گزیده نقدهای فیلم بتمن؛ نوآر و خشونت‌آمیز
مت ریوز کارگردان فیلم «بتمن»، تاریکی و وحشت درون شهر گاتهام را قبل از این که شخصیت اصلی خود را معرفی کند، نشان می‌دهد. ریوز در ابتدا قتل، دزدی، خرابکاری، یورش‌ها و تجاوزات شایع در سراسر شهر را به تصویر می‌کشد و در ادامه، بتمن با بازی رابرت پتینسون از میان این سایه‌ها بیرون می‌آید و از ترس برای متوقف کردن جنایات گاتهام استفاده می‌کند، راه‌حلی صریح و ساده‌انگارانه برای یک مشکل پیچیده.
بتمن در مقابله با جرم و جنایت بسیار بی‌پروا عمل می‌کند. او اعضای یک باند را که ظاهری شبیه جوکر دارند از پا درمی‌آورد و باقی آن‌ها را فراری می‌دهد. در واقع بتمن جلوی جرم و جنایت در گاتهام را نگرفته، بلکه این جنایات را یک شب به تعویق انداخته است.
- نقد فیلم آخرین دوئل؛ علیه یا حامی جنبش می‌تو؟
- نقد فیلم بلفاست؛ آن‌هایی که می‌روند و آن‌هایی که می‌مانند
- نقد فیلم سوپرمن ۲ (۱۹۸۰)؛ سوپرمن به پیشتازی در سینما ادامه می‌دهد
از طریق صدای روی تصاویر متوجه می‌شویم که بروس وین در دو سال گذشته با لباس بتمن به خیابان‌های گاتهام می‌رود و از ترس به عنوان ابزار استفاده می‌کند و در نتیجه جنایت افزایش یافته است. بیست سال از قتل پدر و مادرش می‌گذرد. او می‌خواهد جلوی جنایتی را که منجر به یتیم شدنش شد، بگیرد اما به نظر می‌رسد که تلاش‌های وین برای مبارزه با شروران شهر، فقط نتیجه معکوس داشته است.
بتمن نه‌تنها راه حل این مسائل نیست، بلکه علت غیرمستقیم مشکلات بی‌شمار گاتهام به حساب می‌آید. ما در طول دهه‌های گذشته شاهد تعداد زیادی فیلم بتمن بوده‌ایم اما هرگز یک «بتمن» لایواکشن که کاملا یک شخصیت خاکستری داشته باشد نداشته‌ایم. ریوز فیلم «بتمن» را با شهر و فساد و جنایت آن شروع می‌کند و چیزی که «بتمن» را با دیگر فیلم‌های بتمن متفاوت می‌کند این است که این اثر مختص به بتمن نیست، بلکه فیلمی درباره گاتهام است.
«بتمن» ایده‌های جدید و نوآورانه‌ای ندارد، بلکه صرفا بر روی مولفه‌هایی تمرکز می‌کند که اغلب در پس‌زمینه فیلم‌های قبلی بتمن بوده‌اند. شروران در گذشته شاید از ماهیت دوگانه قهرمان گاتهام به عنوان بهانه‌ای برای جنایات خود استفاده می‌کردند اما در فیلم «بتمن»، این عدم صداقت و رفتار نادرست به بخش اصلی این پازل تبدیل می‌شود و حتی از شخصیت ریدلر با بازی پل دانو اهمیت بیشتری برای فیلم پیدا می‌کند.
«بتمن» تا حد زیادی بر این موضوع تاکید دارد که بروس وین بزرگ‌ترین کارآگاه جهان است و این قهرمان را برای حل یک سری معماها و قتل‌های مرتبط با ریدلر، با جیمز گوردون با بازی جفری رایت همراه می‌کند. این زوج پلیسی و ماهیت وحشتناک معماهای ریدلر، حجم عظیمی از فیلم «بتمن» را مشابه فیلم «هفت» دیوید فینچر جلوه می‌دهند. رویکرد و تصور ریوز از ریدلر، از سرنخ‌های بیمارگونه و خون‌آلود این شخصیت که برای درس دادن به مردم گاتهام از آن‌ها استفاده می‌کند تا آپارتمان تیره و تاریک او، در مواقعی مانند رویکرد فینچر از جان دوی «هفت» به نظر می‌رسد. با این حال، قرار دادن این نوع از معماهای تلخ و تاریک در هسته مرکزی فیلم بتمن باعث می‌شود که این تشابه به اندازه وام‌گیری فیلم «جوکر» از فیلم «پادشاه کمدی»، چشم‌گیر نباشد.
