چرا دیزنی ساخت انیمیشن‌های دو بعدی را متوقف کرد؟
اگر یک کمپانی فیلم‌سازی وجود داشته باشد که همه‌ی دنیا نامش را شنیده باشند، بدون شک والت دیزنی است. دیزنی از زمان آغاز فعالیتش در سال ۱۹۲۳ راه تازه‌ای را در صنعت انیمیشن آمریکا گشود. این کمپانی سال ۱۹۳۷ با ساخت «سفیدبرفی و هفت کوتوله» (Snow White and the Seven Dwarfs) وارد دنیای انیمیشن‌های سینمایی شد. شیوه‌ی دیزنی در آن دوران بسیار پیشگامانه بود و به خاطر انیمیشن‌های کلاسیکی مثل «دیو و دلبر» (Beauty and the Beast) و «شیر شاه» (The Lion King) طرفداران زیادی پیدا کرد اما کم‌کم این شیوه از تب و تاب افتاد و «شاهدخت و قورباغه» (The Princess & The Frog) محصول سال ۲۰۰۹ به عنوان آخرین انیمیشن دو بعدی این کمپانی راهی سینماها شد و از آن زمان تا به حال فیلمی در آن حال و هوا تولید نکرد. این انیمیشن برای بعضی از طرفداران دیزنی به منزله‌ی پایان یک دوره‌ی طلایی به حساب می‌آید و هنوز هم در انتظار بازگشت شکوهمند آثار دو بعدی هستند، در حالی که بسیاری از تکامل هرروزه‌ی انیمیشن‌های سه بعدی عمیقا خوشحال هستند.
دیزنی با ساخت آثاری مثل «گیسو کمند» (Tangled)، «موانا» (Moana) و «یخ‌زده» (Frozen) گام‌های محکمی در زمینه‌ی ساخت انیمیشن‌های سه بعدی برداشت و با تکنیک‌های تازه‌اش جوایز سینمایی بسیاری را درو کرد اما هنوز هم برای طرفداران قصه‌های کلاسیک سوال است که چرا ساخت انیمیشن‌های دو بعدی را کاملا متوقف کرد؟
ممکن است فکر کنید این تصمیم صرفا به مسائل مالی ختم می‌شود که البته بی‌راه هم نیست اما حرکت با زمان و قرار گرفتن در صدر لیست استفاده از تکنولوژی‌های روز دنیا هم بی تاثیر نبود. در ادامه به بعضی از مهم‌ترین دلایل این تصمیم نامعمول می‌پردازیم.
- سیر تکامل پرنسس‌های دیزنی از گذشته تاکنون
- ۸ همراه مهربان پرنسس‌های انیمیشن‌های دیزنی از قلمروی حیوانات
انیمیشن‌های تولید شده به کمک جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری سریع‌تر و ارزان‌تر تمام شدند
ابتدا ممکن است به نظر برسد انیمیشن‌های سه بعدی هزینه‌های بیش‌تری روی دست سازندگان می‌گذارند اما با توجه به تکنولوژی مورد نیاز برای ساخت، عکس این موضوع صادق است. به گفته‌ی وب‌سایت Guru برای تولید یک انیمیشن سه بعدی به تکنولوژی پیشرفته‌ای نیاز است اما به نسبت پرداخت هزینه به انیماتورها برای ترسیم هر فریم به صورت دستی، بسیار ارزان‌تر تمام می‌شود.
با این اوصاف تصمیم دیزنی برای تولید انحصاری انیمیشن‌های سه بعدی، با ایجاد کار کم‌تر برای هنرمندان هزینه‌ی نیروی کار را به صورت قابل‌توجهی پایین آورد. در حال حاضر همه‌ی انیمیشن‌ها به صورت دیجیتالی و با استفاده از جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری طراحی می‌شوند که روند ساخت را به طور موثری ساده‌تر می‌کند. این اتفاق نه تنها نیاز به استفاده از نیروهای کار بیش‌تر را از بین می‌برد بلکه سرعت را به صورت قابل‌توجهی افزایش و زمان مورد نیاز برای ساخت یک فیلم واقعی را کاهش می‌دهد.
همه‌ی این موارد به نفع دیزنی تمام می‌شود؛ زیرا با کم شدن زمان ساخت، وقت بیش‌تری برای تولید محتوای جدید دارد. البته مخاطبان هم از این موضوع سود می‌برند؛ زیرا می‌توانند انتظار انیمیشن‌های باکیفیتی را در مدت زمان کوتاهی داشته باشند.
