۲۰ بازیگر مرد برتر سینمای کلاسیک هند؛ از راج کاپور تا آمیتاب باچان

هند در گذر زمان، بازیگران فوق‌العاده‌ای را به سینما معرفی کرده است. هرچه باشد، صنعت فیلم هند بزرگ‌ترین صنعت سینمای جهان است و سالانه بیشترین تعداد فیلم را تولید می‌کند. فیلم بیشتر یعنی بازیگر بیشتر. و بازیگر بیشتر یعنی گزینه‌های بیشتر. اینکه بخواهیم صدها گزینه را به بیست مورد خلاصه کنیم، کار بسیار سختی است. متوجهیم که بعضی خوانندگان با برگزیدگان نهایی ما موافق نخواهند بود، و قطعاً اختلافات ایدئولوژیکی وجود خواهد داشت. اما هدف از وجود دیدگاه‌های مختلف هم همین است. فهرست زیر برترین و مهم‌ترین بازیگران سینمای کلاسیک هند را معرفی می‌کند.

• ۱۶ بازیگر زن برتر سینمای هند؛ از سری دوی تا ویجینتی مالا
• ۲۰ کارگردان برتر سینمای هند و فیلم‌های شاخص‌شان؛ از «آواره» راج کاپور تا «پاتر پانچالی» ساتیاجیت رای
• ۱۰ فیلم موج نوی سینمای هند که باید ببینید
• ۱۰ فیلم هندی خاطره‌انگیز که در ایران سر و صدا کردند

۲۰. عرفان خان

مغر متفکر بازیگران که متأسفانه زود او را از دست دادیم. او معمولاً به این شکل به تصویر کشیده می‌شود؛ ظاهری غیرمتعارف، اندامی کشیده و لاغر، اما سرشار از استعداد بازیگری. او در سرتاسر دنیا این‌طور شناخته شده است. عرفان خان یکی از اولین بازیگرانی است که در فیلم‌های بین‌المللی بازی کرد و به مهارت‌های بازیگری، اخلاقیات و توانایی‌اش برای بازی در نقش‌های متفاوت، مشهور است.

او که یکی از فارغ‌التحصیلان مدرسه‌ی ملی نمایش هند است، فعالیت حرفه‌ای‌اش را با بازی در نقش‌های فرعی و کوچک در تلویزیون آغاز کرد. او با انتخاب نقش‌های غیرمتعارف موفق شد به سرعت توجه مخاطبان را به خود جلب کند. فعالیت‌های این بازیگر برتر در طول سال‌ها، او را به چهره‌ای شناخته‌شده در سینمای جهان بدل کرده است. از فیلم‌های مهم این بازیگر فقید می‌توان به «میلیونر زاغه‌نشین» (Slumdog Millionaire) محصول ۲۰۰۸ و «زندگی در مترو» (Life in a Metro) محصول ۲۰۰۷ اشاره کرد.

۱۹. اوتپال دوت

در میان بازیگرانی که کار خود را از تئاتر شروع کردند و به اوج رسیدند، نمی‌توان نامی از اوتپال دوت نبرد. او علاوه بر اجرای تئاتر شکسپیر بر صحنه، بازیگری را در نقش‌های متفاوتی در سینما ادامه داد. او می‌توانست مثل یک آفتاب‌پرست، نقش عوض کند؛ از یک شخصیت کمدی گرفته تا پادشاهی زودجوش یا مردی شیاد. او یک مارکسیست دوآتیشه بود و از طریق گروه تئاترش، نمایش‌های سیاسی زیادی اجرا می‌کرد که دولت وقت و ایدئولوژی‌اش را نقد می‌کردند. اظهارات سیاسی او اغلب اوقات باعث می‌شد به‌طور مستقیم در برابر دولت قرار بگیرد و به زندان بیفتد.

