۱۰ بازیگر نقش الویس پریسلی در فیلم‌ها و سریال‌ها از بدترین تا بهترین

الویس پریسلی خالق راک اند رول نبود. او هرگز چنین ادعایی نداشت و سال ۱۹۵۷ در گفت‌وگوی در همین خصوص گفت: «خیلی‌ها فکر می‌کنند من این کار را شروع کردم. اما راک اند رول خیلی قبل‌تر از من وجود داشته.» با این حال، اگر این آیکون راک اند رول در امریکا با آن چهره‌ و حرکات موزون جذابش به توصیه‌های دیگران گوش می‌کرد و همان راننده‌ی کامیون باقی می‌ماند، قرن بیستم چهره‌ی متفاوتی از آنچه امروز است، می‌داشت.

پیش از الویس، موسیقی کانتری و آر اند بی دو سبک متفاوت بود که داشت در کنار مسیرش را در جنوب امریکا طی می‌کرد. اما وقتی رادیو در ژوئیه‌ی ۱۹۵۴ ترانه‌ی «That’s All Right» الویس را پخش کرد، این دو مسیر در هم تلاقی کرد. و جریانی را در فرهنگ عامه به وجود آورد که تا امروز زنده است.

الویس تا زمان مرگش در چهل و دو سالگی و مدت‌ها پس از آن، بیشتر از آنکه موزیسین باشد، تبدیل به سمبل شد. او در دوره‌ای که تغییرات اجتماعی داشت با سرعت زیادی اتفاق می‌افتاد، آن چهره‌ی بزک‌کرده‌ای بود مردم می‌توانستند اضطراب‌های نژادی، جنسیتی و نسلی خود را در او فرافکن کنند. اجتماع سفیدپوست‌ها او را به عنصری بی‌خطر تبدیل کردند، سیستم مدیریتی سنتی مانعی بر سر راهش بود و نسل‌های بعدی هر کدام به‌ نوبت یا شیدا و شیفته‌ی او بودند یا به‌کل او را رد کردند.

با این حال، الویس همچنان چهره‌ی جنجالی و مهمی در تاریخ فرهنگ عامه‌ی امریکا و جهان به حساب می‌آید و به همین خاطر، در مدیوم‌های مختلف هنری در تمام این سال‌ها زنده می‌شود. بازیگران زیادی از سال ۱۹۷۹، یعنی دو سال بعد از مرگ الویس، نقش این سلطان راک اند رول را که در عمر کوتاهش درخشش زیادی داشت اما خیلی زود خاموش شد، بر صفحه‌ی تلویزیون یا پرده‌ی سینما بازی کرده‌اند؛ از کرت راسل که در فیلم تلویزیونی «الویس» جان کارپنتر نقش سلطان را بازی کرد تا آستین باتلر که از نقش کوچکی به عنوان یکی از اعضای خانواده‌ی منسن در «روزی روزگاری در هالیوود» محصول ۲۰۱۹ کوئینتین تارانتینو، به تازگی یک‌بار دیگر الویس را در فیلم «الویس» ساخته‌ی باز لورمن بر پرده‌ی سینما زنده کرد. بنابراین این‌طور که پیداست زندگی و شخصیت این آیکون موسیقی راک اند رول و پاپ همچنان جای پرداخت دارد و سینمای امریکا هنوز کارش با او تمام نشده است. فیلم لورمن نگاه اصلاح‌طلبانه‌ای به افسانه‌ی الویس دارد و تصویری که از او به ما نشان می‌دهد پسر خوبی اهل تنسی است که با خود اسلحه حمل می‌کرد تا بعدها که به یک نیروی تقلبی انقلابی و مدافع حقوق بشر تبدیل شد. دغدغه‌ی فیلم پیدا کردن انسان درون یک اسطوره است.

