آیا حمله به تایتان یک اثر کلیشه‌ای است؟ ۱۰ دلیل برای اثبات این ادعا

راستش وقتی تاپیک رو خوندم خیلی بی توجه از کنارش رد شدم و مطمئن بودم مقاله بی پایه و اساسیه چون من خودم شدیدا ادم سخت گیری هستم ولی اتک به تایتان مورد علاقه ترینمه ولی بار کنجکاو شدم و برگشتم و دیدم حدسم درست بود. بنظر من نویسنده تازه با کلمه ی کلیشه اشنا شده و فقط میخواست یه چیز گفته باشه😂🤦🏻‍♀️نمیدونم چرا جدیدا مد شده به برترین ها هیت میدن تا احساس خفن بودن بکنند. امیدوارم نسل همچین ادمایی مثل شما سریعتر منقرض بشه چون واقعا باحال نیستید باور کنید🤦🏻‍♀️

چ دلایل بی منطقی!😐
همینکه هردفعه با دیدن ی قسمت جدید قافل گیر میشیم و تعجب میکنیم و همینکه قابل حدس نیست بقیه داستان و دلایل خیلی از چیزها نشدن میده که اصلا کلیشه ای نیست
بنظرم شما ریگه هیچ انیمه ایو نقد نکنید چون اصلا سردرنمیارید و نقدتون خیلی ابتدایی بود.

باطل

این نقد پر از اشتباه بود. مردن مادر ارن یک اتفاق کلیشه ای نیست تبدیل شدن به همچین فرد قوی و نترسی یک دلیل بزرگ میخواد پس چه دلیلی قوی تر از کشته شدن مادرش یا اینکه ارن بی استعداد بود کاملا اشتباست ارن بی استعداد نبود فقط مربیش سعی داشت اون از تصمیمش برگردونه و براش مشکل ایجاد میکرد، اگه میکاسا و ارن رابطشون یک طرفست دلیلش اینه که ما تو فصل چهار میبینیم که ارن میگه تنها دلیل محافظت میکاسا از اون خون آکرمنشه که این دلیل یه طرفه بودن رابطشونه، لیوای شکست ناپذیر نیست همینطور که داخل فصل چهار دیدیم اون هم شکست میخوره و اینکه انقد این نقد چرت بود که از ظاهر شخصیت ها ایراد گرفته. متاسفانه این نقد در حد نقد های فراستی بود

