چرا OG نتوانست برای سومین سال پیاپی قهرمان مسابقات جهانی دوتا ۲ شود؟

همیشه داستان تو سری خورهایی که با وجود همه شک و تردیدها و ناامیدی‌ها و شکست‌ها از پس چالش‌های بزرگ برمی‌آیند و به پیروزی‌های عظیم دست پیدا می‌کنند برای ما و زندگی ما الهام بخش بوده است. گویی که می‌توانیم در بطن این تلاش‌ها زندگی خود و مجاهدت‌های بی‌شماری را ببینیم که همه آن‌ها لزوما ثمربخش نبوده‌اند. اما از طرفی این پیروزی بزرگ آن هم از طرف جماعتی متواضع و به اصطلاح تو سری خور، به بسیاری از ما برای اهداف خود انگیزه می‌دهد.

شاید اینکه می‌گویند: «اگر بخواهی هرکاری می‌توانی انجام دهی!» یک فریب بزرگ برای تغذیه‌ نظام سرمایه‌داری و یک ابزار بازاریابی برای فروش کتاب‌های انگیزشی باشد، اما وقتی با چشمان خود چنین داستان‌های الهام بخشی می‌بینیم، باری دیگر خود و توانایی‌های خود را ارزیابی می‌کنیم و با روحیه‌ای تازه‌نفس به جنگ با سختی‌های زندگی خود می‌رویم.

• امسال در مسابقات جهانی دوتا چه گذشت؟ The International 2021 از برندگان تا بازندگان

شاید همین موضوع اصلی‌ترین دلیل محبوبیت تیم OG در بین ده‌ها تیم حرفه‌ای Dota 2 در سراسر دنیا باشد؛ روایتی تاثیرگذار از اینکه چطور کاپیتان تیم یعنی «نوتیل» (N0tail) توانست بعد از خیانت بهترین دوستش و ترک تیم برای بازی در تیمی موفق‌تر که شانس بیشتری در به‌دست آوردن قهرمانی The International 2018 داشت، خود را جمع و جور کند و با استقامتی ناگسستنی و در برابر احتمال فروپاشی OG برای بقای آن بجنگد. اینکه چطور «سب» (Ceb) با مثبت‌اندیشی غیرقابل‌توقف خود در هر قدم از این مسیر پر فراز و نشیب به اعضای تیم خود روحیه داد. اینکه چطور «تاپسون» (Topson) از یک بازیکن سطح پایین که در گیم‌نت‌های شهر به بازی می‌پرداخت توانست به غیرقابل‌پیش‌بینی‌ترین پلیر در همه تیم‌ها تبدیل شود و با سبک نامتعارف خود در هر مرحله از بازی‌ها تیم حریف را غافلگیر کند. یا حتی «آنا» (ana) و «جرکس» (Jerax) که با هماهنگی مثال‌زدنی از پیروزی تیم اطمینان حاصل می‌کردند.

به هر حال چه کسی می‌تواند آن لحظه حماسی نجات «آنا» توسط «سب» را فراموش کند؟ حرکتی که به تنهایی به‌قدری وزن داشت که منجر به پیروزی OG در جهانی سه سال پیش یعنی TI8 شد. در آن بازی تیم OG مچ اول را پیروز شده بود و دو بازی بعدی را به‌خاطر بی‌دقتی به PSG LGD باخت. اما در بازی سرنوشت‌ساز چهارم، «سب» به یک هیولای رام نشده تبدیل شد و «آنا» با همه‌ی جون و دل خود برای کَری (carry) کردن تیم گذاشت.

در سال آینده که OG به‌خوبی می‌دانست این تیم یک ترکیب تکرارنشدنی است، وقت زیادی را برای ریختن یک استراتژی تقریبا بی‌نقص گذاشت و طوری با قدرت به عرصه‌ی TI9 پا گذاشت که تقریبا هیچ تیم یا بازیکنی شانسی علیه حملات بی‌وقفه، حساب‌شده و برنامه‌ریزی شده «نوتیل» و هم‌تیمی‌های او نداشت. پیروزی در بازی‌های جهانیِ بعدی به قدری برای OG ساده به نظر می‌رسید که از یک نقطه به بعد «آنا» با هیروهای ساپورت پشت سر هم از تیم حریف قربانی می‌گرفت تا فقط آن‌ها را تحقیر کند. با اینکه پیروزی OG در TI8 بسیار حساس و نزدیک بود، می‌توان به جرأت ادعا کرد که پیروزی دوباره آن‌ها در TI9 حتی چالش‌برانگیز هم نبود. «نوتیل»، «سب»، «تاپسون»، «آنا» و «جرکس» به قدری با اعتماد به نفس بازی می‌کردند که چیزی جز پیروزی حق آن‌ها نبود.

از طرفی، از همان لحظات ابتدایی دومین پیروزی OG در مسابقات جهانی، عده زیادی از خود این سؤال را پرسیدند که آیا این تیم افسانه‌ای می‌تواند سال آینده و برای سومین تور پیاپی قهرمانی را از آن خود کند؟ اما متأسفانه سرنوشت داستان دیگری را برای ادامه‌ی مسیر OG رقم زد.