ریوز که فیلم‌نامه را با پیتر کریگ نوشته، بتمنی را در این ماجراجویی به ما ارائه می‌دهد که هنوز در تلاش و تکاپو برای فهمیدن ماهیت وجودی است. «بتمن» حتی بیشتر از داستان اصلی «بتمن آغاز می‌کند» اقدامات و تلاش‌های بروس وین برای تبدیل شدن به یک قهرمان را به نمایش می‌گذارد. بروس غالبا کمی دست و پا چلفتی است یا این که مشکلات فراتر از توانایی‌های او هستند و پتینسون نقش او را با صراحت تمام بازی می‌کند و به نظر می‌رسد این شخصیت خیلی دیر متوجه ایرادات برنامه‌هایش می‌شود.
پتینسون بیش از هر بتمن دیگری، نقش این شخصیت را به عنوان یک فرد احساساتی بازی می‌کند (در اولین تصویر بروس در فیلم، او را در حال گوش دادن به موسیقی نیروانا در غار خود در زیر پل می‌بینیم و آرایش سیاه چشمش روی صورتش به وضوح مشخص است) و علاوه بر این، کاراکتر او را به عنوان فردی نشان می‌دهد که توسط این شهر صدمه دیده و می‌خواهد مطمئن شود که آن‌چه برای او اتفاق افتاده دیگر برای کسی تکرار نخواهد شد. این کار غیرمنطقی است اما بروس حاضر است بمیرد تا غیرممکن‌ها را ممکن کند.
پتینسون به عنوان بتمن، بر ترس درون شخصیت و خشم شدیدی که در هر لحظه آماده است تا آن را رها کند تمرکز می‌کند. فیلم «بتمن» صحنه مرگ والدین بروس را به ما نشان نمی‌دهد اما می‌توانیم زخم‌ها و دردی را که بر او تحمیل شده و باعث شده که او این‌گونه باشد را با تمام وجود احساس کنیم. پتینسون در این نوع اجراها فوق‌العاده است. مهم‌ترین عنصر این نقش‌آفرینی، ناگفته‌هاست و او از این عنصر برای تاثیرگذاری بر مخاطب استفاده می‌کند.
اما فیلم «بتمن» همه شخصیت‌های کلاسیک را به گونه‌ای متفاوت جلوه می‌دهد (نه فقط بتمن پتینسون یا ریدلر دانو). رایت نقش گوردون را به عنوان یک پلیس خوب که به فساد آلوده شده به خوبی ایفا می‌کند و بازی اندی سرکیس در نقش آلفرد پنی‌ورث به زیبایی گذشته ناگفته این شخصیت را با علاقه و محبت او به بروس پیوند می‌دهد. کالین فارل در هر صحنه‌ای که در نقش اسوالد کابل‌پات یا پنگوئن بازی می‌کند خوش می‌درخشد و اجرایی فوق‌العاده سرگرم‌کننده دارد که گاهی به شدت به نقش‌آفرینی‌های رابرت دنیرو نزدیک است. حتی ضدقهرمان‌های فیلم نیز می‌درخشند و پیتر سارسگارد در نقش گیل کولسون بی‌نظیر است و جان تورتورو کاراکتر کارمین فالکون را به عنوان عروسک خیمه‌شب‌بازی دنیای مرده گاتهام به طرزی زیبا و عالی به تصویر می‌کشد.