اما بازیگرانی که تا به حال نقش الویس پریسلی بزرگ را بازی کرده‌اند چگونه عمل کرده‌اند. با توجه به صدا و چهره‌ی متمایزی که او دارد، بازیگری که قرار است نقش‌اش را بازی کند، خیلی راحت می‌تواند در دام تقلید گرفتار شود. اما وقتی فیلم‌های باقی‌مانده از الویس را به‌خصوص در اجراهای اولیه‌اش تماشا می‌کنی، او پرشور و پرتحرک است که جذابیت ساده‌، حرکات منعطف، و انرژی بی‌پایان و بی‌قرارش بر قدرتش می‌افزاید. بدیهی است که در ایفای نقش الویس گریم و تقلید صدای او به بازیگر کمک می‌کند. اما هر مرد سفیدپوست که جذابیت کلاسیک داشته باشد، به کمک لباس‌های یکسره‌ی مخصوص، کلاه‌گیسی سیاه و یک جفت عینک آفتابی بزرگ و طلایی می‌تواند شبیه الویس شود. چالش کار درک جذابیت ذاتی الویس پریسلی و توانایی به نمایش گذاشتن آن است که فقط بازیگرانی که به لحاظ شهودی الویس را درک کرده‌اند، می‌توانند از پس آن برآیند.

• ۱۰ فیلم برتر درباره موسیقی؛ نابغه‌های موسیقی روی پرده سینما

۱۰. راب یانگ‌بلاد در فیلم تلویزیونی «الویس و کلنل: قصه‌ی ناگفته» (Elvis and the Colonel: The Untold Story)

• کارگردان: ویلیام گراهام
• بازیگران: بو بریجز، راب یانگ‌بلاد، دان استارک، اسکات ویلسون
• امتیاز IMDb به فیلم: ۵/۱ از ۱۰
• محصول ۱۹۹۳

بسیاری از بازیگرانی که نقش الویس را بازی کرده‌اند، روی رفتار و آداب گرم و محترمانه‌ی جنوبی او تأکید داشته‌اند. (این در حالی است که تمام زنانی که با او در رابطه‌ی عاطفی بودند می‌گویند او در بهترین حالت بی‌ملاحظه بود.) اما تصویری که راب یانگ‌بلاد از این خواننده‌ی سوپراستار در فیلم تلویزیونی محصول ۱۹۹۳ «الویس و سرهنگ: قصه‌ی ناگفته» (Elvis and the Colonel: The Untold Story) به نمایش می‌گذارد، با آن چشم‌های محجوب و «بله آقا» زیر لب‌ گفتن‌‌هایش، دیگر به افراط کشیده شده است. این الویس انسانی ذلیل در فیلمی است که شاید در دوره‌ی خودش مصالحه‌طلبانه بوده باشد اما در قیاس با انتقادهای اخیرتری که به مدیریت پارکر می‌شد، محافظه‌کار است. («دوستت دارم» آخرین چیزی است که الویس به پارکر می‌گوید.)

بله، بدون شک بو بریجز در نقش سرهنگ خودپسند، ستاره‌ی فیلم است. اما تمام آنچه الویس پریسلی واقعی را تبدیل به سلطان می‌کند این است که وقتی قدم به جایی می‌گذارد، به اندازه‌ای کاریزما از خود ساطع می‌کند که همه‌ی چشم‌ها به سمت او برمی‌گردد. و یانگ‌بلاد فاقد چنین ویژگی‌ای است؛ او نتوانسته است جذابیت الویس را درک کند و آن را در بازی‌اش بازتاب دهد. به لحاظ ظاهری اما گریمش شبیه الویس درآمده است؛ با اینکه بیشتر لب‌هایش شبیه به اوست و خبری از کمر منعطفش هم نیست.

۹. دریک میلیگان در سریال «استودیوی سان» (Sun Records)

• کارگردان: رولند جافه
• بازیگران: تره‌ور داناوان، دریک میلیگان
• امتیاز راتن تومیتوز به سریال: ۶۰ از ۱۰۰
• محصول ۲۰۱۷

بازی دریک میلیگان در نقش الویس در سریال مستند درام «استودیو سان» (Sun Records) شبکه‌ی سی‌ام‌تی که پخش آن خیلی زود متوقف شد، بزرگ‌ترین خیانت را در حق الویس می‌کند؛ او اجازه می‌دهد دیگر ستاره‌ها سوزان‌تر از سلطان بدرخشند. در این سریال که در واقع اقتباسی از نمایش موزیکال جوک‌باکس برادوی «کوارتت میلیون دلاری» (Million Dollar Quartet) است، به یک جلسه‌ی ضبط معروف در استودیو سان در ممفیس به تاریخ چهارم دسامبر ۱۹۵۶ با حضور ستارگان اولیه‌ی موسیقی کانتری و راک اند رول، یعنی الویس پریسلی، جانی کش، کارل پرکینز و جری لی لوئیس تازه‌وارد، می‌‌پردازد.