اول از همه باید در نظر گرفت که قهرمانی پیاپی خود دستاوردی خارق‌العاده است، اما برای بسیاری از این بازیکن‌های حرفه‌ای، به قیمت فدا کردن زندگی شخصی‌اشان تمام می‌شود. مثلا «آنا» بارها درباره‌ی فشارهای روانی شرکت در مسابقات دوتا صحبت کرده بود. بعید است که حتی یک بازیکن حرفه‌ای این موضوع را انکار کند که دوتا می‌تواند خیلی آسیب‌زننده باشد. بله، احتمال شکست و آثار مخرب روانی آن در هر ورزش دیگری وجود دارد، اما گیم‌پلی دوتا و پیچیدگی‌های غیر قابل وصف آن برای این بازیکنان یک نرمش روانی دائمی هستند. بدیهی‌ست که هر شخصی تا مدتی خاص دوام می‌آورد؛ آن هم شخصی مثل «آنا» که به‌عنوان بازیکن کَری وظیفه داشت در تک تک بازی‌ها پیروزی OG را تضمین کند. شکی نیست که نقش‌های «ساپورت» و حتی بازیکن «میانه» در بدست آوردن این پیروزی کلیدی هستند، اما در نهایت وقتی به لحظات پایانی هر مچ نزدیک می‌شویم، این بازیکن «کَری» است که باید از پس شکست دادن تیم حریف بر بیاید.

این مسائل موجب شد که «آنا» بعد از قهرمانی ۲۰۱۸ خود را از بازی دوتا بازنشسته کند. البته بعد از استراحتی قابل توجه «آنا» بازگشت تا هم‌تیمی‌های خود را در مسابقات ۲۰۱۹ همراهی کند. اما وقتی نوبت به سومین آزمون بزرگ OG رسید، او نتوانست در صحنه حاضر شود. تیم فورا به پیدا کردن جانشین یکی از بهترین بازیکن‌های Safelane دوتا مشغول شد و طولی نکشید که قهرمانان جدید در قالب «میدوان» (MidOne) و «سومیل» (Sumail) به تیم پیوستند.

با اینکه هر کدام از این دو بازیکن به‌نوبه‌ی خود بازیکنانی بسیار حرفه‌ای بودند، مثلا «میدوان» خود دو بار قهرمان جهانی شده بود، ترکیب جدید OG نتوانست آن نتایج خارق‌العاده تیم قبلی را به‌دست بیاورد و در مسابقه‌های محلی و لیگ‌های منطقه شکست‌های متوالی تجربه کرد. واقعیت شاید یک قضاوت تلخ و نه چندان بالغانه باشد، اما وقتی به بازی‌های یک سال اخیر نگاه می‌کنیم، یک چیز به وضوح مشخص است؛ بازیکن‌های جدید تیم نمی‌توانند شگفتی‌های افراد قدیمی را باری دیگر به ارمغان بیاورند.

در نهایت وقتی OG به مصاف TI10 یا همان مسابقه جهانی ۲۰۲۱ رفت، بجای «آنا» و «جرکس» و زد و خوردهای خارق‌العاده آن‌ها که جریان بازی‌ها را به نفع تیم تغییر می‌داد، «سومیل» به‌عنوان کری اصلی و «ساکسا» (Saksa) به‌عنوان Soft Support در کنار «نوتیل»، «سب» و «تاپسون» قرار گرفتند.

حال اگر این ترکیب به اندازه کافی تسلط OG را بهم نریخت، وضعیت نه چندان مساعد «سب» اوضاع را بدتر کرد. همان‌طور که طرفداران پر و پا قرص و پیگیر این تیم می‌دانند، سباستین چند روز قبل از شروع مسابقات جهانی چشم خود را عمل کرد. اینکه «سب» به قدری به بازی دوتا و تیمش تعهد دارد که با وجود وضع نامساعد خود به مسابقات پای گذاشت مسلما قابل تحسین است، اما شکی نیست که بر روی مهارت و رهبری او تأثیر به‌سزایی گذاشته است.

در نهایت، شاید مهم‌ترین مسأله‌ای که باعث شکست OG در مقابل Team Spirit و حذف آن‌ها از «اینترنشنال ۲۰۲۱» شد به ناهماهنگی بازمی‌گردد. وقتی مسابقه آخر آن‌ها را جلوی تیم مذکور تماشا می‌کردم، واقعا اعصابم بهم ریخت. مثلا در یکی از نقاط حساس بازی، «ساکسا» و «سومیل» به تنهایی به پایگاه تیم حریف یورش بردند و دو نفری علیه پنج نفر جنگیدند که منجر به کشته شدن هر دوی آن‌ها شد، آن هم وقتی که «نوتیل» و «سب» و «تاپسون»‌ در جنگل بودند.

با بررسی بازی‌ها، تنها یک نتیجه‌گیری منطقی به‌دست می‌آید؛ OG برای شرکت در مسابقات امسال نه تنها استراتژی خاصی نداشت، بلکه در طول آن هم نتوانست انسجام خود را حفظ کند. در واقع همین که «نوتیل» و تیم او توانستند با این عملکرد افتضاح تا مرحله سوم از برکت پایینی جلو بیایند خود معجزه‌آساست. شاید هم این موفقیت نه چندان قابل‌توجه را به تجربه‌ی خود از بازی‌های «اینترنشنال» قبلی بدهکارند.

در نهایت اگر «ساکسا» و «سومیل» وقت بیشتری را به تمرین با OG بگذرانند و تیم هم برای مسابقات بعدی آماده‌تر باشد، می‌توان انتظار بازگشت به روزهای طلایی را داشت. اما به‌عنوان یکی از طرفداران این تیم، امیدوارم که «جرکس» مثل «آنا» که چندی پیش به دوتا برگشت از بازنشستگی خارج شود و آن تیم #DreamOG دوباره شکل بگیرد.

نظر شما در این باره چیست و عملکرد OG را در The International 2021 چطور ارزیابی می‌کنید؟