آیا جوایز اسکار ۲۰۲۵ به بازیگران جوان روی خوش نشان خواهد داد؟
جدالی بین نسلی قرار است در جوایز اسکار 2025 به پا شود، جایی که بازیگران متعلق به نسل هزاره‌ی جدید مثل تیموتی شالامه و آریانا گرانده قرار است به مصاف بازیگران نام آشنای نسل ایکس بروند اما این بار انگار به نظر می‌آید که بازیگران تازه نفس دست بالاتر را دارند.
نسل بومرهای جوان (متولدین سال‌های ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۴ میلادی) و بازیگران متعلق به نسل ایکس (متولدین سال‌های ۱۹۶۵ تا ۱۹۸۰) جوایز اسکار پرشماری را برنده شده‌اند و قدرت بازیگری نسل خویش را با ردیف‌کردن مجسمه‌های طلایی حسابی به رخ کشیده‌اند و هزارههای قدیمی‌تر یعنی آن‌هایی که متولد دهه‌ی ۱۹۸۰ میلادی هستند، از رقابت بر سر اسکار حسابی به وجد آمده‌اند. بازیگری جوانی مثل اما استون که متولد ۱۹۸۸ است، با دو با برنده‌شدن و ۵ بار نامزدی اسکار رکورددار است.
اما هزارههای جوان‌تر یعنی کسانی که متولد دهه‌ی ۱۹۹۰ هستند، تا به امروز نتوانسته‌اند صحنه‌ی پرزرق و برق مراسم اسکار را جاروب کنند. گرچه جوان‌ترین آن ها قرار است امسال ۳۵ ساله شود، حتی یک مرد هم از متولدین ۱۹۹۰ به بعد نتوانسته برنده‌ی جایزه بازیگری اسکار شود اما دو زن توانسته این سد محکم را بشکنند اما از متولدین ۱۹۹۱ به بعد هیچکس تاکنون نتوانسته به مجسمه طلایی اسکار چنگ بیندازد. باید این بازیگران را برای اینکه به طور کلی فلسفه جایزه‌گرفتن را بدبینانه تلقی می‌کنند، بخشید.
نبرد نسلی بازیگران نامزد اسکار 2025
یک نبرد بین نسلی حسابی دارد در اسکار امسال جا می‌افتد. البته شاید به نظر برسد که این یک رقابت بین معماران «بروتالیست» و عفریته های فاسد، فاحشه‌های «آنورا» و سرکرده‌های رام‌شده است. اما اشتباه نکنید: در قلب این ماجرا، چیزی که دقیقا با آن طرفیم، یک نبرد تمام عیار بین نسل‌ها است، بین آن‌هایی که زمانی می گفتند: «با دستم صحبت کن» با نسلی که ابدا ایده‌ای از این جمله در ذهن ندارند و مفهوم حرف‌های این نسل را درک نمی‌کنند.
سوای این، اگر شما فکر نمی‌کنید که تمایزی بین هزارههای جوان و پا به سن گذاشته وجود ندارد، باید در اندیشه‌ی خود تجدید نظر بکنید. هزارههای قدیمی زمانی را به یاد می‌آورند که تلفن همراهی وجود نداشت. آن‌ها به خوبی می‌دانند که چه اتفاقی در ۱۱ سپتامبر افتاده و البته آن‌ها کمک کردند که اولین رییس جمهور سیاه پوست آمریکا در سال ۲۰۰۸ انتخاب شود. هزاره‌ی جدید از همه این چیز‌ها آگاهی دارند اما مرجع اطلاعاتشان چیزی نیست جز تیک تاک.
با این حال نسلی که هنوز داشتند در مدرسه درس می‌خواندند، وقتی که سریال‌های «جادوگران محله ویورلی» و «ویکتوریوس» داشت پخش می‌شد، امروز به جایگاهی رسیده‌اند که قرار است سکوی اسکار را از آن خود کنند. به عبارت بهتر این اتفاق قرار است برای بازیگرانی رخ دهد که در این سریال‌ها بازی کرده بودند.
سلنا گومز (متولد ۱۹۹۲) و آریانا گرانده (متولد ۱۹۹۳) هر دو برای نقش مکمل زن به همراه مارگارت کوالی (متولد ۱۹۹۴) در میان نامزدهای اسکار 2025 قرار دارند.
تیموتی شالامه (متولد ۱۹۹۵) یکی از بخت‌های اصلی کسب جایزه در نقش اصلی بهترین بازیگر مرد آن هم برای بازی در نقش یکی از نماد‌های نسل بومر است. مایکی مدیسون متولد ۱۹۹۹ که یحتمل نسل زد هم به حساب می‌آید، یکی از بخت‌های کسب جایزه برای بهترین بازیگر زن در نقش اصلی است.
حتی دسته‌ی بهترین بازیگر مرد در نقش مکمل هم یک نامزد از نسل هزاره‌ی جدید در خود دارد: یورا بوریسوف متولد ۱۹۹۲. اقلا روی کاغذ ممکن است که بازیگران متولد دهه‌ی ۱۹۹۰ برنده‌ی هر چهار دسته‌ی بازیگری اسکار امسال شوند به شرط اینکه آکادمی دوباره همه چیز را خراب نکند.
