فیلم‌های مارلون براندو از بدترین تا بهترین به مناسبت تولد ۱۰۰ سالگی او (پرتره‌ی یک بازیگر)
براندو یکی از غول‌های بازیگری تاریخ سینما و از نظر بسیاری از سینمادوستان، بهترین بازیگر تاریخ سینما است. با این حال کارنامه‌ی هنری او از آن چه انتظارش را دارید کوچک‌تر است. بهترین فیلم‌های مارلون براندو فیلم‌هایی هستند که براندو افتخار حضورش را نصیب آن‌ها کرده است، اگرچه ببسیاری از فیلم‌های او -که آن‌ها خواهیم پرداخت- فیلم‌هایی بی‌کیفیت هستند که انتظار نمی‌رود بازیگری در سطح براندو در آن‌ها حضور یابد.
از طرفی اما قدرت براندو در همین است؛ تنها بخش کوچکی از نقش‌آفرینی‌های او، به اندازه‌ای قدرتمند و درخشان هستند که برای همیشه هنر بازیگری را تحت تاثیر قرار داده‌اند. حتی در بین نقش‌آفرینی‌های ضعیف‌تر براندو، آثار ماندگاری از او وجود دارند که ارزش بازبینی دارند. برای به خوبی به تصویر کشاندن هنر این بازیگر و بررسی کردن حضور قدرتمند او در مقابل دوربین، تمام ۳۹ فیلم سینمایی این بازیگر و تنها حضور تلویزیونی‌اش را رتبه‌بندی کرده‌ایم تا نگاهی بیندازیم به کارنامه‌ی هنری گسترده‌ی او.
رتبه‌بندی بهترین فیلم‌های مارلون براندو بر اساس نقش‌آفرینی خود او صورت گرفته است و نه کیفیت فیلم‌ها. شاید جایگاه بعضی از فیلم‌ها شما را شوکه کند. براندو ۳ آپریل ۱۹۲۴ به دنیا آمد. بکی از والدین او بازیگر تئاتر بود و دیگری یک فروشنده. این خانواده در اوماهای نبراسکا زندگی می‌کردند و براندو از همان سال‌های ابتدایی حیاتش، استعداد کم‌نظیری در راستای اجرا از خودش به نمایش گذاشت. او در تئاتر دبیرستان خوش می‌درخشید، اما از آن جایی که نتوانست کیفیت نمرات خود را بهبود ببخشد، از دبیرستان اخراج شد.
پس از آن، براندو به دنبال ناتوانی‌های جسمی و فیزیکی از خدمت نظامی هم معاف گردید. از آن‌جایی که او هیچ مهارت دیگری نداشت، علاقه به بازیگری براندو را به نیویورک کشاند. براندو در مدرسه‌ی حرفهای تئاتر آمریکایی وینگ ادامه‌ی تحصیل داد و در نهایت تبدیل به یکی از دانش‌آموزان استلا آدلر شد. تحت نظر آدلر، براندو شروع به تمرین کردن سبک بازیگری استانیسلاوسکی کرد؛ سبکی که آن را به عنوان متد اکتینگ می‌شناسیم. این سبک به تازگی مورد انتقادهای زیادی قرار گرفته، اما در آن زمان از این سبک به عنوان روشی رادیکال در اجرا یاد می‌شد که طی آن بازیگر تمرکز خود را روی ارتباط برقرار کردن با احساسات درونی شخصیت و تجربه کردن آن‌ها می‌گذارد تا اثری خارق‌العاده خلق کند.
براندو از طریق تئاتر به شهرت رسید، اما بعد از حضور در سینما تبدیل به یک افسانه شد. او یکی از محدود بازیگران تعلیم‌یافته در سیک متد اکتینگ در هالیوود بود. جیمز دین و مونتگومری کلیفت از دیگر بازیگران پرورش یافته‌ی این سبک بودند. نقش‌آفرینی‌های براندو از آن جایی که بازیگری در سینما را به سبک واقعگرایی نزدیک‌تر کردند، انقلابی بودند. حتی امروزه، تماشا کردن نقش‌آفرینی او در «اتوبوسی به نام هوس»، مقابل یکی از بهترین بازیگران کلاسیک تاریخ سینما، ویویان لی، باعث ایجاد شدن حسی عجیب در مخاطب می‌شود؛ براندو آمده است تا نظم همیشگی سینما را به هم بریزد.
بهترین فیلم‌های مارلون براندو که باید تماشا کنید
فیلم‌های ماندگاری که از براندو در ذهن مخاطبان سینمایی مانده است، اندک‌اند. براندو که از اواسط ۲۰ سالگی بازیگری را آغاز کرد، در تمام ژانرهای ممکن از درام و موزیکال گرفته تا اقتباس‌های شکسپیری و وسترن نقش‌آفرینی کرده است. طی دهه‌ی شصت میلادی تنها تحربه‌ی کارگردانی براندو، «سربازهای یک‌چشم» با شکست مواجه شد. بعد از این فیلم، کارنامه‌ی هنری براندو با رکود روبه‌رو شد و البته بدنامی‌اش در رابطه با اخلاق‌های غیرحرفه‌ای هنگام فیلمبرداری هم در این مهم بی‌تاثیر نبود. در ادامه‌ی سال‌های فعالیت‌اش، براندو کم‌کارتر شد و به ایفای نقشهای مکمل در فیلم‌های سینمایی بسنده کرد. جایی طی کارنامه‌ی هنری عجیب و غریب خود براندو در یک مینی‌سریال هم حضوری کوتاه پیدا کرد.
۴۰. چایخانه‌ی ماه اوت (The Teahouse of the August Moon)
- سال تولید: ۱۹۵۶
- کارگردان: دنیل من
- بازیگران: گلن فورد، ماچیکو کیو، ادی آلبرت، پال فورد
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۶ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۶ از ۱۰
بهترین چیزی که می‌توان درباره‌ی این فیلم کمدی گفت، این است که نیت این فیلم پاک بود. این فیلم در زمان اکران توانست نظر مخاطبان را جلب نماید. داستان این فیلم اقتباسی است از رمان ورن جی. اسنایدر و نمایش برنده‌ی جایزه‌ی تونی جان پاتریک. «چایخانه‌ی ماه اوت» اشغال نظامی ژاپن توسط ارتش ایالات متحده‌ی آمریکا بعد از جنگ جهانی دوم را به باد انتقاد می‌گیرد و آمریکایی‌ها را نشان می‌دهد در حالی که سعی دارند فرهنگ مردم محلی را هضم نمایند. نقش‌آفرینی براندو در این فیلم به عنوان مترجمی مفید به نام ساکینی قابل تحسین است، اما نمی‌توان از کیفیت این شخصیت دفاع کرد. این شخصیت به اندازه‌ای شکننده و غیردقیق است که حتی اگر یک ژاپنی هم نقش آن را ایفا می‌کرد، نمی‌توانست آن را نجات دهد؛ در این فیلم یک بازیگر سفیدپوست هالیوود که متولد نبراسکا است، سعی می‌کند نقش یک ژاپنی را ایفا کند.
۳۹. کریستف کلمب: اکتشاف (Christopher Columbus: The Discovery)
- سال تولید: ۱۹۹۲
- کارگردان: جان گلن
- بازیگران: ژرژ کورافاس، راشل وارد، رابرت داوی، کاترینا زتا جونز
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۴.۴ از ۱۰
این فیلم تاریخی حماسی که حالا دیگر کاملا به دست فراموشی سپرده شده است، یکی از بدترین فیلم‌های مارلون براندو است. این فیلم یکی از آن فیلم‌هایی است که براندو طی آخرین سال‌های فعالیت‌اش، در ازای چندین میلیون دستمزد، قبول کرد در چند صحنه‌ی آن حضور پیدا کند. او در این فیلم نقش توماس دتورکویمادا را ایفا می‌کند؛ کسی که نسبت به نقشه‌های کاوشگرانه‌ی کریستوف کلمبوس و سفر دریایی او به غرب و رسیدن به شرق دور ابراز شک و نگرانی می‌کند. در این فیلم برخلاف بسیاری دیگر از نقش‌آفرینی‌های کوتاهش که بلافاصله بعد از اتمام حضورش در فیلم دلتان برای او تنگ خواهد شد، براندو هیچ تلاشی نمی‌کند و هیچ عمق و زندگی‌ای به این شخصیت تزریق نمی‌نماید. او فقط متن دیالوگ‌هایش را بدون هیچ احساسی، می‌خواند.
۳۸. شبگردها (The Nightcomers)
- سال تولید: ۱۹۷۲
- کارگردان: مایکل وینر
- بازیگران: استفانی بیچام، ثورا هرد، هری اندروز، ورنا هاروی
- امتیاز راتن تومیتوز: ۵۰ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۵.۸ از ۱۰
یک سال پیش از این که براندو با «پدرخوانده» جان تازه‌ای به کارنامه‌ی هنری‌اش ببخشد، به نظر می‌آمد مسیر حرفهای خود را گم کرده است. او در این فیلم ژانر وحشت گوتیک، نقش یک باغبان ایرلندی به نام پتر کوئینت را ایفا می‌کند؛ کسی که تبدیل به یک مربی منحرف برای دو یتیم ثروتمند می‌شود. این فیلم نقشه‌های زیادی در سر داشت و قرار بود پیش درآمدی باشد بر فیلمی دیگر که براندو در آن حضور داشت، اما حقیقت این است که ده‌ها بازیگر بریتانیایی دیگر هم می‌توانستند در این فیلم نقش کوئینت را ایفا نمایند. این شخصیت نیازی به جادوی براندو نداشت و به نظر می‌رسد که خود براندو هم از این حقیقت آگاه بود. حتی زمانی که این فیلم وارد مسائل پیچیده‌تر می‌شود، باز هم به نظر می‌رسد براندو هیچ علاقه‌ای به همکاری کردن ندارد، در صورتی که آن چه او دو سال بعد در «آخرین تانگو در پاریس» به نمایش می‌گذارد، هیچ شباهتی به این نسخه‌‌اش ندارد.