اوتپات دوت با نقش‌آفرینی‌های سینمایی‌اش در فیلم‌های هندی و بنگالی در خاطرات ثبت شده است. محبوب‌ترین نقش‌ او، باوانی شانکار در دو فیلم «گولمال» (Golmaal) و «گرم و نرم» (Naram Garam) بود. او در نقش شخصیت ضدقهرمان فیلم «خدای فیل‌گونه» (Joy Baba Felunath) هنوز هم محبوب‌ترین دشمن کارآگاه فلوداست. نقش‌آفرینی‌های او در «آگانتوک» (Agantuk)، «بوون شوم» (Bhuvan Shome) و «پادشاهی الماس» (Hirak Rajar Deshe) همچنان میان عموم مردم محبوب‌اند.

۱۸. عامر خان

عامر خان، که در دهه‌ی شصت آن زمان که سینمای بالیوود در ایران محبوب بود ما او را امیر خان صدا می‌زدیم (حتماً فیلم‌هایی مثل «دل» (Dil) و «عشق عشق» (Love Love) را از آن زمان به خاطر دارید)، در اوایل کارش با بازی در نقش جوانان عاشق‌پیشه که برای رسیدن به محبوب حاضرند دست به هر کاری بزنند در دل مخاطبان جا کرد. او یکی از بازیگران شگفت‌انگیز نسل حاضر است و در خانواده‌ی مشهوری متولد شده که از قدیم با سینما سروکار داشته‌اند. علاقه، دقت به جزئیات و پشتکار خالص او در طول سال‌ها باعث شده است تا به او لقب «آقای کمال‌گرا» را بدهند.

عامر خان کارش را در دهه‌ی ۱۹۹۰ با بازی در فیلم‌های عاشقانه شروع کرد و با توجه به گرایش سینما در آن زمان، به بازی در چنین فیلم‌هایی ادامه داد. اما در ادامه‌ی مسیر حرفه‌ای خود از آن جوان عاشق‌پیشه‌ی اغلب ناکام فاصله گرفت و شروع به بازی در فیلم‌هایی کرد که کشورش را در سطح جهانی مشهور کردند. «باج» (Lagaan) به اسکار راه یافت و تبدیل به سومین فیلم هندی در فهرست پنج نامزد بخش بهترین فیلم خارجی شد. او در مقام یک فیلمساز، فیلم «ستاره‌های روی زمین» (Taare Zameen Par) را ساخت که داستان آن درباره‌ی بچه‌ای مبتلا به خوانش‌پریشی بود.

۱۷. گورو دات

اگر «تنهایی» انسان بود، قطعاً چهره‌ای شبیه به گورو دات می‌داشت. گورو دات فیلمسازی تحسین‌شده و بازیگری فوق‌العاده بود و در یک خانواده‌ی برهمن به‌ دنیا آمده بود، اما در نهایت از استاد اودی شانکار، رقص و موسیقی آموخت. او از طراحی رقص برای ترانه‌ها شروع کرد و به‌طور مداوم تلاش کرد تا یک فیلمساز شود. همکاری او با گیتا دات (که بعدها با او ازدواج کرد)، منجر به ساخت ترانه‌های موفق بسیاری شد. اما همان‌طور که می‌گویند، افراد خلاق معمولاً تنها هستند.

گورو دات در زندگی شخصی‌اش مشکلات فراوانی داشت که باعث می‌شد فیلم‌هایش سود چندانی نداشته باشند. گفته می‌شود که یکی از موفق‌ترین فیلم‌هایش را خودش به‌ صورت مخفیانه کارگردانی کرده و نام دستیارش ابرار علوی را به‌عنوان کارگردان اعلام کرده بود. در میان فیلم‌های او، «تشنه» (Pyaasa) و «گل کاغذی» (Kaagaz Ke Phool) در زمان اکران شکست‌خورده به‌حساب می‌آمدند، اما با گذر زمان تبدیل به فیلم‌های کالت کلاسیک شدند. او با قلبی شکسته و ناامید، در سی‌ونه‌سالگی در اثر مصرف اتفاقی بیش‌ازحد قرص‌های خواب‌آور درگذشت.

