۱۳ نوع خربزه و حقایقی جالب درباره‌ی آن‌ها
خانواده‌ی خربزه‌ها میوه‌های خوشمزه‌ای هستند و به همین دلیل تقریبا در همه‌ی نقاط جهان کشت می‌شوند. خربزه نوعی میوه است که روی شاخه‌های رونده‌ای که روی زمین پراکنده می‌شوند رشد می‌کند. اگر این شاخه‌ها را با کمک یک چوب حامل به صورت قائم نگه داریم هیچ اختلالی در روند رشد این میوه‌ها پیش نمی‌آید.
این میوه قدمتی به اندازه‌ی تاریخ دارد و به مدت بیشتر از ۴۰۰۰ سال به عنوان منبع مهم غذایی در مناطقی مثل مصر و آفریقا کشت شده است. خربزه و میوه‌های هم‌خانواده‌اش در ایران هم از محبوبیت بالایی برخوردارند و با نزدیک شدن به فصل تابستان انواع آن در بازار یافت می‌شود. امروز در دیجی‌کالا مگ می‌خواهیم شما را با ۱۳ مدل از محبوب‌ترین اعضای خانواده‌ی خربزه آشنا کنیم و حقایقی از آن‌ها برایتان بگوییم. بعضی از اعضای این خانواده به نام‌های دیگری شناخته می‌شوند و ممکن است با شنیدن نام آن‌ها در لیست خربزه‌ها تعجب کنید.
با خانواده‌ی خربزه‌ها آشنا شوید
در این خانواده‌ی بزرگ انواع خربزه با شکل ظاهری متنوع، طعم متفاوت و رنگ‌های مختلف رشد می‌کنند. کاشت و نگهداری آن‌ها راحت است و نیاز به مراقبت خاصی ندارد. بذر خربزه در اوایل بهار کاشته می‌شود و میوه‌های آن تا اواخر تابستان و اوایل پاییز در دسترس هستند.
بعضی از انواع خربزه‌ها امکان رشد در مناطق خشک را دارند.
این میوه برای رشد به آفتاب کامل و گرما نیاز دارد و به همین دلیل در مناطقی که هوای معتدل‌تری دارند در گلخانه پرورش داده می‌شوند. خربزه در خاک خیلی مرطوب و خیس رشد نمی‌کند یا محصول بدون کیفیت می‌دهد، پس باید خاک بستر آن زهکشی مناسبی داشته باشد. همچنین برای کاشت آن باید از خاک مرغوب و حاصلخیز استفاده کرد.
۱. هندوانه
بله، هندوانه از خانواده‌ی خربزه‌ها و معروف‌ترین عضو این خانواده است. هندوانه‌ها بومی آفریقایی هستند و بیشتر از ۴۰۰۰ سال به عنوان غذا کشت می‌شدند. در حال حاضر بیشتر از ۱۲۰۰ مدل هندوانه وجود دارد که ویژگی‌های مشترکی مثل پوست بیرونی محکم، گوشت داخلی نرم و دانه‌های پخش شده در تمام قسمت گوشت میوه دارند. هندوانه‌ها آب بسیار زیادی دارند و به همین دلیل یک میان‌وعده‌ی مناسب برای تابستان هستند. چون حجم این میوه بزرگ است تا مدتی بعد از اینکه از یخچال بیرون گذاشته شود هم خنک باقی می‌ماند.
هندوانه میوه‌ای محبوب در تمام جهان است. کشور چین به تنهایی ۷۰% هندوانه‌ی مصرفی در جهان را تولید می‌کند، این در حالی است که برزیل، ترکیه و ایران هم از تولیدکنندگان اصلی این میوه هستند. هندوانه باید در خاکی که خوب زهکشی شده است کاشته شود چون خاک مرطوب را دوست ندارد و خوب رشد نمی‌کند. شاخه‌های این میوه روی زمین رشد می‌کنند و در شهریور برگ‌ها و گل‌هایی به رنگ سبز کمرنگ می‌دهند.
گیاه هندوانه به تنهایی جذابیت خاصی ندارد و در بعضی از مناطق به عنوان علف هرز شناخته می‌شود. این گیاه به راحتی در هر مکانی رشد می‌کند اما ماندگاری بالایی ندارد، پس می‌توان در زمان کمی با آن یک باغ میوه‌ی عالی ایجاد کرد. مدت زمان لازم برای رسیدن هندوانه نسبت به دیگر انواع طالبی بیشتر و حدود ۹۰ روز است.