با این حال، شخصیت برجسته در میان این بازیگران خارق‌العاده، زویی کراویتز در نقش سلینا کایل یا کت‌وومن است که درگیر ماجرای بتمن و ریدلر می‌شود. هماهنگی و همدلی بین پتینسون و کراویتز بسیار زیاد است و پویایی آن‌ها بیشتر هم می‌شود. بتمن کمی خشونت خود را کاهش می‌دهد و همین موضوع، هر دو شخصیت را دوست‌داشتنی‌تر می‌کند. کراویتز نقش کایل را مانند بروس به عنوان شخصی بازی می‌کند که از گاتهام آسیب دیده است اما مانند او نسبت به تغییر اوضاع شهر خوش‌بین نیست. کت‌وومن همیشه تا حدی یک ضدقهرمان بوده اما کراویتز او را به گونه‌ای به تصویر می‌کشد که انگار نگاهی اساسی‌تر به آینده گاتهام دارد. کت‌وومن یکی از بهترین شخصیت‌های فیلم است و علاوه بر آن، کراویتز شاید بهترین بازیگر این شخصیت در طی فیلم‌های بتمن باشد.
باز هم باید گفت که چیزی که «بتمن» را به برداشتی منحصر به فرد از این داستان امتحان شده و واقعی تبدیل می‌کند، تمرکز بر گاتهام و تاثیری که بر این شخصیت‌ها داشته و نمایش غیرممکن بودن ایجاد تغییری واقعی در دنیایی از هم گسیخته است. از همان صحنه آغازین فیلم که در آن، ریدلر یک سیاستمدار بی‌شرف به نام دان را از پا درمی‌آورد تا دروغ بودن وعده‌های سیاستمداران، می‌توانیم شباهت‌های دنیای واقعی را با داستان «بتمن» ببینیم و درک کنیم.
اما تمرکز ریوز بر دنیای گاتهام است که «بتمن» را در دنیای فیلم‌های لایواکشن بتمن متمایز می‌کند. معمولاً گاتهام چیزی بیشتر از یک شهر تیره و تار و پر از شرور نیست اما ریوز این منطقه را به شهری زنده تبدیل می‌کند که در آن می‌توانیم عواقب فریب و کلاهبرداری بالادستان و تاثیر مخرب آن بر مردم را ببینیم. روش‌ها و تاکتیک‌های ریدلر آشکارا شرورانه هستند اما به راحتی می‌توان فهمید که چرا او می‌خواهد شهر را از گناه پاک کند.
ریوز به خوبی داستانی را که ریشه‌ای قدیمی دارد و تا حد زیادی تثبیت شده است، با روشی متفاوت به نمایش می‌گذارد. او در «کلاورفیلد» هیولاهای ویران‌گر شهر را به تصویر کشید و داستان را از منظر کسانی که از آن ویرانی فرار می‌کردند تعریف کرد و هم‌چنین در «طلوع سیاره میمون‌ها» و «جنگ برای سیاره میمون‌ها»، این فرنچایز را از دیدگاه میمون‌ها و به شیوه‌ای شگفت‌انگیز و ملموس بررسی نمود. ریوز در «بتمن» این روند را با گذراندن زمان بیشتر در زمینه شهر گاتهام، ادامه و چالش‌های غیرقابل حل بتمن را نشان می‌دهد و نسخه‌ای غنی‌تر از این شهر را خلق می‌کند.
«بتمن» به مدت سه ساعت و با هدایت ریوز به خوبی مخاطبان را جذب خود می‌کند. او برای تمرکز بر شهر، قهرمانان، تبهکاران و میراث گاتهام که منجر به این سناریو شده است، زمان زیادی می‌گذارد. فیلم‌نامه ریوز و کریگ با دقت و توجه به گاتهام می‌پردازد. این شهر توسط مردانی اداره می‌شود که در شرایطی تیره و تاریک زندگی می‌کردند و بسیاری از آن‌ها نیت خوبی داشتند اما واقعیت بر آن‌ها چیره شد. ریوز در نمایش ساختار گاتهام عجله نمی‌کند و «بتمن» را آهسته و پیوسته و به شکلی متفاوت ارائه می‌دهد.