میلیگان الویس این سریال را همچون بچه‌ننه‌ای معصوم و بامحبت به تصویر می‌کشد که کلماتش را زیادی کش‌دار بیان می‌کند و یک فر بزرگ‌تر از اندازه‌ی معمول روی پیشانی‌اش دارد. نسخه‌ای که او از پریسلی به نمایش می‌گذارد، با سرنوشت راک اند رولی او فرسنگ‌ها فاصله دارد. او نسبت به صدایش نامطمئن و بی‌ اعتماد به نفس است. و اگرچه یک عاشق‌پیشه‌ی ذاتی است، سخت بتوان تصور کرد که حلقه‌ی ممفیس نگران تصویری که او از الویس ارائه می‌کند شده باشد. البته اگر سریال ادامه پیدا می‌کرد و متوقف نمی‌شد، شاید او می‌توانست به نقش‌اش نزدیک‌تر شود. اما خب ما هرگز نمی‌توانیم این را بفهمیم.

۸. بروس کمپبل در فیلم «بابا هوتپ» (Bubba Ho-Tep)

• کارگردان: دان کاسکارلی
• بازیگران: بروس کمپل، اوسی دیویس، الا جویس
• امتیاز راتن تومیتوزبه فیلم: ۷۹ از ۱۰۰
• محصول ۲۰۰۲

وقتی بروس کمپبل کلاه‌گیس پف‌کرده به سر می‌کند و عینک آفتابی به چشم می‌گذارد، خیلی شبیه الویسی پابه‌سن گذاشته می‌شود؛ که احتمالاً اگر زنده می‌ماند می‌دیدیم. البته روشن نیست که کمدی ترسناک خوش‌ساخت و عجیب‌ و غریب  «بابا هوتب» (Bubba Ho-Tep) که اقتباسی است از رمان کوتاهی به همین نام نوشته‌ی جو آر. لاسندال، تا چه اندازه بر اساس این درک از الویس ساخته شده است؛ اما اگر پاسخ «زیاد» باشد، جای تعجب ندارد. (این فیلم حالا با توجه نقدهای مثبتی که دریافت کرد، و اینکه در دسترس نیست و همین‌طور بازی کمپبل کالت محسوب می‌شود.)

در این فیلم کمپبل همچون الویس اعتماد به نفس یک مرد خوش‌چهره و خوش‌تیپ را دارد که خودش به این ویژگی خودش واقف است. اما مقایسه‌ی دقیق میان این دو، به دو دلیل سخت است. اولاً، الویس آن‌قدر زنده نماند که به سن کمپبل در این فیلم برسد؛ الویس از کار افتاده‌ای که در خانه‌ی سالمندانی محقر و کثیف گرفتار مومیایی‌ها می‌شود. دوماً، ما فقط کمپبل را در نقش الویس فقط چند ثانیه از پشت در یک سکانس فلاش‌بک روی صحنه می‌بینیم و حرکاتش بدنش از شانه به پایین و نه کمر به پایین می‌بینیم.

فیلم یک اوسی دیویس را هم در نقش مردی سیاهپوست به نام جک دارد که ادعا می‌کند جان‌اف کندی است که بعد از ترور، سیاه و رها شده است. و یکی از دلایلی که باعث می‌شود کمپبل در فهرست تمام بازیگرانی که نقش الویس را بازی کرده‌اند، به صدر نرود، همین حضور اوست و این حقیقت که صحنه را از سایرین می‌رباید. و در واقعیت، هیچ‌کس نمی‌تواند صحنه را از الویس پریسلی برباید.