توی دنیای اتک ان تایتان فردی نیست که گذشته سختی نداشته باشه و مرگ عزیزانشو به چشم ندیده باشه!اونا توی یه دنیای گل و بلبل زندگی نمیکنن.زندگیشون با درد و رنج پیوند خورده.
و حالا موضوع بعدی.مهارت خاصی نداره و توی جنگیدن خوب نیست.خوب معلومه که نیست.تو کیو دیدی که از همون بدو تولد یه جنگجوی ماهر بوده؟ارن فقط یه بچه بود که توی دوره کودکیش فقط چوب جمع میکرد و بازی میکرد و… هر کاری که یه بچه انجام میده و بعد یهو همه چیز نابود شد و تصمیم گرفت انتقام بگیره و رفت تا اموزش ببینه.
و بعدی.اراده پولادین ارن.ارن اراده قوی داشت ولی همیشه اون اراده نبود که اونو به جلو حرکت میداد.اون خیلی جاها ناامید شد.و چیزی که بعدش اونو به جلو حرکت داد خشم و نفرتش بود و اون میل نجات دادن دوستاش.
بعدی.نفرت مارلیایی ها به الدیایی ها کلیشه ای بود.بله شما درست میفرمایید.اصلا خودت یه نگاه به دنیایی که خودمون توش زندگی میکنیم بنداز.مثلا سیاه پوستا.چه جنایاتی در حق بشریت کردن که اینجوری بهشون ظلم میکنن؟که بردشون کردن؟یا مردم اسیای شرق.همه بی دلیل بهشون بدی میکنن بهشون فحش میدن و …
و حکومت شرور و فاسد.هرجا که میریم یک حکومت ناکارامد و شرور هست.ایسایاما داستانش از واقعیت برگرفته شده.
عشق میکاسا به ارن همیشه بی حد و مرز بوده!هم توی مانگا و هم توی انیمه.و توی انیمه به خوبی میزان اهمیتی که میکاسا به دوستاش میده رو نشون میده.
لیوای هم ادمه.حالا میخواد قویترین سرباز بشریت باشه یا هرچی.به هر حال ممکنه یه جا شکست بخوره و یا اشتباه کنه.لیوای اون موقع هم نه از لحاظ روحی حالش خوب بود نه جسمی پس مشخصه نمیتونه مثل اون موقع بجنگه.
“همان شخصیت مرد خوش اندام همیشگی”
ها ها ها ها
ارن،یک سربازه!یک تایتان شیفتره.تو کدوم سربازی رو دیدی که از امادگی جسمانی خوبی برخوردار نیست و هیکل روی فرمی نداره؟
اون از پانزده سالگی داشته اموزش میدیده و توی میدون جنگ بوده.همیشه در حال تمرین تیراندازی و تقویت مهارت رزمیش بوده.توقع داری به جای عضله چربی داشته باشه؟
و پایان مانگا.پایان خوب و درخوری بود.ایسایاما خودش نویسنده است و داستان خودشه و هرجور که دلش میخواد به پایان میرسونتش.”اسپویل چپتر های اخر مانگا”ارن هم تونست کاری کنه که دوستاش یه قهرمان به نظر بیانو ازاد باشن و یمیر موسس هم قدرت تایتان هارو از روی زمین پاک کرد.پایان همچین داستانی مسلما نمیتونست یه پایان گل و بلبل باشه!و در مورد شباهت،داستان یه انیمه فیلم یا سریال هرجور منحصر به فردی هم که باشه اخرش یه اثر دیگه پیدا میشه که یه ذره بهش شباهت داشته باشه.اگه بخوایم هر اثری رو که میبیین بریم بگردیم ببینیم با کدوم اثر دیگه یه ذره شباهت داره بعد بشینیم بگیم کدوم بهتره کاملا اشتباهه.هر انیمه در نوع خودش منحصر به فرده و مقایسه کردنش با یه انیمه دیگه و اینکه بگی کدومش بهتره یا بدتره کاملا اشتباهه.

بنظرم هرکی اتک رو دیده باشه عمرا این نقد رو قبول داشته باشه .
اتک یکی از بهترین انیمه های تاریخه .
چیزهایی توش هست مه به عقل جن هم‌نمیرسه هر فسمتش پر از هیجانه و همینکه تونسته توی تک تک قسمت هاش حس کنجکاوی رو توی تماشاگر ایجاد بکنه میتونه تک تک ضعف هاش رو پوشش بده .
بهتره دوباره یه بررسی بشه نقدتون .

با کمال احترام قبول ندارم… نقد بشدت ضعیفی بود…
انگار تازه یکی کلمه کلیشه رو یاد گرفته و ب هرچی ک ب دم دستش اومده چسبونده‌‌‌‌…
ی سری عناصر هس ک استفاده میکنن تو فیلم و انیمه … نمیشه گف کلیشه ان😐کلیشه ینی تکراری و حوصله سر بر باشه… ولی نویسنده چنان مهارتی داشت ک حتی اگ‌کلیشه ام بود جوری کنار هم قرارشون داد ک‌اصن غیر قابل حدس و هیجان‌انگیز باشه…
الان ی سری میگن اتک فن تعصبی… ولی نگا ب هیترا نمیکنن… حداقل نقد میکنین منطقی و بی طرف باشین.. پی جلب توجه مردمین فقط.. و محتوا صفر

چقد کودک سال اومده اینجا کامنت گذاشته . آخه عزیزای من نمیگه که بده میگه کلیشه ایه مطمعنا هیچکدومتون معنی کلیشه رو نمیدونین چرا آخه بخاطر یه انیمه خودتونو خراب میکنید