۳۷. آبنبات (Candy)
- سال تولید: ۱۹۶۸
- کارگردان: کریستین مارکون
- بازیگران: آوا آئولین، جان آستین، شارل آزناوور، ریچارد برتون
- امتیاز راتن تومیتوز: ۴۰ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۵.۱ از ۱۰
براندو در این فیلم نقش کوتاهی ایفا می‌کند. این فیلم اقتباسی است از رمان بدنام تری ساترن و میسون هافنبرگ که فیلمنامه‌ی آن را باک هنری نوشته است. این فیلم داستان ماجراجویی‌های دختری نوجوان را روایت می‌کند و براندو در این فیلم سعی می‌کند نسخه‌ای شخصی از کمدین فقید آمریکایی، پتر سلرز باشد. اگرچه نمی‌توان نقش آفرینی براندو در این فیلم را خوب نامید، با این حال صحنه‌هایی که او در آن‌ها حضور دارد، این فیلم را از یک فیلم خسته‌کننده تبدیل به فیلمی قابل تحمل می‌کند. براندو در این فیلم نقش یک معلم مذهبی با موهای بلند و عبای سفید به نام گریندل را ایفا می‌نماید که پشت یک کامیونت ندگی می‌کند.
۳۶. کنتسی از هنگ کنگ (A Countess From Hong Kong)
- سال تولید: ۱۹۶۷
- کارگردان: چارلی چاپلین
- بازیگران: سوفیا لورن، سیدنی چاپلین، چارلی چاپلین، تیپی هدرن
- امتیاز راتن تومیتوز: ۴۳ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶ از ۱۰
چاپلین نخستین بار قصد داشت این فیلم را طی دهه ۱۹۳۰ میلادی به عنوان هدیه‌ای برای پاولت گودارد، کسی که در آن زمان همسرش بود، بسازد، اما اکران این فیلم تا سال ۱۹۶۸ عقب افتاد. این گذر زمان به بهبود پیدا کردن فیلم از نظر کیفی هیچ کمکی نکرد. این فیلم را می‌توان بی‌شک ضعیف‌ترین فیلمی که چاپلین طی سال‌های فعالیت هنری‌اش نوشته و کارگردانی کرده است نامید و متاسفانه این فیلم آخرین ساخته‌ی این هنرمند بزرگ هم بود. در این فیلم براندو نقش یک دیپلمات که عاشق یک کنتس روسیه‌ای (سوفیا لورن) می‌شود را ایفا می‌کند.
براندو تنها بر اساس شهرت چاپلین قبول کرد که قرارداد بازی در این فیلم را امضا کند. زمانی که براندو قبول کرد در این فیلم بازی کند هنوز هیچ فیلمنامه‌ای نوشته نشده بود. او خیلی زود از قبول کردن این کار احساس پشیمانی کرد، چرا که دریافت شیوه‌ی هنری کارگردانی چاپلین با شیوه‌هایی که او قبولشان دارد متفاوت است. اگرچه صحنه‌هایی در این فیلم وجود دارند که قابل تامل هستند و می‌توان به آن‌ها خندید، با این حال این فیلم یکی از ضعیف‌ترین فیلم‌های موجود در کارنامه‌ی هنری چارلی چاپلین و مارلون براندو است.
۳۵. فرمول (The Formula)
- سال تولید: ۱۹۸۰
- کارگردان: جان جی. آویلدسن
- بازیگران: جرج سی. اسکات، جان گیلگد، بیاتریس استرایت، فردی مین
- امتیاز راتن تومیتوز: ۳۰ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۵.۶ از ۱۰
این فیلم داستان یک پلیس لس آنجلسی با بازی جورج سی. اسکات را روایت می‌کند که پرده از اسرار یک توطئه برمی‌دارد. این فیلم راز آلود و دلهره‌آور یکی از آن فیلم‌هایی است که براندو بعد از بازی در «پدرخوانده» صرفاً به دنبال کسب درآمد در آن‌ها حضور پیدا می‌کرد. او در این فیلم‌ها در ازای مبلغی هنگفت، چند دقیقه مقابل دوربین حضور می‌یافت و معمولاً آن کاری را می‌کرد که خودش دوست داشت. براندو در این فیلم نقش مرد با نفوذی را ایفا می‌کند که بدون هیچ دلیل خاصی مرتباً مانع پیش رفتن روند تحقیقات قهرمان می‌گردد. بدون هیچ دلیل خاصی براندو در این فیلم گریم شده است تا شبیه به افراد پیر به نظر برسد. او لهجه‌ای عجیب دارد و صحنه‌های مشترکش با جورج سی. اسکات به گونه‌ای است که گویا براندو در آن‌ها سعی دارد ریتم صحنه را به هم بریزد. تماشای این فیلم خیلی با ارزش نیست، با این حال تماشای دو غول بازیگری در مقابل یکدیگر می‌تواند جذاب و دلپذیر باشد.
۳۴. جزیره‌ی دکتر مورو (The Island of Dr. Moreau)
- سال تولید: ۱۹۹۶
- کارگردان: جان فرانکن‌هایمر
- بازیگران: وال کیلمر، دیوید تیولیس، فیروزه بالک، ران پرلمن
- امتیاز راتن تومیتوز: ۲۲ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۳۷ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۴.۶ از ۱۰
با «جزیره‌ی دکتر مورو» براندو تبدیل به یکی از آن بازیگرانی شد که هم جایزه اسکار برده است و هم زرشک طلایی. این جایزه شاید باعث شود که فکر کنید تماشای این فیلم هیجان‌انگیز است، با این حال میزان هیجان‌انگیزبودن این فیلم در مقایسه با حواشی پشت صحنه‌اش هیچ حرفی برای گفتن ندارد. حرفهای زیادی در رابطه با حواشی پشت صحنه‌ی این فیلم علمی تخیلی و وحشتناک سال ۱۹۹۶ زده شده است. کارگردان این اقتباس سینمایی از رمان اچ. جی. ولز ابتدا ریچارد استنلی بود، اما سپس جان فرانکن‌هایمر جایگزین او شد.
علاوه بر آن، رفتار غیرحرفه‌ای و وحشیانه‌ی وال کیلمر با همبازی‌هایش و سایر اعضای گروه فیلمسازی نیز بسیار برای این فیلم حاشیه ساز شد. با وجود این، برجسته‌ترین حاشیه‌ی این فیلم این نکته بود که براندو در نقش دانشمند دیوانه، مورو، قبول نمی‌کرد که دیالوگ‌های خود را حفظ کند و از این رو گروه فیلمسازی را مجبور کرده بود تا از طریق یک هدست تو گوشی دیالوگ‌هایش را برایش بخوانند. اگر فیلم را تماشا کنید در می‌یابید که براندو تنها ۳۰ دقیقه در این فیلم حضور دارد و بخش زیادی از این حضور او صرف سکوت‌ها‌ی طولانی و غیرطبیعی می‌شود؛ به نظر می‌رسد او منتظر است تا خط بعدی را برایش بخوانند.
۳۳. دزیره (Désirée)
- سال تولید: ۱۹۵۴
- کارگردان: هنری کاستر
- بازیگران: جین سیمونز، مرل اوبرون، مایکل رنی، کامرون میچل
- امتیاز راتن تومیتوز: ۲۰ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۴ از ۱۰
اگرچه براندو در این درام تاریخی نقش مهمی ایفا می‌کند و پرتره‌ای جذاب از ناپلئون بناپارت ترسیم می‌نماید، با این حال «دزیره» در حقیقت متعلق به بازیگر نقش اصلی زن خود، جین سیمونز، می‌باشد. سیمونز در این فیلم نقش دزیره کلاری را ایفا می‌کند؛ زنی واقعی که روابط عاطفی‌اش با ناپلئون بناپارت برایش شهرت بین المللی به همراه آورد. سیمونز در این فیلم نگاهی ساخته شده از ترس، تحسین و تعجب به برندو دارد، اما از آن جایی که شخصیت ناپلئون در این فیلم شخصیتی غیر مهم است با این که نقش‌آفرینی براندو محکم و قدرتمند می‌باشد، نمی‌تواند اثر فراوانی از خود به جای بگذارد. «دزیره» یکی دیگر از فیلم‌های هالیوود دوران طلایی است که براندو طی دهه‌های ۵۰ و ۶۰ میلادی در آن‌ها ایفای نقش کرد ولی آن‌ها نتوانستند به خوبی از براندو استفاده کنند. او به خاطر شهرتش در این فیلم‌ها استخدام می‌شد و نه نبوغش.
