بدترین بازی‌های ویدئویی سال ۲۰۲۳

۲۰۲۳ سالی بود که بازگشت عناوین بزرگ و محبوبی چون افسانهٔ زلدا، عناوینی که همه را غافلگیر کرد مانند بالدورز گیت ۳ و بازی‌های ناامیدکننده ای مانند ردفال بود.  بله شاید در این سال شاهد موفقیت‌های چشمگیری بودیم ولی به همان اندازه یا شاید بشود گفت بیشتر شکست‌هایی را به چشم دیدیم که واقعاً تعجب برانگیز بود. در واقع IGN در سال ۲۰۲۳ بیشترین تعداد نمرات زیر ۴ را بازی‌ها اعطا کرده است که حاوی اولین نمرهٔ ۱ در ده سال گذشته می‌شود. قبلاً بهترین بازی‌های سال ۲۰۲۳ را معرفی کرده بودیم، در این مقاله به بدترین بازی‌های سال ۲۰۲۳ که نمرات ۴ یا کمتر در سایت IGN دریافت کرده‌اند خواهیم پرداخت.

این فهرست بر اساس امتیازاتی است که وب سایت IGN به بدترین بازی‌های سال ۲۰۲۳ داده است.

بازی‌هایی که نمرهٔ ۴ دریافت کردند

Wanted: Dead

به‌عنوان کسی که خودش را یکی از حرفه‌ای‌هایی ژانر اکشن قلمداد می‌کند بازی Wanted: Dead در تمامی جوانب مرا ناامید کرد. بخش مبارزه بازی شاید برای چند ساعت اولیه سرگرم‌کننده بود اما من به‌سرعت متوجه شدم که با یک حوض کم‌عمق و کوچک طرف هستم. نبردها به هیچ شکل معنادار یا جالبی متحول نشده یا پیشروی نمی‌کنند، طیف اندک تنوع دشمنان هرگز مرا به چالش نکشید تا تاکتیک‌هایم را عوض کنم و بدتر از همه من همواره احساس ضعیف‌بودن می‌کردم حتی وقتی درخت‌وارهٔ مهارت بازی را تکمیل کرده بودم. به موارد فوق، جلوه‌های بصری نچسب، نبود هویت منحصربه‌فرد و کرش شدن متناوب بازی را اضافه کنید و به یکی از اولین عناوین ناامیدکننده سال ۲۰۲۳ می‌رسید.

Crime Boss: Rockay City

بازی Crime Boss: Rockay City از هر لحاظ عنوانی بیش از حد جاه‌طلب و به همان اندازه ناامیدکننده بود. از برجسته‌ترین ضعف‌های بازی می‌شود به گیم‌پلی شلخته و سر هم بندی شده و صداگذاری فوق‌العاده افتضاحش که در بعضی جاها حتی زحمت حذف دیالوگ‌های اشتباه را به خودش نداده است اشاره کرد. حرارت و جدیتی در نحوه ای که Crime Boss ساخته شده است که من در تحسینش مشکلی ندارم و در کل حس تازگی اجتناب ناپذیری در دیدن ستارگان به‌صورت دیجیتالی جوان شدهٔ هالیوود که داستان را هدایت می‌کنند در بازی وجود دارد. متأسفانه این جذابیت به‌اندازه‌ای نیست که تکراری شدن و طراحی مراحل آزاردهنده را جبران کند. بخش تک نفرهٔ بازی به‌سرعت تبدیل به مشقی که باید انجام داد می‌شود و بخش چند نفرهٔ بازی اصلاً ارزش تجربه را ندارد. جای تاسف دارد که جاه طلبی Crime Boss: Rockay City چک‌هایی را کشید که تیم سازنده و بودجه آن‌ها امکان نقد کردنش را نداشتند.

