نقدها و نمرات فیلم «پسر»؛ بازگشت کارگردان «پدر» با یک درام تلخ خانوادگی (جشنواره ونیز ۲۰۲۲)
«پسر» (The Son) جدیدترین اثر فلوریان زلر است که پیش از این با فیلم «پدر» مورد توجه قرار گرفته بود. فیلم جدید زلر در بخش مسابقه هفتاد و نهمین دوره جشنواره ونیز شرکت کرده و برای دریافت شیر طلایی رقابت می‌کند.
- نقدها و نمرات فیلم «بلوند»؛ مصائب زندگی پرهیاهوی مرلین مونرو (جشنواره ونیز ۲۰۲۲)
- نقدها و نمرات فیلم «ارواح اینیشرین»؛ طولانی‌ترین تشویق جشنواره برای ستاره ونیز (جشنواره ونیز ۲۰۲۲)
فیلم سینمایی «پسر» داستان پیتر (با بازی هیو جکمن) را در زندگی پرجنب‌وجوشش با شریک عاطفی جدیدش بث (ونسا کربی) و فرزند کوچک‌شان دنبال می‌کند. این زندگی با ورود همسر سابق پیتر، کیت (با بازی لورا درن) همراه با پسر نوجوان پریشان‌حال و گوشه‌گیرشان بهم می‌ریزد و شرایط جدید خانواده را در مسیر برخوردهایی خطرناک قرار می‌دهد.
فلوریان زلر کارگردان فرانسوی این اثر سینمایی علاوه بر کارگردانی یک رمان‌نویس، نمایشنامه‌نویس و فیلم‌نامه‌نویس است. او فیلم «پدر» را با بازی آنتونی هاپکینز براساس یکی از نمایشنامه‌های خودش ساخت. فیلم «پسر» هم براساس یکی دیگر از نمایشنامه‌های این نویسنده و کارگردان ساخته شده و نقش پیش‌درآمد فیلم پدر را بازی می‌کند.
«پسر» که بازیگرانی چون هیو جکمن، لورا درن، ونسا کربی و آنتونی هاپکینز را به خدمت گرفته از مجموع ۱۶ نقد گردآوری‌شده در وبسایت راتن تومیتوز توانسته رضایت ۶۹ درصدی منتقدان را به دست آورد. از مجموع ۱۲ نقد بررسی‌شده در وبسایت متاکریتیک هم ۷ نقد مثبت و ۵ نقد میانه بوده که نمره متای ۶۳ از ۱۰۰ را برای فیلم رقم زده است. نمراتی که نشان می‌دهد پسر از منتقدان نمره قبولی گرفته اما به عنوان اثری قابل توجه و چندان قدرتمند هم ارزیابی نشده است. برای مقایسه، فیلم قبلی زلر از مجموع ۵۱ نقد نمره متای ۸۸ از ۱۰۰ را دریافت کرده بود که استقبال گسترده‌تر و تحسین نسبتا یک‌دست منتقدان را نشان می‌داد.
نقد فیلم «پسر»
ورایتی – پیتر دبروج
امتیاز: ۸۰ از ۱۰۰
از سوفوکل گرفته تا شکسپیر، عاقبت همه چیز به خانواده برمی‌گردد. نویسندگان می‌توانند هر قدر که دوست دارند به مفاهیم نخبه‌گرایانه بپردازند، اما در نهایت بزرگ‌ترین داستان‌نویسان جهان تشخیص می‌دهند که هیچ چیز – حتی عشق رمانتیک – به اندازه ارتباط بین کودکان و والدینشان قوی نیست. فلوریان زلر متوجه این نکته شده است. نویسنده با استعداد فرانسوی، قبل از اینکه توجه خود را به پرده سینما معطوف کند، حداقل دوازده نمایشنامه نوشت که تحسین برانگیزترین آنها سه گانه‌ای بود که بر این موضوع تمرکز داشت: چگونه مسائل مرتبط با بهداشت روان خانواده‌های به ظاهر کارآمد طبقه متوسطی را ویران می‌کند: «مادر» (افسردگی)، «پدر» (زوال عقل) و «پسر» (خودتان خواهید دید).
