یک فیلم مفرح دوستداشتنی در ستایش کمدیهای لورل و هاردی
فیلم استن و اولی (Stan and Ollie) به کارگردانی جان اس.بیرد از آن فیلمهای جمع و جور خوب انگلیسی بود که اوایل امسال روی پرده سینماها رفت و در هیاهوی اسکار کمتر دیده شد و منتقدان به آن پرداختند. فیلمی درباره زوج کمدی الیور هاردی و استنلی لورل که بیشتر روی همکاری این دو نفر متمرکز است تا اتفاقاتی که برایشان در طول کارنامه کاری پربارشان رخ داده است.
واقعیت اینجاست که لورل و هاردی را هیچ‌وقت مثل تک‌کمدین‌های دیگر مثل باستر کیتون و چارلی چاپلین و هارولد لوید جدی نگرفتند. با این حال مردم عاشق شوخی‌های لورل و هاردی بودند. شوخی‌هایی که هنوز هم می‌خندانند شاید چون مبتنی بر موقعیت دو کاراکتر دست و پا چلفتی هستند و نه موقعیت اجتماعی یا دیالوگ‌نویسی.
فیلم «استن و اولی» به اندازه خود کمدیهای لورل و هاردی مفرح است. البته مثل هر فیلم بیوگرافیک دیگری کمی تاریخ را دستکاری کرده اما جریان فیلم و کاراکترها از مسیر درست‌شان منحرف نشده‌‌اند. هر کدام از کاراکترها با ظرافت در جزییات شخصیت‌پردازی شده است. این جزییات از میمیک صورت و شباهت فیزیکی تا موارد درونی‌تر مثل جاه‌طلبی یا محافظه‌کاری شخصیت‌ها را در برمی‌گیرد.
جان سی.رایلی در نقش هاردی و استیو کوگان در نقش لورل در یک کلام فوق‌العاده هستند و بخش زیادی از موفقیت فیلم به آن‌ها مربوط می‌شود. بخش دیگر هم مرهون فیلمنامه خوب جف پاپ است. فیلمنامه‌ای که بیش از حد خودش را جدی نمی‌گیرد و همین باعث شده که اتفاقا لحظاتی انسانی و عمیق خلق کند. به اندازه کافی شوخ‌طبعانه است و در تمام طول فیلم لبخندی به لب خواهید داشت. با وجود این امکان دارد آخرش آن‌قدر احساساتی شوید که اشک‌تان سرازیر شود.
فیلم با میزانسن‌های ساده‌اش و تمرکزش روی دو بازیگر یادمان می‌آورد که لورل و هاردی چه کمدین‌های نابغه‌ای بودند که با کمترین پیچیدگی موفق می‌شدند بیشترین خنده را از تماشاگران‌شان بگیرند. به عبارتی فیلم یادمان می‌آورد که چرا لورل و هادی تا این حد کمدین‌های بزرگی بودند.
تماشای «استن و اولی» به خصوص به آن‌هایی که علاقه به کمدیهای کلاسیک دارند توصیه می‌شود.
