هوش مصنوعی و خباثت واقعی؛ تصویر هوش مصنوعی در دنیای سرگرمی
در دنیای امروز خیلی از کارها به کمک هوش مصنوعی پیش میرود و به همان اندازه هم دانشمندان از هوش مصنوعی بیشتر از هر چیز دیگری در این جهان وحشت دارند. برای نمونه استیون هاوکینگ در سال‌های آخر عمرش مدام اصرار داشت که باید هوش مصنوعی را کنترل کنیم وگرنه ممکن است هدایتش از دستمان خارج شود. در ادبیات علمی-تخیلی و سینما و سرگرمی‌های مختلف از سال‌ها پیش هوش مصنوعی یکی از موضوعات محبوب بوده است.
احتمالا قدیمی‌ترین مثالی که از هوش مصنوعی در سینما یادمان می‌آید فیلم «۲۰۰۱: اودیسه فضایی» ساخته‌ی استنلی کوبریک باشد. این فیلم اقتباسی از کتاب آرتور سی.کلارک بود و یکی از کاراکترهایش هوش مصنوعی خطرناکی بود به نام هال که از جایی به بعد تبدیل به دشمن شخصیت‌های اصلی می‌شد.
جورج لوکاس در «جنگ ستارگان» سراغ یک زوج روبات بامزه رفت. جیمز کامرون با «ترمیناتور» سطح حضور هوش مصنوعی را در فیلم‌ها یک پله بالاتر برد. اما در دهه‌ی ۹۰ واچوفسکی‌ها بودند که با فیلم «ماتریکس» در زمینه‌ی اینکه هوش مصنوعی چه کارهایی می‌تواند انجام بدهد تا آخر قصه رفتند.
در حالی که بیشتر فیلم‌ها به جنبه‌ی منفی هوش مصنوعی می‌پرداختند استیون اسپیلبرگ رفت سراغ پروژه‌ی «هوش مصنوعی» استنلی کوبریک و آن را کامل کرد و از جنبه‌ی اخلاقی و انسانی به این پدیده‌ی علمی نگاه کرد.
هر چه شناخت مردم از هوش مصنوعی بیشتر شد سینما هم فهمید که لازم نیست همیشه برای نمایش هوش مصنوعی سراغ روبات‌ها برود. یکی از بهترین فیلم‌های سال‌های اخیر که به هوش مصنوعی هم اشاره داشت «او» ساخته‌ی اسپایک جونز بود که در آن مردی عاشق رابط کاربری هوشمند موبایلش می‌شد.
لیست فیلم‌ها و سریال‌هایی که از هوش مصنوعی در داستانشان بهره برده‌اند و چه نگاهی مثبت و چه منفی به آن داشته‌اند هر چه جلوتر می‌آییم مفصل‌تر هم می‌شود. اما به نظر می‌رسد هیچ‌کدام از آن‌ها تصویر دقیقی از هوش مصنوعی ارائه نداده‌اند. نظر شما چیست؟
