چگونه با مهاجرت فرزند خود از نظر احساسی کنار بیاییم
روز موعود نهایتا فرا می‌رسد. فرزند شما در حال رفتن به سوی دیگر جهان است. روزی که زمانی بسیار دور و دست‌نیافتنی به نظر می‌رسید، اکنون به طرز شومی نزدیک است. همانطور که فرزند شما برای زندگی جدید خود در خارج از کشور آماده می‌شود، چگونه می‌توانید با این اتفاق کنار بیایید؟
کمک به فرزندانمان از طریق تغییر محل زندگی می‌تواند چالش برانگیز باشد، زیرا اکثر مردم برای مقابله با این نوع چیزها آمادگی ندارند. وقتی ابزار مناسب نداریم، به راحتی احساس درماندگی و از کنترل خارج شدن می‌کنیم. اگر نگران این هستید که چگونه با نقل مکان فرزند بالغ خود به خارج از کشور کنار بیایید، این مقاله برای شما مناسب است.
احساستان در مواجهه با مهاجرت فرزند را شناسایی کنید
شما می‌خواهید فرزندانتان شاد باشند، اما وقتی آنها قرار است اینقدر از شما دور شوند، ممکن است خودتان به دور از خوشحالی باشید. شاید احساس کنید که رها شده‌اید یا جا مانده‌اید. شاید احساس طرد شدن کنید. حتی ممکن است احساس عصبانیت کنید. احساسات ممکن است گاهی اوقات طاقت‌فرسا باشند. مطمئناً می‌خواهید حمایتگر و تشویق‌کننده باشید و احتمالاً سعی می‌کنید آن ویژگی‌های مثبت را در زمانی که می‌توانید نشان دهید، اما ممکن است آتشی از احساسات منفی زیر خاکستر باشد.
دیگر احساس نمی‌کنید که بخشی از زندگی فرزندانتان هستید. بیایید صادق باشیم، وقتی پسر یا دختر شما در خارج از کشور یا هزاران مایل دورتر زندگی می‌کند، اشکالات آشکاری به وجود می‌آید. اینطور نیست که بتوانید به طور منظم برای یک بازدید معمولی به آنجا بروید و با جزئیات زندگی آنها آشنا شوید. خانه‌شان، دوستانشان، مغازه‌هایی که از آنجا خواربارشان را می‌خرند، به سختی می‌توان تصویری از زندگی روزمره‌شان ایجاد کرد. این می‌تواند باعث این احساس شود که آنها در دنیای دیگری زندگی می‌کنند.
ممکن است نگران این باشید که نزدیکی را که قبلاً از آن لذت می‌بردید، از دست بدهید، از هم دور شوید یا تماس خود را از دست بدهید. درک سبک دلبستگی خود و فرزندانتان به شما کمک می‌کند در ارتباط باشید و در عین حال به آنها کمک می‌کند استقلال خود را حفظ کنند. والدین ایمن بهترین عملکرد را خواهند داشت، در ارتباط باقی می‌مانند و وقتی کودکان در دنیای جدید خود کشف می‌کنند، آنها را تشویق می‌کنند. اجازه ندهید سبک دلبستگی شما انتخاب کند که چقدر با فرزندتان تماس داشته باشید یا چگونه تعامل داشته باشید. رها کردن کار سختی است. شما سال‌ها فرزندتان را بزرگ کردید و احتمالاً بیشتر روح و انرژی خود را به پای او ریخته‌اید.
حالا دارند می روند. دوباره آن زمان از سال است که بسیاری از جوانان برای اولین بار به دانشگاه می‌روند. دیگرانی برای کار از کشور دور می‌شوند یا شاید تازه ازدواج کرده‌اند. اکنون می‌توانیم به طور مستقیم جریان معکوس دلبستگی را ببینیم. سال‌ها، بچه‌های ما وقتی مضطرب، آسیب‌دیده یا ترسیده بودند به سراغ ما می‌آمدند. ما عادت کردیم که آنها را تأیید کنیم، به آنها آرامش و حمایت بدهیم و سپس آنها را تشویق کنیم که بیرون بروند و دوباره تلاش کنند. سبک‌های دلبستگی آنها نسبت به نحوه‌ی پاسخ ما به آنها از طریق بی‌شماری از این تعاملات شکل گرفت. همانطور که اضطراب آنها را تسکین می‌دادیم، معمولاً احساس قدرت و آرامش می‌کردیم.
