ماجرای گویهای عظیمی که ناسا در مدار زمین قرار داد چه بود؟ (زیرنویس فارسی)
در دههی ۱۹۶۰ میلادی ناسا گویهای غولپیکری را تحت «پروژهی اکو» (Echo Project) به مدار زمین فرستاد تا یک آزمایش ویژه را برای نخستین بار پیش ببرد و به بهبود ارتباطات بین‌المللی و دانش جوی کمک کند.
ماهواره‌های اکو ۱ و اکو ۲ دو ماهواره‌ی ناسا بودند که به ترتیب در سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۶۴ میلادی به فضا پرتاب شدند. این ماهواره‌ها از نوع ماهواره‌های انعکاس‌دهنده بودند و برای مطالعه‌ی جو زمین طراحی شده بودند.
سطح این ماهواره با یک لایه‌ی آلومینیوم آینه‌ای پوشانده شده بود تا به خوبی امواج الکترومغناطیسی را بازتاب دهد. برای بازتاب دقیق‌تر هم ابعاد بزرگی برای آن‌ها در نظر گرفته شده بود و قطر آن‌ها در حالت باد شده به ترتیب به ۳۰ متر و ۴۱ متر می‌رسید.
این ماهواره‌ها امواج رادیویی را که از سطح زمین به سوی آن ارسال می‌شدند، بازتاب می‌دادند. این بازتاب‌ها توسط ایستگاه‌های زمینی ناسا دریافت می‌شدند و برای مطالعه‌ی جو زمین استفاده می‌شدند. ماهواره‌ی اکو ۱ تا سال ۱۹۶۸ و ماهواره‌ی اکو ۲ تا سال ۱۹۶۹ در مدار زمین باقی ماندند.
مطالعه‌ی انتشار امواج رادیویی در جو زمین، مطالعه‌ی پدیده‌های جوی مانند طوفان‌ها و ابرها، اندازه‌گیری ارتفاع جو زمین، اندازه‌گیری دقیق ابعاد زمین، مطالعه‌ی ساختار و دینامیک جو زمین از جمله مأموریت‌ها و دستاوردهای این دو ماهواره‌ی متفاوت بود.
ماهواره‌های اکو ۱ و اکو ۲ را می‌توان نقطه‌ی عطفی در تاریخ اکتشاف فضایی دانست که پایه‌گذار ارتباطات ماهواره‌ای و مطالعات فضایی در زمینه‌ی جو زمین شدند. این ویدیو از Primal Space به بررسی عملکرد این ماهواره‌های غول‌پیکر می‌پردازد.
