نگاهی دوباره به گوشیهای شفاف؛ جذاب ولی بی‌فایده
کار با کامپیوترهای پیشرفته‌ای که صفحه‌نمایش‌های شفاف دارند، شاید ایده‌ای تکراری در فیلم‌های علمی تخیلی باشد، اما جالب است که بدانید چنین کامپیوترهایی در دنیای واقعی نیز وجود دارند. به عنوان مثال مدتی قبل لنوو در نمایشگاه MWC 2024 از یک لپ‌تاپ دارای نمایشگر شفاف رونمایی کرد. اگرچه این طراحی از نظر عملی چندان کارآمد نیست، اما به طور قطع ظاهری بسیار جذاب و خلاقانه دارد. ایده استفاده از نمایشگرهای شفاف، توجه شرکت‌های تولیدکننده تلفن همراه را نیز جلب کرده است. به همین خاطر طی سالهای گذشته گوشیهای شفاف مختلفی رونمایی شده که در ادامه به آن‌ها می‌پردازیم.
۱۵ سال پیش، شرکت LG از گوشی LG GD900 Crystal رونمایی کرد. این گوشی که به عنوان یک گوشی کشویی با صفحه‌نمایش لمسی ۳.۰ اینچی شناخته می‌شد، دارای یک ویژگی منحصر به فرد دیگر نیز بود: صفحه‌کلید شفاف. کیبورد این گوشی، در واقع کلیدهای فیزیکی نداشت و به نوعی یک صفحه‌نمایش لمسی بدون صفحه بود. این صفحه‌کلید از یک شیشه شفاف با نورپردازی سفید و یک لایه لمسی خازنی تشکیل شده بود.
این افکت در تاریکی بهترین عملکرد را داشت، جایی که نور مه‌آلود صفحه کلید واقعاً آن را شبیه یک کریستال می‌کرد. همچنین فرصتی از دست رفته بود، زیرا صرف نظر از ظاهر، این فقط یک صفحه کلید بود – ال‌جی می‌توانست برخی از حرکات ناوبری را روی آن فعال کند.
با نمایشگر تنها ۳ اینچی، انگشت شست شما هنگام اسکرول کردن بیشتر محتوا را می پوشاند. صفحه نمایش لمسی از چند فرمان لمسی محدود پشتیبانی می‌کرد، بنابراین برخی حرکات روی صفحه لمسی/صفحه کلید می توانست مفید باشد. چند ماه پس از Crystal، سونی اریکسون Xperia Pureness عرضه شد. البته این یک گوشی هوشمند نبود ولی از نمایشگر شفاف بهره می‌برد. با این حال این مدل یکی از گوشیهای شفاف بود که بر روی کاغذ جذاب‌تر از دنیای واقعی به نظر می‌رسید.
صفحه نمایش این گوشی واقعا شفاف بود، اما اندازه‌ای بسیار کوچک (۱.۸ اینچ) و استفاده از آن بسیار دشوار بود. همانطور که در عکس‌های بالا می‌بینید، برای خوانا شدن محتوای نمایشگر باید پشت گوشی یک پس‌زمینه قرار می‌گرفت. این نمایشگر کوچک تک‌رنگ عملاً هیچ قابلیت هوشمندی را ارائه نمی‌داد. کارایی آن چنان محدود بود که حتی دوربینی هم نداشت.
با وجود اینکه ویژگی خاصی ارائه نمی‌داد، ولی ۶۰۰ یورو قیمت داشت. بنابراین با وجودی اینکه در نگاه اول طراحی آن توجه زیادی را جلب می‌کرد، اما خیلی زود مشخص می‌شد که اصلا کاربردی نیست و بنابراین بسیار زودتر از انتظار فراموش شد. حدود یک سال بعد، رقیبی به بازار آمد: Lenovo S800. این گوشی نیز شبیه به اکسپریا، از یک نمایشگر شفاف روی یک صفحه‌کلید سنتی بهره می‌برد، با این تفاوت که اندازه‌ی نمایشگر آن کمی بزرگ‌تر (۲.۴ اینچ) بود. البته این نمایشگر نیز همانند اکسپریا تک‌رنگ بود.
به غیر از این گوشیها، برخی گوشیهای شفاف کانسپت یا مفهومی طی این سال‌ها معرفی شده‌اند. یکی از این گوشیها CTP002 بود که با همکاری استون مارتین و شرکت Mobiado درست شده بود و تمام قطعات الکترونیکی آن در لبه‌ی کناری آن قرار داشت.
ساخت نمایشگر شفاف کار چندان سختی نیست. در واقع، نمایشگرهای LCD به طور طبیعی شفاف هستند، کافیست نور پس زمینه را بردارید تا به راحتی از آن طرف ببینید. OLED هم شفاف است، به همین ترتیب است که حسگرهای اثر انگشت و دوربین‌های زیر نمایشگر کار می کنند. لایه لمسی خازنی نیز شفاف است.
این به معنای دشوار نبودن ساخت گوشیهای شفاف نیست. مادربورد و باتری مطمئناً شفاف نیستند. به همین دلیل است که LG و سونی اریکسون پنجره شفاف را به بخشی از گوشی محدود کردند و اجزای مات را از مسیر خارج کردند. و علیرغم برخی ادعاها، هیچ کس به طور واقعی موفق به ساخت یک گوشی هوشمند تمام لمسی شفاف نشده است.
مورد دیگری نیز وجود دارد؛ خواندن محتوا از روی یک نمایشگر شفاف دشوار است، مگر اینکه یک پس‌زمینه ساده پشت آن قرار دهید، که در این صورت مزیت اصلی شفاف بودن نمایشگر از بین می‌رود. شاید در این زمینه فناوری استفاده شده در گوشی مفهومی OnePlus Concept One کاربردی باشد. این گوشی برای ماژول دوربین از پنل شیشه‌ای استفاده می‌کرد که می‌توانست در صورت نیاز، شفاف شود و در باقی اوقات به حالت عادی برمی‌گشت.
در همین زمینه می‌توانیم به عینک هوشمند Xreal Air 2 Pro هم اشاره کنیم. این عینک برای واقعیت افزوده از نمایشگر شفاف استفاده می‌کند و برای واقعیت مجازی، شیشه مات و تاریک می‌شود.
در مورد گوشیهای شفاف چه فکر می‌کنید؟ به نظر شما تا ۱۰ سال آینده فناوری‌ها به حدی می‌رسند که این گوشیها بتوانند به طور گسترده راهی بازار شوند؟ نظرات خود را با ما و دیگران در میان بگذارید.
منبع: GSMArena