اکنون، آنها لانه را ترک کرده‌اند و در آن سوی جهان هستند. حالا نوبت ماست که احساس اضطراب کنیم. ممکن است ما کسانی باشیم که می‌خواهیم برای کاهش اضطراب خود به دنبال ارتباطی باشیم. بسیاری از والدین در یافتن تعادلی که چه زمانی دست نگه دارند و چه زمانی رها کنند، چه زمانی دستشان را دراز کنند و چه زمانی عقب بنشینند و منتظر بمانند، مشکل دارند. بدیهی است که والدینی که به طور ایمن وابسته هستند بهترین عملکرد را خواهند داشت.
از آنجایی که آنها دنیا را مکانی امن و قابل پیش‌بینی می‌بینند و معمولاً روابط اجتماعی قوی دارند، احتمالاً نگران از دست دادن ارتباط با فرزندان خود نیستند. آنها در ارتباط خواهند ماند و در حین کشف دنیای جدید فرزندانشان آنها را تشویق و حمایت خواهند کرد. فرزندان در این حالت با سهولت بیشتری اعتماد به نفس و استقلال خود را افزایش می‌دهند. آنها همچنین ممکن است راحت‌تر با فردیت و ایجاد هویت خود و در نتیجه موفقیت در دانشگاه روبه‌رو شوند.
بیشتر بخوانید: بین دو جهان؛ چالش‌های یک مهاجر نسل دوم
بیشتر بخوانید: چگونه با فرزند خود در مورد مهاجرت صحبت کنیم؟
راهنمایی برای والدین نگران در مقابله با مهاجرت فرزند
روی نکات مثبت تمرکز کنید: بهترین کاری که می‌توانید انجام دهید این است که روی یافتن نکات مثبت کار کنید. مهم است که به یاد داشته باشید که فرزند شما ممکن است به دلایلی کشور را ترک کند که دلایل بدی نیستند. آنها ممکن است به دنبال فرصتی برای کشف علایق شخصی خود در کشور دیگری باشند. به جایی می‌روند که امکانات بیشتری برای تحصیل، کار یا زندگی دارند.
آنها ممکن است سعی کنند پس از یک دوره دشوار، سلامت روانی خود را بازیابند. ممکن است فقط بخواهند چیز جدیدی را امتحان کنند و ببینند چه اتفاقی می‌افتد. همچنین مهم است که روی نکات مثبت بودن فرزندتان در خارج از کشور تمرکز کنید، حتی اگر در نگاه اول به راحتی قابل مشاهده نباشند. این می‌تواند به معنای به دست آوردن مشاهدات و تجربیات بیشتر به دلیل دیدن و صرف وقت برای یادگیری فرهنگ‌های جدید باشد.
دوباره با شریک زندگی خود ارتباط برقرار کنید: صرف زمان زیادی برای تمرکز روی فرزندتان و حرکت آینده او می‌تواند سخت باشد. با این حال، مهم است که از شریک زندگی خود نیز غافل نشوید. برای اینکه خانواده در طول این تغییر سر پا بماند، برای هر دو والد مهم است که در رأس همه مسئولیت‌ها باشند.
اگر این روند را به تنهایی طی کنید، فقط استرس را به زندگی خود اضافه می‌کنید که این تجربه را دشوارتر می کند. خوشبختانه، راه‌های زیادی وجود دارد که هر دو والد می‌توانند درگیر آن شوند. اگر فرزند شما به تنهایی به خارج از کشور نقل مکان می‌کند، ممکن است در آن سوی دنیا به مشاوره یا راهنمایی نیاز داشته باشد. همچنین ممکن است برای او مفید باشد که والدینش در این لحظات سخت به حمایت روانی او بپردازند.
اگر نگران این هستید که چگونه با نقل مکان فرزند بالغ خود به خارج از کشور کنار بیایید، ممکن است به فکر انجام کاری شیرین برای شریک زندگی خود باشید، مثلاً او را برای یک شب قرار بیرون ببرید یا چیز خاصی برای او بخرید.
برای خودتان وقت بگذارید: مهم است که در وقت گذاشتن برای خود احساس گناه نکنید. این تغییر بزرگی در زندگی است و به تنهایی کنترل آن دشوار خواهد بود. وقتی فرزند شما به خارج از کشور نقل مکان می‌کند، یکی از مهم‌ترین کارهایی که می‌توانید انجام دهید این است که از خودتان مراقبت کنید.