۳۲. شب روز بعد (The Night of the Following Day)
- سال تولید: ۱۹۶۸
- کارگردان: هوبرت کورنفیلد
- بازیگران: پاملا فرانکلین، ریچارد بون، ریتا مورنو، آل لتیری
- امتیاز راتن تومیتوز: ۶۳ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶ از ۱۰
اگر بازیگران این فیلم جنایی متفاوت بودند، بی‌شک هرگز به تماشای آن نمی‌نشستیم. در این فیلم، ریچارد بون نقش یک آدم‌ربای دیوانه و سادیستیک را ایفا می‌کند و ریتا مورنو در نقش یکی از همدستان او مقابل دوربین حاضر می‌شود. براندو در این فیلم نقش یک مجرم قراردادی را ایفا می‌کند که در می‌یابد همکاران جنایی جدیدش ترسناک‌تر و خطرناک‌تر از چیزی هستند که او ترجیح می‌دهد باشند. این فیلم خشن و وحشیانه است با پایانی غیر منتظره که بیش از این که شگفت‌انگیز به نظر برسد، ناراحت کننده است. راجر ایبرت، منتقد فقید آمریکایی، در رابطه با این فیلم نوشته است که براندو در آن یادداشت‌هایی از فیلم‌های گذشته‌اش را تکرار می‌کند، به جای این که به خلق کردن شخصیتی پیچیده دست بزند. با این حال براندو تنها نکته‌ی مثبت این فیلم است و واکنش‌های او به بازیگران مقابلش باعث نجات پیدا کردن این فیلم می‌شود.
۳۱. وحشی (The Wild One)
- سال تولید: ۱۹۵۳
- کارگردان: لاسلو بندک
- بازیگران: مری مورفی، لی ماروین، رابرت کیت، ری تیل
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۵ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۶۷ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۷ از ۱۰
فیلم‌هایی وجود دارند که در آن‌ها براندو نماینده‌ی چیزی است که جامعه از او انتظار دارد باشد و فیلم‌هایی وجود دارند که براندو در آن‌ها نقش‌آفرینی‌های خیره‌کننده از خودش به نمایش می‌گذارد. شهرت «وحشی» بر اساس دسته‌ی اول است. می‌توانید تصور کنید که طی اوایل سال ۱۹۵۴، تماشا کردن براندو در حالی که دیالوگ‌هایش را به سبک مخصوص خودش زمزمه می‌کند و لباس موتورسواران را پوشیده است می‌توانست چقدر جذاب باشد. براندو در این فیلم نماینده‌ی آن‌هایی است که به هیچ‌چیز اهمیت نمی‌دهند.
به نظر می‌رسد او حتی به نقش‌آفرینی خودش در این فیلم هم اهمیت نمی‌دهد. این نوع بی‌قیدی به نظر جذاب می‌آید. نقش‌آفرینی براندو در این فیلم قابل تحمل است. پیش از این چند مرتبه دیده بودید که یک بازیگر هنگام ادا کردن دیالوگ‌هایش تا این اندازه چشم‌هایش را یا بینی‌اش را بخاراند؟ براندو در این فیلم طبیعی و مصمم است. با این حال اگر بخواهیم سختگیرانه به این نقش‌آفرینی او نگاه کنیم به نظر می‌آید می‌توان در این شخصیت تنبلی را تشخیص داد. طول این فیلم تنها ۷۹ دقیقه است، با این حال به نظر خسته‌کننده می‌آید. اگر این فیلم ۱۲ ماه دیرتر ساخته می‌شد ممکن بود به جای موسیقی متن خسته‌کننده‌اش با موسیقی راک اند رول ترکیب شود و تا این اندازه خسته کننده نباشد.
۳۰. شجاع (The Brave)
- سال تولید: ۱۹۹۷
- کارگردان: جانی دپ
- بازیگران: جانی دپ، کادی لایتنینگ، نیکول منسرا، الپیدیا کاریلو
- امتیاز راتن تومیتوز: ۳۳ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۱ از ۱۰
این فیلم بعد از این که رسانه‌های آمریکا در جشنواره‌ی فیلم کن به آن تاختند هرگز به هیچ شکلی در ایالات متحده منتشر نشد. براندو در این فیلم بعد از «دون خوان دی‌مارکو» یک بار دیگر با جانی دپ همکاری کرد. این بار کارگردانی فیلم را هم جانی دپ بر عهده داشت. براندو در این فیلم نقش مردی ثروتمند بر روی یلچر را ایفا می‌کند که به یک پدر آمریکایی سرخ‌پوست نیازمند پول، ۵۰ هزار دلار یشنهاد می‌کند در ازای این که در یک فیلم کشته شود. صحنه‌ی اصلی حضور براندو در این فیلم جایی است که او در آن مونولوگی فیلسوفانه درباره مرگ ادا می‌کند.
این صحنه مانند یک کلاس بازیگری است. این آخرین نقش‌آفرینی براندو بود که او آن را صرفاً برای پول انجام نداد. او بارها در این باره صحبت کرد که این فیلم را صرفاً به دنبال دوستی‌اش با جانی دپ و از روی احساس همدردی با بومیان آمریکایی انجام داده است. براندو با توانایی‌های خودش موفق می‌شود ایرادات فیلمنامه‌نویسی این فیلم را هم بپوشاند. حضور براندو با این فیلم در جشنواره‌ی کن سومین حضور وی در این جشنواره فرانسوی بود. او پیش از این با فیلم زنده باد زاپاتا توانسته بود جایزه بهترین بازیگر مرد را از این جشنواره به دست آورد.
۲۹. پول آزاد (Free Money)
- سال تولید: ۱۹۹۸
- کارگردان: ایو سیمونو
- بازیگران: چارلی شین، دونالد ساترلند، میرا سوروینو، مارتین شین
- امتیاز راتن تومیتوز: ۲۹ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۵ از ۱۰
این فیلم یک فیلم بامزه و خنده‌دار ورزشی است با فیلمنامه‌ای عجیب و غریب که ارزش تماشا کردن را دارد. بدترین چیز درباره این فیلم اما این نکته است که این فیلم تبدیل به آخرین نقش‌آفرینی مارلون براندو به عنوان بازیگر نقش اصلی شد. این فیلم یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های براندو نیست، اما از آن جایی که به این بازیگر فرصت این را داده است تا بتواند وجوهات کمیک خود را هم مقابل دوربین به نمایش بگذارد قابل احترام است. براندو در این فیلم با یک سیبیل جذاب و چهره‌ای کارتونی موفق می‌شود در دل داستانی ساده جای بگیرد و خط روایی را تا آن جا که می‌شود پیش ببرد. بازیگران مقابل براندو در این فیلم هم درخشانند.
۲۸. تعقیب (The Chase)
- سال تولید: ۱۹۶۶
- کارگردان: آرتور پن
- بازیگران: جین فوندا، رابرت ردفورد، ای. جی. مارشال، انجی دیکینسون
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۰ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
این فیلم آرتور پن یک سال پیش از «بانی و کلاید» (Bonnie and Clyde) منتشر شد. این فیلم یکی از آخرین فیلم‌های تهیه‌کننده‌ی افسانه‌ای هالیوود، سم اسپیگل بود. او فیلم‌های درخشانی مانند «در بارانداز» و «لارنس عربستان» را هم تهیه کرده است. فیلمنامه‌ی این فیلم را لیلیان هلمن بر اساس رمان و نمایشنامه‌ای از هورتون فوت نوشته است. بازیگران این فیلم بازیگرانی هستند که طرفداران حاضر بودند برای آن‌ها بمیرند؛ بازیگرانی مانند جین فوندا، رابرت ردفورد، رابرت دوال، انجی دیکنسون، میریام هاپکینز و مارتا مایر.
می‌توان متوجه شد که چرا این فیلم یکی از فیلم‌های مورد انتظار سال ۱۹۶۶ بود. این فیلم داستان کلانتری با شهرتی نامناسب (براندو) را در شهری روایت می‌کند که در آن یک زندانی متهم به قتل (ردفورد) از زندان فرار می‌کند. همه انتظار دارند که این زندانی خیلی زود دوباره به زندان بیفتد. این فیلم پیش از فرا رسیدن دوره‌ی حقوق شهروندی و جنگ ویتنام به مضامین مهمی می‌پردازد که برای نسل‌های بعدی بسیار مهم‌تر هم بود. این فیلم یکی از آخرین نقش‌آفرینی‌های استودیویی و سنتی براندو بود و او در این فیلم به عنوان یک کلانتر جنوبی به اندازه‌ی کافی قانع‌کننده می‌باشد.
۲۷. آپالوزا (The Appaloosa)
- سال تولید: ۱۹۶۶
- کارگردان: سیدنی جی. فیوری
- بازیگران: آنجانته کامر، جان ساکسون، امیلیو فرناندز، میریام کولون
- امتیاز راتن تومیتوز: ۴۶ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۲ از ۱۰
این فیلم غرب وحشی هنری که فضایی تعقیب و گریزگونه دارد کمی از زمانه‌اش پیشی گرفت و چند سال زودتر از موج سینمایی وسترن‌های اسیدی و انقلابی به اکران درآمد. آن طور که در اخبار آمده است، به نظر می‌آید براندو هرگز نتوانست با کارگردان این فیلم، سیدنی جی. فیوری هم نظر باشد؛ کارگردانی که می‌خواست چیزی خاص و رویایی خلق کند. با این حال این کارگردان توانست نقش آفرینی‌ای قانع کننده از براندو بیرون بکشد. براندو در این فیلم نقش مت فلچر شکارچی را ایفا می‌کند که به دنبال اسب گمشده‌اش می‌گردد. جان ساکسون به عنوان نقش مقابل براندو در این فیلم نقش راهزنی بدنام را بازی می‌کند. یکی از عجیب‌ترین و هیجان‌انگیزترین سکانس‌هایی که براندو طی دهه ۶۰ میلادی در آن‌ها حضور یافت در این فیلم به وقوع می‌پیوندد؛ زمانی که قهرمان و ضد قهرمان بر روی میزی پر از عقرب با یکدیگر مچ می‌اندازند.
