۷ بازیگر محبوب رابرت دنیرو؛ از مارلون براندو تا جیمز دین
رابرت دنیرو یکی از بزرگ‌ترین بازیگران سینمای مدرن است و برای سبک بازیگری مخصوص خود شهرت دارد. دنیرو با کارگردان‌های بزرگی مانند مارتین اسکورسیزی، فرانسیس فورد کوپولا، کوئنتین تارانتینو، مایکل مان و بسیاری دیگر همکاری کرده است و توانسته دنیای بازیگری را، با هنر خود، تحت تاثیر قرار دهد و الهام‌بخش بازیگران جوان‌تری مانند رایان گاسلینگ، دنیل دی-لوئیس و بسیاری دیگر باشد.
مهم‌ترین بخش کارنامه‌ی دنیرو، به عقیده‌ی بسیاری از منتقدان، همکاری‌های دنباله‌دار او با اسکورسیزی بوده است؛ همکاری‌هایی که باعث متولدشدن فیلم‌هایی مانند راننده تاکسی (Taxi Driver)، مرد ایرلندی (The Irishman)، رفقای خوب (Goodfellas)، گاو خشمگین (Raging Bull) و … شده است.
- رابرت دنیرو یا آل پاچینو؟ (چهره به چهره-قسمت اول)
- ۱۰۰ بازیگر مرد برتر تاریخ سینما
- ۱۰۰ بازیگر زن برتر تاریخ سینما
دنیرو بازیگری بزرگ است که ۵۶ سال، در بالاترین سطح سینما، فعالیت موفقیت‌آمیز داشته است. اسکورسیزی او را بزرگ‌ترین بازیگر نسل خودش می‌نامد. اسکورسیزی در یکی از جشنواره‌های سینمایی که مسئول اهدای جایزه به دنیرو بود، در متن خود، او را این‌گونه ستایش کرد: «تاثیر خلاقانه‌ی دنیرو بر بازیگری، همیشه، تا زمانی که بازیگرانی هستند که هنرنمایی کنند، احساس خواهد شد.»
اگرچه نام دنیرو به دنبال بازی در تریلرهای تاریک و فیلم‌های گانگستری با آل پاچینو، جو پشی و ری لیوتا گره خورده است، اما فیلم‌های ابتدایی‌ای که بر او تاثیر گذاشته‌اند، با فیلم‌هایی که او درآن‌ها حضور یافته است، بسیار متفاوت‌اند. او در مصاحبه‌ای با کنت برانا، بازیگرانی که در جوانی او را تحت تاثیر قرار داده‌اند را نام برده است که در ادامه با آن‌ها آشنا خواهیم شد.
او پیش از این که بازیگران موردعلاقه‌ی خود را نام ببرد، در این مصاحبه اعلام کرد که فیلم‌های مورد علاقه‌اش بعضی فیلم‌های قدیمی انگلیسی بوده‌اند که در آمریکا به عنوان فیلم‌های هنری از آن‌ها نام برده می‌شد، مانند شنبه‌شب و صبح یکشنبه (Saturday Night and Sunday Morning) از کارل رایز و این زندگی ورزشی (This Sporting Life) از لیندسی اندرسن با بازی ریچارد هریس.
دنیرو پس از ابراز علاقه به فیلم‌های انگلیسی، درباره‌ی بازیگران سینمای کلاسیک آمریکا صحبت کرد. او گفت: «در آمریکا، بازیگرانی که فکر می‌کردم از همه جذاب‌ترند، جیمز دین، مارلون براندو، مونتگومری کلیفت، کیم استنلی و گرتا گاربو بودند. وقتی که جیمز دین را در شرق بهشت (East of Eden) می‌بینید، او بی‌نظیر است و هیچکس نمی‌تواند کاری که او می‌کند را انجام دهد. به نظرم نقش‌آفرینی‌های براندو در در بارانداز (On the Waterfront) و اتوبوسی به نام هوس (A Streetcar Named Desire)، بهترین نقش‌آفرینی‌های تاریخ سینما بودند و هنوز هم هستند.»