Redfall

بازی Redfall به طرز خیره کننده‌ای از همه لحاظ بد است چه به‌صورت تک نفره آن را تجربه کنید چه با دوستانتان و همین کافی است که آن را در فهرست بدترین بازی‌های ۲۰۲۳ قرار دهیم. این مسئله که بازی پس از عناوینی چون Deathloop فوق‌العاده، Prey دوست‌داشتنی و سری تحسین شده Dishonored از استودیوی Arkane منتشر شد واقعاً حیرت‌انگیز است. عملکرد بازی بر روی ایکس‌باکس سری ایکس افتضاح است و لیست طویلی از باگ‌ها و مشکلات فنی بر روی این کنسول دارد. هوش مصنوعی دشمنان می‌تواند شما را به ستوه بیاورد زیرا آنها حتی قادر نیستند یک دفاع ساده را سوار کنند یا در جای درست پناه بگیرند یا حتی در جهان بازی حرکت کنند. طراحی یکنواخت مراحل دائماً بازیافت شده تا به رویارویی نه‌چندان هیجان انگیز پایانی می‌رسید. دکمه‌ها درست کار نمی‌کنند، شخصیت‌ها ناپدید می‌شوند و سکانس‌های داستانی ساکن و نامرغوب بازی به نظر تمام نشده می‌رسند. گاهی اوقات می‌شود چشمه ای از یک شوتر چند نفرهٔ کارآمد را دید اما خارج از آن Redfall مثل یک خون آشام به بدترین شکل ممکن است: به هیچ عنوان آمادهٔ روشنایی روز نیست و خونتان را در شیشه می‌کند.

The Lord of the Rings: Gollum

The Lord of the Rings: Gollum در پاسخ‌دادن به‌تمامی چراهای بزرگی که در ذهن شکل می‌گیرد ناموفق عمل می‌کند. چرا از بین همهٔ شخصیت‌های جالب در جهان ارباب حلقه‌ها کسی بخواهد کل یک بازی را در نقش گالوم بازی کند؟ چرا کسی بخواهد اکشن لذت‌بخش و منسجم بازی‌های قبلی در این جهان را با سکو بازی خسته‌کننده، کلیشه‌ای و وقت‌کش و سیستم مخفی‌کاری به‌دردنخور تعویض کند؟ مشخص نیست مخاطب هدف این بازی چه کسانی هستند و هدف از ساختش چه بوده است. آنچه مشخص است این است که این بازی اصلاً سرگرم‌کننده نیست و بی شک چیزی نیست که بشود به هواداران وفادار ارباب حلقه‌ها توصیه‌اش کرد و آن را به‌راحتی می‌توانیم یکی از بدترین بازی‌های سال ۲۰۲۳ در نظر بگیریم.

Everybody 1-2-Switch

بازی Everybody 1-2-Switch کاتالوگ کوچکی از مینی گیم‌های کسل‌کننده است که به‌خوبی طراحی نشده‌اند و هر نوع گرایند گروهی را بی‌نتیجه باقی می‌گذارند. با وجود داشتن معدود ایده‌های مبتکرانه، گزینه‌های خیلی کمی برای جلب‌توجه یک گروه در طول یک دور بازی وجود دارد چه برسد به چند دور بازی. از طرف دیگر بسیاری از ایده‌های تعبیه شده در بازی به‌شدت حوصله سر بر هستند و تعدادی از آن‌ها تکرار بازی‌هایی هستند که در بازی اورجینال استفاده شده بود. می‌توانم به‌جرئت بگویم این بازی قادر است دوستی‌هایی که باب میلتان را نیستند را برای شما به پایان برساند.

Unholy

به‌استثنای جزئیات غنی محیطی که در جهان زیرزمینی شوم آن پیدا می‌شود بازی Unholy در جوانب دیگر به چشم نمی‌آید. بازی به‌اندازه‌ای ترسناک نیست که در قالب یک داستان ترسناک به موفقیت برسد، کنترل‌هایش تا حدی بدساخت هستند که امکان ارائه تجربه مخفی‌کاری رضایت‌بخش را ندارند و تنوع پازل‌ها و دشمنانش محدود است که به‌موجب آن ماجراجویی در جهان بازی عاری از بخش‌های متمایز و به‌یادماندنی است. آنچه که به‌صورت سفری جالب در قلمرویی فرمانروایی شده توسط یک فرقه شروع می‌شود به‌سرعت تبدیل به‌سختی کشیدن‌های تکراری در کنترل شخصیت اصلی نچسب می‌شود. Unholy غیر قابل بازی نیست اما بی شک تجربه‌ای بی‌روح و بی‌قواره را ارائه می‌دهد که بعید است تا پایان بازی شما را مجذوب خود نگه دارد.

