا به یقین رسیده‌ام که نظام جهانی عمدا نمی‌خواهد تاریخ و اطلاعات به صحیح‌ترین و کامل‌ترین شکل خود ثبت شوند و به دست جهانیان برسد؛ هرج و مرجی که در آن امکان تشخیص حقیقت و دروغ وجود ندارد، سطح تحصیل و کسب اطلاعات در آن به پایین‌ترین خود رسیده و مردم در همه حال در اعتیاد خود به ویدیوهای کوتاه و پوچ اینترنتی روز خود را به پایان می‌رسانند، بهشت این جماعت تصمیم‌گیرنده‌ی پشت پرده است.

اگر همین جریان ادامه پیدا کند، راه حل مقابل را فقط یک چیز می‌بینم؛ اینکه به تاسیس رسانه‌های مستقل مثل Aftermath با حمایت جمعی و عمومی روی بیاوریم. در غیر این صورت، همه‌تان را در کانال یوتیوبم می‌بینم.