هم‌چنین فیلم‌برداری گریگ فریزر نیز فوق‌العاده است و تاریکی شهر را به خوبی نشان می‌دهد اما اصلا و به هیچ‌وجه به آن متکی نیست. موسیقی قدرتمند و زیبای مایکل جیاکینو با تم بتمن نیز عالی به نظر می‌رسد. ریوز مانند بازیگران خود، به وضوح بهترین تیم ممکن را برای نمایش این نسخه از بتمن دور هم گرد آورده است.
اما بزرگ‌ترین مشکل «بتمن» این است که با وجود تمام الهامات از فینچر و بازیگران و عوامل فوق‌العاده، این اثر هم‌چنان باید یک فیلم بتمن باشد. «بتمن» به خصوص در پرده سوم، نمی‌تواند به ضرباهنگی که از یک فیلم ابرقهرمانی انتظار می‌رود دست پیدا کند. خط داستانی اکشن اصلی فیلم به طرز ماهرانه‌ای مدیریت می‌شود اما تا حدودی با بقیه فیلم مغایرت دارد. بتمن شروع یک سه‌گانه به کارگردانی ریوز است و در مسیری قرار دارد که منبع حداقل دو سری اسپین‌آف برای اچ‌بی‌او مکس باشد و پایان‌بندی آن در گرو ساخت داستان‌های آینده است. باید انتظار داشت که بتمن بخشی از یک کل بزرگ‌تر باشد اما ای کاش در قسمت پایانی، مانند بقیه فیلم و طبق فرمول خودش پیش می‌رفت و از شانس خود استفاده می‌کرد و سعی در شکستن چهارچوب‌های قدیمی داشت.
با این حال، ریوز بهترین فیلم «بتمن» را پس از شوالیه تاریکی ساخته است که دنیایی جذاب و غنی دارد و شخصیت‌هایی را که قبلا بارها و بارها روی پرده دیده‌ایم، زنده می‌کند. ریوز در «بتمن»، گاتهام را در اولویت قرار می‌دهد و به جای قهرمانان و تبهکاران سیاه و سفید، شهری را به تصویر می‌کشد که با رنگ خاکستری تعریف شده است. «بتمن» آن‌چه را که درباره این شخصیت می‌دانیم بازتعریف نمی‌کند و داستان متفاوتی دارد. در حالی که بیشتر فیلم‌های بتمن روی قهرمانی تمرکز می‌کنند که از تاریکی بیرون می‌آید، ریوز روی تاریکی تمرکز کرده که قهرمان از آن بیرون آمده است که همین موضوع عامل ایجاد تفاوت‌ها است.
این فیلم در تاریخ ۴ مارس ۲۰۲۲ (۱۳ اسفند) در سینماها اکران می‌شود. در ادامه گزیده‌ای از نظرات منتقدان نشریات مختلف را که فیلم را دیده‌اند با هم می‌خوانیم و بررسی می‌کنیم.
گزیده نظرات منتقدان درباره‌ی فیلم بمتن
پیتر دبروج از ورایتی
امتیاز: ۱۰۰ از ۱۰۰
این فیلم نوآر، اغلب خشونت‌آمیز و تقریبا سه ساعته در میان بهترین‌های این ژانر ثبت می‌شود و چیزی که آن را بسیار عالی جلوه می‌دهد تمایلش برای برچیدن و بازنمایی مفهوم ابرقهرمانی است.
رابی کالین از تلگراف
امتیاز: ۱۰۰ از ۱۰۰
دو ستاره اصلی فیلم حسی حیرت‌انگیز در بین مخاطبان ایجاد می‌کنند که به نوعی ضمیمه‌ای فوق‌العاده به داستان اصلی بتمن است.
رابرت دنیلز از پلی‌لیست
امتیاز: ۹۱ از ۱۰۰
«بتمن» مت ریوز قصد دارد به تماشاگران بگوید که فیلم‌های ابرقهرمانی دیگری هم وجود دارند و می‌توان آن‌ها را خارج از فرمول امروزی سینماها تماشا کرد.