Gord

از هر زاویه که به Gord نگاه کنید چه از زاویه دید یک بازی نقش‌آفرینی، چه یک بازی استراتژی یا شبیه‌ساز کلنی این بازی درست مثل روستائیان نگون‌بختش است. دیگر بازی‌ها بد از آب در می‌آید زیرا زیاد از حد جاه‌طلبانه عمل می‌کنند و به همان میزان سقوط. این بازی‌ها حداقل بار خودشان را به دوش می‌کشند و گورشان را می‌کنند ولی Gord این‌طور نیست. این بازی به زمین اصابت می‌کند و همان جا شروع به پوسیدن می‌کند. Gord توسط مدیریت وسواسی یکنواخت، رابط کاربری ضعیف و سیستم مبارزه نه‌چندان جالب احاطه شده است و راهی برای فرار ندارد و حقیقتش را بخواهید من راضی‌ام اجازه دهم در این حلقه اسیر باقی بماند.

Avatar: The Last Airbender – Quest for Balance

ما صدسال نیست که منتظر یک بازی آواتار هستیم تا به‌خوبی خود سری باشد اما من کم کم دارم به این نتیجه می‌رسم که احتمالاً باید صد سال منتظر چنین بازی بمانم و این نتیجه گیری را تا حد زیادی مدیون تجربهٔ Avatar: The Last Airbender – Quest for Balance می‌دانم. این بازی نیمه تمام و فوق‌العاده متناقض بازگو کنندهٔ داستان عالی سری تلویزیونی است و می‌شود در آن سایه‌ای از یک بازی آواتار خوب را دید اما تصمیمات مبنی بر اینکه کدام سکانس‌ها مورد توجه بیشتر قرار گیرند، حرکات دوربین و سیستم مبارزه از مد افتاده، مشکلات تعادلی و اتکای بیش از حد بر روی پازل‌ها و مأموریت‌های جانبی حوصله سربر، ماجراجویی ما به دنبال آواتار واقعی را به تجربه‌ای تلخ و یکی از بدترین بازی‌های ۲۰۲۳ تبدیل می‌کنند.

EA Sports FC 24 (نسخه سوییچ)

با اینکه EA Sports FC 24 موفق می‌شود این بار جلوی خودش را از کپی و پیست کردن بازی سال قبل بگیرد کیفیت بازی بر روی نینتندو سوئیچ نازل است. موتور فراست بایت هنوز حرفی برای گفتن در مقابل تکنولوژی هایپر موشن ندارد و گیم‌پلی کند و نرخ فریم پایین آن قابلیت‌های جدید مانند PlayStyles را عملاً بی‌استفاده می‌کند. با اینکه آلتیمیت تیم به نسبت خیلی بهتر شده و دیگر نسخهٔ فیفا هفده FUT نیست سایر بخش‌ها مثل VOLTA و Clubs تقریباً غیر قابل بازی‌اند زیرا کسی به سراغ آن‌ها نمی‌رود و مشکلات برقراری ارتباط آنلاین به‌کرات اتفاق می‌افتند. اگر می‌خواهید در رفت و آمدهایتان فوتبال بازی کنید EA Sports FC 24 بر روی سوئیچ بدترین گزینهٔ ممکن است اما اگر امکانش را دارید بازی عملکرد بسیار بهتر و لذت‌بخش‌تری بر روی پلتفرم‌های مدرن دارد.

Stray Souls

علی‌رغم داشتن چپتر آغازین به‌واقع اضطراب‌برانگیز، بازی  Stray Souls اثر ترسناک جاه‌طلب اما نامطلوبی است که به جایی نمی‌رسد. شخصیت‌های آن کم‌عمق‌اند و جذابیتی ندارد و با اینکه مناظر و صداگذاری جهان آن می‌تواند تحسین‌برانگیز باشد افشاگری اسرار آن به شکلی ناراضی‌کننده صورت می‌گیرد و به نتیجه‌ای نمی‌رسد. با بهینه‌سازی نه‌چندان خوب و تعدادی از ملال‌آورترین باس‌هایی که تابه‌حال به مصافشان رفته‌ام Stray Souls بزرگ‌ترین دشمن خودش است.