انیمیشن‌های دو بعدی کم‌کم بهانه‌ای برای داستان‌پردازی ضعیف شدند
در حالی که انیمیشن‌های دو بعدی کلاسیک دیزنی معمولا طرح داستانی محکمی داشتند اما داستان‌پردازی در طول سال‌ها به طور محسوسی افت پیدا کرد. به گزارش Digital Spy جان لستر که از پیشگامان تولید انیمیشن‌های سه بعدی به حساب می‌آید، می‌گوید میزان کاری که باید برای طراحی دستی انیمیشن‌های دو بعدی انجام داد در بیش‌تر موارد از محتوای فیلم بیش‌تر است.
با توجه به این که انیماتورها برای طراحی بی‌نقص انیمیشن‌های دو بعدی تمام تلاششان را می‌کنند، داستان واقعی فیلم اغلب نادیده گرفته می‌شود. این مورد یکی از دلایل اصلی دور شدن دیزنی از تولید انیمیشن‌های دو بعدی بود. زیرا تمرکز به جای یک داستان به یادماندنی بیش‌تر روی فرم فیلم بود. در حالی که جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری فرآیند تولید انیمیشن‌های سه بعدی را به شکل قابل ملاحظه‌ای آسان می‌کنند و فیلم‌سازان به جای صرف تمام وقت و انرژی‌شان روی فرآیند طراحی شخصیت‌ها، بر جنبه‌های دیگر فیلم متمرکز می‌شوند و این از مهم‌ترین دلایلی است که یکی از بزرگ‌ترین کمپانی‌های انیمیشن‌سازی به شیوه‌ی سه بعدی روی آورد.
- دیزنی در دهه‌ی ۶۰ و ۷۰ میلادی؛ دوران انیمیشن‌های مهجور
- نگاهی به نابرابری جنسیتی در انیمیشن‌های دیزنی از «سفیدبرفی» تا «یخ‌زده»
انیمیشن‌های سه بعدی، برای سازندگان سودآورتر هستند
«داستان اسباب‌بازی» (Toy Story) به عنوان اولین انیمیشن سه بعدی دیزنی، پس از اکران بسیار سودآور بود و در مقایسه با «پوکاهانتس» (Pocahontas) و «ماجرای گوفی» (A Goofy Movie) که در آن سال اکران شدند، یک رشد تمام عیار به حساب می‌آمد.
دیزنی پس از این موفقیت شروع به آزمون خطا کرد و به ساخت انیمیشن‌های سه بعدی به کمک پیکسار روی آورد و فهمید نسبت به نمونه‌های دو بعدی واقعا سود بیش‌تری عایدشان می‌شود؛ با این اوصاف آیا می‌توان دیزنی را به خاطر استفاده از یک فرصت استثنایی برای کسب درآمد و پس‌انداز سرزنش کرد؟
ساخت انیمیشن‌های سه بعدی کم‌هزینه‌تر است، در عوض با استقبال بیش‌تری مواجه می‌شوند و در گیشه فروش بالایی دارند اما چرا بیش‌تر از همتایان دو بعدی‌شان جلب توجه می‌کنند؟ برخی این موضوع را به ظاهر ظریف‌تر انیمیشن‌های سه بعدی ربط می‌دهند و بعضی هم این انیمیشن‌ها را به خاطر تجربه‌ی فراگیرترشان می‌ستایند.
در حالی که بسیاری از مخاطبان امیدوارند دیزنی به ریشه‌های کهنش بازگردد و باز هم ساخت انیمیشن‌های دستی را در برنامه قرار دهد اما در حال حاضر این اتفاق بسیار بعید به نظر می‌رسد زیرا سه بعدی‌ها فعلا بر گیشه تسلط کامل دارند، خوب می‌فروشند و نبض مخاطب را هم در دست دارند. شما چطور طرفدار انیمیشن‌های سه بعدی هستید یا دوست دارید دیزنی به دوران طلایی رنسانس بازگردد؟
منبع: movieweb
خب قطعا نمیشه منکر حال و هوا خاص انیمیشن های دو بعدی شد، اما خب دیگه نمیشه خیلی توقع داشت (اونم از دیزنی که الان چند ساله یه اثر دو بعدی نداده) که دوباره برگرده به حالت دو بعدی…
شاید دیگر کمپانی ها این کارو بکنند…اونم فقط برای ایجاد حال و هوا خاص…