ریدلی اسکات؛ راوی خانه مد ایتالیا و دوئل به سبک فرانسوی (تعطیلات عید از کی چی ببینیم؟)

فیلم «آخرین دوئل» را دیده‌اید؟ دوستش داشتید یا نه؟ واقعیت این است که فیلم‌های ریدلی اسکات خیلی بگیر نگیر دارند و «آخرین دوئل» جزو آن دسته از فیلم‌هایش است که خیلی هم نگرفته. ولی دیدن هر فیلمی از ریدلی اسکات که در هشتاد و چند سالگی تا این اندازه فعال است هیجان‌انگیز به نظر می‌رسد. مثلا درست بعد از «آخرین دوئل» امسال فیلم «خاندان گوچی» را هم داشت. فیلم البته به عنوان یک اثر بیوگرافیک درباره‌ی خاندان مد مشهور ایتالیا چندان قصه‌ی دندان‌گیری ندارد اما لیدی گاگا در فیلم بازی فوق‌العاده‌ای از خودش نشون داد. هر دو فیلم با اینکه جزو آثار مهم کارنامه‌ی ریدلی اسکات نیستند اما در نهایت می‌توانند مخاطبشان را سرگرم کنند. قصه تعریف کردن با استانداردهای بصری کاری است که اسکات خوب از پس‌اش برمی‌آید.

«آخرین دوئل» برداشتی از داستان کوتاهی نوشته‌ی جوزف کنراد است که در دهه‌ی هفتاد خود اسکلت فیلم «دوئلیست‌ها» را از روی آن ساخته بود. فیلم ماجرای دو افسر ارتش ناپلئون است که علی‌رغم اینکه امپراطور دستور غیرقانونی بودن دوئل را داده به بهانه‌ی یک زن وسط همه‌ی جنگ‌ها تا فرصتی پیدا می‌کنند به دوئل با یکدیگر می‌پردازند. این‌بار ریدلی اسکات تصمیم گرفته کمی چاشنی جنبش‌های اجتماعی مثل جریان می‌تو را هم به آن اضافه کند و فیلم را به صورت سه اپیزود از نقطه‌نظر سه کاراکتر اصلی داستان روایت کند. ساختار سه اپیزود به هم خیلی نزدیک است و واقعا لزوم این کار قابل درک نیست.

درنتیجه «خاندان گوچی» هر چند ضعف‌هایی دارد اما فیلم جالب‌تری از ریدلی اسکات است. داستان اینکه چطور مائوریتزو گوچی با انتخاب همسری از طبقه‌ای پایین‌تر از خودش از خانواده طرد می‌شود و چطور همسرش سیاست به خرج می‌دهد و او را به آغوش خانواده برمی‌گرداند و البته لیدی مکبث‌وار کاری می‌کند که کنترل شرکت گوچی را برعهده بگیرد. اما سرنوشت این زوج در نهایت به تراژدی ختم می‌شود.