۲۶. موریتوری (Morituri)
- سال تولید: ۱۹۶۵
- کارگردان: برنهارد ویکی
- بازیگران: یول برینر، جنت مارگولین، ترور هاوارد، والی کاکس
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۵ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷ از ۱۰
این روزها «موریتوری» بیش از هر چیز به دنبال همکاریش با مستند کوتاه «با مارلون براندو ملاقات کن» از آلبرت و دیوید مایسلز و شارلوت زبرین که طی ساخته شدن آن فیلمبرداری شد شناخته شده است. پراندو در این فیلم نقش یک مهندس آلمانی که بیرون از مرزهای آلمان و به دور از نازی‌ها زندگی می‌کند را بازی می‌کند. این فیلم خیلی فیلم بدی نیست، اگرچه ممکن است کمی خشک به نظر برسد. این فیلم یکی دیگر از فیلم‌های پرخرج عصر طلایی هالیوود است، اما داستان شهروندهای آلمانی‌ای که مجبور بودند طی جنگ، سفرهای دریایی خطرناک را پشت سر بگذارند تا به سرزمینی آزاد برسند را روایت می‌کند. «موریتوری» به شدت پر تنش و از نظر محتوایی عمیق است. نقش‌آفرینی براندو به چندلایه بودن این شخصیت کمک فراوانی کرده است.
۲۵. ریشه‌ها: نسل بعدی (Roots: The Next Generations)
- سال تولید: ۱۹۷۹
- کارگردان: الکس هیلی
- بازیگران: جیمز ارل جونز، دوریان هاروود، ایرنه کارا، استن شو
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۸ از ۱۰
این سریال محصول سال ۱۹۷۹ دنباله‌ای است بر فیلم «ریشه‌ها» (Roots) و اقتباسی است از کتاب الکس هیلی جونیور. در آخرین قسمت این مینی‌سریال، مولف این کتاب با بازی جیمز ارل جونز با رهبر حزب نازی آمریکایی، جورج لینک راکول مصاحبه می‌کند. براندو با تنها نقش‌آفرینی تلویزیونی‌اش، به جز دو نقش‌آفرینی کوتاهی که پیش از تبدیل شدنش به یک بازیگر سینمایی انجام داده بود، توانست برنده‌ی یک جایزه‌ی امی به عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شود. او در یک صحنه که کوتاه‌تر از ۱۰ دقیقه می‌باشد و طی یک روز فیلمبرداری شده است حضور دارد.
براندو برای این حضور کوتاهش ۲۵ هزار دلار دریافت کرد، اما همین حضور کوتاه او به شدت قانع کننده است و پرتره‌ای کاریزماتیک از این شخصیت ترسیم می‌نماید. همان‌طور که از دهه‌ی ۷۰ میلادی مرسوم بود، طی حضورش در این فیلم هم براندو روی یک صندلی نشسته است، چرا که در حالت نشسته می‌تواند راحت‌تر دیالوگ‌ها را از روی کارت‌های راهنما بخواند. با این حال براندو توانست نژادپرستی راکول را از طریق تیک‌های شخصیتی و سایر حقه‌های بازیگرانه‌ی خودش به خوبی به تصویر بکشاند. کم پیش می‌آید که بازیگری با توانایی‌های جونز بر صحنه مسلط نباشد، اما براندو با حضورش از این نکته اطمینان حاصل می‌کند. یکی از صحنه‌های به یاد ماندنی این فیلم زمانی است که براندو نسخه‌ی نژادپرستانه‌ی راکول از آهنگ «خانمی از آرمنتیرز» را می‌خواند.
۲۴. شورش در بونتی (Mutiny On The Bounty)
- سال تولید: ۱۹۶۲
- کارگردان: لوئیس مایلستون
- بازیگران: ترور هاوارد، ریچارد هریس، هیو گریفیت، تریتا ترپایا
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۰ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۴۸ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۲ از ۱۰
اگر بخواهیم صادقانه بگوییم، مارلون براندو و شخصیت او در این فیلم، فلچر کریستین، نقاط مشترک فراوانی با یکدیگر دارند. هردوی آن‌ها بسیار کاریزماتیک هستند و نیروهای مخربی درون خودشان دارند. هردوی آن‌ها انرژی فراوانی را در خودشان جای داده‌اند که اجازه نمی‌دهد قدرت‌های کنترل‌گر را تحمل کند و هرکدام آن‌ها به شکلی تمام اطرافیانشان را به دردسر می‌اندازند. «شورش در بونتی» به اندازه‌ای ناموفق بود که کارنامه‌ی هنری براندو را به نابودی کشاند؛ تا زمانی که فرانسیس فورد کوپولا با قایق نجاتی به نام «پدرخوانده» از راه رسید. با این حال این فیلم یکی از فیلم‌های کلاسیک هالیوود است و براندو در آن یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های خودش را ارائه می‌دهد. او در این فیلم با تمام توان با شخصیت کاپیتان بلی که ترور هاوارد نقش آن را ایفا می‌کند و یکی از نمایندگان سبک بازیگری کلاسیک هالیوود می‌باشد، مقابله می‌کند.
۲۳. فصل سفید خشک (A Dry White Season)
- سال تولید: ۱۹۸۹
- کارگردان: یوژان پالسی
- بازیگران: دونالد ساترلند، جنت سوزمن، سوزانا هارکر، سوزان ساراندون
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۲ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۶۸ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷ از ۱۰
آخرین مرتبه‌ای که براندو نامزد دریافت اسکار شد برای بازی در این درام بود. در این فیلم، دونالد ساترلند نقش بندو تویت یک معلم ساکن در آفریقای جنوبی سفید پوست را ایفا می‌کند که وقتی درمی‌یابد ریشه‌های نژادپرستی تا چه اندازه در دولتمردان فرو رفته است، شوکه می‌شود. هنگامی که بندو تصمیم می‌گیرد در دادگاه علیه پلیس به نمایندگی باغبان سیاه پوستش بجنگد، ایان مک‌کنزی (مارلون براندو) را ستخدام می‌کند؛ کسی که به خوبی در مقابل فساد و بی‌عدالتی مبارزه می‌کند. براندو تنها ۱۵ دقیقه مقابل دوربین این فیلم حضور پیدا می‌کند. او در تمام طول این فیلم روی یک صندلی می‌نشیند و به ندرت صدای خود را از یک حد مشخص بلندتر می‌کند. براندو برای بازی در این فیلم تنها بخشی از دستمزد خود را دریافت کرد، چرا که به پیام آن ایمان داشت. در نهایت وقتی که شخصیت براندو بالاخره از روی صندلی بلند می‌شود و برای عدالت فریاد می‌کشد، موفق می‌شود تاثیر بسزایی بر مخاطبان بگذارد. «فصل سفید خشک» یکی از بهترین فیلم‌های مارلون براندو طی دهه‌ی ۸۰ میلادی است.
۲۲. آب‌بندهای میسوری (The Missouri Breaks)
- سال تولید: ۱۹۷۶
- کارگردان: آرتور پن
- بازیگران: جک نیکلسون، رندی کواید، کاتلین لوید، جان مک‌لیام
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۹ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۶۵ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۵ از ۱۰
بعد از به پایان رسیدن دوره‌ی وسترن‌های انقلابی هالیوود و شهرت یافتن دوباره‌ی براندو با فیلم‌هایی مانند «پدرخوانده» و «آخرین تانگو در پاریس»، «آب‌بندهای میسوری» توسط منتقدان مورد استقبال قرار نگرفت و بسیاری آن را فیلمی آرام و عجیب که بیش از اکشن بودن و راضی کردن جمعیت به فکر گله‌داران و زندگی خسته‌کننده‌ی آن‌ها می‌باشد دانستند. با این حال تصاویر ذهنی عجیب کارگردان این فیلم، آرتور پن و نویسنده‌ی آن، توماس مگ‌گائن حالا با گذشت زمان هنرمندانه‌تر به نظر می‌رسند. نقش‌آفرینی براندو به عنوان یک انسان بی‌رحم که وظیفه یافته است تا گروهی یاغی با بازی بازیگرانی فراموش‌نشدنی مانند جک نیکلسون، فردریک فارست، هری دین استانتون و رندی کوآید را پیدا کند، به یادماندنی است. رابرت ای لی که براندو نقش آن را ایفا می‌کند، یک نیروی انتقام‌جویی شیطانی بی‌مانند است که می‌تواند سد دیوانگان را بشکند؛ چرا که خودش دیوانه‌تر است.