۷. وال کیلمر در فیلم «داستان عاشقانه‌ی واقعی» (True Romance)

• کارگردان: تونی اسکات
• بازیگران: ول کلیمر، کریستین اسلیتر، پاتریشا آرکت، دنیس هاپر، گری الدمن، برد پیت، کریستوفر واکن، ساموئل ال. جکسون
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۹۳ از ۱۰۰
• محصول ۱۹۹۳

ما در فیلم جنایی عاشقانه‌ی تونی اسکات، «داستان عاشقانه‌ی واقعی» (True Romance) که کوئینتین تارانتینو فیلمنامه‌اش را نوشته است و قصه‌ی یک تازه عروس و داماد را روایت می‌کند که بعد از ربودن یک محموله‌ی مواد مخدر در حال فرار از مافیا هستند، به ندرت چهره‌ی ول کیلمر را در نقش الویس می‌بینیم که هیچ خوب نیست؛ چرا که چه کسی بهتر از یک ول کیلمر جوان با مویی فرخورده روی پیشانی می‌تواند در نقش الویس ظاهر شود. اما با همین میزان تصویری که از او در این فیلم وجود دارد، او با از گردن به پایین و در سایه، در لباسی طلایی و از جنس لمه ظاهر می‌شود، و به بزرگ‌ترین هوادارش کلرنس (با بازی کریستین اسلیتر) اطمینان خاطر می‌دهد که زندگی بزهکارانه‌اش خیلی خوب دارد پیش می‌رود و این بلایی که دارد سر پاانداز قدیمی نامزد تازه‌اش (آلاباما با بازی پاتریشیا آرکت) می‌آورد، حق اوست و بهترین رفتاری است که می‌تواند و باید در برابر آن حرامزاده آن داشته باشد.

با توجه به همان میزان متریال کمی که از کیلمر در فیلم وجود دارد، صدا، حضور و پوشش او در نقش الویس همگی درست است. اما نقش‌آفرینی او بدون شک از خود فیلم وام می‌گیرد، چرا که این فیلم که البته در گیشه شکست خورد اما حالا با نقدهای مثبتی که از منتقدان به خاطر سبک غیرمتعارف و دیالوگ‌هایش دریافت کرد، کالت محسوب می‌شود، یکی از سرگرم‌کننده‌ترین و بهترین بازآفرینی‌های فضای دهه‌ی ۱۹۹۰ است. همچنین حالا یکی از بهترین فیلم‌های تونی اسکات و [یکی از] بهترین فیلم‌های امریکایی دهه‌ی ۱۹۹۰ به حساب می‌آید.

۶. مایکل شنون در فیلم «الویس و نیکسون» (Elvis & Nixon)

• کارگردان: لیزا جانسون
• بازیگران: مایکل شنون، کوین اسپیسی، الکس پتیفر، جانی ناکسویل، کالین هنکس، ایوان پیترز، اسکای فریرا، تریسی لتس، تیت داناوان، اشلی بنسون
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۷۶ از ۱۰۰
• محصول ۲۰۱۶

کمدی درام «الویس و نیکسون» (Elvis & Nixon) خوانش دیگری از ملاقات الویس پریسلی و ریچارد نیکسون است که مایکل شنون، که او را با فیلم‌های «جاده‌ی انقلابی» سام مندز (Revolutionary Road) می‌شناسیم، در آن نقش الویس و کوین اسپیسی نقش نیکسون را بازی می‌کند. بازی شنون در نقش یک الویس وطن‌دوست دیوانه‌ی اسلحه (در یک صحنه او به خاطر دیدن یک هیپی که دارد برگه‌ی آماده به خدمت را می‌سوزاند، به یکی از سه تلویزیون عمارتش، گریس‌لند، تیراندازی می‌کند)، در مقایسه با بازیگران دیگری که نقش الویس را بازی کرده‌اند، کمتر باورپذیر است. این به این خاطر است که شنون واقعاً تلاش زیادی برای آنکه مثل الویس بازی کند یا صدای او را تقلید کنید، نکرده است؛ با اینکه چند باری زیر لب «ممنونم، خیلی ممنونم» (از تکه‌کلام‌های الویس) زمزمه می‌کند.