۱۶. راج کاپور

راج کاپور هم چندان نیاز به معرفی ندارد. او از میان بازیگران هندی جزو شناخته‌شده‌ترین‌ها در سطح جهانی است. جهان سینما او را به‌عنوان یک پرفورمر به یاد خواهد داشت. پدر او پریتویراج کاپور، یکی از بازیگران بزرگ دهه‌ی ۱۹۴۰ بود، و همین باعث شد که راج کاپور هم بعدها تبدیل به بازیگر و بعد فیلمساز شد. از اساس، حضور در سینما در هند مقوله‌ای موروثی است. او را به شخصیتی که با الهام از شخصیت ولگرد چارلی پاپلین بزرگ ساخت و در فیلم‌های مثل «آواره» و «نام من دلقک» (Mera Naam Joker) به نمایش گذاشت می‌شناسند.

بزرگ‌ترین اثر بلندپروازانه‌ی او، فیلم «نام من دلقک» است که تقریباً اتوبیوگرافی بود و در زمان اکرانش شکست خورد، اما امروز یک فیلم کالت کلاسیک محسوب می‌شود. او در سال‌های بعدی زندگی‌اش، فیلمسازی بود که نسبت به شخصیت‌های زن فیلم‌هایش حساس بود و این حساسیت را در قالب فیلم‌هایی چون «حقیقت، خدا و زیبایی» (Satyam Shivam Sundaram)، «بیمار عشق» (Prem Rog) و «رام، گنگا تو ناپاک است» (Ram Teri Ganga Maili) بر پرده‌ی سینما نشان می‌داد. محبوبیت او و تنوع آثارش، جایزه‌ی پرافتخار داداصاحب پالکی را برای او به ارمغان آورد. برای مخاطبان ایرانی هم که فیلم «سنگام» (Sangam) تا همیشه به یادماندنی خواهد بود.

۱۵. سانجیو کومار

او با نام هریهر جریوالا متولد شد و نام هنری خود را سانجیو کومار گذاشت. او در بازیگری رقیب نداشت، و بی‌توجه به سن یا موقعیت یک شخصیت، نقش آن را بازی می‌کرد. بنابراین در کارنامه‌ی هنری او می‌توانید نقش پدر، شخصی لال، مرد چاق، یک زن‌صفت و غیره را پیدا کنید. سانجیو کومار در یکی از فیلم‌هایش «روز نو، شب نو» (Naya Din, Nayi Raat) در نقش نُه شخصیت بازی کرد و مهارت خارق‌العاده‌اش را در انجام کارهای متنوع، به نمایش گذاشت.

او با گلزار فیلمساز همکاری‌های فوق‌العاده‌ای داشت و در فیلم‌های «کوشش» (Koshish)، «توفان» (Aandhi) و «موسم» (Mausam)، بازی پرتنشی از خود نشان داد. تراژدی، درام، کمدی، سانجیو کومار در تمام قالب‌های بازیگری مهارت کامل داشت. او پس از دریافت دو جایزه‌ی ملی، در چهل‌وهفت سالگی بر اثر حمله‌ی قلبی شدید درگذشت. ما او را در فیلم محبوب و مشهور «شعله» (Sholay) خوب به خاطر داریم.

۱۴. سومیترا چاترجی

سومیترا چاترجی احتمالاً تنها بازیگر بنگالی است که باعث می‌شود بنگالی‌ها نتوانند بین او و اوتام کومار یکی را انتخاب کنند، و هنوز هم مغز متفکر بازیگران است. او بازیگر محبوب ساتیاجیت رای بود و در چهارده فیلم او بازی کرده و نقش‌آفرینی‌های شگفت‌انگیزی از خود به نمایش گذاشته است. بازی دقیق و متفاوت او در نقش یک مرد جوان امروزی در بنگال که بین جامعه و آرزوهایش دودل بود، او را محبوب دل عموم مردم کرد.

چه در نقش شخصیت شرور فیلم «جیندر اسیر» (Jhinder Bandi) باشد و چه در نقش املِ شجاع در فیلم «زن تنها» (Charulata) و یا عاشق دلخسته‌ای در فیلم «خانه و جهان» (Ghare Baire)، او در هر نقشی عالی عمل کرده است. سومیترا چاترجی در نویسندگی و سخنوری هم شهرتی برای خود دست‌وپا کرده بود. بازی او در فیلم «پاییز زندگی» (Belasheshe) در هشتادویک‌ سالگی و در نقش پیرمردی که می‌خواهد از همسرش طلاق بگیرد، بیانگر مهارت او است.