۲۱. مردان (The Men)
- سال تولید: ۱۹۵۰
- کارگردان: فرد زینمان
- بازیگران: ترزا رایت، اورت اسلون، جک وب، ریچارد اردمن
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۹ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
براندو که طی آن سال‌ها یکی از ستاره‌های برادوی بود، نخستین تجربه‌ی سینمایی خود را با این فیلم اجتماعی نیمه مستند که تمام وقایع آن در یک بیمارستان ارتش رخ می‌دهند از سرگذراند. این فیلم داستان سربازهایی را روایت می‌کند که یاد می‌گیرند چگونه با وجود مصدومیت‌های فلج کننده‌ی خود به زندگی کردن ادامه دهند. مانند سیاری دیگر از فیلم‌های استنلی کرامر، تهیه‌کننده‌ی آمریکایی، این فیلم هم قصد دارد مخاطبان را با سختی‌ها و ناملایمات موضوعی به نام جنگ و وحدت ملی آشنا کند. براندو در این فیلم نقش یک افسر ارتش را ایفا می‌کند که تیر یک تک‌تیرانداز به نخاع او برخورد کرده است. براندو در این فیلم اغلب ساکت است. این فیلم یکی از بهترین فیلم‌های آمریکایی بعد از جنگ جهانی دوم است. اگرچه مارلون براندو در آن دوران هنوز کشف نکرده بود که چگونه سبک بازیگری مخصوص خود را از تئاتر به سینما بیاورد، با این حال از همان ابتدا در زمینه‌ی کسب کردن توجه مخاطبان استاد بود.
۲۰. سایونارا (Sayonara)
- سال تولید: ۱۹۵۷
- کارگردان: جاشوا لوگن
- بازیگران: پاتریشا اونز، رد پاتنز، ریکاردو مونتالیان، مارتا اسکات
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۲ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷ از ۱۰
این فیلم بر اساس رمان جیمز میچنر ساخته شده است و از رنگارنگ‌بودن و هیجان انگیزبودن ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم و توانایی‌های دستکاری احساسی رمانتیک‌گونه‌ی ملودرام‌ها استفاده می‌کند تا داستانی درباره تغییر اجتماع و فرهنگ‌ها روایت کند. براندو برای این فیلم توانست نامزد اسکار شود. او هنگام ساخت این فیلم در حال گذراندن دوره‌ی سکوت خود طی دهه‌ی ۵۰ میلادی بود. براندو در این فیلم نقش افسر لوید آس گراور یک خلبان جنگی خسته‌شده از جنگ را ایفا می‌کند که ابتدا وقتی دوستش اعلام می‌کند قرار است با یک زن ژاپنی نامزد نماید مخالفت می‌کند، اما بعدتر خودش هم عاشق یک زن ژاپنی می‌شود. سبک واقع‌گرایانه و آرام براندو همیشه هم با رویکرد هالیوودی این فیلم مطابقت ندارد اما او موفق می‌شود حس کنجکاوی حقیقی را به این شخصیت وارد کند؛ حسی که با پیش رفتن فیلم یشتر می‌شود. مخاطبان به تدریج در می‌یابند که دنیا به هر کسی اجازه نمی‌دهد که عاشق هر کسی که می‌خواهد بشود.
۱۹. شیرهای جوان (The Young Lions)
- سال تولید: ۱۹۵۸
- کارگردان: ادوارد دمیتریک
- بازیگران: دین مارتین، باربارا راش، مونتگومری کلیفت، هوپ لانگ
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۱ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
۲۰ سال بعد از به پایان رسیدن جنگ جهانی دوم، این فیلم ادوارد دمیتریک پرتره‌ای از سربازان آلمانی را برای مخاطبان آمریکایی ترسیم کرد. این فیلم می‌خواهد همان حرفی را بزند که شخصیت اصلی آن سرهنگ کریستین دیستل (مارلون براندو) قصد گفتنش را دارد. او از سربازی جوان و گشنه در اوایل جنگ جهانی، تبدیل به انسانی متفاوت در جامعه‌ی نازی‌ها می‌شود. براندو موفق می‌شود هر دو شرایط به وجود آمده برای این شخصیت را به خوبی به تصویر بکشاند. هیچ‌کدام از شرایطی که این شخصیت در آن‌ها قرار می‌گیرد برای براندو جدید نیست. این فیلم را می‌توان نخستین فیلمی دانست که در آن براندو هر کاری که دلش می‌خواهد می‌کند. با این حال براندوی بی‌‌قید و بند هم حتی از قله‌ی بازیگری بسیاری از بازیگران دیگر بهتر است و تماشا کردن آن می‌تواند لذت بخش باشد.
۱۸. امتیاز (The Score)
- سال تولید: ۲۰۰۱
- کارگردان: فرانک اوز
- بازیگران: رابرت دنیرو، ادوارد نورتون، آنجلا باست، گری فارمر
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۳ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۷۱ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۸ از ۱۰
آخرین نقش آفرینی سینمایی براندو در فیلم امتیاز بود. اگر او اندکی بیشتر در فیلم‌هایی که برای آن‌ها دستمزدهای کلان دریافت می‌کرد با تمام وجود تلاش می‌نمود، می‌توانست کارنامه‌ی هنری پربارتری داشته باشد. بازیگران شاخص این فیلم رابرت دنیرو و ادوارد نورتون هستند. دنیرو در این فیلم نقش دزدی با روش‌های قدیمی را ایفا می‌کند که سعی دارد آخرین دزدی خود را انجام دهد و سپس بازنشسته شود. نورتون هم کلاهبرداری جوان است که از تمام فرصت‌ها استفاده می‌کند. براندو کسی است که این دو نفر را هم‌تیمی می‌کند تا از خزانه‌ی ملی کانادا دزدی کنند. او سپس گوشه‌ای می‌نشیند تا آن‌ها دزدی را به پایان برسانند چون قرار است با پول به دست آمده از دزدی بدهی‌هایش را پرداخت کتد. شخصیت براندو در این فیلم یک شخصیت مکمل کامل است و براندو موفق می‌شود به عنوان یکی از بازیگران قدیمی هالیوود پرتره‌ای درخشان از این شخصیت ترسیم نماید.
۱۷. دون خوان دی‌مارکو (Don Juan DeMarco)
- سال تولید: ۱۹۹۵
- کارگردان: جرمی لون
- بازیگران: جانی دپ، فی داناوی، ریچل تیکوتین، سلنا
- امتیاز راتن تومیتوز: ۷۲ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۶۳ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۷ از ۱۰
این فیلم درام عاشقانه از جرمی لون درباره‌ی مرد جوانی است متوهم که دوست دارد خودکشی کند. داستان این فیلم اندکی غیرواقعی به نظر می‌رسد. جانی دپ در این فیلم نقش این جوان را ایفا می‌کند که سعی دارد به روانشناس خود (مارلون براندو) اثبات کند که معشوقه‌ی معروف، دون خوان، است. براندو، دپ و فی داناوی، در نقش همسر روانشناس، در این فیلم نقش‌آفرینی‌هایی درخشان از خودشان به نمایش می‌گذارند و فیلمنامه‌ای ضعیف را همراه با یکدیگر به فیلمی ماندگار بدل می‌کنند. اگرچه براندو طی دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی در فیلم‌های بهتری هم حضور یافت، با این حال نقش‌آفرینی براندو در «دون خوان دی‌مارکو» یکی از کامل‌ترین نقش‌آفرینی‌های او بعد از ۲۰ سال بود. شخصیت براندو در این فیلم پیچیدگی‌های خاصی ندارد و پیچیدگی‌های این فیلم متعلق به جانی دپ است، با این حال نقش‌آفرینی براندو در این فیلم یکی از آخرین نقش‌آفرینی‌های قدرتمند یکی از بزرگترین بازیگران تاریخ سینما است
۱۶. سوپرمن (SuperMan)
- سال تولید: ۱۹۷۸
- کارگردان: ریچارد دانر
- بازیگران: کریستوفر ریو، جین هکمن، بیل بیلی، دیوید نیل
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۴ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۸۲ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۴ از ۱۰
براندو در این فیلم ریچارد دانر که محصول سال ۱۹۷۸ می‌باشد و برداشتی است از یک کتاب کامیک، تنها ۲۰ دقیقه مقابل دوربین حاضر می‌شود، اما به عنوان پدر سوپرمن موفق می‌شود حضوری ماندگار در تصویر داشته باشد. او بعد از حضورش، تمام فیلم را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد. امروزه نقش‌آفرینی براندو در سوپرمن بیش از هر چیز تحت تاثیر حاشیه‌های پشت صحنه‌ی این فیلم قرار گرفته است؛ درگیری‌های مالی براندو با استودیوی برادران وارنر، درخواست‌های عجیب او و تصمیم‌های عجیبش در رابطه با ایفا کردن این نقش بعد از این که براندو احساس کرد سرش کلاه رفته است. با این که براندو بیش از هر بازیگر دیگری به ازای دقایق حضورش در این فیلم حقوق دریافت کرده بود، حس کرد که به اندازه‌ی کافی از این فیلم سود به جیب نزده است. با وجود تمام این‌ها، نقش آفرینی براندو در این فیلم در دل تاریخ ماندگار شده است. او شخصیتی از پدر سوپرمن ساخت که تا همین امروز هم بازیگران دیگری که این نقش را ایفا کرده‌اند تلاش می‌کنند مانند او باشند.