خب با این استدلال و نگاه سطحی هر اثری کلیشه ایه. مشکل این به اصطلاح نقد اینه که یه نفر تصمیم گرفته فقط ابعدادی از داستان رو ببینه که به نظرش کلیشس و با این نگاه میشه عناصر تکراری در هر اثری پیدا کرد و متاسفانه هیچ توجهی به جنبه های دیگه ی انیمه که اونو متمایز میکنه نشده. حتی برخی از این موارد درست هم نیستن

هشدار اسپویل !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

داستان به شکل فریبنده‌ای کلیشه‌ای است؟؟؟ اینو اگه کسی فقط فصل یک رو دیده بگه قابل قبوله حرفش. درحالی که دقیقا این شروع کلیشه ای اتک آن تایتان یه فریبه که هاجیمه ایزایاما مدام در بخش های مختلف داستان مخاطب رو به خیال این که با یه کلیشه ی دیگه شونن روبه رو هستیم فریب میده و یکی از بزرگ ترین نقاط قوت اتک آن تایتان شیوه آشکارسازی مرحله به مرحله و لایه لایه حقیقت دنیای اتک آن تایتانه و سه فصل مدام تکه های مختلف پازل رو جلوی چشممون گذاشت بدون این که واقعا به ماهیت واقعی دنیای اتک پی ببریم تا نهایتا آشکارش کرد.

نفرت مارلیایی‌ها از الدیایی‌ها غیرمنطقی و کلیشه‌ای است
این مورد احمقانه ترین بخش این متن بود :))‌ ما در جهانی زندگی میکنیم که یه عده رو به علت یهودی بودن تو کوره ادم سوزی مینداختن و یه نژاد به خاطر رنگ پوستش برده بود یا سر ادیان این همه جنگ های خونین درگرفته و جهان اتک آن تایتان از لحاظ تکنولوژی تقریبا مشابه جنگ جهانی اوله. هرچقد هم کلیشه ای باشه اصن دور از ذهن و غیرقابل درک نیست

درکل من شک دارم نویسنده چیزی از شخصیت پردازی و نگرش هاجیمه ایزایاما درک کرده باشه . یه جنبه جالب دیگه داستان همینه که اکثر شخصیتابه نحوی انگار اسیر یه ایده یا یه فرد یا یه هدف هستند که درنهایت در زندگیشون به اون خاطر بیش از هرچیز دیگری سختی کشیدن و حتی خیلی اوقات فرد به طرز تراژیکی به اون نمیرسه :

میکاسا که علاقه ی بیش از اندازش به ارن از دست خودشم خارجه و اتفاقا نکته این علاقه میکاسا همین غیرمنطقی بودن و درد و سختیه که همیشه براش به همراه داشته و مدام بهش اسیب زده ولی نمیتونه ازش دست بکشه و درنهایت هم خب ارن رو هم مجبور میشه خودش بکشه

اروین اسمیت که واضحه درنهایت هم به طرز تراژیکی مشابه تمام سربازایی که به مرگ فرستاده بود کشته شد و هیچ وقت به حقیقت دنیا نرسید

پدر ارن با وجود تمام تلاش هایی که کرد که پدر بهتری برای ارن باشه و ارن و خانوداشو دوباره قاطی قضایا نکنه باز اون چیزی که احتمالا میخواست نشد. یکی از بخش های زیبای قسمت ۲۰ نگاه وحشت زده پدر ارن وقتی که داشت کلید رو نشون ارن بچه تر نشون میداد بود که خب تصویر ارن از آینده رو میدید و این مسئله قطعا براش باید خیلی کوبنده بوده باشه چون متاسفانه بدین معنا بود که ارن اتک تایتانو به ارث برده

زکه تمام عمرش اسیر ایده ی مقابله با آرمان های پدرش بود

تو فصل پایانی پورکو هم خودشو به نحوی فدای راینار کرد و یه نفر دیگه به خط ادمایی که مرگشون به وجدان راینار سنگینی میکنه اضافه شد و مسئولیتی که رو دوشش حس میکنه بیشتر میشه