۱۳. نانا پاتیکار

حیف است که مردم نانا پاتیکار را بیشتر با بازی‌های اغراق‌آمیزش در فیلم‌های پیش‌پاافتاده‌ی سبک ماسالا به‌ یاد می‌آورند، و بعضی از بهترین آثارش را نادیده می‌گیرند. بازی او در نقش خلافکاری در فیلم «پرنده» (Parinda) اثر ویدهو وینود چوپرا تنها یکی از چندین نقش متنوع این بازیگر است. چه در نقش پدر کر و لال «خاموشی» (Khamoshi) باشد و یا شوهری در فیلم «شاهد آتش است» (Agnisakshi) که زنش را کتک می‌زند، تنوع نقش‌های او بسیار گسترده بوده است.

نانا پاتیکار فارغ‌التحصیل دانشکده‌ی هنرهای کاربردی سِر جی. جی. (Sir J. J. School of Applied Arts) بود و فعالیت حرفه‌ای‌اش را با بازی در فیلم‌های مراتی زبان (یکی از زبان‌های هندوآریایی و زبان مردم ایالت مهاراشترا در غرب کشور هندوستان است) آغاز کرد که بعدها کارش را به بازی در فیلم‌های هندی کشاند. او در فیلم «سلام بمبئی» (Salaam Bombay) اثر میرا نایر، در نقش شخصیت شروری به نام بابا بازی کرد. در فیلم «حمله‌ی نهایی» (Prahaar) که اولین تجربه‌ی کارگردانی‌اش بود، برای درک روحیات یک مرد ارتشی، در آکادمی ملی دفاع، تمرینات سختی را از سر گذراند. او که مدتی گوشه‌گیر شده بود و از توجه دیگران دوری می‌کرد، در دهه‌ی ۲۰۱۰ برای فعالیت‌های بشردوستانه‌اش بازگشته است. نانا پاتیکار دو بار برنده‌ی جوایز ملی شده است و برای آخرین نقش‌اش در فیلم مراتی زبان «امپراتور بازیگران» (NatSamrat) افتخارات زیادی را کسب کرد.

۱۲. اوم پوری

دهه‌ی ۱۹۸۰، دوران خوبی برای سینمای هند نبود (از قضا همان دهه‌ای فیلم‌های هندی در ایران محبوب بودند)؛ چراکه فیلم‌های آن زمان، فیلم‌های ساده‌ای بودند و فقط برای گروه خاصی از طرفداران جذابیت داشتند (مثلاً ایرانیانی که برای فرار از درد و مشکلات ناشی از جنگ به این فیلم‌ها پناه می‌آوردند). اما کمبود فیلم‌های خوب، دیگر داشت طرفداران واقعی را بی‌قرار می‌کرد. در این زمان ژانر جدیدی شکل گرفت که بعدها با نام سینمای موازی شناخته شد. پرچم‌دار این سبک، اوم پوری بود. او فارغ‌التحصیل مدرسه‌ی ملی نمایش هند و مؤسسه‌ی فیلم و تلویزیون هند، و یک ضدقهرمان عالی بود. او نه قدبلند بود و نه خوش‌قیافه؛ اما مهارت بسیاری داشت.

او به‌نحوی نمایانگر چهره‌ی مردم عادی بود، و بسیاری از فیلم‌هایش مورد تحسین منتقدان واقع شده‌اند، از جمله «خشم» (Aakrosh)، «نیمی از حقیقت» (Ardh Satya)، «ادویه‌ی تند» (Mirch Masala)، «شهر رؤیاها» (Dharavi)، «چوب کبریت» (Maachish)، «خائن» (Drohkaal)، «ایمان» (Aastha) و غیره. او همچنین در فیلم‌های کمدی بسیاری مثل«فقط اجازه دهید بروم دوستان» (Jaane Bhi Do Yaaron)، «عمه ۴۲۰» (Chachi 420)، «کلک» (Hera Pheri) و «دهاتی‌های خوش‌شانس» (Maalamal Weekly) حضور داشته و مهارت خود را در بازی در نقش‌های مختلف نشان داده است. اوم پوری یکی از معدود بازیگران هندی بود که به‌خاطر بازی‌اش در فیلم‌های انگلیسی بسیاری، در سطح بین‌المللی مشهور بود. این مرد بااستعداد در سال ۲۰۱۷ درگذشت.