۱۵. بسوزان (Burn)
- سال تولید: ۱۹۶۹
- کارگردان: چیلو پونته‌کوروو
- بازیگران: اواریستو مارکز، جان پی‌یرو آلبرتینی، کارلو پالموچی، جوزف پرساد
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۰ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
براندو نقش‌آفرینی‌اش در این فیلم را یکی از نقش‌آفرینی‌های مورد علاقه‌اش نامیده است. این فیلم ایتالیایی محصول ۱۹۶۹ به کارگردانی چیلو پونته‌کوروو بعد از موفقیت بین‌المللی فیلم قبلی این کارگردان منتشر شد. به نظر می‌آمد براندو مناسب‌ترین مورد برای چنین کارگردانی است؛ بازیگری که انرژی و پول خود را صرف مبارزه با رفتارهای تعصبی با اقلیت‌ها کرده است. براندو بازی در این فیلم را به جای بازی در «بوچ کسیدی و ساندنس کید» (Butch Cassidy and the Sundance Kid) انتخاب کرد؛ ایفای نقش ساندنس به او پیشنهاد شده بود. این فیلم از آخرین فیلم‌هایی است که در آن براندو نبوغ و توانایی‌های خود را به تصویر می‌کشاند. شخصیت او در این فیلم شباهت‌هایی به «زنده باد زاپاتا» و «شورش در بونتی» دارد. این فیلم بر اساس ماجراجویی‌های ویلیام واکر طی قرن نوزدهم در آمریکا ساخته شده است. در این فیلم براندو نقش یک مامور اروپایی قدرتمند را ایفا می‌کند که برای کنترل جزایر کارائیب با سایرین می‌جنگد. نقش‌آفرینی او در این فیلم هم وحشتناک و هم قانع کننده است. در این فیلم براندو نقش شخصیتی را ایفا می‌کند که هم کاریزماتیک و هم شیطانی می‌باشد.
۱۴. داستان وقت خواب (Bedtime Story)
- سال تولید: ۱۹۶۴
- کارگردان: رالف لوی
- بازیگران: دیوید نیون، شرلی جونز، ماری ویندسور، نورمن آلدن
- امتیاز راتن تومیتوز: ۳۳ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۷ از ۱۰
بعدها این فیلم با نامی دیگر، سال ۱۹۸۸ و سپس یک بار دیگر با نامی متفاوت سال ۲۰۱۹ بازسازی شد. این فیلم کمدی نسبت به سایر فیلم‌هایی که براندو طی دهه ۱۹۶۰ ۱۹۵۰ و ۱۹۷۰ میلادی در آن‌ها حضور پیدا کرد، متفاوت است. براندو در این فیلم نقش فردی، آمریکایی‌ای خوش زبان را ایفا می‌کند که با مجرم زبان‌بازی به نام لارنس رقابت می‌کند. آن‌ها سعی دارند زن‌های ثروتمند را اغفال کنند. شخصیت براندو در این فیلم دلربا است. این شخصیت برخلاف سایر شخصیت‌هایی که براندو ایفای آن‌ها را بر عهده می‌گرفت، گوشت‌تلخ نیست. براندو از مراحل فیلمبرداری «داستان وقت خواب» به عنوان یکی از تجربه‌های دوست‌داشتنی دهه‌ی ۱۹۶۰ میلادی یاد کرده است. در حالی که خود این فیلم روند آرامی دارد، تماشا کردن براندو و نیون که سعی دارند به اهداف خود دست پیدا کنند خنده‌دار و جذاب است.
۱۳. زنده‌باد زاپاتا! (Viva Zapata)
- سال تولید: ۱۹۵۲
- کارگردان: الیا کازان
- بازیگران: جین پیترز، آنتونی کوئین، ژوزف وایزمن، آلن رید
- امتیاز راتن تومیتوز: ۵۶ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۳ از ۱۰
مالون براندو به دنبال نقش‌آفرینی‌اش در این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او در این فیلم نقش امیلیانو زاپاتا، قهرمان مردمی مکزیک را ایفا می‌کند. در این فیلم اکشن تاریخی از الیا کازان که بر اساس فیلمنامه‌ای از جان اشتاین بک ساخته شده است، براندو و کازان توانستند پرتره‌ای الهام‌بخش و تاثیرگذار از زاپاتا ترسیم نمایند. اگرچه استفاده کردن از براندو به عنوان یک شخصیت انقلابی مکزیکی امروزه بسیار خوشایند نیست، با این حال براندو توانست با تعهد، اشتیاق و انرژی انکارناپذیرش نقش‌آفرینی‌ای متناسب با بافت این فیلم تاریخی از خودش به نمایش بگذارد. اگرچه این نکته که براندو تمام افکار درونی زاپاتا را با حسی ملودراماتیک به زبان می‌آورد ممکن است کمی ساده لوحانه به نظر برسد، این حال همین نکته تبدیل به یکی از جذابیت‌های این فیلم می‌شود. براندو هر بار که در مقابل دوربین حاضر می‌شود، ابروهای خود را تکان می‌دهد تا هیچ شکی در رابطه با این نکته که زاپاتا در حال فکر کردن است باقی نماند. این فیلم یکی از ماندگارترین همکاری‌های براندو با کازان است.
۱۲. ژولیوس سزار (Julius Caesar)
- سال تولید: ۱۹۵۳
- کارگردان: جوزف ال. منکیه‌ویچ
- بازیگران: جیمز میسون، جان گیلگد، لوئیس کالهن، ادموند اوبرایان
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۶ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۲ از ۱۰
این‌جا جایی بود که مخاطبان دهه‌ی ۱۹۵۰ میلادی دریافتند درخشش براندو در «اتوبوسی به نام هوس» و «زنده باد زاپاتا» اتفاقی نبوده است. براندو در این فیلم به خوبی شخصیت مارک آنتونی را مال خود می‌کند. او با گذشت این همه سال هنوز هم موفق‌ترین بازیگری است که توانسته به این شخصیت زندگی ببخشد. پراندو باعث شد در این فیلم، شکسپیر با استانیسلاوسکی ملاقات کند. اگرچه نقش‌آفرینی براندو در ژولیوس سزار ممکن است به اندازه‌ی نقش‌آفرینی‌اش در «اتوبوسی به نام هوس» یا «در بارانداز» شامل لحظات مورد علاقه‌ی اسکار نباشد، اما در همان حال می‌توان نبوغ او را احساس کرد. مارک آنتونی براندو بر سر جنازه‌ی استاد فوت شده‌اش سزار می‌ایستد و قسم می‌خورد که انتقام بگیرد. براندو برای تلاش‌های خود در این فیلم برای سومین بار نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی مرد شد. نقش‌آفرینی براندو در این فیلم به اندازه‌ای تاثیرگذار بود که استودیوی ام‌جی‌ام قبول کرد پول زیادی به او پرداخت کند، در حالی که او حتی ستاره فیلم هم نبود.
۱۱. آمریکایی زشت (The Ugly American)
- سال تولید: ۱۹۶۳
- کارگردان: جرج انگلند
- بازیگران: ساندرا چرچ، ایجی اوکادا، پت هینگل، آرتور هیل
- امتیاز راتن تومیتوز: ۶۷ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۶ از ۱۰
بازخوردها نسبت به این فیلم ملودرام سیاسی در زمان اکرانش طی سال ۱۹۶۳ متفاوت بود. این فیلم داستان ماجراجویی‌های یک آمریکایی در کشوری تخیلی واقع در آسیای جنوب شرقی را روایت می‌کند. کشوری که سازندگان فیلم سعی دارند بگویند ویتنام نیست. براندو در این فیلم نقش‌آفرینی‌ای خیره‌کننده به عنوان یک سفیر از خودش به نمایش می‌گذارد؛ سفیری که مشتاق راه‌اندازی سفارتخانه در کشوری است که فکر می‌کند می‌شناسدش. داستان پیچیده‌ی این فیلم به براندو کمک می‌کند تا بتواند پرتره‌ی دقیقی از این شخصیت ترسیم نماید. این فیلم توانست در گیشه ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار دلار بفروشد. این فیلم بر اساس رمانی به همین نام از یوجین بوردیک و ویلیام لدرر ساخته شده است.
۱۰. انعکاس در چشمان طلایی (Reflections in a Golden Eye)
- سال تولید: ۱۹۶۷
- کارگردان: جان هیوستون
- بازیگران: الیزابت تیلور، برایان کیت، جولی هریس، رابرت فورستر
- امتیاز راتن تومیتوز: ۵۵ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۶۷ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۷ از ۱۰
جان هیوستون بعضی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینما را کارگردانی کرده است و با این حال «انعکاس در چشمان طلایی» یکی از آن‌ها نیست. این فیلم گوتیک جنوبی که محصول سال ۱۹۶۷ می‌باشد، داستان یک سرهنگ و همسرش را روایت می‌کند که در یک منطقه‌ی نظامی متعلق به ارتش زندگی می‌کنند. در این فیلم براندو نقش شخصیتی بسیار پیرتر از سن واقعی‌اش را ایفا می‌کند. پیش از این که براندو این نقش را بپذیرد، بازیگران زیادی بازی در آن را رد کرده بودند. این نکته می‌تواند شجاعت براندو و البته اطمینان او به خودش را به اثبات برساند. براندو همیشه می‌توانست نقش شخصیت‌های پیچیده، آسیب‌دیده و متفاوت با جامعه را به خوبی ایفا نماید. او می‌توانست هم قهرمان باشد و هم ضد قهرمان. این فیلم توانست در گیشه ۱ میلیون و ۵۰۰ هزار دلار بفروشد.