شنون در «الویس و نیکسون» (که در گیشه کاملاً شکست خورد) بیشتر آن ترفند آدم عجیب و غریب بی‌اعصاب مایکل شنونی‌اش را به کار گرفته است. اما موضوع این است که خود الویس هم واقعاً چنین شخصیتی داشت. همین باعث شده است که تصویر نامتعادلی که شنون از الویس به نمایش می‌گذارد، به لحاظ درونی به خود الویس نزدیک باشد؛ حتی اگر گریم شمایل دهه‌ی هفتادی الویس با عینک آفتابی و خط ریش بلندش، نتوانسته باشد شنون را شبیه سلطان دربیاورد. و کوین اسپسی هم، وقتی بالاخره نیکسون و الویس با هم ملاقات می‌کنند، به‌قدری در نزدیک شدن به نیکسون زور زده است، که باعث می‌شود بازی شنون که برای درآوردن نقش الویس کمتر به خودش فشار آورده و راحت‌تر است، برجسته‌تر شود.

۵. تایلر هیلتون در نقش الویس پریسلی در فیلم «سر به راه باش» (Walk the Line)

• کارگردان: جیمز منگولد
• بازیگران: واکین فینیکس، ریس ویترسپون، ردا گریفیس، تایلر هیلتون
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۸۲ از ۱۰۰
• محصول ۲۰۰۵

«سر به‌راه باش» (Walk the Line) فیلم موفق زندگینامه‌ی جانی کش، خواننده‌ی امریکایی، است اما لحظاتی، شاید کمتر از پنج دقیقه، الویس را به ما نشان می‌دهد. آن هم جایی از فیلم است که واکین فینیکس که نقش جانی کش را بازی می‌کند، و آن زمان هنوز معروف نشده و از این استودیو به آن استودیو دربه‌در به دنبال تهیه‌کننده است، از دور با تعجب الویس را تماشا می‌کند که روی صحنه‌ی ساده‌ای در تالار کنفرانس یک دبیرستان بالا و پایین می‌پرد و گیتار می‌نوازد و آواز می‌خواند.

در واقع حضور الویس در این فیلم تنها به این خاطر است که تمرکز را از جانی کش بردارد و حسرت ستارگی را بر دل او بگذارد (در عین حال احتمال ستاره شدن کش در آینده را به ما نشان دهد)، که هیلتون با انرژی به اندازه‌ی کافی هیجانی‌، و البته کمی خودنمایانه‌اش، در همان لحظات کوتاه از پس این کار برمی‌آید و مقصود کارگردان را به درستی به مخاطب می‌رساند. او جایی از فیلم به کش سیب‌زمینی سرخ‌کرده‌ی مکزیکی تعارف می‌کند؛ برخوردی که هیچ سندیت تاریخی‌ای ندارد اما خوب از آب درآمده است و احساس خوبی به مخاطب می‌دهد.

۴. ریک پیترز در نقش الویس پریسلی در فیلم «ملاقات الویس و نیکسون» (Elvis Meets Nixon)

• کارگردان: آلن آرکاش
• بازیگران: ریک پیترز، باب گونتون
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۷ از ۱۰
• محصول ۱۹۹۷

مستندنمای محصول ۱۹۹۷ «ملاقات الویس و نیکسون» (Elvis Meets Nixon) شبکه‌ی شوتایم خوانشی کمدی از دیدار حقیقی الویس پریسلی با ریچارد نیکسون، سی و هفتمین رئیس‌جمهور ایالات متحده، است که شخصیت الویس آن متفاوت‌ از الویس‌های دیگری است که بر صفحه‌ی تلویزیون یا پرده‌ی سینما ظاهر شده‌اند. ریک پیترز که بازیگر فیلم‌های درجه‌ ب است، در این فیلم الویس را با یک‌جور سادگی بچگانه‌، در قامت پسربچه‌ی گنده‌بکی به نمایش می‌گذارد که صورتش از خوردن شکلات، با اینکه به شکلات حساسیت دارد، پف کرده است، و کل زندگی‌اش را با خودویرانگری و دست‌ و پاچلفتی‌گری یک خرس مست می‌گذراند.