دنیرو، خیلی کوتاه، درباره‌ی روند خلاقانه‌ای که با اسکورسیزی پیش می‌گیرند، تا بهترین شخصیت ممکن برای فیلم را شکل دهند، هم سخن گفت: «بعضی کارگردان‌ها دوست دارند تمرین کنند؛ مانند مارتین. من و مارتین گاهی ویدیوهایی از صحنه‌هایی مشخص ضبط می‌کنیم، آن‌ها را بررسی می‌کنیم، تمرین و بداهه‌پردازی می‌کنیم و آن‌قدر به در و دیوار می‌زنیم تا شاید بتوانیم چیزی به شخصیت و صحنه اضافه کنیم.»
در ادامه نگاهی می‌اندازیم به ۷ بازیگر محبوب رابرت دنیرو:
۷. گرتا گاربو
گاربو ۱۸ سپتامبر ۱۹۰۵ در سوئد متولد شد و در ۸۴ سالگی درگذشت. اولین حضور او، در مقابل دوربین، در سن ۱۵ سالگی رقم خورد و پس از بازی در ۶ فیلم سوئدی، آن‌قدر درخشید که مسئولین کمپانی مترو گلدوین مایر او را دیدند و تصمیم گرفتند او را به آمریکا بیاورند.
کمیل (Camille)، آنا کارنینا (Anna Karenina)، آنا کریستی (Anna Christie)، عشق (Romance) و نینوتچکا (Ninotchka) از فیلم‌های شاخص کارنامه‌ی درخشان گاربو هستند. او چهار مرتبه نامزد اسکار شد، اما در کمال ناباوری، هرگز توانست آن را با خود به خانه ببرد.
۶. کیم استنلی
نخستین فیلم سینمایی‌ای که کیم استنلی در آن نقش‌آفرینی کرد، الهه (The Goddess) جان کرامول بود که سال ۱۹۵۸ منتشر شد. استنلی که متولد ۱۱ فوریه ۱۹۲۵ بود، خیلی زود توانست نام خود را در سینما بر سر زبان‌ها بیاندازد.
او برای نقش‌آفرینی در فیلم جلسه احضار ارواح در یک بعدازظهر بارانی (Séance on a Wet Afternoon) نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی زن و برای بازی در فیلم فرانسیس (Frances) نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد. کارنامه‌ی استنلی اما تنها به سینما محدود نیست، او در تئاتر و تلویزیون هم بازیگر بزرگی بود. در لیست افتخارات او ۲ نامزدی جایزه‌ی تونی و ۱ جایزه‌ی امی به چشم می‌خورد.
۵. مونتگومری کلیفت
کلیفت ۱۷ اکتبر ۱۹۲۰ چشم به جهان گشود و خیلی زود در ۴۵ سالگی در اثر یک صانحه‌ی رانندگی، جامعه‌ی سینمایی آمریکا را عزادار کرد. او نخستین تجربه ی سینمایی خود را سال ۱۹۴۸، در فیلمی از هاوارد هاکس، به نام رودخانه سرخ (Red River) از سر گذراند.
کلیفت با وجود کارنامه‌ی کوتاه خود، چهار مرتبه برای فیلم‌های جستجو (The Search)، مکانی در آفتاب (A Place in the Sun)، از اینجا تا ابدیت (From Here to Eternity) و محاکمه در نورنبرگ (Judgment at Nuremberg) نامزد اسکار بازیگری شد.
۴. مارلون براندو
براندو دیگر نیازی به معرفی ندارد. او در کنار مونتگومری کلیفت و جیمز دین از نخستین کسانی بودند که بازیگری به سبک متد اکتینگ را در آمریکا پایه گذاری کردند. براندو متولد ۳ آوریل ۱۹۳۴ است. او خیلی زود، در ۲۰ سالگی، توانست نخستین جایزه‌ی اسکار خود را برای فیلم در بارانداز به دست آورد و این در حالی است که پیش از آن هم برای فیلم‌های اتوبوسی به نام هوس، زنده باد زاپاتا (Viva Zapata) و ژولیوس سزار (Julius Caesar) نامزد این جایزه شده بود.