اگر رابطه میان پدر و پسر فیلم را با دقت بررسی کنید متوجه یک ترفند جذاب خواهید شد، حتی ظریف‌تر از تدبیر زلر در فیلم پدر برای القای حس زوال عقل (مانند شخصیت هاپکینز). این‌بار در نقش پیتر، جکمن تبدیل به مردی می‌شود که گرفتار نوع عملکرد خودش است. مردی معتاد به کار که به ندرت در خانه است، به شدت می‌خواهد به عنوان یک پدر قدرتمند ایده آل تلقی شود، اما به نظر می‌رسد عمیقاً می‌داند (یا مشکوک است) که در ایفای چنین نقشی شکست خورده است. در واقع یعنی جکمن نقش مردی را بازی می‌کند که خودش سعی دارد نقش یک پدر را بازی کند.
گاردین – پیتر بردشاو
امتیاز: ۸۰ از ۱۰۰
فلوریان زلر سال ۲۰۲۰ با فیلم «پدر»، براساس نمایشنامه خودش و اقتباس کریستوفر همپتون، با بازی آنتونی هاپکینز در نقش پیرمردی که تسلیم پایان غم‌انگیز جریان زوال عقل می‌شود و دخترش (با بازی اولیویا کولمن) از او مراقبت می‌کند، دل تماشاگران را حسابی به درد آورد. شاید نام فیلم جدید زلر، تحت عنوان «پسر» – باز هم از نمایشنامه خودش و فیلمنامه همپتون – نوعی قافیه احساسی در کنار فیلم قبلی یا مکمل آن باشد.
«پسر» یک درام دردناک است که درد و رنجش به طور فزاینده‌ای افزایش می یابد؛ آن هم بدون داروی بی‌حسی و بی‌هوشی. در مرکز فیلم، هیو جکمن در نقش پیتر، یک وکیل مرفه نیویورکی است که زندگی غبطه‌برانگیزی دارد. او عملکردی با وقار، حضوری موثر و هوشی عالی دارد. طلاق گرفته (این وضعیت اکنون به اندازه کافی خواستنی است)، دوباره ازدواج کرده و یک پسر کوچک دارد. پیتر در آستانه یک نقش‌آفرینی به عنوان مشاور سیاسی است که می‌تواند در آینده او را به یک فوق‌ستاره در کاخ سفید تبدیل کند. «پسر» اثری با آهنگسازی زیبا و یک درام حساب‌شده با بازی‌های بی‌عیب و نقص است به خصوص از سوی جکمن.
اسکرین‌دیلی – وندی آید
امتیاز: ۷۰ از ۱۰۰
پیتر (هیو جکمن) یک وکیل بلندپرواز، با یک شریک عاطفی جدید و یک نوزاد، آپارتمانی شیک در منهتن و آرزوی رفتن به حوزه سیاست، مردی است که به موفقیت عادت کرده است. بنابراین وقتی مشخص می‌شود که نیکلاس پسر ۱۷ ساله از ازدواج اولش، با مشکل مواجه شده است، پیتر به طور طبیعی تصور می‌کند که می‌تواند این مشکل را هم حل کند. اما پیتر با تلاش برای تصحیح اشتباهات خود به عنوان یک پدر غایب در زندگی فرزندش، علائم هشداردهنده بدترشدن سلامت روان پسرش را نمی بیند. دومین فیلم از فلوریان زلر، مانند فیلم سینمایی «پدر»، براساس یکی از نمایشنامه‌های خود او ساخته شده است. فیلم ویژگی‌های غیرقابل انکار قدرتمندی دارد، اما داستان‌گویی ساده‌تری را به کار گرفته و فاقد کیفیت لغزنده و تغییر شکل‌دهنده اولین کار او است.
هالیوود ریپورتر – دیوید رونی
امتیاز: ۵۰ از ۱۰۰
نقش‌آفرینی تاثیرگذار هیو جکمن در نقش پدری که عادت به مدیریت هر موقعیتی دارد و درگیر پسر نوجوان افسردهاش شده، مرکز عاطفی غم‌انگیزی را برای دومین فیلم بلند داستانی فلوریان زلر ایجاد می‌کند. اما عدم تعادل در این نکته نهفته است: این اقتباس نمایشنامه‌نویس فرانسوی «پسر» نامیده می‌شود، نه پدر، که عنوان اثر قبلی او بود. گرچه بخشی از مساله این است که جوانان اغلب نمی‌توانند ریشه‌های پیچیده مسائل مربوط به سلامت روان خود را بیان کنند، اما این مانع باعث می‌شود که پسر و عملکرد مک‌گراث تازه‌وارد در آن نقش بسیار دور از مخاطب باقی بماند.