۹. همیشه در فرار (The Fugitive Kind)
- سال تولید: ۱۹۵۹
- کارگردان: سیدنی لومت
- بازیگران: آنا مانیانی، جوآن وودوارد، مورین استیپلتون، آر. جی. آرمسترانگ
- امتیاز راتن تومیتوز: ۵۳ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
سیدنی لومیت یکی از بهترین کارگردان‌های تاریخ در زمینه‌ی همکاری با بازیگران بود، پس هیچ جای تعجب نیست اگر همکاری او با یکی از بهترین بازیگران تاریخ سینما نتیجه‌ای خیره‌کننده داشته باشد. براندو در نقش‌آفرینی‌ای به یاد ماندنی، نقش ولنتین خاویر را به زیبایی هرچه تمام‌تر ایفا می‌نماید؛ فراری‌ای که رسیدنش به یک شهر کوچک جنوبی همه را وارد داستانی تراژیک می‌کند. صحنه‌هایی که براندو در آن‌ها مقابل همبازی‌اش آنا مانیانی قرار می‌گیرد، هم خیره‌کننده و هم تاثیرگذار هستند. هر کدام از این بازیگران موفق می‌شوند لایه‌های زیرین شخصیت‌هایی که ایفا‌کننده‌ی آن‌ها هستند را در مقابل دوربین برای مخاطبان به نمایش بگذارند. براندو موفق می‌شود از عهده‌ی ادا کردن یالوگ‌های به سبک تنسی ویلیامز به خوبی بر بیاید. او در این فیلم که یکی از بهترین فیلم‌های مارلون براندو است هم قانع‌کننده است و هم شاعرانه. این فیلم اقتباسی است از نمایشنامه ویلیامز که ترکیب شده است با افسانه‌های یونانی و روایت‌های گوتیک جنوبی. هم قدرت کارگردانی لومیت و هم قدرت بازیگری براندو این فیلم را تبدیل به یکی از با ارزش‌ترین فیلم‌های تاریخ می‌کند.
۸. پدرخوانده (The Godfather)
- سال تولید: ۱۹۷۲
- کارگردان: فرانسیس فورد کوپولا
- بازیگران: آل پاچینو، جیمز کان، رابرت دووال، دایان کیتن
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۷ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۱۰۰ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۹.۲ از ۱۰
«پدرخوانده» فیلمی بود که دوران حرفهای براندو به عنوان یک بازیگر را سال ۱۹۷۲ نجات داد و به آن جانی تازه بخشید. او توانست برای این فیلم دومین جایزه‌ی اسکار را هم به دست آورد. «پدرخوانده» حتی بعد از گذشت یک دهه، همچنان یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های آمریکا بود. کارگردان این فیلم فرانسیس فورد کوپولا قصد داشت از براندو به عنوان نقش اصلی داستان، ویتو کورلئونه، رئیس مافیای شهر نیویورک استفاده کند. خود ماریو پوزو هم ادعا کرده است که هنگام نوشتن رمان، این شخصیت را برای براندو خلق کرده است. در نهایت دو نامزد برای ایفای نقش ویتو کورلئونه باقی مانده بودند؛ مارلون براندو و لارنس الیویر. کوپولا زحمت زیادی کشید تا بتواند استودیو را برای قرارداد بستن با بازیگر پرحاشیه‌تر راضی نماید. استودیو اصرار زیادی داشت که براندو پیش از حضور در فیلم امتحان دهد. براندو هم برای حضور در این آزمون آزمایشی، گریم مخصوص خودش را به این شخصیت اضافه کرد؛ پنبه‌هایی داخل دهان که چهره‌ی ویتو را شبیه به یک بولداگ می‌کرد.
اگرچه براندو در ابتدا علاقه نداشت که نقش یک ایتالیایی را که گنگستر هم هست بازی کند، اما در نهایت احساس کرد که شخصیت ویتو شخصیتی بزرگ، قهرمان و مهربان است. او این شخصیت را بسیار تاثیرگذار، درخشان و متفکر خلق کرد. یکی از بداهه‌پردازی‌های درخشان براندو و کوپولا گربه‌ای است که در صحنه‌ی ابتدایی روی پاهای براندو قرار دارد و پدرخوانده با نوازش کردن پشت این گربه موفق می‌شود وجوهات انسانی بیشتری از خودش را به مخاطب نشان دهد. در صحنه‌ای که کورلئونه استاده در باغ می‌میرد، براندو از پرتقال‌های در دسترس استفاده کرد تا بتواند بازی طبیعی‌تری از بازیگر کودک بیرون بکشد؛ اگرچه کودک ابتدا از تغییر چهره‌ی براندو و پوست پرتقال درون دهان آن ترسید، اما در نهایت همه چیز به بهترین شکل ممکن از آب در آمد. «پدرخوانده» بی‌شک یکی از بهترین فیلم‌های مارلون براندو و به عقیده‌ی بسیاری بهترین فیلمی که او در آن ایفای نقش کرده است.
۷. مردها و عروسک‌ها (Guys and Dolls)
- سال تولید: ۱۹۵۵
- کارگردان: جوزف ال. منکیه‌ویچ
- بازیگران: جین سیمونز، فرانک سیناترا، رابرت کیت، ویویان بلین
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۱ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۷۷ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
این فیلم یکی از بهترین و متفاوت‌ترین نقش آفرینی‌های مارلون براندو است. براندو در یک موزیکال رنگارنگ یک بار دیگر نشان می‌دهد که می‌تواند از پس ایفای هر نقشی بر بیاید. براندو در این فیلم موزیکال نقش اسکای مسترسون، یک قمارباز را ایفا می‌کند که همراه با چند قمارباز دیگر وارد نقشهای هیجان‌انگیز می‌شوند تا پول کلان به جیب بزنند. این فیلم در چهار رشته نامزد اسکار شد و توانست دو جایزه‌ی گلدن گلوب به دست آورد؛ یک گلدن گلوب بهترین فیلم موزیکال یا کمدی و یک گلدن گلوب بهترین بازیگر زن در یک فیلم کمدی یا موزیکال برای جین سیمونز. این فیلم با بودجه‌ی ۵.۵ میلیون دلاری توانست به فروش ۶ میلیون ۸۷۴ هزار دلاری دست پیدا کند. این فیلم که یکی از بهترین فیلم‌های مارلون براندو است براساس نمایشنامه‌ی موزیکال فرانک لاسر که سال ۱۹۵۰ روی صحنه رفت ساخته شده است.
۶. تازه‌کار (The Freshman)
- سال تولید: ۱۹۹۰
- کارگردان: اندرو برگمن
- بازیگران: متیو برودنیک، برونو کیربی، پنلوپه آن میلر، فرانک ویلی
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۴ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۷۸ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۵ از ۱۰
آخرین نقش‌آفرینی بزرگ براندو و احتمالاً بهترین نقش‌آفرینی کمدی او در فیلمی از اندرو برگمن که یکی از بهترین فیلم‌های مارلون براندو است، رخ داد. براندو در این فیلم نقش یک مافیای نیویورکی را ایفا می‌کند که ادعا می‌کند شخصیت ویتو کورلئونه از او الهام گرفته شده است. فکر کردن به نقش‌آفرینی دیگری از براندو که بتواند تا این اندازه بامزه و خنده‌دار باشد تقریباً غیر ممکن است. براندو در این فیلم پارودی‌ای از خودش خلق می‌کند. در این فیلم براندو با وجود حضور کوتاهش تاثیری فراموش نشدنی بر فیلم می‌گذارد. در نگاه اول به نظر می‌رسد این شخصیت شخصیتی تکراری و قابل پیش‌بینی است، اما هرچه پیش‌تر می‌رود، مشخص می‌شود که چنین نیست. این فیلم توانست با بودجه‌ی ۱۲ میلیون دلاری، در گیشه به فروش ۲۱.۵ میلیون دلاری دست پیدا کند.
۵. اینک آخرالزمان (Apocalypse Now)
- سال تولید: ۱۹۷۹
- کارگردان: فرانسیس فورد کوپولا
- بازیگران: مارتین شین، فردریک فورست، رابرت دووال، دنیس هاپر
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۷ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۹۴ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۸.۴ از ۱۰
طوفان تنها نیروی طبیعی نبود که مقابل ساخته شدن «اینک آخرالزمان» فرانسیس فورد کاپولا قرار داشت. از طرفی آب و هوا او را اذیت می‌کرد و از طرفی دیگر مارلون براندو. براندو در تابستان سال ۱۹۷۶ در محل فیلمبرداری واقع در کشور فیلیپین حاضر شد، در حالی که اضافه وزن داشت. او اصرار داشت که پایان‌بندی فیلم کوپولا که درباره‌ی کنگوی قرن نوزدهم بود به جنگ ویتنام تغییر پیدا کند. تمام این وقایع بعد از آن بود که کوپولا مجبور شد عملاً به براندو رشوه بدهد تا او قبول کند در این فیلم حضور داشته باشد.