The Lord of the Rings: Return to Moria

به‌عنوان کسی که هوادار ارباب حلقه‌ها و بازی‌های بقاست، تصور اینکه می‌توانم در جهان دوست‌داشتنی و غنی سرزمین میانه به ژانری که دوست دارم قدم بگذارم واقعاً مرا به وجد آورده بود ولی دیدن اینکه چنین کانسپت با پتانسیل بالایی در این بازی به هدررفت برایم دردناک بود. مبارزه کند و تکراری است و با استفاده بیش از حد از یک نوع دشمن و هوش مصنوعی افتضاح بدتر می‌شود. فرصت‌های زیادی برای  استخراج سنگ‌های معدنی وجود ندارد و امکانات ساخت سکونتگاه محدود هستند. تمامی این موارد جلوی شکوفایی خلاقیت و ابتکار عمل بازیکنان را می‌گیرند که معمولاً یکی از شاخصه‌های اصلی این دست بازی‌ها به‌حساب می‌آید.

Call of Duty: Modern Warfare 3 Single-Player Campaign

بخش داستانی Modern Warfare 3 مرتکب بزرگ‌ترین گناه ممکن در یک بازی اکشن هیجانی می‌شود: حوصله سر بر است. آنچه که می‌توانست به سیستم پیچیده‌ای از اسرار تبدیل شود چیزی نبود جز یک تارعنکبوت قدیمی که در گوشه انباری بر روی کارتن اسباب‌بازی‌های قدیمی‌تان پیدا می‌کند. این بازی تقلید ضعیفی از گذشته است و پر است از ضرب‌آهنگ‌های داستانی نپخته که دائماً با مأموریت‌های جدیدی که بازیکن را تشویق به استفاده از آزادی عمل خود می‌کند، در تناقض است و نتیجهٔ مطلوب را به دنبال ندارد. بله گان‌پلی هنوز هم عالی است و گرافیک و طراحی صدای بازی فوق‌العاده‌اند اما من بیشتر این حس را داشتم که دارم نسخهٔ پرزرق‌برق‌تر اما ضعیف‌تر چیزی را بازی می‌کنم که پیش‌ازاین بارها آن را تجربه کرده‌ام. اگر انتظار ما از بخش داستانی سری Call of Duty کیفیت است به نظرم بهتر است این فرنچایز یک یا دو سال استراحت کند و دوباره به عرصه بازی‌های ویدئویی بازگردد تا اینگونه مجبور نشویم یکی از بازی‌های اصلی آن را در میان بدترین بازی‌های سال ۲۰۲۳ قرار ندهیم.

Bluey: The Videogame

Bluey یکی از موفق‌ترین سری انیمیشن‌های استرالیایی است. ده‌ها میلیارد دقیقه از این مجموعه در شصت کشور جهان به‌نمایش‌درآمده و  هیلرها تصاویر خودشان را بر روی بیش از هزار محصول مختلف یافته‌اند. متأسفانه بازی Bluey: The Videogame به نظر می‌رسد جز یکی از محصولات فراموش‌شدنی این فرنچایز است. در بازی هیچ نوآوری و ابتکاری دیده نمی‌شود و انگار سازندگان از سر اجبار قراردادی یک بازی موبایل کم‌هزینه را در قالب یک محصول میان‌رده کنسول و رایانه شخصی عرضه کرده‌اند. بازی شاید از نظر ظاهری کاملاً شبیه انیمیشن باشد از باقی جهات هیچ شباهتی به سری که از اقتباس شده است ندارد: مینی گیم‌های فراوان و به‌دردنخور، باگ‌های اعصاب‌خردکن، کنترل آزاردهنده و مدت‌زمان فوق‌العاده کوتاه که به دو ساعت هم نمی‌رسد.

The Anacrusis

The Anacrusis به‌قدری از Left 4 Dead الهام گرفته که یادش می‌رود راه خودش را پیش بگیرد و از تکامل ۱۵ سالهٔ شوترهای چندنفره چیز زیادی یاد نگرفته است. اتسمفر دیسکویی بازی و ارتش‌های بیگانه تنوع خوبی از خیل بی پایان زامبی‌ها ارائه می‌کنند اما این دو مورد به تنهایی نمی‌توانند جبران کننده تنوع پایین دشمنان، گان‌پلی خسته‌کننده و طراحی بی‌روح مراح باشند. حالت چهار نفر در برابر چهار نفر فرصت‌های خوبی برای رقابت با دوستانتان ایجاد می‌کند ولی آن هم بعد از مدتی کسالت‌آور می‌شود و بخش داستانی پنج اپیزودی کوتاه بازی نیز جذابیت چندانی ندارند و آن را به یکی از بدترین بازی‌های سال ۲۰۲۳ تبدیل می‌کند.

