گیرمو دل تورو؛ غرق در جهان فانتزی (تعطیلات عید از کی چی ببینیم؟)
دل تورو زودتر از بقیهی رفقای مکزیکیاش فیلمسازی را شروع کرد و زودتر از آنها به هالیوود راه پیدا کرد. با «هزارتوی پن» به شهرت فوقالعادهای رسید. فیلمی که در اسپانیای فاشیستی سال ۱۹۴۴ اتفاق می‌افتاد و داستان دخترخوانده‌ی سربازی سادیسمی بود که به جهانی فانتزی فرار می‌کند. ویژگی‌های بصری فیلم دوستداران سینما را مبهوت خودش کرد. «شکل آب» سال ۲۰۱۷ که درباره‌ی دوستی یک زن و یک موجود ماورالطبیعه در دوران جنگ سرد بود جشنواره‌ها را تسخیر کرد و اسکار هم نصیب دل تورو شد. با اینکه خیلی‌ها معتقد بودند فیلم را بیش از حد تحویل گرفتند. امسال دل تورو فیلم کلاسیکی به اسم «کابوس کوچه‌ی الم» را بازسازی کرده که خیلی پرستاره است اما راستش فاقد آن حس و حال نسخه‌ی اصلی است.
اگر علاقمند به جهان‌های فانتزی و عجیب و غریب هستید تماشای فیلم‌های اولیه‌ی دل تورو مثل همان «هزارتوی پن» بیشتر توصیه می‌شود. علاوه بر اینکه خیلی منتظریم امسال فیلم موزیکال «پینوکیو» به کارگردانی او را ببینیم. «پینوکیو» از آن داستان‌هایی است که سکانس‌های فانتزی سیاه و عجیبی دارد که کاملا منطبق با سلیقه‌ی دل تورو است. گیرمو دل تورو خودش عاشق فیلم‌های ترسناک است به همین دلیل مولفه‌هایی از ژانر ترسناک را می‌شود در فیلم‌هایش پیدا کرد. «شکل آب» اصولا فضای وهم‌آلودی داشت با رنگ‌های خنثی و سرد که البته با حال و هوای قصه جور درمی‌آمد. پالت رنگی «کابوس خیابان الم» کاملا متفاوت است. این‌جا رنگ‌ها تند هستند اما آن فاز دلهره که گاهی حتی به اسلشر تنه می‌زند در این فیلم هم دیده می‌شود. فیلم «کابوس خیابان الم» پروژه‌ای است که دل تورو مدت‌ها دنبال بازسازی آن بود. مشکل بازسازی این است که روی روابط شخصیت‌ها چندان کار نشده و به همین دلیل همه چیز خیلی غیرقابل باور است. چه رابطه‌ی بردلی کوپر با کیت بلانشت و چه رابطه‌‌اش با رونی مارا. علاوه بر اینکه بازی خود کوپر هم به آن کاراکتر نیمه‌شیطانی که باید باشد نمی‌چسبد.
