اسکاری‌ها از تماشای فیلم‌های ضعیف کلافه شدند؛ از سرزمین آواره‌ها تا ما رینی
به خاطر شیوع جهانی کروناویروس بسیاری از کمپانی‌های فیلم‌سازی اکران آثار مهم خود را حداقل تا بهار سال ۲۰۲۱ به تعویق انداخته‌اند و به همین خاطر دست اسکار ۲۰۲۱ خالی‌تر از هر زمان دیگری‌ست.
هالیوود ریپورتر در گزارشی اعلام کرده است برخی از اعضای با سابقه‌ی آکادمی اسکار از کیفیت پایین فیلم‌های حاضر در اسکار ۲۰۲۱ گله‌مند هستند و احتمالا برندگان جوایز آکادمی در مراسم پیش رو در اغلب شاخه‌ها از کیفیت کمتری در قیاس با فیلم‌های موفق سال‌های گذشته برخوردار باشند.
اسکات فاینبرگ در مطلب خود آورده که هفته‌ی گذشته یکی از اعضای آکادمی در ایمیلی به او گفته است: «بزرگترین مدعی امسال فیلم بی‌علاقگی خواهد بود.» سال ۲۰۲۰ با نمایش فیلم‌هایی همچون «داستان وست ساید» به کارگردانی استیون اسپیلبرگ و «گزارش فرانسوی» به کارگردانی وس اندرسن می‌توانست به یکی از جذاب‌ترین سال‌های سینمایی دهه‌ی اخیر تبدیل شود، اما کرونا به هیچ‌کدام از این آثار اجازه‌ی نمایش نداد.
همواره در میان فیلم‌های نامزد اسکار یک یا چند فیلم وجود داشت که قادر بودند حال عمومی جامعه را بهبود ببخشند و مخاطب پس از تماشای آن‌ها سر شوق بیاید، اما چهره‌ی عبوس و ناراحت این روزهای جهان در سالن‌های سینماها هم قابل مشاهده است و فیلم‌های امیدبخشی همانند «زنان کوچک» یا «لالا لند» جای خود را به آثار تاریک و تلخی همچون «تکه‌های یک زن»، «بلک باتم ما رینی»، «مرد نامرئی» یا «هرگز، به ندرت، گاهی، همیشه» داده‌اند. در بسیاری از این فیلم‌ها «ترس و ارتکاب جنایت یا خیانت» بن‌‌مایه‌ی اصلی داستان را تشکیل می‌دهند و از سویی دیگر بسیاری از آن‌ها با سودجویی از تاثیر جنبش‌هایی همانند «من نیز همین‌طور» (Me Too) بر فرهنگ عامه بیش از اینکه به دنبال خلق اثری سینمایی و بیان درست مشکلات امروز انسان‌ها باشند، قصد دارند بر جریان‌های حاکم سوار شوند و با ژست‌های از میان تهی سیاسی و اجتماعی در فصل جوایز سینمایی به موفقیت برسند. احتمالا تحسین زیادتر از حد معمول چنین فیلم‌هایی و نمایش ندادن تعدادی از فیلم‌های کارگردان‌های صاحب سبک که انتظارش را داشتیم، سبب کلافگی اعضای آکادمی اسکار شده است.
حتی انیمیشن جدید پیکسار، یعنی «روح» هم از مرگ، برزخ و سرای باقی حرف می‌زند و در روزگاری که کرونا هر ساعت جان چندین انسان را در سراسر جهان می‌گیرد، انگار سینماها هم قصد ندارد امید و شادی را به دنیا هدیه کند. شاید «جشن رقص پایان سال» (The Prom) از معدود فیلم‌های موزیکال مدعی جایزه‌ی اسکار و گلدن گلوب باشد که می‌توان پرتوهایی از امید و شادی را در آن پیدا کرد.
البته طی ماه‌های گذشته فیلم‌های قابل توجه و خوبی مانند «دور دیگر» از توماس وینتربرگ و «پدر» از فلوریان زلر هم روی پرده رفته‌اند، اما همین فیلم‌ها هم فارق از کیفیت بالایی که دارند، چندان قصه‌های امیدبخشی را روایت نمی‌کنند. مثلا پدر داستان پیرمردی را به تصویر می‌کشد که با زوال عقل دست و پنجه نرم می‌کند.
نطر شما در این باره چیست؟ آیا با این گزارش مبنی بر ضعیف یا حداقل خالی بودن فیلم‌های اکران شده طی سال ۲۰۲۰ از امید، موافق هستید؟ نظرات خود را با ما و سایر کاربران دیجی‌کالا مگ به اشتراک بگذارید.
منبع: Hollywood Reporter
سلام
به نظرم مسئله، گسترش نگاه سیاه و بدبینانه نیست؛ مسئله، این است که فیلم ها بیش از این که دنبال ایجاد یک “تجربه ی یکه و فراموش نشدنی” باشند، دنبال انتقال نوعی “دیدگاه” (بدبینانه ترش می شود تحمیل دیدگاه) به تماشاگرند. اغلب فیلم های خوش ساختی اند اما برای به یاد ماندن ساخته نشده اند بلکه قصد موج سواری دارند.
این اتفاقی است که در سال های اخیر افتاده و امسال هم همان آکادمی اسکاری که حوصله اش از فیلم ها سر رفته، به آن تن داد (قوانین جدید اسکار راجع به اقلیت ها را که یادت نرفته). شاید هم اگر دقیق تر نگاه کنیم، بتوانیم اسکار را از “آغازکنندگان” این جریان بدانیم.