یکی از بخش های داستان که دوست داشتم لحظه ای بود که زکه تمام افراد لیوای رو تبدیل به تایتان کرد و لیوای از این که بارها ارن رو نجات داده بود و فکر میکرد که بهترین گزینه پیش روشونه حس وحشت و پشیمونی شدید بهش دست داد در تناقض با باوری که بهش رسیده بود که درنهایت هر تصمیمی که درگذشته گرفته به خاطرش تو آینده پشیمون نمیشه چون امکان نداشته نتیجه رو از قبل بدونه

‍
یه نقطه اوج داستان پی بردن به حقیقت دنیا بود و یاس و وحشتی که براشون به دنبال داشت بود به نظرم و این که چقد ارمان های اولیه survey corps با روشن شدن این مسئله ساده و بچه گونه به نظر میرسیدن

و این که درنهایت چرخه نفرت در اتک نمیشکنه و تمام این ها اتفاقی نیست. اتک آن تایتان در جای جای داستانش ارمان های له شده وجود داره که هیچ وقت محقق نمیشن و نوعی نیهیلیسم وجودی در داستان موج میزنه که زیباس

خود ارن که دنبال ازادیه ولی به خاطر تایتانش عملا انگار زندانی یه سرنوشت از پیش نوشته شدس و پس از تصاویری که از آینده تو اخر فصل ۳ میبینه احتمالا حس استیصال زیادی بهش منتقل میشه و هر چقد بیشتر جلو میرن و همون طور که اول فصل چهار دیدیم که تلاشایی که انجام دادن که با دنیا ارتباط برقرار کنن به نتیجه نمیرسه و ما میبینیم که ارن بیشتر از همه به این مسئله ناامید میشه و براش ناراحت کنندس چون به نحوی به مرور بیشتر و بیشتر با این واقعیت روبه رو میشه که واقعا چیزی که دیده اتفاق خواهد افتاد و راه دیگه ای نیست
و واقعا ارن تفاوت های کلیدی با کاراکترهای شونن داره. درنهایت یاس و ناتوانی که ارن مدام باهاش بعد از شکست هاش (فلش بک به خنده هیستریک ارن پس از مرگ هانس)روبه رو میشه باعث رشد و ادم بهتر شدن نمیشه لزوما و بیشتر و بیشتر به سمت ضدقهرمان شدن پیش میره و حتی به نظرم مرز های ضدقهرمانی فراتر رفته و بارها میبینیم که از اشتباهاتش درس نمیگیره و همچنان با تصمیماتش همه رو به خطر میندازه و خیلی اوقات به تمام عواقب کاراش فکر نمیکنه که ایناقطعا ویژگی یه قهرمان نیست . و هاجیمه ایزایاما معمولا بیشتر کاراکتراش رو قربانی شرایط میدونه ولی در بخشی از قسمت ۲۰ تاکید میکنه که این لزوما همیشه درست نیست و بخشی از رفتارهای ارن از ذات و ویژگی هایی که از اول داشته نشات گرفته و فرق داره با کسی صرفا از سر ناچاری این کارا رو انجام داده . شاید اولش با قضیه انتقام شروع شد ولی واقعا حتی اگه مادر ارن کشته هم نمیشد به نظرم سیر حوادث میتونست ارن رو باز به این نقطه که الان هست برسونه و یه ادم ارمان گرای خطرناکه
و درضمن خیلی با لیلوچ متفاوته . واقعا ارن در پایان داستان یه قهرمان نیست و تفاوت زیادی بین پایان لیلوچ و نسل کشی ارن که درنهایت فقط سرنوشت چند تا از دوستاش براش مهم بودن وجود داره

درکل خیلی متن غیرمنصفانه ای بود من نمیفهمم چه طور این همه ظرافت در این داستان نادیده گرفته شده؟؟؟؟؟ حداقل کاش واقعا به نقاط ضعفش میپرداختین که واقعا نقاط ضعفشن