براندو در این فیلم نقش کلونل کرتز را ایفا می‌کند. او زمانی یکی از افسرهای محبوب نیروهای ویژه بوده است، اما حالا دیوانه شده و به نقطه‌ای دوردست در جنگل‌های ویتنام پناه برده است. حالا سربازی آسیب دیده به نام کاپیتان ویلارد (مارتین شین) ماموریت یافته است تا او را به قتل برساند. این نکته که براندو اضافه وزن داشت، اگرچه از نگاه تهیه‌کننده و کارگردان دیوانه‌کننده بود، اما باعث شد شخصیت او تاثیر متفاوتی بر مخاطب بگذارد. اگر براندو تاثیر جهنمی‌ای که هنگام ساخت این فیلم بر کوپولا داشت را نمی‌گذاشت، شاید «اینک آخرالزمان» که یکی از بهترین فیلم‌های مارلون براندو است، هرگز نمی‌توانست به این خوبی جهنمی را که آمریکا در ویتنام به پا کرده بود به تصویر بکشاند.
۴. سربازهای یک‌چشم (One-Eyed Jacks)
- سال تولید: ۱۹۶۱
- کارگردان: مارلون براندو
- بازیگران: کارل مالدن، ری تیل، کتی هورادو، بن جانسون
- امتیاز راتن تومیتوز: ۶۱ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۱ از ۱۰
اولین و تنها تجربه‌ی کارگردانی براندو تبدیل به یک شکست گیشه‌ای شد که به مدت یک دهه شهرتی به عنوان باعث شکست گیشه‌ای را با براندو همراه کرده بود. اگرچه چنین شهرتی عادلانه نبود. این فیلم که یکی از بهترین فیلم‌های مارلون براندو است، فیلمی است هوشمندانه که نشان دهنده‌ی توانایی‌های براندو هم به عنوان یک بازیگر و هم به عنوان یک کارگردان می‌باشد. هرگز نمی‌توانید فیلم وسترنی شبیه به این فیلم پیدا کنید. براندو به دنبال تلاشی که برای ایجاد تغییر در ژانر وسترن کرد باید بیش از این مورد توجه قرار می‌گرفت.
حواشی این فیلم هم فراوان بود. فیلمبرداری این فیلم از سال ۱۹۵۸ آغاز شد، اما اکران آن تا سال ۱۹۶۱ عقب افتاد. دو هفته پیش از این که فیلمبرداری آغاز شود، کارگردان اصلی فیلم، استنلی کوبریک، از پروژه خارج شد و نویسندگان واقعی آن، رات سرلینگ و سم پکین‌پا، نام خود را از این پروژه خارج کردند. زمانی که از عوامل این فیلم پرسیده شد که چه کسی فیلمنامه‌ی را نوشته است، مالدن که ۱۲ سال از براندو بزرگتر بود اما احترام زیادی برای این بازیگر قائل می‌شد گفته است: «یک پاسخ برای سوال شما وجود دارد. مارلون براندو، نابغه‌ی عصر ما.»
۳. آخرین تانگو در پاریس (Ultimo Tango a Parigi)
- سال تولید: ۱۹۷۲
- کارگردان: برناردو برتولوچی
- بازیگران: ژان‌پیر لئو، ماریا اشنایدر، کاترین آلگره، جووانا گالتی
- امتیاز راتن تومیتوز: ۸۲ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۷۷ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۶.۹ از ۱۰
تا زمانی که «آخرین تانگو در پاریس» برناردو برتولوچی را ندیده باشید، هرگز زندگی سینمایی کاملی را پشت سر نگذاشته‌اید. پاولین کیل، سال ۱۹۷۲ بعد از اکران این فیلم که یکی از بهترین فیلم‌های مارلون براندو است گفت که برناردو برتولوچی و ستاره‌ی این فیلم، مارلون براندو، با این درام چهره‌ی هنر را برای همیشه تغییر دادند. توانایی هنری خارق‌العاده و غیر قابل انکار برتولوچی این فیلم را تبدیل به چیزی ماندگار می‌کند. براندو ادعا می‌کرد که بعد از بازی در این فیلم آسیب روحی فراوانی دیده است، چرا که شخصیت او بدون هیچ مخفی‌کاری در مقابل مخاطبان قرار گرفته بود.
صحنه‌ای که در آن براندو کنار تابوت همسر فوت شده‌اش نشسته است و با او صحبت می‌کند، یکی از صحنه‌های عجیب این فیلم است که در آن براندو بداهه‌پردازی می‌کند. بسیاری از مخاطبان بر این عقیده بودند که براندو در حال صحبت کردن با همسرش است؛ کسی که همان سال، بعد از ۱۰ سال زندگی مشترک از براندو جدا شده بود. «آخرین تانگو در پاریس» براندو را به تصویر می‌کشد در متمرکزترین حالت خودش و در حالی که همه چیز را فدای بازیگری می‌کند. او در جایی گفته است که هرگز هیچ کارگردانی نتوانسته است تا این اندازه به هسته وجودی او نزدیک شود. براندو برای بازی در این فیلم نامزد اسکار شد و برتولوچی توانست نامزد دریافت اسکار بهترین کارگردانی شود.
۲. در بارانداز (On the Waterfront)
- سال تولید: ۱۹۵۴
- کارگردان: الیا کازان
- بازیگران: کارل مالدن، اوا مری سنت، راد استایگر، مارتین بالسام
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۹ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۹۱ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۸.۱ از ۱۰
براندو با بازی در این فیلم توانست نخستین جایزه‌ی اسکار دوران حرفه‌ای‌اش را به دست آورد. تری مالوی براندو یک کارگر عضو اتحادیه‌ی اسکله است که توسط یک رئیس مافیا کنترل می‌شود. او در نهایت روسای خودش را به مجری‌های قانون تحویل می‌دهد. او در نهایت از کاری که کرده است خوشحال است، چرا که سعی دارد بدنامی را از خودش پاک کند و وجدان خودش را برای کارهایی که به نمایندگی از این مافیا انجام داده است پاکسازی نماید. نبوغ براندو در این فیلم که یکی از بهترین فیلم‌های مارلون براندو است، به خوبی خودش را به نمایش می‌گذارد. بعد از دیدن این فیلم با خود خواهید گفت، حتما دلیلی وجود دارد که او حالا تبدیل به یکی از افسانه‌های سینما شده است.
براندو در این فیلم تمام بار فیلم را به تنهایی به دوش می‌کشد. او می‌تواند با نگاهش تمام داستان را برای مخاطبان تعریف کند. وقتی که او کنار برادرش نشسته است و می گوید: «من می‌تونستم کلاس داشته باشم.» هر کارگری می‌تواند با او ارتباط برقرار نماید. براندو و زبان بدنش در این فیلم تاریخ سینما را برای همیشه تغییر دادند. تا پیش از به اکران در آمدن «در بارانداز» که یکی از بهترین فیلم‌های مارلون براندو است، هیچکس از وجود چنین بازیگری خبر نداشت. براندو با گرفتن اسکار به واسطه‌ی این نقش‌آفرینی اش تبدیل به جوان‌ترین بازیگر برنده‌ی اسکار بازیگری شد، رکوردی که بعد از گذشت تقریبی نیم قرن، توسط آدرین برودی شکسته شد. این فیلم در ۹ رشته‌ی دیگر هم نامزد اسکار شد و توانست ۷ اسکار به دست آورد؛ از جمله اسکار بهترین کارگردانی و بهترین فیلم. براندو برای بازی در این فیلم توانست گلدن گلوب و بفتا را هم به کمد افتخارات خود اضافه کند.
۱. اتوبوسی به نام هوس (A Streetcar Named Desire)
- سال تولید: ۱۹۵۱
- کارگردان: الیا کازان
- بازیگران: ویویان لی، کیم هانتر، کارل مالدن، پگ هیلیاس
- امتیاز راتن تومیتوز: ۹۷ از ۱۰۰
- امتیاز متاکریتیک: ۹۷ از ۱۰۰
- امتیاز IMDb به فیلم: ۷.۹ از ۱۰
این فیلم دومین تجربه‌ی سینمایی براندو و یکی از بهترین فیلم‌های مارلون براندو است، اما او در آن توانست تمام دنیا را به هم بریزد. او در این فیلم وجوهاتی حیوانی و وحشیانه از شخصیتش را به گونه‌ای به تصویر می‌کشد که پیش از آن هیچ بازیگری نتوانسته بود چنین کند. براندو با آن زیرپوش معروفش در این فیلم تمام قواعد سینمایی را به سخره می‌گیرد. او در این فیلم تبدیل به ضد قهرمانی دوست داشتنی می‌شود. شخصیت براندو در این فیلم مجموعه‌ای است از ویژگی‌های منفی و حیوانی و او موفق می‌شود به طبیعی‌ترین شکل ممکن در جلد این شخصیت فرو رود.
این فیلم اقتباسی است از نمایشنامه‌ای به همین نام از تنسی ویلیامز. این فیلم داستان زنی به نام بلانش (ویویان لی) را روایت می‌کند که بعد از اخراج از مدرسه‌ای که در آن به تدریس مشغول بود سری به خواهرش می‌زند. همسر خواهر او مردی کارگر و قمارباز است که هیچ بویی از نزاکت نبرده است. دیوانگی‌های براندو در تقابل با متانت و نزاکت ذاتی ویویان لی قرار می‌گیرد و «اتوبوسی به نام هوس» را تبدیل به فیلمی ماندگار می‌کند. این فیلم در ۱۲ رشته نامزد اسکار شد و توانست ۴ اسکار بگیرد؛ از جمله اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن برای ویویان لی، اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای کارل مدن و اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای کیم هانتر.
منبع: indiewire