۱۱. بالراج ساهنی

بازیگر، ادیب، سیاستمدار… بالراج ساهنی هر نقشی را به خوبی ایفا می‌کرد. او در ابتدا معلم، و بخشی از جنبش آزادی‌طلبی بود، سپس یک بازیگر شد و در انتها، به‌عنوان یک نویسنده میراث خود را به‌جا گذاشت. بالراج ساهنی در اوایل حرفه‌ی بازیگری‌اش در نقش شخصیت‌های اصلی بازی می‌کرد و بعدها در نقش‌های قوی و شخصیت‌محور ظاهر شد. دو مورد از نقش‌آفرینی‌های او در ذهن مخاطبان حک شده‌اند؛ شامبهو، کشاورز فقیری که در فیلم «دو هکتار زمین» (Do Bigha Zamin)، کالسکه‌ی دیگران را‌ حمل می‌کرد، و سلیم میرزا، ریش‌سفید قدرتمندی در درام «هوای گرم» (Garam Hawa) که درباره‌ی دوران تقسیم هند بود. فیلم دوم آخرین بازی ساهنی در سینما بود، چراکه او پس از تصویربرداری این فیلم، درگذشت.

۱۰. نصیرالدین شاه

نصیرالدین شاه کسی بود که در پذیرش اوم پوری در مؤسسه‌ی فیلم و تلویزیون هند نقشی مهم داشت و بعدها تبدیل به یکی از بهترین دوستان او شد. می‌توان گفت که او و اوم پوری، جای پای خود را در سینمای موازی و در عین حال در سینمای تجاری محکم کردند. او هم مانند اوم پوری، فارغ‌التحصیل مدرسه‌ی ملی نمایش هند بود و شهرتش را مدیون بسیاری از فیلم‌های تحسین‌شده‌اش است که از جمله آن‌ها می‌توان به «خشم»، «ادویه‌ی تند»، «پایان شب» (Nishant)، «بی‌گناه» (Masoom)، «بازار» (Mandi)، «فقط اجازه دهید بروم دوستان»، «اجازه» (Ijazat) اشاره کرد.

او همچنین مهارتش را با بازی در فیلم‌های تجاری نیز نشان داده است. نصیرالدین شاه در تئاتر هم بازیگری برجسته است و نمایش‌های زیادی اجرا کرده است، از جمله نمایش‌های تک‌نفره‌ای بر اساس داستان‌های عصمت چوگتای. او هم مانند دوستش اوم پوری با گذر زمان به بازی در نقش‌های شخصیت‌محور روی آورده و امروزه همچنان یکی از بهترین بازیگران هند به شمار می‌رود.

۹. مموتی

مموتی سوپراستار تحسین‌شده‌ی سینمای مالایالام است که فعالیت حرفه‌ای‌اش را در دهه‌ی هفتاد میلادی شروع کرد و با بازی در نقش مردی درستکار در بیشتر فیلم‌هایش، بین عموم مردم به شهرت رسید. بازی مموتی در نقش روزنامه‌نگاری قربانی در فیلم «دهلی نو» (New Delhi) توجه‌ مردم را به سوی او جلب کرد. او در همکاری آدور گوپالاکریشنان فیلمساز تعدادی از بهترین نقش‌آفرینی‌هایش را در فیلم‌هایی همچون «چاپلوس» (Vidheyan)، «بعد از آن» (Anantaram) و «دیوارها» (Mathilukal) به نمایش گذاشت. «دیوارها» اولین جایزه از سه جایزه‌ی ملی او را برایش به ارمغان آورد. مموتی که با آثار بشردوستانه‌اش شناخته می‌شود، همچنان یکی از برجسته‌ترین چهره‌های سینمای مالایالام است.

