ناسا کاوشگرهای ۴۵ ساله‌ی وویجر را در فضای میان‌ستاره‌ای خاموش خواهد کرد

بشر به شدت به پایان یک دوره‌ی تاریخی کاوش فضایی نزدیک شده است و دو فضاپیمای وویجر که در فضای میان‌ستاره‌ای به سر می‌برند، به‌تدریج توان لازم برای ادامه‌ی مأموریت را از دست می‌دهند و ناسا قصد دارد آن‌ها را خاموش کند.

در سال ۱۹۷۷ میلادی بود که کاوشگرهای وویجر ۱ و ۲ ناسا پرتاب شدند و بزرگ‌ترین ماجراجویی را که تا کنون توسط یک کاوشگر فضایی بدون سرنشین صورت گرفته است، آغاز کردند. آن‌ها با سفر از کنار تمام سیارات بیرونی منظومه‌ی شمسی، درک ما را از منظومه‌ی شمسی و چگونگی به وجود آمدن آن به‌طور اساسی تغییر دادند.

اما حالا سفر میان‌ستاره‌ای این کاوشگرهای نمادین که تقریبا ۴۵ سال طول کشیده است رو به پایان است و ناسا قصد دارد فرآیند خاموش کردن سیستم فضاپیماها را آغاز کند. هیچ ساخته‌ی بشر تا کنون به اندازه‌ی این کاوشگرها سفر نکرده است و این موضوع ثابت می‌کند که بشر برای کاوش ژرفای فضا باید گام‌های بعدی خود را بردارد.

پایان نیروی وویجر ۱ و ۲ ناسا

این دو کاوشگر که در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شدند، مرزهای کاوش فضایی را پشت سر گذاشتند و از آن زمان تا کنون به این کار ادامه داده‌اند. این کاوشگرها بسیار در اعماق فضا پیش رفته و نسبت به هر ساخته‌ی دیگر بشر از سیاره‌ی زمین دورتر شده‌اند. به این ترتیب، این مسافران احتمالا رکورد دورترین اشیاء ساخته شده توسط انسان را برای چندین دهه، اگر نه یک قرن، حفظ خواهند کرد.

به گزارش ساینتیفیک امریکن، تصمیم قطع برق برای افزایش طول عمر کاوشگرها برای حداقل چند سال دیگر گرفته شده و مهلت قطع آن تا سال ۲۰۳۰ تعیین شده است. «رالف مک‌نات» (Ralph McNutt) فیزیکدان آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز، با اشاره به طول عمر بی‌سابقه‌ی کاوشگرها که انتظار می‌رود چهار سال دیگر دوام بیاورند، گفت: «ما ۱۰ برابر بیشتر از حد انتظار پیش رفته‌ایم!»

چهار سال!

اگرچه باورنکردنی است، اما خیلی هم غیرمنتظره نیست. هر دو کاوشگر با رآکتور پلوتونیوم رادیواکتیو تغذیه می‌شوند که منبع انرژی گرمایی را برای فعالیت رایانه‌های کوچک داخلی که دهه‌ها بدون وقفه کار کرده‌اند، فراهم می‌کند. اما افسوس که حالا زمان استراحت نزدیک است.

وویجر ۱ و ۲ اولین گام آزمایشی بشر به‌سوی جهانی گسترده‌تر

توان سیستم‌های کاوشگرها هر سال تقریبا ۴ وات کاهش می‌یابد. بدین ترتیب با کاهش توان منبع تغذیه، به تدریج قطعات و دستگاه‌های بیشتری باید خاموش شوند.

«لیندا اسپیلکر» (Linda Spilker) دانشمند سیاره‌شناسی آزمایشگاه پیشرانش جت (JPL) ناسا که در آغاز مأموریت‌های وویجر در سال ۱۹۷۷ همکاری داشت، گفت: «اگر همه چیز واقعا خوب پیش برود، شاید بتوانیم مأموریت‌ها را تا دهه‌ی ۲۰۳۰ ادامه داد. این فقط به توان سیستم بستگی دارد. این نقطه‌ی محدودکننده‌ی مأموریت است.»

مأموریت اولیه‌ی کاوشگرها پرواز از کنار غول‌های گازی منظومه‌ی شمسی یعنی مشتری و زحل بود و آن‌ها این کار را با موفقیت کامل انجام دادند. ارسال اولین تصاویر نزدیک و دقیق از اروپا، گانیمد، تایتان و غیره بخشی از شاهکار این کاوشگرها بود. اما شاید بتوان گفت که ثبت مهم‌ترین تصویر آن‌ها بیش از یک دهه طول کشید.

نقطه‌ی آبی کم‌رنگ
Credit: NASA / JPL-Caltech

در سال ۱۹۹۰، وویجر ۱ تصویری از زمین در فاصله‌ی ۶ میلیارد کیلومتری از خورشید گرفت. تصویر «نقطه‌ی آبی کمرنگ» که توسط ستاره‌شناس «کارل سیگن» (Carl Sagan) مشهور شد، نشان داد که تمام وجود ما و سیاره‌ی ما واقعا چقدر کوچک و شکننده است زیرا همه‌ی رویدادهای بشری، مانند جنگ‌های تمدن‌های باستانی، موقعیت کوچک سیاسی ما، بهره‌برداری از زیست‌بوم سیاره و همه و همه‌ی سفر تکاملی تا امروز، همه در یک لکه‌ی آبی کوچک در یک جهان به ظاهر بی‌نهایت، سیاه و بدون تفاوت جمع شده است.

اگر ما باید تنها به یک چیز درباره‌ی این کاوشگرهای نمادین فکر کنیم، این است که نژاد بشر برای یک چشم بر هم زدن بسیار کوچک در تاریخ جهان، در یک سیاره‌ی کوچک و شکننده که برای مدت طولانی اینجا نخواهد بود، وجود داشته است. و یک کیهان کامل وجود دارد که به ما یادآوری می‌کند تا از منطقه‌ی امن و غرور انسانی خود خارج شویم و دل به بزرگ‌ترین ماجراجویی بزنیم.

وویجر ۱ و ۲ نخستین گام آزمایشی ما به سوی بزرگسالی کیهانی، به عنوان جمعیت جوانی از موجودات دارای شعور هستند و خواهند بود.

عکس کاور: طرحی گرافیکی از کاوشگر وویجر ۱ در فضای میان‌ستاره‌ای
Credit: NASA/BGR

منبع: Interesting Engineering