برایان ترویت از یواس‌ای تودی
امتیاز: ۸۸ از ۱۰۰
بتمن پتینسون سعی در نجات گاتهام دارد که شهری دیوانه‌وار و آشفته است، مکانی که هرگز نمی‌خواهید در آن زندگی کنید اما دوست دارید هر چه زودتر دوباره از آن دیدن کنید.
تاد گیلچریست از رپ
امتیاز: ۸۸ از ۱۰۰
ریوز با کمک بازی درخشان پتینسون، بتمنی را خلق می‌کند که روان و رفتار او حداقل به اندازه مبارزه‌اش با جرم و جنایت جالب است و این اتفاق برای اولین بار پس از مدت‌ها رخ می‌دهد.
لیز شنون میلر از کانسکوئنس
امتیاز: ۸۳ از ۱۰۰
این فیلم داستان جدیدی از بتمن را روایت می‌کند، داستانی با پیچش‌های بسیار جذاب و دیدگاهی قوی درباره هویت بتمن. همین رویکرد اثر ریوز را به یکی از بهترین فیلم‌های بتمن تبدیل می‌کند.
پیتر تراورز از ای‌بی‌سی نیوز
امتیاز: ۸۰ از ۱۰۰
مت ریوز به عنوان کارگردان و رابرت پتینسون ستاره فیلم، بتمن را بیشتر به عنوان یک کارآگاه در فیلمی نوآر به تصویر می‌کشند تا یک قهرمان کمیک‌بوکی. این فیلم اثری متفاوت در سینمای امروز محسوب می‌شود.
جان ناگنت از امپایر
امتیاز: ۸۰ از ۱۰۰
فیلم مت ریوز برداشتی جذاب، زیبا و نئو نوآر از یک شخصیت قدیمی است. اگرچه شباهتی به آثار نولان یا اسنایدر ندارد اما شهری به نام گاتهام را در خود جای داده که مشتاقانه خواهان بازدید مجدد از آن هستیم.
تیم گرایرسون از اسکرین‌دیلی
امتیاز: ۸۰ از ۱۰۰
فیلم «بتمن» تا آن‌جا که ممکن است سعی می‌کند رویکرد مستقل خودش را در پیش بگیرد و وابسته به قسمت‌های گذشته نیست. البته که هم‌چنان به عناصر همیشگی این شخصیت جذاب احترام می‌گذارد.
دیوید رونی از هالیوود ریپورتر
امتیاز: ۸۰ از ۱۰۰
این فیلم درخشان درباره جنایت و مجازات و داستان کاملا دقیق و واضح آن با دیدی منسجم و متفکر ساخته شده است و باعث سرگرمی مخاطبان می‌شود.
ریچارد ترنهولم از سی‌نت
امتیاز: ۷۹ از ۱۰۰
این فیلم بیشتر از فیلم‌های قبلی بتمن معمایی و کارآگاهانه است و از آثار قتل‌محوری مانند هفت و زودیاک دیوید فینچر وام گرفته شده و ویژگی‌های آثار گانگستری و نوآر را در خود دارد. با این حال، بتمن بیشتر از هر چیزی یک فیلم ترسناک است.
مایکل فیلیپس از شیکاگو تریبون
امتیاز: ۷۵ از ۱۰۰
در بتمن شاهد یک اثر سینمایی واقعی هستیم. مت ریوز، کارگردان و نویسنده فیلم علاقه‌ای شدید به پویایی بتمن و کت‌وومن دارد. فیلم‌نامه او (با همکاری پیتر کریگ)، سکانس‌های اکشن را با دقت تنظیم کرده است و این صحنه‌ها از نظر بصری شفاف و هیجان‌انگیز و بی‌پروا هستند.