۸. اوتام کومار

دوره، دوره‌ی پس از استقلال هند بود. کشور هند در وضع نومیدانه‌ای به‌سر می‌برد. فقر، بیکاری، و ماهتی زوال‌پذیر ایدئولوژی‌های سیاسی داشت جامعه را دیوانه می‌کرد. بنگالی‌های آن دوران دنبال راه فرار بودند. اوتام کومار، راه فرار آنان شد. محبوبیت این مرد به حدی بود که می‌توانست یک نفر را به قتل برساند و کسی به او کاری نداشته باشد. او ترکیبی از دلفریبی و جذابیت بود. مردان می‌خواستند جای او باشند. زنان خود او را می‌خواستند. او در این حد پیچیده بود. محبوبیت او میان عموم مردم باعث شد تا به او لقب «قهرمان بزرگ» را بدهند.

۷. موهن لال

موهن لال یکی از مهم‌ترین بازیگران مالایالی است که تمام عاشقان فیلم‌های مالایالی، بیشتر از همه طرفدار او بوده‌اند. در حالی‌ که مموتی شخصیت قهرمان خارق‌العاده‌ را حفظ می‌کرد، موهن لال مردی عادی بود که با مهربانی‌اش راه خود را به زندگی مردم باز می‌کرد. چه شخصیت ستومادهاوا از فیلم «تاج» (Kireedam) باشد و چه جوجی، راهنمای گردشگری در فیلم «صدای جرنگ جرنگ» (Kilukkam) یا جورجکوتی از فیلم «دید ظاهری» (Drishyam)، تمام نقش‌آفرینی‌های او نشان از این دارند که او همیشه پا را از محدودیت‌های خود فراتر گذاشته است. موهن لال یکی از تواناترین بازیگران سینمای هند در حضور در نقش‌های متفاوت است و برای آثارش برنده‌ی پنج جایزه‌ی ملی شده است.

۶. راج کومار

راج کومار را یکی از بهترین بازیگران سینمای هند و کنادا (گویشی در هند) می‌دانند. او هنرپیشه‌ای محبوب زنان بود که دل بسیاری از مردم را با اخلاقیات و بازیگری‌اش ربود. می‌توانیم او را پدیده‌ای فرهنگی بنامیم، چرا که با بازی‌اش در نقش مردانی که ارزش‌ها و اخلاقیات را به پول ترجیح می‌دادند، و با محبتی که برای دیگران داشت و اعمال فداکارنه‌اش برای کمک به نیازمندان، توانست با عامه‌ی مردم ارتباط برقرار کند. راج کومار در طول فعالیت‌ حرفه‌ای‌اش که بیش از پنج دهه به طول انجامید، در نقش شخصیت‌های بسیاری بازی کرد.

او اولین بازیگر هندی بود که در فیلم «تار عنکبوت» (Jedara Bale)، نقشی شبیه جیمز باند، را بازی کرد. او علاوه بر بازیگری، یک خواننده‌ی کلاسیک حرفه‌ای هم بود و به‌ خاطر ترانه‌هایش، افتخارات زیادی کسب کرد؛ از جمله جایزه‌ی ملی بهترین خواننده‌ی مرد صاحب آلبوم. در سال ۲۰۰۵، ویراپان، راهزن مشهور، او را ربود، و باعث آشوب در میان مردمی شد که برای حمایت از بازیگر محبوب‌شان به خیابان‌ها آمدند. او پس از ۱۰۸ روز اسارت، بدون هیچ آسیبی آزاد شد. راج کومار که برای خدمات خارق‌العاده‌اش به سینمای هند برنده‌ی جایزه‌ی داداصاحب پالکی شده بود، در سال ۲۰۰۵ درگذشت.

۵. آکنینی ناگیشور رائو

آکنینی ناگیشور رائو نیازی به معرفی ندارد، چراکه این هنرپیشه‌ی فقید در طول هفت دهه بر صنعت فیلم تلوگو حکمرانی کرده است. او در هفده‌سالگی کار خود را شروع کرد و در نقش شخصیت‌های بسیاری بازی کرد، از جمله بازی در نقش یک زن، چراکه در زمان قدیم زنان اجازه نداشتند روی صحنه بازی کنند. در آن دوران، او کار خود را با بازی در نقش شخصیت‌های اصلی فیلم‌های اساطیری و فانتزی شروع کرد، اما خیلی سریع به بازی در درام‌های اجتماعی و نقش‌های رمانتیک روی آورد.

