آرژانتین هم با جامجهانی روسیه خداحافظی کرد
علیرضا فغانی در سوت خود دمید. بازی فرانسه آرژانتین آغاز شد؛ یک بازی بینظیر، هیجانی و پرگل. هیچکس فکرش را نمیکرد که در مرحله حذفی شاهد چنین بازی پرهیاهویی باشیم؛ بازی پرهیجانی که دروازه‌های هر دو تیم در طول ۹۰ و اندی دقیقه، ۷ بار باز شد! شاید شنیدن ۷ گل ما را به ۴ سال پیش ببرد؛ زمانی که آلمان و برزیل روبروی هم ایستادند و آلمان با گل‌زنی‌های پی‌درپی یک خاطره هیجان‌انگیز برای طرفداران خود و صدالبته، یک خاطره تلخ و فراموش‌نشدنی برای هوادارن برزیل رقم زد.
این بار گل‌های زده شده روی یک تیم سنگینی نداشت. فرانسه با ۴ گل و آرژانتین تنها با یک گل کمتر بازی را واگذار کرد. لیونل مسی که برای خیلی‌ها یک اسطوره تکرارنشدنی است، بازهم کوله‌بار خود را بست و راهی خانه شد. ستاره‌های امسال کم فروغ بودند. دیگر خبری از یکه‌تازی ستاره و فوق‌ستاره‌های یک تیم نیست. پس از جام پیش که آلمان با یک تیم جوان و بازیکنان نه فوق‌ستاره اما هماهنگ و قدرتمند فضا را عوض کرد، دیگر بازی از تک و تای شنیدن اسامی تکراری برزیل، آلمان و آرژانتین افتاده. درعوض چیزی که بیشترین اهمیت را پیدا کرده، داشتن یک تیم هماهنگ برای بازی‌سازی قدرتمند و یکپارچه است.
خداحافظی آرژانتین از جام جهانی مثل تماشای یک فیلم بدون حضور بازیگر محبوب است. نه آرژانتین، بلکه نبودن تیم‌هایی مثل ایتالیا، هلند، آلمان، پرتغال و مهم‌تر از همه، اسپانیا مثل حضور در مراسم اهدای جوایز اسکار بدون حضور سوپراستارهاست. به هرحال تا بوده می‌گفتند فوتبال است با توپ گردی که همه چیز را غیرقابل پیش‌بینی می‌کند. اصلا شاید همین اتفاقات غیرمنتظره است که فوتبال را برای همه‌ی ما هیجان‌انگیز کرده. اگر قرار بود تمام پنالتی‌های کریس رونالدو گل شود، ایران نتواند دروازه اسپانیا را به هیچ وجه باز کند و جام طلایی هر چهار سال باید نصیب یکی از تیم‌های مدعی شود، دیگر تماشای فوتبال چه مزه‌ای داشت؟ فوتبال با همین پیروزی و شکست‌هاست که برای عاشقانش رنگ و بو پیدا کرده. شاید جامجهانی هیچ‌وقت بازی لیونل مسی و کریس رونالدو را نبیند اما مطمئنا توپ هم مثل زمین گرد است و اتفاقات هیجان‌انگیزش را هربار با شکلی متفاوت رقم می‌زند.