لی گرینبلت از اینترتینمنت
امتیاز: ۷۵ از ۱۰۰
بتمن با بازی پتینسون همان قهرمانی است که ما به آن نیاز داریم یا سزاوار آن هستیم. او با نگاه گیرا و خط فک ذوزنقه‌ای خود، بیشتر شبیه شاهزاده‌ای غمگین در داستان‌های شکسپیر است. او روح گمشده‌ای مثل خفاش است که از جهنم می‌آید تا همه را جز خودش نجات دهد.
برایان لوری از سی‌ان‌ان
امتیاز: ۷۵ از ۱۰۰
پتینسون یکی از بهترین گزینه‌هایی است که توانایی بازی در چنین نقشی را دارد و مت ریوز هم گاتهامی را خلق کرده که بسیار به او نیاز دارد. اگر فصل‌های بعدی را هم در نظر بگیریم، فیلم «بتمن» شروعی قوی و بسیار خوب به نظر می‌رسد.
راجر مور از مووی نیشن
امتیاز: ۷۵ از ۱۰۰
فیلم ریوز از اولین فریم تا آخرین فریم، از دو جنبه مهم با آثار کریستوفر نولان مطابقت دارد. این بتمن مانند «شوالیه تاریکی» نولان، با یک شهر و موسساتش درگیر شده و تقریبا غرق این درگیری است و مانند «شوالیه‌ها» نولان، فیلمی کاملا حماسی به نظر می‌رسد.
ریچارد روپر از شیکاگو سان تایمز
امتیاز: ۷۵ از ۱۰۰
این فیلم یک حماسه شهری مبتنی بر بتمن است. شهروندان شهر گاتهام چندان از بتمن قدردانی نمی‌کنند اما خوش‌شانس هستند که او در خیابان‌ها، فاضلاب‌ها و کوچه پس کوچه‌های شهر آن‌ها گشت‌زنی می‌کند.
مایک رایان از آپروکس
امتیاز: ۷۵ از ۱۰۰
«بتمن» انقلابی نیست و تغییری در روند و پویایی داستان ابرقهرمانی این شخصیت ایجاد نمی‌کند. مردم عادت کرده‌اند که فیلم‌های ابرقهرمانی کیهانی‌تر شوند و با جداول زمانی متفاوت بازی کنند و ممکن است حتی این رویکرد بازگشت به اصول را دوست نداشته باشند. این فیلم مانند تزریق خونی تازه به رگ‌های سینمای ابرقهرمانی است.
مت سینگر از اسکرین‌کراش
امتیاز: ۷۰ از ۱۰۰
فیلم کمی برایم عجیب بود اما هر چه بیشتر به این موضوع فکر کردم، بیشتر از جاه‌طلبی‌های ریوز و تمایل او برای انجام کاری متفاوت لذت بردم. او واقعا باعث می‌شود تا این شخصیت و حتی عناصر ثانویه و در سایه را هم به شیوه‌ای متفاوت ببینید.
دیوید فیر از رولینگ استون
امتیاز: ۷۰ از ۱۰۰
بتمن مانند یک کاموای پیچ‌درپیچ و یک حماسه داستانی سرگرم‌کننده تحت پوشش یک روایت پرفروش است.
جیکوب اولر از پیست
امتیاز: ۶۸ از ۱۰۰
«بتمن» فیلمی بلندپروازانه است و به چشم‌انداز خاص خود اختصاص دارد اما علی‌رغم برخی سرنخ‌های نسبتا واضح، توانایی این را ندارد تا بزرگ‌ترین کارآگاه جهان را شبیه یک کارآگاه جلوه دهد. در عوض، ما فقط یک بتمن قابل قبول دیگر داریم که آن‌قدر متفاوت نیست که بتواند از سایه در حال رشد خود پیشی بگیرد.
جیک کویل از آسوشیتدپرس
امتیاز: ۶۳ از ۱۰۰
«بتمن» اثری دارک، قوی اما نامنظم است. گویی فیلم‌سازان فیلم که زیر سایه «شوالیه تاریکی» کار می‌کنند، ترجیح داده‌اند که با شکوه و عظمت فیلم نولان رقابت نکنند، بلکه صرفا داستانی سیاه‌تر و بدبینانه‌تر را روایت نمایند.