بازی او در نقش یک دائم‌الخمر دلشکسته به نام دوداس در فیلم «دوداسو» (Devadasu) افتخارات زیادی برای او به همراه داشت. فیلم «الهه‌ی عشق» (Premabhisekham) او در آن زمان تنها فیلمی بود که بیش از یک سال بی‌وقفه در سینماها نمایش داده می‌شد. او شخصی باتجربه و دارای بیش از ۲۵۰ فیلم است، و برای خدماتی که به سینمای هند کرده برنده‌ی جایزه‌ی داداصاحب پالکی شده است. آکنینی ناگیشور رائو پس از ابتلا به سرطان روده در سال ۲۰۱۴ درگذشت. در زمان مرگش داشت با پسرش آکنینی ناگرجونا و نوه‌اش نگا چایتانیا بر روی فیلم «ما» (Manam) کار می‌کرد، که بعدها هدیه‌ی شایسته‌ای برای ادای احترام به او شد.

۴. سیواجی گانسان

سیواجی گانسان که لس‌آنجلس تایمز (Los Angeles Times) از او با عنوان مارلون براندوی هند نام می‌برد، یکی از بهترین بازیگران سینمای تامیل است. او مردی بود با استعدادهای فراوان. علاوه بر استعدادش در بازیگری، رقاصی حرفه‌ای هم بود و در رقص‌های Bharatnatyam، کاتاک و مانیپوری مهارت داشت. او با نام ویلوپورام چینیا به دنیا آمد و به‌خاطر بازی حماسی‌اش در نقش جنگجوی اهل بمبئی در صحنه، نام هنری سیواجی گانسان را به‌دست آورده بود.

فیلم جاسوسی مهیج او، «آن روز» (Andha Naal) اولین فیلم هندی بود که هیچ آوازی نداشت، که در آن زمان بسیار کمیاب بود. سیواجی گانسان که به نقش‌های دراماتیکش مشهور است، نقش شخصیت‌های اساطیری، شخصیت‌های شرور و شخصیت‌های اصلی عاشق را به یک اندازه با عشق و علاقه بازی می‌کرد. او به‌خاطر خدماتش به سینما شناخته‌شده و نشان هنر و ادب از سوی دولت فرانسه به او اهدا شده است. سیواجی گانسان اولین بازیگر هندی بود که چنین افتخاری کسب کرد.

۳. کمال حسن

بی‌ثبات، پرحاشیه، می‌توان هر یک از این لقب‌ها را به کمال حسن داد، اما نمی‌توان انکار کرد که او یکی از بهترین بازیگرانی است که سینمای هند به خود دیده است. او در شصت‌و اندی سالگی، هنوز عطش سیری‌ناپذیرش را برای اثبات مجدد مهارت بازیگری خود، حفظ کرده است. کمال حسن بازیگری را از کودکی شروع کرد و به مرور در نقش شخصیت اصلی فیلم‌های بسیاری بازی کرد. او که شاگرد کی. بالاچاندر کارگردان بود، در فیلم‌های زیادی از او مانند «ملودی نادر» (Apoorva Raagangal)، «قصه‌های کوپید» (Manmadha Leelai) و غیره به ایفای نقش پرداخت.

کمال حسن برای بازی در فیلم «هلال قسمت سوم ماه» (Moondram Pirai) در نقش معلمی که از دختری با معلولیت ذهنی نگهداری می‌کند، افتخارات زیادی کسب کرد. این فیلم بعدها با نام «آسیب» (Sadma) به زبان هندی بازسازی شد و به همان اندازه مورد تحسین قرار گرفت. مهارت او به حدی است که می‌تواند هر نقش متنوعی را به خوبی بازی کند. چه یک خلافکار در فیلم «قهرمان» (Nayagan) اثر مانی راتنام باشد و چه پسر نابغه‌ی فیلم «پسر تیوار» (Thevar Magan) و بازی زیرپوستی‌اش در فیلم «تصویر صحبت» (Pushpak)، طیف مهارت‌های بازیگری‌ او رقیب ندارد. آثار اخیر او مانند «هی رام» (Hey Ram)، «دلیر» (Abhay)، «ده زندگی» (Dasavataram) و «ویشواروپام» (Vishwaroopam) مهر تأییدی بر مهارت او در بازیگری و در عین حال فیلمسازی است.