پس از در بارانداز، براندو ۴ مرتبه دیگر نامزد اسکار شد و برای شاهکار کوپولا، پدرخوانده (The Godfather)، توانست دومین اسکار کارنامه‌ی حرفه‌ای خود را به دست آورد. براندو ۱ ژوئیه ۲۰۰۴، وقتی ۸۰ سال داشت، دار فانی را وداع گفت.
۳. جیمز دین
جیمز دین یکی دیگر از بازیگرانی است که با فوت نابه‌هنگامش، بر اثر تصادف رانندگی، جامعه‌ی سینمایی آمریکا را در بهت فرو برد. او سال ۱۹۵۱، وقتی که تنها ۲۰ سال داشت، نخستین تجربه‌ی سینمایی خود را در فیلمی از ساموئل فولر به نام سرنیزه‌های استوار! (Fixed Bayonets!) از سر گذراند.
دین تا زمان فوت خود، یعنی ۳۰ سپتامبر ۱۹۵۵، در ۷ فیلم دیگر نقش‌آفرینی کرد و برای شرق بهشت و غول (Giant) توانست ۲ نامزدی اسکار به دست آورد. دین به قدری بر سینمای آمریکا اثر گذاشت که پس از مرگش، فیلم‌های زیادی درباره‌ی زندگی‌اش ساخته شدند؛ از شاخص‌ترین این فیلم‌ها می‌توان به داستان جیمز دین (The James Dean Story) از رابرت آلتمن، جیمز دین (James Dean) از مارک رایدل و زندگی (Life) از آنتون کوربین اشاره کرد.
۲. ریچارد هریس
ریچارد هریس ایرلندی، سال ۲۰۰۲، در ۷۲ سالگی، درگذشت. او علاوه بر بازیگری، در زمینه‌های خوانندگی و آهنگسازی هم فعالیت می‌کرد. او کارنامه‌ی هنری‌ای شامل بیش از ۷۰ فیلم، بیش از ۱۰ سریال و چندین و چند تئاتر دارد.
هریس برای بازی در دو فیلم این زندگی ورزشی و مزرعه (The Field) توانست نامزد اسکار شود. او ۱ نامزدی امی و ۱ جایزه‌ی کن هم در لیست افتخارات سینمایی خود دارد و در زمینه‌ی موسیقی هم توانسته است سه‌مرتبه نامزد جوایز گرمی شود و یک‌مرتبه آن را به دست آورد.
۱. آلبرت فینی
فینی یکی از چهره‌های برجسته‌ی سینمای آزاد انگلستان به شمار می‌رود. او از آکادمی سلطنتی هنرهای دراماتیک فارغ‌التحصیل شد و پس از آن، زندگی حرفه‌ای خود را با هنرنمایی در تیاتر آغاز کرد. نخستین تجربه‌ی سینمایی او در فیلم هنرمند (The Entertainer) تونی ریچاردسون به وقوع پیوست.
فینی ۵ مرتبه برای فیلم‌های تام جونز (Tom Jones)، قتل در قطار سریع‌السیر شرق (Murder on the Orient Express)، متصدی لباس (The Dresser)، زیر آتشفشان (Under the Volcano) و ارین براکویچ (Erin Brockovich) نامزد اسکار بازیگری شد، اما هرگز نتوانست این جایزه را به دست آورد.
منبع: faroutmagazine
سانحه رو نوشتین صانحه، براندو متولد ۱۹۲۴ هست و اولین اسکارو تو ۳۰ سالگی گرفت، شما نوشتین ۱۹۳۴ و ۲۰ سالگی!!