استفانی زکرک از تایم
امتیاز: ۶۰ از ۱۰۰
«بتمن» فیلمی نسبتا خوش‌ساخت با بازی‌هایی جذاب، به ویژه از ستارگان آن، رابرت پتینسون و زویی کراویتز است اما به نظر می‌رسد که سعی در انتقال مفهومی دارد که حتی لازم نبود آن را بگوید. بتمن شاید دارک باشد (مخصوصا به لطف فیلم‌برداری آن) اما حداقل به طرز جالبی اثری سینمایی است که شکوهی اپرایی دارد.
جاستین چنگ از لس‌آنجلس تایمز
امتیاز: ۶۰ از ۱۰۰
این اثر فیلمی پر از اقدامات امیدوارکننده و در عین حال خسته‌کننده است که در آن غرایز زیرکانه داستان‌سرایی ریوز و الزامات معمول این فرانچایز به طور مکرر در کنار هم قرار می‌گیرند.
نیکولاس باربر از بی‌بی‌سی
امتیاز: ۶۰ از ۱۰۰
داستان خوش‌بینانه به پایان می‌رسد که برای فیلم‌های بتمن غیرعادی است. چه کسی می‌داند، شاید فیلم بعدی چندان غم‌انگیز نباشد. شاید حتی پتینسون در آن فیلم لبخند بزند اما چندان در این باره مطمئن نیستم!
مویرا مک‌دونالد از سیاتل تایمز
امتیاز: ۵۰ از ۱۰۰
نمی‌دانم اما به نظر نمی‌رسد که این برهه در تاریخ سینما برای ساخت فیلمی تاریک که شما را سردرگم کند مناسب باشد. حتی صحنه‌های فیلم به قدری تاریک هستند که انگار هیچ لامپی در گاتهام وجود ندارد. فیلم ممکن است متفاوت باشد اما برای مخاطبی که آثار تیم برتون و کریستوفر نولان را دوست دارد مانند فیلمی صرفا جدی اما اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد.
جانی اولکسینسکی از نیویورک پست
امتیاز: ۵۰ از ۱۰۰
«بتمن» اولین ماجراجویی این شخصیت در چندین سال گذشته است که کاملا بی‌هدف از آب درمی‌آید. فیلم‌های کریستوفر نولان، کمیک‌ها را به عنوان داستان‌های واقع‌گرایانه، پیچیده و روان‌شناختی یک شهر روایت می‌کردند و فیلم‌های بتمن با بازی افلک هم به گونه‌ای ساخته شدند که در دنیای گسترده‌تر دی‌سی قرار بگیرند اما این بتمن صرفا ساخته شده تا مارول هم وارد رقابت گیشه شود.
میک لاسیل از سنفرانسیسکو کرونیکل
امتیاز: ۲۵ از ۱۰۰
هیچ چیزی در «بتمن» سر جای خودش نیست و فیلم اصلا ارزش یک فیلم طولانی برای تماشا در سالن سینما را ندارد. تماشای پتینسون که جنایتکاران را مانند بچه‌ها از پا درمی‌آورد و اسلحه را از دستشان می‌گیرد چندان جالب نیست. «بتمن» از ابتدا تا انتها، مجموعه‌ای از ایده‌های بد است.
شناسنامه‌ی فیلم بتمن
نویسنده و کارگردان: مت ریوز
بازیگران: رابرت پتیسون، کالین فارل
خلاصه‌ی داستان: بتمنی را که در این فیلم می‌بینیم هنوز در تلاش و تکاپو برای فهمیدن ماهیت وجودی خود است. او حتی بیشتر از داستان اصلی «بتمن آغاز می‌کند» اقدامات و تلاش‌های بروس وین برای تبدیل شدن به یک قهرمان را به نمایش می‌گذارد.
امتیاز IMDB به فیلم: ۹٫۱ از ۱۰
امتیاز راتن‌تومیتوز به فیلم: ۸۶ از ۱۰۰
سال: ۲۰۲۲
منبع: collider
چه نظرات متناقضی!