۲. دیلیپ کومار

دیلیپ کومار احتمالاً بهترین بازیگر نسل اخیر، و ستاره‌ی درخشان سال‌های گذشته است. دیلیپ کومار برای بازی‌های دراماتیکش به‌عنوان پادشاه تراژدی شناخته شده و پیشروی مدرن سبک متد اکتینگ به‌حساب می‌آید. او در طول فعالیت حرفه‌ای‌اش که بیش از پنج دهه به طول انجامیده، در نقش‌های بسیاری بازی کرده است که نشان از مهارت او در ایفای نقش‌های متنوع دارد. بازی او در نقش شاهزاده سلیم در «مغول اعظم» (Mughal-e-azam)، مهم‌ترین اثر کی. آصف، باعث شد دختران عاشق ظاهر او شوند. با بازی در نقش یک دائم‌الخمر جفادیده در فیلم «دوداس» (Devdas)، قدرت خود را ثابت کرد. بازی او چنان قدرتمند بود که تا سال‌ها پس از آن، به عاشقان دلخسته لقب دیوداس می‌دادند!

دیلیپ کومار در سال‌های آخر فعالیتش، به بازی در نقش‌های فرعی روی آورد و در حالی‌ که ستارگان نسل جوان، نقش‌های اصلی را بازی می‌کردند، او استراحت می‌کرد. «مشعل» (Mashaal)، «قدرت» (Shakti)، «انقلاب» (Kranti)، «سرنوشت» (Vidhata)، «کارما» (Karma) و «سوداگر» (Saudagar)، آخرین فیلم‌های او بودند که مهارتش را به نمایش می‌گذاشتند. او از سوی ملت پاکستان مهم‌ترین جایزه‌ی شهروندی یا «نشان امتیاز» را دریافت کرد و تا به امروز تنها شخص هندی است که این نشان را دریافت کرده است.

۱. آمیتاب باچان

احتمالاً همه آمیتاب باچان را می‌شناسند. او یکی از معروف‌ترین چهره‌های سینمای هند است که بیگانه‌ترین فرد با سینما هم دست‌کم یک بار اسمش را شنیده است. برای مخاطب ایرانی که بسیار نام‌آشناست، چرا که از گذشته تا به امروز فیلم‌های آقای باچان از تلویزیون ما پخش می‌شود. آمیتاب باچان احتمالاً بزرگ‌ترین و تأثیرگذارترین بازیگر سینمای کلاسیک هند و البته سینمای مدرن این کشور، و برترین بازیگر این هزاره است و به‌عنوان نمادی از یک بازیگر فوق‌العاده شناخته می‌شود.

او در خانواده‌ای ساده به‌دنیا آمده و بزرگ شده و تمام رادیوهای هند او را به‌خاطر صدایش رد کرده بودند، و او بسیار تلاش کرد که بتواند به بازیگری در نقش‌های اصلی تبدیل شود. اما وقتی شانس به او رو کرد، دیگر بازگشتی در کار نبود. مهارت بازیگری، صدای مردانه و حضور خارق‌العاده‌اش در صحنه او را محبوب دل مخاطبان عام کرد. محبوبیت او چنان زیاد بود که وقتی در جریان فیلمبرداری «باربر» (Coolie) دچار آسیب‌دیدگی خطرناکی شد، صدها نفر از طرفداران و هواخواهانش به بیمارستان هجوم بردند و برای سلامتی او دعا کردند. در طول فعالیت حرفه‌ای‌اش در بیش از پنج دهه، او در نقش شخصیت‌های بسیاری بازی کرده و در تلویزیون هم مجری‌گری کرده است. تعداد فیلم‌های مهم و معروف زیاد است؛ بد نیست اگر به او و سینمای هند علاقه دارید سری به فیلموگرافی‌اش بزنید.

منبع: thecinemaholic