نوکیا ۳۳۱۰؛ فناناپذیر دوستداشتنی!
زمانی برای ما که هنوز ضربهی پنالتی تاریخی روبرتو باجو در فینال جام جهانی ۱۹۹۴ را به یاد داریم، سال ۲۰۰۰ نماد رسیدن به اوج تکنولوژی بود. حتی خیلیها تصور می‌کردند در سال ۲۰۰۰ دنیا به پایان خواهد رسید. در همین حال که بسیاری منتظر به پایان رسیدن دنیا بودیم نوکیا یکی از محبوب‌ترین گوشی‌های تاریخ را معرفی کرد. گوشی موبایلی که آنتن نداشت ولی می‌توانستیم با آن تماس بگیریم، پیام بدهیم و گردو بشکنیم؛ نوکیا ۳۳۱۰.
رنگ آبی کاربنی زیبا با دکمه‌ها و نوارهای تزیینی نقره‌ای در کنار یک صفحه‌نمایش باکیفیت LCD با رزولوشن ۸۴ در ۴۸ پیکسل و نور پس‌زمینه‌ی سبز، از دیگر ویژگی‌های این گوشی دوستداشتنی بود.
شاید پیکسل‌های صفحه‌نمایش نوکیا ۳۳۱۰ در کنار صفحه‌نمایش‌های QHD امروزی اندکی درشت به نظر برسند ولی حداقل خوانایی صفحه‌نمایش ۳۳۱۰ حتی زیر نور مستقیم خورشید هم حرف نداشت.
بر خلاف گوشی‌های هوشمند پر ادعای امروزی که حتی اجازه نمی‌دهند به باتری‌اشان دست بزنید نوکیا ۳۳۱۰ اجازه می‌داد هم قاب پشتی و هم قاب جلویی آن را دربیاوریم. با وجود قاب‌های اصلی و متفرقه‌ی بی‌شمار در طرح‌ها و رنگ‌های متنوع، نوکیا ۳۳۱۰ در زمینه‌ی شخصی‌سازی یکی از برترین گوشی‌های تاریخ محسوب می‌شود.
البته امکانات شخصی‌سازی این گوشی به اینجا ختم نمی‌شد؛ می‌توانستیم خودمان برای این گوشی زنگ دلخواه‌امان را برنامه‌ریزی کنیم. محبوبیت این گوشی تا حدی زیاد بود که حتی برای آن کتاب‌های ساخت زنگ با انواع و اقسام ملودی‌ها از کنسرتو پیانوی شماره ۲ راخمانینف تا موزیک شاد گیلکی به چاپ رسید.
نوکیا ۳۳۱۰ با ابعاد ۱۱۳ در ۴۸ در ۲۲ میلی‌متر و وزن ۱۳۳ گرم، کوچکترین یا سبک‌ترین گوشی زمان خودش نبود. ولی همین هیکل قوی، آن را به یکی از مقاوم‌ترین گوشی‌های تاریخ تبدیل کرد. این گوشی به حدی جان سخت بود که اگر از دستمان می‌افتاد بیشتر نگران ترک خوردن زمین بودیم. بنا بر تحقیقات برخی دانشمندان تنها دو موجود توانایی این را دارند که از یک انفجار اتمی جان سالم به در ببرند؛ سوسک حمام و نوکیا ۳۳۱۰!
سلطان ، نوکیا
واقعا خراب نمیشه