در فیلم آلن آرکوش، ریشه‌ی نفرت الویس از هیپی‌ها از برخوردی (البته کاملاً ساختگی) با یک سری حشیشی که روزی در خیابان او را مسخره کرده بودند، نشأت می‌گیرد، نه ارزش‌های سختگیرانه‌ی معمول سفیدپوستان میانسال امریکایی. الویس این فیلم در زندگی‌اش از خوشی‌های ساده‌ای مثل چیزبرگر و تماشای فیلم‌های جان وین لذت می‌برد، و وقتی اسلحه به دست می‌گیرد، بیشتر از آنکه خطرناک به نظر برسد، بازیگوش است. اما با توجه به اینکه الویس واقعی از نوجوانی به بعد غرق در شهرت زندگی کرده بود، باورکردنی است، همان‌طور که پیتر در این فیلم نشان می‌دهد، که نداند چطور از کارت اعتباری استفاده کند یا بلیت هواپیمای خودش را بخرد. جز این، در نقش‌آفرینی پیتر، لب بالای همیشه کجش و ترشرویی پسربچه‌گونه‌اش هر دو جذاب از آب درآمده است، همین‌طور خوانندگی خوب دور از انتظار بدون سازش در میانه‌های فیلم.

۳. آستین باتلر در فیلم «الویس» (Elvis)

• کارگردان: باز لورمن
• بازیگران: آستین باتلر، تام هنکس، الیویا دجانگ
• امتیاز راتن تومیتوز به فیلم: ۷۹ از ۱۰۰
• محصول ۲۰۲۲

الویس آن‌قدر انرژی درونش داشت که لاس‌وگاس را نورانی کند، موزیکال پر زرق و برق باز لورمن، که زندگی الویس پریسلی را از نگاه مدیر برنامه‌اش، سرهنگ تام پارکر روایت می‌کند، هم همین‌طور است. الویسی که آستین باتلر به نمایش می‌گذارد، پسرک خوش‌قیافه‌ای بدعنقی با چشم‌هایی با آرایش تیره، پیراهن‌های ابریشمی و لب‌هایی به رنگ و بافت آدامس بادکنکی است. مردها از او بیزارند و زن‌ها با شنیدن صدایش از خود بی‌خود می‌شوند، که دلیل اصلی بیزاری مردها از اوست. در یک ساعت اول فیلم نمی‌توان چیز زیادی از باتلر گفت، چرا که دوربین هرگز بیشتر از یک ثانیه روی صورت او نمی‌‌ماند.

اما باتلر و لورمن هرچه فیلم جلوتر می‌رود، در اجرا راحت‌تر می‌شوند. در صحنه‌هایی که دیالوگ دارد، باتلر اهل کالیفرنیا زیادی تلاش می‌کند لهجه‌ی الویس را دربیارود، که این تلاش در صورتش پیداست. اما باتلر، همچون الویس، برای صحنه ساخته شده است، استعداد خدادادی دارد؛ آنجا انرژی عصبی و پر از تشویش او، دیگر مثل سایر جنبه‌های اجرای نقش‌اش، تصعنی نیست. حس واقعی‌تری به مخاطب القا می‌کند. باتلر از بازیگران دیگری که تا به حال به جای الویس بازی کرده‌اند، دست و پاهای رهاتر و کمر منعطف‌تری دارد، و حضور و تحرک روی صحنه‌اش در تمام‌ مدت تحسین‌برانگیز است. اما باورپذیرترین لحظه‌ی کل فیلم زمانی است که باتلر دارد در وگاس روی صحنه می‌خواند. حین این اجرا، یکی از پاهای باتلر جوری حرکت می‌کند که انگار می‌خواهد از بقیه‌ی بدنش جدا شود؛ این نکته‌ای جزئی است که خود الویس واقعی را به مخاطب نشان می‌دهد.