۲. طالبی کانتالوپنسیس
دو عضو از خانواده‌ی خربزه با نام طالبی شناخته می‌شوند: طالبی اروپایی و طالبی آمریکای شمالی. طالبی اروپایی در دهه‌ی ۱۷۰۰ میلادی در کانتالوپوی ایتالیا کشت شد و به همین دلیل با نام کانتالوپنسیس شناخته می‌شود. این طالبی معمولا رنگ سبز – خاکستری با راه راه‌های سفید دارد. این مدل از طالبی معمولا به عنوان طالبی واقعی یا طالبی اصلی شناخته می‌شود.
بوته‌ی طالبی در تابستان گل‌های زرد می‌دهد و شاخ‌وبرگ‌های متنوع با رنگ‌های سبز تیره تا سبز روشن دارد.
در حال حاضر طالبی آمریکای شمالی در مناطق گرم مکزیک، کانادا و آمریکا رشد می‌کند. پوست این مدل طالبی شبیه به تور است. هر دو مدل طالبی گوشتی با طعم شیرین و به رنگ نارنجی دارند و معمولا به عنوان صبحانه‌ی سالم، سالاد میوه یا دسر مصرف می‌شود.
۳. خیار ارمنی، خیار چنبر یا فلکسوسوس
با اینکه این میوه مزه‌ی خیار می‌دهد و ظاهری شبیه به خیار دارد اما از نظر گیاه‌شناسی از خانواده‌ی خربزه‌ها است. کشت این گیاه در دهه‌ی ۱۴۰۰ شروع شده و در کشورهایی در سراسر غرب آسیا، از جمله مصر و ارمنستان، رشد کرده است. میوه‌ها روی یک بوته‌ی یک ساله رشد می‌کنند و نسبت به سرما خیلی حساس هستند.
خیار چنبر را می‌توانید با پوست بخورید. خیارهای کوتاه‌تر طعم بهتری نسبت به بلندها دارند.
بوته‌ی خیار چنبر در هوای گرم گل‌های زرد می‌دهد و تقریبا در تمام طول سال شکوفه دارد. شاخ‌وبرگ‌های بوته‌ی آن هم برگ‌های نامنظم و پیچیده دارد که شاخه را می‌پوشاند. خیار چنبر میوه‌ای بلند و باریک با قدی حدود ۳۰ سانتیمتر است، پوستی به رنگ سبز کمرنگ و گوشتی به رنگ سفید دارد.
۴. خربزه‌ی گالیا
خربزه‌ی گالیا در دهه‌ی ۱۹۷۰ به عنوان میوه‌ی پیوندی بین طالبی و خربزه‌ی عسلی تولید شد. گیاه حاصل از این پیوند میوه‌ای گرد تولید می‌کند که پوستی با بافت توری دارد و طعم آن شیرین و قوی است. در حال حاضر این گیاه در مناطق گرم جهان مثل آمریکای جنوبی و اروپا کشت می‌شود.
وقتی پوست این میوه از رنگ سبز به زرد تغییر می‌کند یعنی رسیده است. گوشت آن سبز کمرنگ و بسیار آبدار است. خربزه‌های گالیا به راحتی روی شاخه‌هایی که روی زمین پراکنده شده‌اند رشد می‌کنند و می‌توانند در یک فصل چندین بار میوه دهند.
برای کاشت این مدل از خربزه باید بذر آن‌ها را در پایان فصل سرما در خاک بکارید. خاک محل کشت خربزه‌ی گالیا باید مرطوب باشد و به طور مداوم رطوبت آن حفظ شود اما نیازی نیست که خاک را غرق آب کنید. حدودا یک هفته قبل از برداشت باید آبیاری آن را کم کنید تا میوه‌ی سالم و شیرین‌تری به دست بیاورید.
شاخه‌های این گیاه را می‌توانید به سمت بالا هدایت کنید اما خربزه‌ها را نباید آویزان نگه دارید و بسیار مهم است که حتما روی زمین رشد کنند. برای جلوگیری از پوسیدن میوه‌ها می‌توانید یک لایه نی روی زمین بریزید یا هر خربزه را در یک قوطی حلبی بگذارید تا رشد کند.