اما به عقیده‌ی من، دوباره همه چیز را خراب کنید. دلیل آن هم روشن است. رای‌دهندگان مدت‌ها است که جایزه را برای کسانی که فکر می‌کنند برای نوشتن نامه نیازی به پاکت نیست، در نظر نمی‌گیرند. آن‌ها جایزه را به پل مسکال متولد ۱۹۹۶ برای ایفای نقش در فیلم «افترسان) ندادند یا به آستین باتلر متولد ۱۹۹۱ برای ایفای نقش خواننده افسانه‌ای الویس پرسلی. آن‌ها حتی از کریستن استوارت متولد ۱۹۹۰ برای بازی در نقش پرنسس دایانا یا استفانی سو متولد ۱۹۹۰ برای بازی در فیلم «همه‌چیز، همه‌جا، به یکباره» نیز تقدیر نکردند. چه برسد به بازیگری مثل سرشه رونان متولد ۱۹۹۴ که سه بار در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۲۰ و ۲۰۰۸ نامزد دریافت اسکار شد اما هیچگاه موفق نشد که مجمسه طلایی رنگ را به خانه ببرد.
تنها دو نفر که متولد دهه ۱۹۹۰ هستند، موفق به کسب جایزه‌ی بازیگری اسکار شدند: جنیفر لارنس و آریانا دبوز که در ۱۳ ماه اول دهه به دنیا آمده‌اند. پس شاید اسکار دوباره همه چیز را به هم بریزد. گلدن گلوب این کار را انجام داد و به بچه‌های دهه نودی روی خوش نشان نداد. نزدیک ترین برداشت دوربین‌های مراسم از بازیگران دهه نودی زمانی بود که لنز دوربین به سمت سبیل شالامه نشانه رفت.
به شکلی آمیخته به طعنه ، آدم‌هایی که در واقع سد راه هزارههای جدید شده‌اند، بازیگران نسل ایکس هستند. بازیگرانی که نمی‌توانند حتی مثل بومرها یک میم درست و حسابی برای خودشان دست و پا کنند و نه تنها نسل ایکسی‌ها بلکه حتی آن‌هایی که نماد‌های این نسل به حساب می‌آیند. دو رقیب اصلی مایکی مدیسون آنجلینا جولی و نیکول کیدمن هستند که اگر دوباره نسل خود را به تصویر می‌کشیدند، مجبور بودند جوانی خود را در سیاتل تلف کنند. رقیب اصلی شالامه هم آدرین برودی است.
در واقع برودی که گلدن گلوب 2025 را برده است، آن قدر بین آن بچه‌های دهه هفتادی دلگیر نمادین است که تمایزی تاریخی دارد. او اولین فرد از نسل ایکس است که موفق به کسب جایزه‌ی بهترین بازیگر مرد در نقش اصلی شده است. آیا چیزی بهتر از این می‌تواند انعکاس چنگ‌زدن مرگبار نسل ایکس به کسب افتخار سینمایی باشد؟ اما شالامه و دار و دسته‌اش دارند سراغ این بازیگران کهنه‌کار و از نفس‌افتاده می‌آیند و برودی و آدم‌هایی مثل او و باید بنشینند و بگویند: «ما الان اینجا منتظرتان نشسته‌ایم. سرگرممان بکنید».
البته منظور من این نیست که آکادمی ترجیح می‌دهد بازیگرانش جا افتاده باشند اما متوسط سن برندگان جوایز بازیگری اسکار در دهه ۱۹۸۰، حدود 44 سال بوده است. شاید فکر کنید که با فشار رای‌دهندگان جوان این میانگین کمتر شده است اما سخت در اشتباه هستید. متوسط سن بازیگران از سال ۲۰۱۰ به بعد ۴۶ سال بوده است و هیچ بازیگر زیر ۴۵ سال نتوانسته بر این دهه غالب شود.
این اتفاق تنها بازتاب احترام به سن و سال نیست. گرچه سخنرانی دمی مور در گلدن گلوب درباره‌ی مشقت‌های حرفه‌ی خود نشان می‌دهد که این پدیده به چه شکلی عمل می‌کند. بازیگران با سن بالاتر افراد بیشتری را می شناسند و با آدم‌های زیادی کار کرده‌اند و همان آدم‌ها هستند که رای می‌دهند. همچنین بازیگران خاکستری این دهه، ویل اسمیت، آنتونی هاپکینز، کیلین مورفی و برندن فریزر از استثنائات هستند و همگی ستاره هستند.
با همه‌ی این اوصاف بچه‌های دهه نودی آینده دنیای بازیگری هستند و امسال نقش‌آفرینی‌های بسیار خوب و چشمگیری از خود ارائه داده‌اند. بازی گرانده را ببینید که در نقش گیلدا ظاهر می‌شود. یا بازی گومز را زیر نظر بگیرید. به نقش‌آفرینی همه فن حریف شالامه دقت کنید یا مدیسون که هنر خود را به خوبی به کار می‌گیرد.
پس وقتی اعضای آکادمی اسکار می‌پرسند چرا افراد جوان بیشتری برنامه‌ی جوایز آن ها را تماشا نمی‌کنند، شاید بهتر است این را هم از خود بپرسند که چرا آن‌ها به افراد جوان بیش از این بها نمی‌دهند. جوان‌ترین کسی که برنده‌ی جایزه بهترین بازیگر شده است، آدرین برودی است که در سال ۲۰۰۳ برای بازی در فیلم «پیانیست» با ۲۹ سال و ۳۴۳ روز سن توانست این جایزه را از آن خود کند. اگر شالامه امسال بتواند گوی رقابت را از برودی برباید، با ۲۹ سال و ۶۵ روز سن نه تنها به اولین فرد از نسل هزاره‌ی جدید تبدیل می‌شود که برنده‌ی این جایزه شده است بلکه رکورد برودی را هم می‌شکند و به جوان‌ترین بازیگر برنده تاریخ اسکار تبدیل خواهد شد. زمان. تنها زمان پاسخ این پرسش را خواهد داد. شاید.
منبع: hollywoodreporter