۲. جاناتان ریس میرز در مینی‌سریال «الویس» (Elvis)

• کارگردان: جیمز استیون سدویت
• بازیگران: جاناتان ریس میرز، رز مک‌گوان، رندی کوئید، رابرت پاتریک
• امتیاز IMDb به سریال: ۷/۲ از ۱۰
• محصول ۲۰۰۵

اگر جاناتان ریس میرز در مینی‌سریال «الویس» به اندازه‌ی آستین باتلر، که به تازگی نقش الویس را در فیلم باز لورمن بازی کرده است، تلاش می‌کند صدای حرف زدن الویس را تقلید کند، این را نشان می‌دهد. لهجه‌ی جنوبی میرز (لهجه‌ی ایرلندی او در شاهکار وودی آلن «امتیاز نهایی» (Match Point) را به خاطر بیاورید)، چشم‌های غمگینش و حضور کلی‌اش در مینی‌سریال «الویس» شبکه‌ی سی‌بی‌اس (که عنوان دیگرش «الویس: سال‌های اولیه» (Elvis — The Early Years) است) چنان راحت درست از آب درآمده است که این احساس را به مخاطب می‌دهد که اتگار میرز متولد ایرلند هیچ تلاشی برای این اجرا نکرده است. میرز خواننده‌ی قطعات نیست؛ همان‌طور که بیشتر الویس‌های سینمایی و تلویزیونی نیستند. تنها تفاوت او با سایرین این است که میرز در این مینی‌سریال آهنگ‌ها و صدای خود الویس را لب‌خوانی می‌کند، نه خواننده‌ی دیگری که دارد ادای او را درمی‌آورد، که همین باعث می‌شود حس واقعگرایانه‌ی سریال بسیار بیشتر شود.

اما با مروری بر کل محتوایی که در رسانه در رابطه با الویس تولید شده است، تقلید دقیق صدا و خوانندگی او تنها بخشی از چالش کلی بازی کردن نقش اوست. میرز روی صحنه، هر بار که الویس پشت میکروفون قرار می‌گیرد، طوری بالا و پایین می‌پرد که انگار پاهایش از کش لاستیکی ساخته شده است، او با چنان جذابیت ساده‌ای این کار را می‌کند که انگار خود الویس است، نه یک بازیگر. میرز اجازه می‌دهد الویس در او زندگی کند و او را هدایت کند، درست همان‌طور که خود الویس اجازه می‌داد موسیقی حرکاتش را هدایت کند. میرز که برای این نقش جایزه‌ی گلدن گلوب را دریافت کرده‌ است، می‌گوید برای نزدیک شدن به الویس او را پسربچه‌ی فقیری دیده است که می‌خواهد استعداد وجودی‌اش را ثابت کند، نه یک آیکون فرهنگ عامه؛ که با توجه به اینکه بازیگران کمتر موفق در ایفای نقش الویس آن انسان پشت نقاب او را فراموش می‌کنند، روش عاقلانه‌ای برای به نمایش کشیدن او به نظر می‌رسد. مینی‌سریال «الویس: سال‌های ابتدایی» به زندگی الویس از سال‌های دبیرستان تا روزهایی که تبدیل به سوپراستار بین‌المللی شد، می‌پردازد.

۱. کرت راسل در نقش الویس پریسلی در فیلم «الویس» (Elvis)

• کارگردان: جان کارپنتر
• بازیگران: کرت راسل، شلی وینترز، بینگ راسل
• امتیاز IMDb به فیلم: ۷ از ۱۰
• محصول ۱۹۷۱

اولین الویسی که در تلویزیون به تصویر کشیده شد، هنوز بهترین الویس است. کرت راسل در فیلم تلویزیونی تقریباً سه‌ساعته‌ای که کمتر از دو سال بعد از مرگ الویس از شبکه‌ی ای‌بی‌سی پخش شد، در نقش سطان راک اند روک ظاهر شد و بهترین نسخه‌ی الویس در قاب تلویزیون و بعدها بر پرده‌ی سینما را برای ما به یادگار گذاشت. این فیلم تلویزیونی که زندگی و حرفه‌ی الویس پریسلی را تا سال ۱۹۷۰ روایت نمی‌کند و به سال‌های آخر او و مرگش در سال ۱۹۷۷ نمی‌پردازد، به دلیل موفقیتی که به همراه داشت، نسخه‌ی سینمایی کوتاه‌تری از آن در اروپا و استرالیا اکران شد.