Fortnite Festival

Fortnite Festival دلایلی که Rock Band را به بهترین سری ریتمیک دورانش تبدیل کرده بود کاملاً فراموش می‌کند و بازماندهٔ آن را با حقه‌های جیب خالی کن و طراحی‌های عجیب غریب پر می‌کند. با نداشتن قابلیت اشتراک صفحه نمایش در بخش چند نفرهٔ حضوری بازی در فائق آمدن از پس اولین معضل خود شکست می‌خورد. شما حتی نمی‌توانید مسیر نوت‌های دیگر بازیکنانی که با آنها آنلاین هستید را مشاهده کنید از همین رو حالت Main Stage به هیچ عنوان حس و حال چند نفره بودن را ندارد. حالت  Jam Stage نیز وضع چندان بهتری ندارد و از شما بی شرمانه می‌خواهد آهنگ‌های فوق‌العاده گران قیمتش را خریداری کنید تا بتوانید به‌خوبی از آن استفاده کنید. آیا در Fortnite Festival ردپایی از جادوی موسیقیایی Harmonix دیده می‌شود؟ بله. آیا یادآور بازی‌های دوست‌داشتنی چون Frequency، Amplitude و Rock Band Blitz؟ بله. آیا من حاضرم بازی را در وضعیت حال حاضرش بازی کنم؟ اصلاً.

بازی‌هایی که نمره ۳ دریافت کردند

Greyhill Incident

Greyhill Incident نام به جایی برای این بازی ترسناک فجیع است و توصیف‌کننده حجم دلخراشی تجربهٔ آن است. بازی به شکل غیرقابل‌باوری موفق می‌شود تمامی اهداف و برنامه‌هایش را نابود کند. از داستان تا سیستم مخفی‌کاری همگی حس و حال یک تئوری توطئه‌آمیز را دارند که به نظرم دولت باید کار بهتری در پنهان‌کردنشان انجام می‌داد. Greyhill Incident از همه نظر ناموفق عمل می‌کند و ثمره آن چیزی جز تفرجی خسته‌کننده اما خوشبختانه کوتاه در گندم‌زارها و خانه‌های دورافتاده است که به اندازهٔ تماشای پیام‌های بازرگانی در تلویزیون سرگرم‌کننده است. فکر کنم لازم نیست توضیحی دهم که چرا این بازی را در فهرست بدترین بازی‌های ۲۰۲۳ قرار داده‌ایم.

Mortal Kombat 1 (نسخه سوییچ)

نسخه سوئیچ Mortal Kombat 1 اصلاً تجربه‌ای شبیه نسخه پلی استیشن ۵، ایکس باکس سری ایکس و اس و رایانه‌های شخصی برای بازیکنان به ارمغان نمی‌آورد. با این حال می‌شود بارقه ای از بازی عالی مبارزه ای را در میان پیش زمینه‌های مات مشاهده کرد ولی سرعت بارگذاری وحشتناک، فریم ریت ناهماهنگ، جلوه‌های بصری کدر و خیل عظیمی از باگ‌ها نسخهٔ سوئیچ را به روشی شکنجه آور در تجربه بازی ای می‌کند که بر روی دیگر پلتفرم‌ها عالی است. بازی نباید در این وضعیت بغرنج بر روی پلتفرم منتشر می‌شد و قطعاً نباید قیمتی به اندازهٔ دیگر پلتفرم‌ها می‌داشت خصوصاً با در نظر گرفتن عملکرد نسخه‌ها بر روی هر پلتفرم.

Skull Island: Rise of Kong

Skull Island: Rise of Kong بی‌ریخت و پر از باگ است اما مشکل اصلی اینجاست که بازی کسل‌کننده‌ای است. بازی هیچ تلاش معناداری برای ارائه چیز جدید یا هوشمندانه‌ای نمی‌کند و سکوبازی و بخش‌های مبارزه آن انگار نسخهٔ بدتری از تمامی بازی‌های اکشن منتشر شده در بیست سال گذشته هستند. این بازی جز آن دسته بازی‌های بدی نیست که می‌توانید بازی کنید و به آنها بخندید یا آن دسته که سعی می‌کنند کاری را انجام دهند اما موفق نمی‌شوند یا آن دسته که سعی می‌کنند ترکیب عجیبی از گاف‌های تکنیکی را ارائه دهند که به نتایج غیرمنتظره اما سرگرم‌کننده منتهی می‌شود. این بازی را حتی نمی‌شود آزاردهنده خواند. Rise of Kong اساساً به خودش علاقه‌ای ندارد: یک بازی با میمونی عظیم‌الجثه که حتی در نشان‌دادن عظیم‌الجثه بودن میمون تلاشی نمی‌کند.