۵. خربزه‌ی زرد
خربزه‌ی زرد یکی دیگر از اعضای خانواده‌ی خربزه‌ها است که در ایران زیاد دیده نمی‌شود. این گیاه به دلیل رنگ پوستش به این نام شناخته می‌شود و معمولا با خربزه‌ی عسلی اشتباه گرفته می‌شود. اما باید بدانید که طعم شیرین این مدل خربزه از خربزه‌ی عسلی ملایم‌تر است.
گوشت این خربزه به رنگ سبز کمرنگ است و وقتی کاملا می‌رسد بافتی نرم دارد. شکل ظاهری آن معمولا به شکل بیضی است و کمی از طالبی بزرگ‌تر است. شاخه‌های بوته‌ی این گیاه روی زمین رشد می‌کنند و در بهار گل‌های زرد زیبایی روی آن نمایان می‌شود.
مدت زمان مورد نیاز برای رسیدن خربزه‌ی زرد حدود ۸۰ روز است و در آسیا و آمریکای جنوبی کشت می‌شود. از این میوه برای تهیه‌ی سالادهای میوه و همچنین به عنوان صبحانه‌ی سالم گیاهی استفاده می‌شود. خربزه‌ی زرد ماندگاری خوبی دارد و می‌توان آن را برای مصرف در طول سال انبار کرد.
۶. خربزه‌ی زمستانی
این خربزه در تابستان تولید می‌شود اما به دلیل ماندگاری بالایی که دارد و همچنین مناسب بودن مصرف آن در زمستان، به این نام شناخته می‌شود. پوست این میوه حالت چرم دارد و همین موضوع به ماندگاری بیشتر آن کمک می‌کند. البته خربزه‌ی زمستانی در زمانی که تازه رسیده است پوستی مخملی و پرزی دارد اما اگر چیده نشود پوست چرمی آن تشکیل می‌شود.
پوست خارجی خربزه‌ی زمستانی به رنگ سبز تیره و شبیه به هندوانه است. گوشت آن رنگ پریده و پر از دانه است. شاخ‌وبرگ‌های بوته‌ی آن بزرگ و وسیع است و وشکوفه‌های زرد بسیار زیبایی می‌دهد. این میوه اندازه‌ی بزرگی دارد و معمولا وزنی حدود ۱۸ کیلوگرم دارد.
طعم خربزه‌ی زمستانی بسیار ملایم است و معمولا در پخت غذا از آن استفاده می‌شود. در بعضی از کشورها با آن آب‌نبات تهیه می‌شود و حتی به صورت ترشی از آن نگهداری می‌کنند. برگ‌های جوان و لطیف این گیاه خوراکی است و به صورت بخار‌پز یا پخته شده در سوپ و خورشت مصرف می‌شود. خاستگاه این خربزه آسیا است و در حال حاضر هم محل اصلی کشت آن همین منطقه است.
۷. خربزه‌ی کوکوموس
این خربزه از میوه‌های بومی آسیا است اما در ایران کشت و مصرف نمی‌شود. خربزه‌ی کوکوموس ابتدا بوته‌ی خود را به صورت کامل رشد می‌دهد و پس از یک سال میوه می‌دهد. به همین دلیل باید آن را در فضای آزاد و آب‌وهوای گرم پرورش داد. اگر میوه‌ها در فصل زمستان روی بوته نمایان شدند باید از آن در گلخانه نگهداری کرد تا میوه‌ی بهتری بدهد.
این گیاه خودبارور است و حشره‌ها کار گرده افشانی را برای آن انجام می‌دهند پس برای کشت آن، یک بوته کافی است. شکل ظاهری خربزه‌ی کوکوموس بیضی شکل است، پوستی صاف و گوشتی ترش مزه دارد. از این میوه به عنوان داروی گیاهی هم استفاده می‌کنند و با کمک آن بریدگی‌ها و سوختگی‌های جزئی را درمان می‌کنند.
۸. خربزه‌ی عسلی
این خربزه روی بوته‌ی یک ساله رشد می‌کند، میوه‌های آن با طرافت است و طعمی ملایم دارد. خربزه‌ی عسلی را می‌توان هم در مزرعه و هم در خانه کشت کرد. خربزه‌های عسلی پوستی صاف و براق به رنگ زرد یا سبز دارند. گوشت آن‌ها به رنگ سبز کمرنگ و آبدار است.
خربزه‌ی عسلی به صورت تازه و خشک شده مصرف می‌شود.