راسل در بحبوحه‌ی تبدیل شدن از یک ستاره‌ی کودک به یک بازیگر بزرگسال بود که در این فیلم بازی کرد، و این نقش برای او از بسیاری لحاظ، سرنوشت‌ساز بود. راسل برای بازی در این نقش نامزد دریافت جایزه‌ی امی شد؛ و این نخستین (و یکی از معدود دفعاتی) بود که او از یک جشنواره‌ی معتبر نامزد دریافت جایزه‌ای شد. همچنین نخستین پروژه‌ای بود که سرآغاز همکاری راسل و جان کارپتنر فیلمساز را رقم زد که بعدها به او بعضی از به‌یاد ماندنی‌ترین‌ نقش‌های کارنامه‌ی هنری‌اش را داد.

راسل در نقش الویس هر آنچه را باید می‌بود به نمایش گذاشت و از پس این کار به‌خوبی برآمد. جذابیت ستاره‌ی سینما بودن او در این فیلم باعث می‌شود که مخاطب نتواند او را نادیده بگیرد و واقعا‌ً هم با گریمی که برایش طراحی شده است، شباهت زیادی به الویس پیدا کرده است. وقتی کارپنتر کارگردان باشد هیچ صحنه‌ی زائدی در فیلم وجود ندارد، اما راسل حتی از کوچک‌ترین لحظات هم حداکثر استفاده را می‌کند؛ یک صحنه در فیلم وجود دارد که او در حال رانندگی و گوش کردن رادیو است، و انگار که ریتم تمام وجودش را فرا گرفته است. آن لبخند شیطنت‌آمیز روی صورتش، وقتی دارد گیتار می‌نوازد کاملاً باورپذیر است، همین‌طور آن شکلی که شانه‌هایش را مثل یک آب‌پاش ماشینی قدیمی تکان می‌دهد. البته از نظر لب زدن روی آهنگ خیلی خوب عمل نمی‌کند، اما جوری بازی می‌کند انگار روح الویس روی صحنه در درونش مثل کودکی که قند زیادی خورده است، می‌جوشد.

او خجالتی است اما اعتماد به‌نفس دارد؛ بامزه اما مودی است، زمان زیادی را صرف ور رفتن به موهایش می‌کند. از همه مهم‌تر، خیلی تلاش نمی‌کند شبیه الویس باشد. اواخر فیلم، صحنه‌ای هست که الویس در حال تمرین ترانه‌ی «ذهن‌های مشکوک» (Suspicious Minds) با گروهش در خانه‌اش در لس‌آنجلس است؛ وقتی آهنگ به پایانش نزدیک می‌شود، انرژی حاصل از اجرا با مشتی روان‌پالایانه در هوا خالی می‌کند. بازی او به گونه‌ای است که به نظر لحظه از قبل برنامه‌ریزی‌شده و سنجیده به نظر نمی‌آید؛ یک جور حس بداهه دارد، حتی اگر واقعاً این‌طور نباشد که احتمالاً هم نیست.

اما این انرژی آشکار راسل است که او را از میان تمام بازیگرانی که نقش الویس پریسلی را بازی کرده‌اند، در صدر قرار می‌دهد. الویسی که راسل به نمایش می‌گذارد، مردی تنها و درست‌درک‌نشده است که همیشه تلاش می‌کند عشق مردم را بخرد، چرا که در اعماق وجودش فکر می‌کند لایق عشق نیست. احساسات او داغ و پرشور است، و با اینکه به مادر همیشه‌گریان و وابسته‌اش (شلی وینترز) وفادار است، آنچه واقعاً نیاز دارند، تأیید و اعتبار مخاطبان است که با جیغ‌ها و فریادهایشان به او ثابت کنند واقعاً موجودی ارزشمندی است. الویس راسل فیلم‌های جیمز دین را در تاریکی نگاه می‌کند و به اینکه خودش استعداد بازیگری ندارد، فکر می‌کند. او حسرت‌به دل و بی‌قرار است و همیشه به دنبال چیزی است که فراتر از حد توان و از دسترسش خارج است. همین است که باعث می‌شود پریسکیلا (سیزن هابلی) همسرش از او بپرسد «از چه فرار می‌کنی؟ از چه می‌ترسی؟» و حقیقت تلخ این است که او جواب این سؤال را نمی‌داند.

منبع: vulture