LG Optimus 3D؛ وقتی همهچیز سهبعدی بود!
یک دهه پیش زمانی که تب فیلمها و تلویزیونهای سهبعدی همهجا را فرا گرفته بود، LG در نمایشگاه MWC 2011 از یک گوشی موبایل به نظر جذاب و متفاوت به نام Optimus 3D رونمایی کرد؛ گوشی هوشمندی که بنا بر تبلیغات LG اولین گوشی موبایل تمام سهبعدی جهان بود. تب تلویزیونهای سهبعدی تقریبا یک سال پس از این که فیلم سهبعدی آواتار رکورد باکس آفیس را شکست، بالا گرفت.
در آن زمان مردم به قدری به این تکنولوژی علاقه نشان دادند که به نظر می‌رسید موفقیت همه چیز در بعد سوم آن خواهد بود! ولی امروز پس از گذشت تنها ۱۰ سال، چیزی به جز خاکستر از ایده‌ی گوشی‌های هوشمند سهبعدی باقی نمانده است. در واقع عمر این گوشی‌ها به قدری کوتاه بود که حتی نمی‌توان از چیزی به نام عصر گوشی‌های هوشمند سهبعدی صحبت کرد.
حالا گوشی‌های هوشمندی نظیر LG Optimus 3D یا HTC Evo 3D، بیشتر شبیه به جاه‌طلبی شرکت‌ها در ورود زودهنگام به یک تکنولوژی نوپا به نظر می‌رسند. در نهایت هم اکوسیستم محتوای سهبعدی هیچ‌گاه به قدری قدرتمند نشد که ادامه‌ی کار روی این گوشی‌های سهبعدی را توجیه کند. در نتیجه این پروژه به سرعت شکست خورد.
گوشی LG Optimus 3D با بهره‌مندی از پردازنده‌ی دو هسته‌ای ۱ گیگاهرتز و ۵۱۲ مگابایت رم، نسبت به زمان خود سخت‌افزار بسیار قدرتمندی داشت. ولی چیزی که آن را متمایز می‌کرد، ویژگی دیگری بود؛ Optimus 3D اولین گوشی هوشمند جهان بود که بدون نیاز به عینک مخصوص، امکان تماشای تصاویر سهبعدی را فراهم می‌کرد. LG Optimus 3D همچنین اولین گوشی تاریخ بود که دو دوربین در پشتش داشت.
البته عملکرد دو دوربین این گوشی به آنچه که امروز در دوربین دوتایی گوشی‌هایی مانند آیفون ۷ پلاس، هوآوی P10 یا حتی LG G6 می‌بینیم هیچ ارتباطی ندارد. گوشی LG Optimus 3D از دو دوربین ۵ مگاپیکسلی خود تنها برای ثبت عکس و فیلم سهبعدی استفاده می‌کرد و شیوه‌ی کار آن هم کاملا مشابه دوربین‌های سهبعدی استریوسکوپ (برجسته‌بین) بود که قبل از آن وجود داشتند. با استفاده از صفحه‌نمایش سهبعدی Optimus 3D می‌توانستید عکس‌ها و فیلم‌هایی را که به صورت سهبعدی گرفته بودید ببینید.