بازی‌هایی که نمرهٔ ۲ دریافت کردند

Testament: The Order of High Human

این بازی به‌راحتی یکی از بدترین بازی‌های ۲۰۲۳ است. Testament: The Order of High Human به سؤال «اگر عبارت کمیت بر کیفیت ارجح است بازی ویدئویی بود چه شکلی از آب در می‌آمد» پاسخ می‌دهد و ما با نقش‌آفرینی فانتزی ماجراجویی خسته‌کننده، ملالت‌آور و بدی طرف هستیم که به شکل عذاب‌آوری طولانی است و ترکیب داستان بی‌مایه و سردرگم کننده و سیستم نبرد افتضاحش همهٔ ایده‌های بدش را به‌صرف حجم بالایشان به ایده‌هایی مزخرف تبدیل می‌کند. به این موارد تیم ستارگانی از باگ‌ها و مشکلات فنی را اضافه کنید تا در کل شیرین‌کاری را تجربه کنید که تا ابد شما را دنبال خواهد کرد.

Flashback 2

با اینکه Flashback اورجینال یکی از بازی‌های کلاسیک آمیگاست، Flashback 2 را می‌شود به یک دنباله نزار توصیف کرد. عناصر داستانی دوباره تکرار شده، سیستم مبارزه خشک و کند، نمایشی محقرانه، طراحی‌های عجیب و نقص‌های فنی غیرقابل‌قبول همگی دست در دست یکدیگر تجربه‌ای را شکل می‌دهند که در بهترین حالت ناامیدکننده و در بدترین حالت عصبانی‌کننده است.

The Walking Dead: Destinies

شتر گاو پلنگی حوصله سربر و بی‌ریخت که باید به هر قیمتی شده از آن دوری کرد The Walking Dead: Destinies در استفادهٔ درست و مؤثر از داستان و شخصیت‌هایی که از آن اقتباس گرفته شکست کامل می‌خورد. با اینکه شبح کانسپتی خوب را می‌شود در گوشه‌وکنار بازی مشاهده کرد گرافیک چشم آزار، نبرد بی‌وزن، طراحی تکراری مأموریت‌ها و باگ‌هایی که تعدادشان شاید به‌اندازه زامبی‌ها باشد Destinies را به معادل بازی ویدئویی خطر زیستی تبدیل کرد.

بازی‌هایی که نمرهٔ ۱ دریافت کردند

The Day Before

The Day Before یکی از بدترین بازی‌هایی است که تجربه کرده‌ام تا جایی که می‌ترسم آن را دوباره بر روی رایانه‌ام اجرا کنم. طبیعی است که آن را در فهرست بدترین بازی‌های سال ۲۰۲۳ بیاورم. بله شما می‌توانید بگویید که چهارچوب‌های خوبی در بازی وجود دارد اما حتی این چهارچوب‌ها انگار خرد شده و درهم‌شکسته‌اند. نقشه بازی هیچ پویایی ندارد، دشمنان مضحک‌اند، بخش  PvP ویرانه‌ای سوءاستفاده آمیز است، داستانش بی‌معناست و سیستم پیشروی غضب برانگیز است. با اینکه سازندهٔ اکنون منحل شده FNTASTIC معترف شده بود که بازی تمام نشده است از زمان برقرارشدن سیستم Early Access استانداردهای اصولی و اولیهٔ به خصوصی نیز پایه‌گذاری شد و این بازی هیچ یک از آنها را ندارد. بسیاری از سؤالات پیرامون توسعهٔ The Day Before به احتمالاً زیاد تا ابد بی‌جواب خواهند زیرا تنها پس از چهار از عرضه فروش بازی متوقف شد و بازیکنان به حال خود رها شدند تا سرورهای بازی در نهایت خاموش شوند. استیم در حال بازپرداخت بازی برای کسانی است که اشتباه خریداری آن را انجام داده‌اند و اگر شما جز آن دسته از افرادی هستند که بازی را تجربه نکردند می‌توانید خودتان را خوش‌شانس قلمداد کنید.

منبع: IGN