خربزه‌ی عسلی در اواخر تابستان یا اوایل پاییز گل می‌دهد و در اوایل تا اواسط تابستان بعدی میوه می‌دهد. این میوه منبعی غنی از ویتامین‌های B و C است و میزان کالری بسیار پایینی دارد. دانه‌های آن بسیار خوش عطر و طعم هستند و می‌توانید آن‌ها را به صورت خام یا بو داده مصرف کنید.
بوته‌ی این گیاه به راحتی رشد می‌کند اما باید حتما چند ماه هوای گرم مداوم را تجربه کند تا بارور شود. خربزه‌ی عسلی یک گیاه خود بارور است و برای رشد و باروری به آفتاب کامل و خاک مناسب نیاز دارد. اگر بوته‌ی این گیاه را در کنار آفتابگردان و ذرت بکارید خیلی خوب رشد می‌کند.
۹. خربزه‌ی کریسمس
این خربزه از میوه‌های بومی اسپانیا است و معمولا به عنوان خربزه‌ی کریسمس شناخته می‌شود. پوست بیرونی آن سبز تیره و راه‌راه است اما گوشتی به رنگ سبز کمرنگ یا سفید دارد. طعمی شبیه به خربزه‌ی عسلی دارد و کمی ملایم‌تر از آن است.
خربزه‌ی کریسمس ۱۰۰ روز بعد از کشت بالغ می‌شود و اندازه‌ی آن تا ۳۰ سانتیمتر می‌رسد.
این خربزه به طور گسترده در آمریکا، اسپانیا و آمریکای جنوبی کشت می‌شود. میوه‌های آن معمولا در اواخر تابستان برداشت شده و در تمام طول سال در دسترس است. ماندگاری آن حدود ۶ ماه است و به همین دلیل به عنوان خربزه‌ی کریسمس شناخته می‌شود، چون تا شب کریسمس در بازار موجود است.
۱۰. خربزه‌ی کاسابای طلایی
خربزه‌ی کاسابا یکی دیگر از اعضای خانواده‌ی خربزه‌ها است که عطر و بوی خوبی دارد، نسبت نزدیکی به خربزه‌ی عسلی و طالبی دارد اما طعم خاصی ندارد و مزه‌ای شبیه به خیار و گلابی دارد. ظاهر خربزه‌های کاسابا منحصربه‌فرد است و به محض دیدنشان می‌توانید آن‌ها را تشخیص دهید. شکل گرد دارد و پوستی ضخیم با شیارهای عمیق که در قسمت دم جمع می‌شود.
رنگ پوست آن زرد روشن است و در بعضی موارد به رنگ سبز هم دیده می‌شود. پوسته‌ای ضخیم دارد که از گوشت نرم داخلی محافظت می‌کند و ماندگاری میوه را افزایش می‌دهد. خربزه‌ی کاسابای طلایی به دلیل ماندگاری بالا به عنوان خربزه‌ی زمستانی هم شناخته می‌شود چون در روزهای زمستان در دسترس است.
گوشت خربزه‌ی کاسابا به رنگ سبز خامه‌ای کمرنگ است و از آن در تهیه‌ی دسر و نوشیدنی استفاده می‌شود. از این خربزه برای تهیه‌ی اسموتی، سوپ‌های سرد یا قوام دهنده‌ی مربا هم استفاده می‌شود. خاستگاه آن ترکیه است و در اواخر دهه‌ی ۱۸۰۰ به آمریکا برده شد. مدت زمان مورد نیاز برای رسیدن میوه‌ها حدودا ۱۱۰ روز است و برای این کار به آب‌وهوای گرم و یک تابستان طولانی نیاز دارد.
۱۱. خربزه‌ی گوی عسلی
خاستگاه این مدل از خربزه جنوب شرقی آسیا است و همچنان بیشترین کشت آن در همین منطقه انجام می‌شود. دوره‌ی برداشت آن به شکل عجیبی کوتاه است و به دلیل همین دشواری کشت و برداشت، قیمت زیادی دارد. همانطور که از نامش مشخص است شکلی گرد و طعم بسیار شیرینی دارد. تقریبا ۲۰% قند دارد و یکی از شیرین‌ترین خربزه‌های موجود در جهان است. پوسته‌ای بسیار ضخیم به رنگ سفید و لکه‌های کوچک سبز دارد، گوشت آن بسیار آبدار است و بافتی نرم دارد.