اگر سنگینی همه چیز را احساس می‌کنید، پس برای خودتان وقت بگذارید. این بدان معنا نیست که شما باید از فرزند خود جدا شوید یا به طور کامل از دنیا جدا شوید. اما این بدان معناست که اگر به خودتان اجازه ندهید که مدتی مود پایینی را تجربه کنید، ممکن است به یک فروپاشی عاطفی برسید.
به فرزندتان فضا بدهید: اگر فرزند شما به خارج از کشور نقل مکان می‌کند، باید احساس آزادی و استقلال را با خود داشته باشد. کاری که می‌توانید انجام دهید این است که این ایده را کنار بگذارید که همیشه می‌توانید او را ببینید یا با او صحبت کنید.
شما هر دو بزرگسال هستید و برای فرزندتان مهم است که بتواند هویت خود را شکل دهد و همچنین فضایی برای خود داشته باشد. با دادن این زمان و فضا برای خلاقیت، او برای مقابله با چالش‌های پیش رویش مجهزتر خواهند شد.
برای برقراری ارتباط برنامه‌ریزی کنید: مهم‌ترین کاری که می‌توانید انجام دهید این است که از قبل برنامه‌ریزی کنید. برنامه‌ریزی کلیدی است، زیرا به شما کمک می‌کند تا از همه چیز آگاه باشید. اگر مطمئن نیستید که چه کاری باید انجام دهید، اولین قدم این است که با فرزندتان درباره‌ی برنامه‌هایش صحبت کنید و قدم دوم این است که برنامه‌ای برای نحوه‌ی ارتباط با او ارائه دهید. بهترین راه برای تسهیل این انتقال این است که با فرزندتان در ارتباط باشید و از او حمایت کنید.
شما نمی‌توانید فقط یک یا دو بار در سال صحبت کنید و انتظار داشته باشید که کافی باشد. برای فرزند شما مهم است که بداند در این کشور جدید تنها نیست، بنابراین روشی برای برقراری ارتباط با آنها پیدا کنید و به طور منظم از آن استفاده کنید.
ارسال نامه، هدیه و کارت پستال: فرزند شما دلتنگ خواهد شد. این طبیعی است و شما نمی‌توانید جلوی آن را بگیرید. اما این بدان معنا نیست که قادر به کمک به او برای مقابله نیستید. یکی از راه‌های ارتباط با او از طریق نامه و کارت پستال است. نامه‌های دست‌نویس راهی عالی برای فرزند شما برای احساس ارتباط با دوستان و خانواده خود در خانه است.
تا جایی که ممکن است این کارها را ادامه دهید تا به او کمک کنید احساس کند که در این مکان جدید واقعاً هرگز تنها نیست. اگر وقت و پول دارید، هدایای کوچکی بفرستید که فرزندتان را به یاد خانه می‌اندازد: غذاهای مورد علاقه، سوغاتی‌های شهرتان یا حتی یک سبد هدیه پر از چیزهای مورد علاقه عزیزتان مانند صابون، لوسیون، مجله یا کتاب.
بیشتر بخوانید: ترومای مهاجرت چیست و چگونه می‌توان با آن سازگار شد؟
بیشتر بخوانید: چگونه از نظر ذهنی خود را برای مهاجرت آماده کنیم؟
نکته‌های پایانی درباره‌ی مهاجرت فرزند
اجازه ندهید سبک دلبستگی شما انتخاب کند که چقدر با فرزندتان تماس داشته باشید یا چگونه تعامل داشته باشید.
بر سر یک روز و زمانی در هر هفته توافق کنید که والدین و فرزند با هم تماس بگیرند. سعی کنید حضوری یا تلفنی ارتباط برقرار کنید، نه با پیامک. ارتباط خود را با فرزندتان قطع نکنید. اگر فرزندتان هر چند وقت یکبار که می‌خواهید با شما تماس نمی‌گیرد از رفتار تلافی‌جویانه خودداری کنید. به فرزندتان فضا و زمان کافی بدهید تا وضعیت تازه خودش را درک کند و خودش را در زندگی جدید پیدا کند.
اجازه دهید فرزندتان شکست‌هایی داشته باشد تا بتواند با چالش‌های زندگی روبه‌رو شود. تا بازگشت آرامش، با تشویق و حمایت در کنار آنها باشید.