وزن یک خربزه‌ی گرد عسلی رسیده بین ۴ تا ۵ کیلوگرم است و برعکس بقیه‌ی خربزه‌ها، پس از رسیدن از شاخه جدا نمی‌شود. پس برای جداکردن میوه‌ی رسیده از شاخه‌ی ضخیم و محکم آن لازم است از قیچی باغبانی یا ابزار تیز استفاده کرد. بوته‌ی این گیاه در آب‌وهوای گرم رشد می‌کند و گل‌هایی به رنگ نارنجی-طلایی می‌دهد.
۱۲. خربزه‌ی کرنشاو
این خربزه از ترکیب خربزه‌ی ایرانی و خربزه‌ی کاسابا تولید می‌شود و در حال حاضر در سراسر جهان از جمله آمریکای شمالی و جنوبی، خاورمیانه و منطقه‌ی مدیترانه به خوبی رشد می‌کند. این میوه برای رشد به آفتاب کامل، خاک غنی و زهکشی مناسب نیاز دارد. خاک آن باید همیشه مرطوب باشد اما آب اضافه از طریق زهکشی‌ها از زیر بوته خارج شود.
برای اضافه کردن عطر و طعم به اسموتی‌ها می‌توانید از خربزه‌ی کرنشاو استفاده کنید.
اندازه‌ی خربزه‌ی کرنشاو متوسط تا بزرگ است و وزنی بین ۴ تا ۵ کیلوگرم دارد. شکل ظاهری آن بیضی است و پوستی ضخیم به رنگ سبز – زرد همراه با برجستگی‌های مختلف دارد. گوشت داخلی آن به رنگ صورتی – هلویی و شبیه به ماهی قزل‌آلا است، شیرین و آبدار است و یک کیسه‌ی سنگین از دانه‌ها در میان خود دارد.
با اینه پوست این خربزه بسیار ضخیم است اما ماندگاری آن بسیار کوتاه است و باید تا یک هفته پس از برداشت خورده شود. کرنشاو به عنوان یک خربزه‌ی شیرین در تهیه‌ی سالاد میوه یا دسر استفاده می‌شود. همچنین می‌توان آن را به قطعات کوچک خرد کرد، به دور آن یک لایه ژامبون پیچید و به عنوان پیش‌غذا مصرف کرد.
۱۳. خربزه‌ی ایرانی
خاستگاه این خربزه منطقه‌ی پارس یا کشور ایران است. خربزه‌ی ایرانی بسیار خوش عطر است و گوشتی شیرین دارد. این خربزه در قرن هفدهم توسط مهاجران از ایران به قاره‌ی آمریکا وراد شده و در حال حاضر در آنجا هم کشت می‌شود. انواع مختلفی از این نوع خربزه وجود دارد که همه به خوبی در مزرعه و خانه رشد می‌کنند.
شما می‌توانید به راحتی در باغچه‌ی خانه‌تان یک بوته‌ی خربزه‌ی ایرانی پرورش دهید!
پوسته‌ی این میوه حالت توری دارد و رنگ آن سبز و سفید است. شکل آن بیضی و اندازه‌اش بزرگ‌تر از خربزه‌ی زرد است. دانه‌های خربزه‌ی ایرانی در وسط آن قرار دارد و در یک لفاف نرم پیچیده شده است که به راحتی از گوشت میوه جدا می‌شود. این میوه از اواخر بهار تا اوایل پاییز در دسترس است.
سخن آخر
خربزه‌ها خانواده‌ی شلوغی دارند و تقریبا هر میوه‌ی بزرگی که پوستی ضخیم و گوشتی نرم و شیرین دارد می‌تواند عضوی از این خانواده‌ی پرجمعیت باشد. بعضی از خربزه‌ها به نام‌های دیگر شناخته می‌شوند، مثلا هندوانه و طالبی هم از دسته‌ی خربزه‌ها هستند. انواعی از خربزه‌ها در ایران کشت و مصرف نمی‌شوند و فقط گاهی در بسته‌های میوه‌ی خشک با آن‌ها مواجه می‌شویم. در این مطلب ۱۳ مدل از محبوب‌ترین خربزه‌ها در جهان را به شما معرفی کرده‌ایم تا این بار که برای خرید به بازار می‌روید بتوانید انواع مختلف آن‌ها را از هم تشخیص داده و با نام صحیح صدایشان بزنید.
